บททั้งหมดของ MGA TINIK SA KAMA: บทที่ 21 - บทที่ 30

JUDGEMENT day. Araw ng pagbaba ng hatol para sa mga nasasakdal. Sa likod ng bench kung saan ako nakaupo ay naroon ang pamilya ko, biyenan, sina Gabriella, April at Leslie. Mga taong hanggang sa dulo ng aking laban ay nakasuporta at hindi bumitiw sa akin.Sa araw na iyon ay makakamit ko ang katarungan na ipinagkait sa maraming mga kababaehang nawalan ng pagkakataong dalhin sa hukuman ang pang-aabusong sinapit, dahil sa iba't ibang rason na lipunan din mismo ang nagdidikta.Pumasok sina Gavin at Mildred kasama ang apat na police. Nakarating sa akin ang tungkol sa gulo at sumbatang naganap sa pagitan nilang dalawa. Pero magsisi man sila, maibibigay ko man ang kapatawaran sa darating na tamang panahon, gusto ko munang makita na pinagbabayaran nila ang ginawang kasalanan."Please rise!" sabi ng court clerk kasabay ng pagpasok ni Judge Beltran mula sa pribadong pintuan.Ipinukpok ng hukom ang gavel. "Be sitted. Any word from the attorneys of both parties before I pass the verdict?"Tumingin

NAKANGITING pinagmamasdan ko ang estante na hitik sa banana cakes, macaroons at photo cheese. Narito lang sa gilid ng bahay namin ang pastry shop ko. Isang linggo na pinaka-construct ni Papa, hindi naman kasi kalakihan. Pero marami na rin akong custumers dito sa area dahil masipag mag-plug sa socmed sina Zoe at April. Ang dati kong mga suki ay sumunod na rin sa akon dito.Kung susumahin maayos na ang takbo ng buhay ko sa loob ng dalawang buwang nakalipas. Hindi na rin naituloy pa ang pag-apila ni Mildred sa Court of Appeals. Tahimik na ang kampo niya at balita ko ay pina-DNA test ang anak niya at napatunayang hindi nga si Gavin ang ama.Natanaw ko ang pagpasok ng mini-van namin sa bakuran. Lumabas ako ng shop. Si Maricel ang nagmamaneho at kasama niya ang anak na panganay. Galing ang dalawa nag-deliver ng orders sa limang customers namin."Ang aga ninyong umalis kanina, nakapag-almusal ba kayo?" Nagmano sa akin si Gweneth, ang anak ni Maricel na sampung taong gulang pa lang. Walang pa

Hawak ko ang picture ni Zanaya habang nakahilata sa aking higaan sa loob ng selda. Tumagilid ako paharap sa dingding at ginawang unan ang nakatiklop kong braso. Naipuslit ni Gabriella roon ang picture dahil na rin sa pakiusap ko. Gagawin kong paalala sa sarili ang ex-wife para piliin lagi ang magpakabuti kahit dito sa loob ng kulungan.Ilang buwan na ba? Malungkot at nakababagot ang bawat paglipas ng araw pero alam kong mararating ko din ang dulo nito. Hanggang ngayon binabalot pa rin ng pagsisisi ang puso ko. Galit ako sa sarili dahil hinayaan kong mabulag sa tukso ang puso ko. Nakalimutan kong may babaeng nagtiwala sa akin, na nagmahal sa akin ng tunay. Sinira ko ang pangako at ang tahanan na kahit kailan ay hindi ko na muling mauuwian.Ngayon ang tanging magagawa ko ay sikaping magbago. Patutunayan ko kay Zanaya na kaya kong baguhin ang sarili at maging karapat-dapat muli sa tiwala niya kahit bilang kaibigan na lang."Pwede mo naman siyang balikan at suyuin ulit pagkalabas mo rito.

"KUYA, tama na iyan! Nilalamok na ako rito, inaantok na ako!" sumisigaw na angal ni April at iwinawasiwas ang bitbit na emergency light.Pinagtawanan ko lamang ang bunsong kapatid na pumapadyak-padyak para itaboy ang lamok na nagpipiyesta sa mga binti niya."Sabi ko kasi sa iyo magpantalon ka! Hindi lang boys ang matatakam diyan sa legs mong sakang, pati mga lamok!" panunudyo kong naghanda na namang sumisid.Nasa tulay kami kung saan aksidente kong naihulog ang heirloom ring ni Mama. Sa loob ng dalawang taong nakalipas, apat na beses sa isang linggo akong sumisisid rito, pagbabakasaling mahanap ang singsing."Hindi ako sakang!" Narinig kong sigaw ni April bago ako lamunin muli ng lalim ng tubig.Suot ko ang diving gear. Bukod sa liwanag ng buwan, ang underwater flashlight na nasa noo ko ang tanging nagbigay ng tanglaw sa ilalim ng tubig na aking sinusuyod.Hitik pa sa water grass at ibang damo na nabubuhay sa ilalim ng dagat ang bahaging iyon. Masagana rin sa coral reefs at mangroves.

Panay ang halik ni Arkham sa daliri kong may singsing. Madaling-araw na at hindi na kami natulog. "Kailan tayo magpapakasal?" tanong niya."Kababalik ko lang, eh. Mas magandan kung pagplanuhan muna natin saka balak kong i-expand ang pastry school ko sa mga asawa ng pulis at priso na gustong matuto ang magkaroon ng sariling income. Ano sa tingin mo? Pwede kaya ako magturo sa kanila?""Bakit hindi? Ipo-propose ko iyan sa susunod na meeting namin. Pero dapat isingit din natin ang preparations sa kasal. Nagtanong na si Papa kung may schedule na tayo, bakit pa raw natin patatagalin.""Okay lang ba sa iyo kung sa civil muna ang kasal natin?""As long as it's a wedding rites, I can't be choosy, right?" pabiro niyang bulong at bumangon. "Ngayong natikman ko kung gaano kasarap, kahit sa tribu pa tayo ikasal hindi ako magrereklamo."Pinalo ko siya. Mukhang magsisimula na naman siyang halukayin ang libog niya. Muling nagbangon ang kislap ng pagnanasa sa kaniyang mga mata hindi pa man din humupa