All Chapters of Signed to Marry My Ruthless Boss (SPG): Chapter 71 - Chapter 80

Kira’s POV “Arch. Kira Navarro—Salvatore.” Napakagat-labi ako nang marinig ang boses ni Anthony mula sa likuran ko. Hindi ko alam kung nakita niya ang ginawa ni Neil bago ito umalis—ang paghalik niya sa pisngi ko. Dahan-dahan akong humarap. Malamig ang tingin ko sa kaniya, ngunit nang mapansin ko ang itsura niya, lalo lang akong nainis. Gulo-gulo ang buhok niya, at bitbit niya pa ang isang bote ng alak. “Anthony…” napabuntong-hininga ako. “Ano na naman ‘to?” Naglakad ako papasok ng bahay at nilagpasan siya. Pero bigla niyang hinawakan ang braso ko. Mahigpit. “Are you… are you dating t-together?” garalgal niyang tanong, halatang lasing. Muli ko siyang hinarap. “We’re not dating, Anthony. Ilang beses ko bang sasabihin? Bakit ka ba umiinom nang ganito?” inis kong sagot. Ngumisi siya, parang bata. “Hug me.” Nakunot ang noo ko. “Baliw.” “Kiss me.” Ngumuso pa siya. “Anthony, lasing ka na,” mariin kong sabi. Tatalikuran ko na sana siya pero bigla niya akong hinila at niyakap. “I’m

Kira’s POV Nagising ako dahil may mainit na bagay na nakapulupot sa katawan ko. Nang dumilat ako, napansin kong yakap-yakap pala ako ni Anthony. Mahigpit pa ang pagkakahawak niya sa baywang ko, parang ayaw akong pakawalan. Agad akong nainis. “Anthony…” mahinang bulong ko habang pilit inaalis ang kamay niya sa pagkakayakap. Gumalaw siya pero hindi bumitaw. Napabuntong-hininga ako at dahan-dahang itinulak ang braso niya. “Bitawan mo nga ako…” dagdag kong sabi, pero nanatili siyang mahimbing ang tulog. Bago ko pa muling mailayo ang katawan ko, biglang tumunog ang cellphone ko na nasa gilid ng kama. Agad akong tumingin para kunin iyon pero naunahan ako ni Anthony. Hinablot niya ang cellphone ko bago ko pa maabot. Nakaidlip lang pala siya kanina pero malinaw na gising na gising na ngayon. “Anthony, ibigay mo ‘yan!” mabilis kong sabi. Tiningnan niya ang screen at kita ko kung paano nagbago ang ekspresyon ng mukha niya. Kumunot ang noo niya at nanigas ang panga niya. “Neil?” malamig n

Anthony’s POV Pagdating namin sa mansion, hindi ko na kayang pigilan ang init ng dugo ko. Gusto kong makipag-usap nang maayos kay Kira, pero mula pa sa sasakyan hanggang pagpasok namin ng bahay, malamig ang mga sagot niya. Para niya akong pinandidirian. Lahat ng kilos niya parang walang pakialam kung naroon ako. Hindi ko alam kung paano ko siya lalapitan nang hindi kami magbabanggaan, pero hindi rin ako sanay na i-ignore ng asawa ko na para bang wala akong halaga. “Kira, can we talk?” tanong ko habang sinusubukang gawing kalmado ang tono ng boses ko. Huminto siya sa pag-akyat sa hagdan, lumingon sa akin na puno ng sama ng loob ang mga mata. “Talk? About what, Anthony? About how you’ve been treating me lately? Or about how I feel like you’re only using me for one thing?” Agad kong naramdaman ang bigat ng dibdib ko sa sinabi niya. Lumapit ako ng ilang hakbang pero itinaas niya ang kamay, para bang may invisible wall sa pagitan naming dalawa. “What are you saying?” sagot ko, pilit ko

Kira's POV Narinig ko ang bigat ng buntong-hininga ni Neil sa kabilang linya. “Kira… sure ka ba diyan? Hindi ba masyado pang maaga? Baka may chance pa kayo. Alam kong mahirap, pero baka pwedeng pag-usapan n’yo pa.” “Neil, hindi mo siya kilala kagaya ng pagkakakilala ko. He’s not going to change. Hindi niya ako minahal kahit kailan. Hanggang ngayon, si Bianca pa rin ang laman ng puso niya. Ayoko nang ipilit ang sarili ko.” “Pero Kira, kapag ginawa mo ‘yan, malalaman ng pamilya niya. Paano kung lumala? You know how powerful his family is. At isa pa, hindi ba delikado para sa 'yo? Kanina lang parang hindi maganda ang tono ng boses mo. May nangyari ba sa inyo?” Nanahimik ako. Hindi ko agad nasagot kasi bumalik sa alaala ko ang ginawa ni Anthony. Kung paano niya ako pinagbantaan, kung paano niya ako hinalikan nang pilit para patahimikin ako. Pinikit ko ang mga mata ko at saka mahina akong nagsalita. “Neil… he threatened me. Sabi niya, if he ever sees me with you again, babagsak daw

Kira’s POV Nagising ako sa mahinang tunog ng cellphone ko. Inabot ko iyon nang mabigat pa ang pakiramdam ko. Nang makita ko ang pangalan ni Ella, agad ko itong sinagot. “Ella? Bakit ka tumatawag nang ganito kaaga?” tanong ko, mahina pa ang boses ko. Pero ang narinig ko ay ang iyak niya. Mabigat, mabilis, at parang wala sa sarili. “Ate Kira…” halos garalgal ang boses niya. “Pinapalayas na tayo dito sa mansiyon. Nalaman na ni Lolo Roman… alam na niya na mahirap lang tayo. Sinabi niya na wala tayong karapatan dito.” Natigilan ako. Para akong nawalan ng hininga sa narinig. “Ano? Ella, ano ang ginawa niya sa iyo? Sinaktan ka ba?” “Hindi naman ako sinaktan, Ate, pero ang bigat ng mga sinabi niya. Tinawag niya akong walang kwenta. Sabi niya wala kaming lugar dito.” Para akong pinagsakluban ng lahat ng problema. Napahigpit ako ng hawak sa cellphone at hindi ko na inalintana na nakakabit pa sa braso ko ang swero. “Ella, huwag kang umiyak. Pupunta ako riyan. Hintayin mo ako.” “Ate, huwa