บททั้งหมดของ Signed to Marry My Ruthless Boss (SPG): บทที่ 1 - บทที่ 10

Kira's POV Pagkatapos ng shift ko sa Salvatore Holdings, hindi na ako dumaan sa apartment. Diretso agad ako sa ospital. May dala akong lutong pagkain, yung paborito ni Mama na sopas at nilagang saging. May kasama rin akong gatas para kay Ella. Pagkapasok ko sa ospital, ramdam ko na agad ang bigat sa dibdib ko. Hindi ko alam kung dahil ba sa pagod, sa gutom, o dahil kinukutuban na naman ako. Nilingon ako ng nurse na madalas na naka-duty sa floor ni Mama. Hindi siya ngumiti gaya ng dati. Hindi rin siya tumingin nang diretso. Pag-akyat ko sa ikatlong palapag, dire-diretso lang ako. Paglapit ko sa pinto ng silid ni Mama, may kakaiba akong naramdaman. Hindi ko alam kung malamig lang ba talaga ang hallway o may kulang sa paligid. Pagbukas ko ng pinto, agad akong napahinto. Nabitawan ko lahat ng dala ko. Kumalat sa sahig ang sopas, tumilapon ang bag, at kumalabog ang plastic ng saging. “Mama!” sigaw ni Ella habang yakap-yakap si Mama sa kama. Umiiyak siya nang malakas, halos hindi makah

Kira's POVAgad akong niyakap ng mahigpit ni Ella pagbalik ko sa ospital. Nakatayo siya sa gilid ng kama ng nanay namin, suot pa rin ang oversized niyang jacket. Nang makita niya ang puting bestida ko na may bahid pa ng lipstick at foundation, bumilog ang mga mata niya.“Ate…” mahina niyang tawag sa akin. “Saan ka galing?”Hindi ko na napigilan. Yumuko ako’t niyakap siya pabalik ng mahigpit. Parang ayokong pakawalan.“Pasensiya ka na, Ella,” bulong ko habang hawak ko siya sa batok. “Ginawa ko ‘to para sa atin. May pinakasalan ako.”Napasapo siya sa bibig. “Ate, k-kinasall ka?”Tumango ako habang nangingilid ang luha. “Oo, Ella. Kinasal si Ate… ngayong araw. Wala akong ibang choice.”Napaiyak siya. 'Yung iyak na hindi niya mapigilan kahit pilit niyang tinatakpan ang bibig niya.“Ayoko ng ganito, Ate…” singhot niya. “Hindi naman dapat ganito ang buhay mo. Hindi mo dapat ginagawa ’to…”Hinawakan ko ang magkabilang pisngi niya at pinilit ko siyang tumingin sa mga mata ko.“Makinig ka sa a

Anthony’s POV Katatapos lang naming mag-lunch ni Lolo Roman sa mansiyon. Katulad ng dati, may pagka-diretsong tao si Lolo. Hindi siya marunong magpaligoy-ligoy. Pag upo pa lang namin sa hapag, diretso na agad sa tanong. “Kailan mo ba ipakikilala sa amin ang asawa mo, hijo?” tanong niya habang pinapahid ang bibig gamit ang panyo. Humigop ako ng tubig bago sumagot. “Malapit na, Lolo. May inaasikaso lang siya sa trabaho. Pero pinaplano ko na.” “Pinakasalan mo na agad pero hindi mo man lang kami ininform. Parang minadali mo naman,” komento pa niya. “Hindi man lang kami naimbitahan. Ni walang engagement announcement.” Napatingin ako sa kanya habang hawak ko ang cellphone ko. Tumatawag ako kay Kira, pero hindi niya sinasagot. “Hindi kasi naging normal ang sitwasyon, Lolo,” mahinahong sagot ko. “Biglaan ang lahat. May mga kailangan kaming ayusin pareho. Saka kayo rin naman ay ilang taon nang nasa Italy, hindi ba? Maging ang communication natin, bihira. Kaya hindi ko na rin inasahan na m

Kira's POV Halos mapatigil ang paghinga ko nang marinig ang boses ni Lolo Roman. Nakatayo siya sa pintuan ng guest room, nakapamewang at nakatitig nang diretso sa amin ni Anthony. Kita ko sa mga mata niya na wala siyang tiwala sa relasyon namin. Gulat na gulat ako, hindi ko alam kung sasagot ba ako o hahayaan na lang si Anthony na dumiskarte. “Lolo, medyo… ano kasi si Kira, eh… pagod siya sa biyahe. Gusto ko lang sanang makapagpahinga siya muna,” palusot ni Anthony habang lumapit sa matanda. Hindi siya umubra. “Asawa mo siya, ‘di ba? Doon kayo sa silid mo matulog. Hindi siya bisita sa bahay ko. Asawa mo si Kira,” mahinahon pero mariing sabi ni Lolo habang tinatapik ang balikat ni Anthony. Napasulyap ako kay Anthony. Ramdam ko ang kaba ko habang tumitindi ang pagtitig ni Lolo sa amin. “Actually, dito po ako matutulog, Lolo,” sagot ni Anthony. Napalingon ako agad sa kaniya, pinanlakihan ko siya ng mga mata. Pero imbes na ayusin niya ang sinabi niya, lalo pa niya itong nilubog.

Kira's POV Isang pulis ang lumapit sa amin. “Ma’am, kailangan po nating i-settle ‘yung damage sa kotse. May estimated cost na pong lumabas, twenty-five thousand.” “Okay. Ako na po ang magbabayad.” Bumalik ako sa loob ng presinto at tinapos ang settlement. Nakakunot ang noo ng pulis pero hindi na sila nagsalita pa. Pagbalik ko kay Ella, nakaupo na siya sa bench. “Halika na. Uuwi na tayo.” “Pasensya na, Ate…” mahina niyang bulong habang papunta kami sa taxi. Wala akong sinagot. Hindi ko alam kung anong mas sasakit—‘yung makita siyang unti-unting nawawala sa direksyon o ‘yung marinig mula sa kaniya na hindi niya kailanman naisip ang mga sakripisyong ginagawa ko. Pagkauwi sa apartment, pinaupo ko siya sa sofa habang ako naman ay kumuha ng tubig. Iniabot ko sa kaniya. “Inumin mo ‘yan.” Sumunod siya. Tahimik pa rin. “Ella,” panimula ko habang tinatanggal ang suot kong blazer, “hindi ako galit kasi uminom ka. Galit ako kasi nagsinungaling ka. Kasi nilalagay mo sa alanganin ang sa