Lahat ng Kabanata ng จังหวะรักมาเฟีย: Kabanata 61 - Kabanata 70

...และแล้ววันที่เธอกับปีเตอร์ต้องย้ายไปพำนักที่โรงพยาบาลในแมนฮัตตั้นก็มาถึง หนูนากับปีเตอร์ต้องเดินทางโดยเฮลิคอปเตอร์จากโรงพยาบาลในนครนิวยอร์กไปที่แมนฮัตตั้น เพื่อให้เกิดการกระทบกระเทือนน้อยที่สุด ส่วนสมาชิกคนอื่นเดินทางล่วงหน้าไปตั้งแต่เมื่อวาน เพราะก่อนเดินทางทุกคนเข้ามาเยี่ยมปีเตอร์และแจ้งให้ทราบ ทั้งที่เธอไม่เคยขึ้นเฮลิคอปเตอร์มาก่อนและทุกอย่างน่าจะมีความสุขและตื่นเต้นมากกว่านี้ถ้าไม่มีเหตุการณ์ร้ายๆเกิดขึ้น            หนูนาไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรมากไปกว่าการดูแลผู้ป่วยที่รักตาม คำแนะนำของหมอ แต่ที่น่าแปลกมากปีเตอร์ไม่พูดคุยอะไรกับเธอเลย เวลาเธอถามอะไรว่าอยากทานอะไร อยากกินอะไรเขาก็ได้แต่ส่ายหน้าไม่สบตาเธอเลย เธอต้องคอยสังเกตุเขาเองว่าเขาจะหิวน้ำหรือเปล่า หรืออยากเข้าห้องน้ำ แม้เวลาเช็ดตัวปีเตอร์ก็จะนอนหลับตาตลอดเวลา เหมือนกับว่าเขาไม่อยากเห็นหน้าเธอเลย แม้แต่ชื่อเธอเขาก็ไม่ถามจากปากเธอเลย และเธอก็ไม่ได้ยินเขาเรียกว่า “หนูนา” มาตั้งแต่เกิดเรื่องจนถึงตอนนี้ ก็แน่ละก็เขาความจำเสื่อมนิ! แล้วไม่มีใครที่นี่รู

เพราะโคลเป็นคนเบื้องหลัง ซึ่งไม่ได้เป็นที่รู้จักของคนทั่วไป ถึงแม้บางครั้งเขาจะร่วมเป็นแดนเซอร์ให้กับบศิลปินในค่ายที่ดังๆ แต่ก็อย่างที่บอกถ้าไม่ใช่คนในวงการหรือศิลปินแล้วก็จะไม่มีใครรู้จักโคล และโคลก็ชอบและนี่คือสาเหตุที่ตัวเขาไม่อยากออกอัลบั้มของตัวเอง เพราะเขารักอิสระมากกว่านั้นเอง            ตลอดการเดินเล่นของคนทั้งสอง จะมีมาเซลคอยติดตามอยู่ห่างๆ และเขาก็ยอมรับว่าคุณโคลถูก คุณนีน่าดูผ่อนคลายขึ้นมากจริงๆ เธอทั้งยิ้มทั้งหัวเราะอย่างเป็นตัวเธออีกครั้ง หลังจากที่เขาไม่เห็นมันเลยตลอดหลายวันที่ผ่านมา...            “โคล!...แล้วมิวสิควีดีโอเป็นอย่างไรบ้างคะ...” หนูนาถามออกไป เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องเธอก็ไม่รู้เลยว่าต้นสังกัดเสียหายแค่ไหนกับเหตุการณ์ครั้งนี้            “ก็ต้องชะลอไว้ก่อน เพราะยังได้ภาพมาไม่ครบ แต่ก็อาจมีการประชุมกันอีกครั้ง เพื่อหาข้อสรุปว่าจะถ่ายทำต่อหรือจะเปลี่ยนในส่วน

วันนี้ช่วงสายสมาชิกในวงมารวมตัวกันที่ห้องพักคนป่วย เพื่อมาคุยรายละเอียดการแสดงรอบที่สองในวันพรุ่งนี้  ถึงแม้รายละเอียดงานจะจบแต่ทุกคนก็ยังปักหลักกันอยู่ แต่ก็ไม่รบกวนเวลาพักผ่อนของคนป่วย เพราะทุกคนอยากมีส่วนช่วยตามหาความทรงจำบางช่วงเวลาที่หายไปกลับมา โดยการสร้างบรรยากาศแบบที่คุ้นเคยกันอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา            หนูนาเห็นว่าทุกคนต่างพร้อมหน้ากัน เธอก็เลยหลบไปนั่งห้องรับรองแขกของห้องพักคนป่วยอีกโซน และวันนี้เธอเองก็รู้สึกดีมาก คิดถึงการตื่นมาเมื่อเช้าถึงแม้มันจะไม่ครบสูตรนาฬิกาปลุกส่วนตัว แต่ก็ทำให้เธอชุ่มฉ่ำหัวใจยิ่งนัก ทำให้ลืมหมดสิ้นถึงความแห้งแล้งของหัวใจที่ผ่านมาสองวันก่อน เธอเลยแยกตัวออกมาหยิบ MacBook ประจำกายที่มาเซลนำมาให้ด้วยขึ้นมาเพื่อปั่นนิยายที่ไม่ได้แตะต้องมากว่าสามวัน บอกตรงๆ ว่าก่อนหน้านี้ไม่มีอารมณ์จะเขียนอะไรเลย แต่ตอนนี้ไอเดียพุ่งตามอารมณ์ความสุขที่ได้รับจากคนป่วยที่รัก                ปีเตอร์ก็ได้แต่ยิ้มกับสีหน้าของสตี

“พีท...” หนูนาเรียกชื่อเขาและยกมือไปโอบแก้มของเขาที่อยู่ไม่ห่างเธอนัก และจ้องเข้าไปในดวงตาคมเข้มนั้น            “มองตากันแบบนี้...ถือว่าเป็นคำตอบ...โอเคนะ” ปีเตอร์พูดพร้อมกับโน้มใบหน้าลงไป เพื่อให้ปากหนาประกบปากอิ่มที่เขารู้ดีว่ามันหอมหวานแค่ไหน            “อื้อ...” หนูนาขัดขืนเพราะมันไม่ใช่ที่ เดี๋ยวใครเข้ามาเธอก็แย่นะสิ ปีเตอร์เมื่อเห็นและได้รับอาการขัดขืน ก็เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์            “อย่าให้ใครเข้ามาในนี้...จนกว่าฉันจะเรียก” ปีเตอร์พูดจบก็วางสายทันที            “ไม่มีอะไรเข้ามาได้...แม้แต่มด” ปีเตอร์พูดพร้อมกับยิ้มที่มุมปากประกบปากอิ่มนั้นทันที สอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากดูดกลืนความหวานทันที เพราะเจ้าของกำลังตกใจตาโตอ้าปากค้างน้อยๆ ปีเตอร์ฉกฉวยโอกาสนั้นไว้ทันที&

และทุกคนรวมถึงการ์ดก็พุ่งเป้าไปที่ชายคนนั้น แต่จู่ๆ ก็มีชายอีกคนก็มาด้านหลังของมาเซลถืออาวุธแบบชายคนแรกก็มีจุดประสงค์เดียวกัน แต่เนื่องจากมาเซลขวางทางอยู่ชายอีกคนก็ต้องกำจัดซะก่อน ซึ่งมาเซลไม่ทันเห็น แต่เป็นจังหวะที่ปีเตอร์กวาดสายตามองรอบๆแบบที่ได้รับการฝึกมาเป็นอย่างดี เขาก็เข้าไปขวางอาวุธนั้นแทนที่เป้าหมายจะเป็นมาเซล แต่กลับได้เป้าหมายหลักปีเตอร์ไม่สามารถใช้ศิลปะป้องกันตัวที่ตัวเองได้เรียนมากับชายคนนี้ได้ทัน เพราะรอบข้างยังมีแฟนเพลงของเขาอยู่ที่ยังไม่สลายออกไปได้ทันทีในตอนนั้น ทำให้มีดนั้นสร้างบาดแผลเป็นทางยาวพร้อมเลือดอุ่นๆก็ไหลออกมาเป็นที่ตกใจของมาเซล และตอนนั้นมาเซลก็เข้าชาร์ทชายอีกคนนั้นทันที ส่วนปีเตอร์เมื่อโดนเข้าไปแบบนั้นเขาก็ถึงเข่าทรุดลงกับพื้น ถึงแม้จะยังมีสติอยู่ก็ตาม ปีเตอร์ชันเข่าอีกข้างกับพื้นและเป็นนิกส์ลูกน้องอีกคนก็เข้าถึงตัวเขาพยุงขึ้นรถตู้ที่เปิดรอนั้นอยู่แล้วทันที            “นาย เป็นยังไงบ้างครับ?” นิกส์หันมาถามหลังจากออกคำสั่งให้คนขับไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดทันที  &nb