Semua Bab Signed to Marry My Ruthless Boss (SPG): Bab 81 - Bab 90

Anthony’s POV Kagigising ko lang. Puting kisame ang una kong nakita. Amoy ospital pa rin sa paligid. Isang linggo na mula nang mahulog si Bianca sa under-construction na hotel habang nag-iinspeksiyon. At heto pa rin ako, nakabantay, halos araw at gabi. Hindi ko nga alam kung bakit nagtagal ako rito, pero siguro dahil may konsensya pa rin ako. Pero ang totoo, hindi na siya ang iniisip ko. Si Kira ang laman ng utak ko mula nang aminin ko kay Bianca na wala na akong balak bumalik sa kaniya. Na mahal ko na si Kira. At iyon ang ikinagalit niya. Nagtangka siyang maglaslas. Napabuntong-hininga ako, pinisil ang sentido ko. Hindi ko magawang tawagan si Kira. Takot akong kung gagawin ko iyon, baka saktan ulit ni Bianca ang sarili niya. Pero habang tumatagal, lalo lang akong nababaliw sa pag-iisip kung kamusta na si Kira. Nag-ring ang cellphone ko. Si Mardy. “Sir, may mga dokumento po na dumating sa opisina. Urgent daw galing sa lawyer. Ipapahatid ko na lang po ba rito?” “Dalhin mo rito, M

Anthony’s POV Pagkapasok ko pa lang sa opisina, ramdam ko na ang bigat sa dibdib. Pero mas lalo pang bumigat nang iabot ng assistant ko ang brown folder. “Sir, iniwan po ito ni Ma’am Kira bago siya umalis kanina,” mahina nitong sabi. Kinuha ko agad iyon at binuksan. Nanginginig ang mga kamay ko habang binabasa ang nakasulat. “Resignation letter…” mahina kong bulong. Hindi ko halos marinig ang sarili ko. “Sigurado ka bang si Kira mismo ang nagbigay nito?” tanong ko agad, halos mabasag ang boses ko. Tumango ang assistant. “Opo, Sir. Siya po mismo ang nag-abot kaninang umaga. Nakangiti pa nga siya pero… para bang may lungkot sa mata.” Parang nawalan ako ng lakas. Hindi ako makapaniwala na dumating sa puntong ito. Agad kong isinara ang folder at iniwan ang mesa. “Cancel all my meetings for today. Wala akong papipirmahan. Wala akong kakausapin. Wala akong gagawin kundi hanapin siya,” mariin kong utos. “Pero Sir—” “Walang pero. Do it.” Agad akong lumabas, sumakay ng elevator. Pag

Kira’s POV Unti-unti kong iminulat ang mga mata ko. Pagkagising ko, hindi ko alam kung saan ako naroroon. Ang unang bumungad sa akin ay isang malaki at mamahaling chandelier. Paglingon ko sa paligid, maluwang ang kuwarto, puting-puti ang mga dingding, at may mamahaling mga kasangkapan. Nasa isang malaking kama ako, malambot ang kutson, at nakalatag sa akin ang makapal na kumot. Umupo ako at agad kong sinuri ang sarili ko. Wala akong tali, wala ring posas. Nakaayos pa rin ang suot kong damit mula sa huli kong naalala sa airport. Bigla akong napahawak sa dibdib ko habang bumibilis ang tibok ng puso ko. Lumapit ako sa veranda. Doon, kitang-kita ko ang magandang tanawin ng lungsod. Ang mga ilaw ng mga building ay kumikislap, halatang nasa mataas na palapag ako ng isang hotel o condo unit. Nagtanong ako sa isip ko kung panaginip lang ba lahat ng nangyari. “Paano ako nakarating dito? Hindi ba… may mga lalaking humila sa akin sa airport? May van. May amoy na matapang. Nahilo ako…” Napati

Kira's POV Hindi ko alam kung ilang minuto ang lumipas bago niya tuluyang inalis ang posas sa kamay ko. Ramdam ko pa ang bahagyang kirot sa balat ko mula sa pagkakakulong ng bakal, pero mas ramdam ko ang bigat ng katahimikan sa pagitan naming dalawa. Hindi ako makatingin nang diretso sa kanya, pero alam kong siya ay nakatitig sa akin, para bang naghihintay kung ano ang magiging reaksyon ko. Tumayo si Anthony. Kita ko ang pag-angat ng balikat niya, ang lalim ng buntong-hininga bago siya tuluyang humakbang papalayo. Para bang wala siyang balak magsalita pa. Akala ko ay tuluyan na siyang lalabas ng silid at iiwan akong mag-isa. Ngunit bago pa man siya makarating sa pinto, mabilis kong binuka ang bibig ko. “Anthony, wait…” mahina kong sabi. Napahinto siya at napalingon sa akin. Kita ko ang gulat at pag-asa sa mukha niya. “Kailangan mo akong subuan,” diretso kong sabi. “Nangangalay pa ‘yung kamay ko. Hindi ko kaya.” Nagulat siya sa sinabi ko, pero halatang mabilis ding lumiwanag ang m

Kira’s POV Pareho kaming hingal na hingal matapos ang lahat. Pawis na pawis ang katawan ko at ramdam ko pa rin ang init na iniwan ni Anthony sa loob ko. Nakatagilid siya ngayon, nakayakap sa baywang ko habang dahan-dahan nang bumibigat ang paghinga niya. Kita ko ang bahagyang ngiti sa labi niya habang nakapikit. Para bang sobrang kuntento siya sa nangyari. Ako naman, hindi ko maiwasang tumitig lang sa kanya. Pinagmasdan ko ang bawat detalye ng mukha niya. Ilang buwan pa lang kaming kasal pero parang ang bilis kong bumigay sa kaniya. Sa kabila ng lahat ng ginawa niya, ng paraan kung paano ko pinipilit ang sarili kong sumuko sa kaniya, narito ako ngayon—kasama niya sa iisang kama, walang saplot, hawak-hawak niya na para bang hinding-hindi na niya ako bibitawan. "Anthony..." mahinang tawag ko. Hindi siya kumibo, tulog pa rin yata. Pero ilang minuto lang, nagdilat siya ng mata at agad na tumingin sa akin. Ngumiti siya at walang sabi-sabing hinalikan ako sa labi. “I love you,” bulong