All Chapters of 6 เรื่องสั้น ที่เต็มไปด้วยเส้นทางของรักและจูบ: Chapter 171 - Chapter 180

“อาฉู่”“อืม”“ให้บ่าว...ปรนเปรออาฉู่” ชายหนุ่มเลิกคิ้ว ยอมผละออก ยามได้ยินคำว่าบ่าวออกมาจากหญิงที่รักผู้นี้ก็ทำให้เลือดหนุ่มฉีดพุ่งความต้องการให้ซ่านเสียวไม่น้อยอาฉู่เปิดทางให้โพรงปากจิ้มลิ้มเข้าครอบครองตัวตนที่ผงาดแข็งแกร่งในทันที จวบจนค่ำคืนอันแสนเร้าร้อนสงบลงบนเตียงในห้องสาวใช้ห้องข้างซึ่งเป็นอีกคืนที่ช่วยบรรเทาและย้ำเตือนเหวินฉู่ว่า เขาได้นางกลับมาแล้ว ซิงซิงของอาฉู่ในตอนเช้าตรู่ที่สดใสอีกครั้งของเหวินฉู่ เขากระชับผ้าห่มปกปิดร่างเหน่งน้อยที่ตนถนอมกอดไว้ในอ้อมแขนมาทั้งคืน ก่อนจะจะเดินจากไปเพื่อไปพบท่านแม่“คุณชายเชิญขอรับ” พ่อบ้านจางโค้งคำนับต้อนรับเหวินฉู่ที่มาตามคำสั่งของฮูหยินจาง“คาระวะท่านแม่”“อาฉู่ มาแล้ว...มามา มากินมื้อเช้ากับแม่” เหวินฉู่นั่งลงอย่างว่าง่าย ร่วมกินมื้อเช้าตามประสาแม่ลูก เมื่ออิ่มแล้วฮูหยินจางก็เริ่มเข้าสู่วัตถุประสงค์ที่ให้บุตรชายคนสุดท้องมาหา“จะว่าแม่ลำเอียงแม่ก็ยอมรับ หลังจากที่พี่ใหญ่และพี่รองของเจ้าผ่านพิธีสวมกวาน

พรึ่บ! เหวินฉู่พูดไม่ทันจบเขาก็ทรุดฮวบลงกับพื้น ดวงตาเขาเปลี่ยนจากขาวเป็นแดง ธาตุไฟเขากำลังจะแตก...มะ...ไม่ทันแล้ว“คุณชายสาม!!!” เมิ่งเฉียวต้องตกใจอย่างมาก นางรีบเข้าพยุงเหวินฉู่ “ให้ข้าเรียก...”“ไม่ต้อง” เหวินฉู่เสียงแหบแห้ง ตัวเขาร้อนเป็นไฟ“เฉียวเฉี่ยว เจ้ากำลังจะออกเรือน คงได้รับตำราปรนนิบัติสามีแล้ว...”    เมิ่งเฉียวผงะเล็กน้อย แต่ข้อมือเล็กกลับถูกมือใหญ่คว้าไว้“เราไปที่เตียงกัน เรื่องนี้เจ้าต้องรับผิดชอบข้า เร็วเข้า! ข้าไม่มีเวลาแล้ว ถ้าเจ้าไม่ช่วยข้า ข้าก็อาจจะตายได้”“ตะ..ตาย!!!” แน่นอนว่าเมิ่งเฉียวสับสนไปหมดแล้ว แต่ดูจากอาการของเขาแล้ว เหวินฉู่ตอนนี้ไม่เหมือนว่าเขาจะพูดหยอกล้อนางเล่นเหวินฉู่ถูกพยุงไปที่เตียง “เจ้าใช้มือกับปาก ก็พอ...” เหวินฉู่รั้งเชือกผูกเอวกางเกงออก“ดูดมันไว้ในปากเจ้า เร็วเข้า” มือหนึ่งเขาจับท่อนเนื้ออันใหญ่ไว้ อีกมือก็กดศีรษะเมิ่งเฉียวลง“เจ้าทำตามที่ได้อ่านในตำรา” ปากเล็กๆ

“มีอะไรเจ้าก็บอกท่านแม่ บอกพี่สิ ถ้าเจ้าต้องการคุณชายตระกูลจาง แค่เจ้าเอ่ยปาก พวกพี่ๆ จะไปจัดการให้เจ้า เหตุใดเจ้าต้องคิดสั้นเยี่ยงนี้” เหล่าพี่ชายที่กรูกันมาทันทีที่ทราบเรื่อง ต่างแสดงออกถึงความไม่พอใจอย่างไม่ปิดบังเมิ่งเฉียวมองเหล่าพี่ชาย ท่านพ่อและท่านแม่ พลันน้ำตาก็ไหลอย่างห้ามไม่อยู่“ข้าขอโทษเจ้าค่ะ แต่ข้า ข้ากับ...ข้า”“ทำไมแค่เจ้าเอ่ยปาก” พี่ชายใหญ่เอ่ยทันที“ข้าปักใจกับคุณชายสามแล้วเจ้าค่ะ ซึ่งไม่เพียงแค่ใจ...ร่างกาย...” เสียงแหบแห้งปนสะอื้น แม้จะพูดต่อไม่จบแต่ทุกคนที่ได้ยินถึงกับอ้าปากค้าง ดวงตาเบิกโพลงและเพียงไม่ถึงชั่วยามเรื่องนี้ก็ล่วงรู้ไปถึงบ้านตระกูลจาง“อาฉู่! เจ้า...เรื่องนี้เป็นความจริงหรือไม่” เหวินฉู่ที่คุกเข่าอยู่ ไม่อาจเอ่ยเล่าความจริงทุกอย่างกับเรื่องนี้ได้ทั้งหมด ทั้งๆ ที่เรื่องนี้ฮูหยินเมิ่งย่อมรู้ดี แต่เรื่องที่คาดไม่ถึงคือคุณหนูเมิ่งเฉียวถึงกับคิดสั้นภายในห้องโถงบ้านกตระกูลจางเงียบงัน เหวินฉู่ไม่อาจปฎิเสธเรื่องที่เขาและคุณหนูเมิ่งใกล้ชิดกันแม้จะ

“ฮูหยินน้อยสามยินดีด้วยเจ้าค่ะ” พวกนางทำความเคารพและกล่าวยินดีอย่างพร้อมเพรียงได้น่าดูชมนักเสียงฉอเลาะประจบประแจงกล่าวชื่นชมยินดีหัวเราะต่อกระซิกระหว่างนายสาวกับบ่าวทั้งสองแน่นอนว่าต้องดังไปถึงห้องข้างที่มีสาวใช้ผู้ที่ถูกเก็บไว้อย่างช่วยไม่ได้นอกจากดวงตาที่แดงก่ำเพราะน้ำตาที่คลอหน่วยตาแล้ว เสียงสะอื้นสักนิดก็ไม่มีเล็ดรอดออกมาให้แม้แต่ตัวเองจะได้ยิน“คุณชายสาม” บ่าวสาวทั้งสองทำความเคารพต่อเหวินฉู่ที่กลับเข้าห้องหอมาในที่สุด บนชุดเจ้าบ่าวคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นสุรา เหวินฉู่ที่อยู่ในค่ายทหารมาถึงสี่ปี แม้จะดื่มหนักมาแค่ไหนเขาก็ไม่มีอาการเมามายเลยสักนิด จะมีเพียงสีหน้าและดวงตาที่แดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์เท่านั้นพรึ่บ! ชายหนุ่มไม่รั้งรอให้เสียเวลาเขากระชากชุดเจ้าบ่าวสีแดงออกจากเรือนกายไปในทันที เฉียวเฉี่ยวมองชายหนุ่มด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง แก้มเนียนสาวแดงปลั่ง เมื่อได้เห็นรูปร่างเปลือยของสามีของตนจนเต็มตาไร้อาภรณ์เป็นครั้งแรก แม้ก่อนนี้นางจะได้เข้าถึงจุดลี้ลับของชายหนุ่มมาแล้วเมื่อดวงตาไล่ลงไปตามท่อนขาด้านในที่ขาวเนียน เขาช่างมีผิว

นางเปลี่ยนจากตื่นสายมาตื่นตอนเช้าทำงานเยี่ยงบ่าวทั้งงานหนักงานเบาไม่ปริปากบ่นสักคำ ยามกลางดึกสงัดเหวินฉู่เมื่อบำเรอดูแลฮูหยินน้อยเสร็จสมหลับใหลไปแล้ว เขาก็จะใช้ประตูเชื่อมเข้ามาในห้องสาวใช้ห้องข้างซิงซิง ก็แสนทรหด นางไม่ขัดขืนต่อความต้องการชายหนุ่มเลยสักนิด เขาต้องการให้นางทำอะไรนางก็กระทำให้อย่างไม่มีข้อแม้ซี๊ดดดด เหวินฉู่ ครางกระเซ่าเมื่อช่วงล่างของเขากำลังถูกซิงซิงใช้ปากดูดเคล้น เสียงจ๊วบจ๊าบ เนื่องจากคืนนี้ซิงซิงมีฤดู เหวินฉู่จึงไม่อาจทำอะไรนางได้ แต่เขาก็ยังต้องการใกล้ชิดนางมากกว่าแค่นอนกอดในแต่ละคืนสภาพสถานการณ์ในเรือนฉู่เป็นแบบนี้คืนแล้วคืนเล่า แม้เหวินฉู่จะไม่พอใจที่ซิงซิง ต้องทำงานหนักเยี่ยงบ่าวในตอนกลางวัน แต่ทว่าซิงซิงช่างดื้อนัก เขาสั่งห้ามนางก็ไม่ยอมฟัง เขาจึงจำใจต้องยินยอม แต่ก็เก็บความรู้สึกเคลือบแคลงไว้เช่นกันเฉียวเฉี่ยว ที่เคยรู้มาก่อนหน้านี้ว่าเหวินฉู่มีสาวใช้ห้องข้าง ซึ่งนางพยายามให้บ่าวสาวทั้งสองที่ติดตามนางมาไปสืบว่าเป็นผู้ใดบ่าวสาวทั้งสองทั้งๆ ที่รู้ว่าผู้นั้นคือใคร แต่พวกนางกลับให้คำตอบไปว่า “พวกบ่าวยังสืบหาไม่ได้เ