Semua Bab คำขอจากเฮียคินทร์ (mpreg): Bab 31 - Bab 40

เสียงวิ่งเล่นหัวเราะเจี๊ยวจ๊าวของเด็ก ๆ รุ่นราวคราวเดียวกันประมาณสามถึงสี่คน รวมถึงมีคุณลูกชายของเขาด้วย เด็กพวกนี้เป็นลูกของคนงานที่ไร่เกริกไกรสามีของป้าษา โชคดีที่มีคุณมีเพื่อนให้เล่นด้วยอย่างน้อยก็ไม่เหงา น่านน้ำนั่งเหม่อมองเด็กน้อยทั้งหลายด้วยจิตใจที่ยังคงว้าวุ่นไม่ซา หลายวันที่ผ่านมาน่านน้ำคิดไม่ตกสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น นับตั้งแต่วันนั้นเขายังไม่ได้มีการพูดคุยกับสามีเลยแม้แต่น้อย แม้ว่าอีกคนจะโทรมาไม่ขาดสายเช้ายันค่ำ แม้จะผ่านมาหลายวันแต่ภาพวันนั้นยังติดตาน่านน้ำไม่หาย ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บจุกขึ้นมากลางอก รู้ตัวอีกทีน้ำตาก็ไหลลงอาบแก้มเสียแล้ว “น่าน” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยเรียกจากทางด้านหลัง พร้อมฝ่ามือที่ถูกวางลงเบา ๆ บนบ่าเล็ก น่านน้ำรีบยกมือขึ้นปาดน้ำตา แต่นั่นแทบไม่ได้ช่วยปิดบังสายตาของอีกคนได้เลย ถึงอย่างนั้นกานต์ก็เลือกที่จะไม่ทักและทำเหมือนไม่เห็นมัน “เป็นไงชอบที่นี่ไหม” “ครับ น่านเพิ่งเคยมาที่นี่ครั้งแรก เพิ่งรู้ว่าไร่ใหญ่ขนาดนี้” ไร่เกริกไกรมีมายาวนานเป็นสิบ ๆ ปี ทว่าเมื่อครั้งก่อนในอดีตที่เคยอาศัยอยู่กับป้าษาน่านน้ำไม่เคยได้มาเหยียบที่นี่สักครั้ง นั่นเป็นเพราะเจ้

“น่านว่าเราหย่ากันเถอะครับ” ประโยคที่พูดออกมาไม่ได้เป็นคำถาม ไม่ได้เป็นการบอกเล่า แต่เป็นคำขอ ขอให้เราทั้งคู่จบความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยานี้ลง ด้วยเหตุผลที่คินทร์เองก็รู้ดีว่าเพราะอะไร “ไม่ เฮียไม่หย่า ไม่เอาแบบนี้สิน่าน เราค่อย ๆ คุยกันได้ไหม” “พอแล้ว น่านไม่อยากคุยแล้ว ทุกอย่างที่น่านคิดว่ามันยังไม่ชัดเจนตอนนี้มันชัดเจนหมดแล้ว เฮียไม่สามารถตัดขาดกับเขาได้ เฮียจัดการปัญหาที่เกิดขึ้นไม่ได้เลย” คินทร์เถียงไม่ออกแม้แต่คำเดียว มันจริงอย่างที่น่านน้ำว่ามาทั้งหมด เขาไม่สามารถจัดการปัญหาที่เกิดขึ้นได้เลยแม้แต่อย่างเดียว ทั้งที่ผ่านมาเขาทำได้ทุกอย่างเพื่อน่านน้ำกับลูก ทว่าพอครั้งนี้เขากลับทำอะไรไม่ได้ “ไม่หย่าได้ไหมน่าน เฮียขอร้อง.. นะ อึก ไม่หย่านะ” ฝ่ามือหนาสั่นเทาเอื้อมมาจับมือคนรักทั้งน้ำตา ขอร้องอ้อนวอนให้คนน้องเห็นใจกันสักนิด ภาวนาให้น่านน้ำเปลี่ยนใจ “ฮึก พอแล้ว น่านไม่เอาแล้ว น่านเจ็บ เฮียได้ยินไหมว่าน่านเจ็บ!” การที่ต้องทนเห็นคนที่ตัวเองรักมีใครอีกคนอยู่ข้างกายช่างเป็นเรื่องน่าเจ็บปวดเสียเหลือเกิน หากความผิดของคินทร์ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้เขาคงให้อภัยได้โดยไม่มีข้อแม

เหตุผลเดียวที่คินทร์ยังยอมทำตามคำสั่งเพลงขิมคือการปกป้องความรู้สึกของน่านน้ำ และรักษาหน้าตาวงตระกูล หากเรื่องที่เพลงขิมขู่หลุดไปถึงหูน่านน้ำแน่นอนว่าเด็กคนนั้นอาจรับมือกับมันไม่ไหว เพราะจิตใจที่อ่อนแออยู่แล้วในตอนนี้ คินทร์จึงไม่อยากให้อะไรไปกระทบกระเทือนจิตใจน่านน้ำเพิ่มขึ้นอีก บางครั้งเรื่องในอดีตก็ไม่ควรถูกขุดคุ้ยขึ้นมา… ทั้งที่รับปากกับน่านน้ำเอาไว้ว่าเย็นวันนี้หลังเลิกงานจะพาลูกไปทานข้าวด้วยกัน แต่กลับกลายเป็นคนต้องผิดคำพูดเสียได้ เมื่อตอนนี้เขานั่งอยู่ในบ้านหลังใหญ่ของตระกูล ฤหบดีภิวัฒน์ และต้องเผชิญหน้ากับผู้นำตระกูลอย่างคุณสุรินทร์ พ่อของเพลงขิม “ที่เรียกมาวันนี้ก็เพื่อจะคุยถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ฉันอยากรู้ว่านายจะรับผิดชอบลูกสาวฉันยังไง” เสียงทุ้มเข้มทรงอำนาจเอ่ยขึ้นเสียงดังฟังชัด คาดหวังจะฟังคำตอบจากคนอายุน้อยกว่า และหวังว่ามันจะเป็นที่พอใจสำหรับตัวเอง คินทร์นิ่งเงียบไม่แสดงท่าทีหวาดกลัวใด ๆ ต่อให้อีกฝ่าจะดูน่าเกรงกลัวมากแค่ไหนก็ตาม แม้จะเป็นครั้งแรกที่คินทร์ได้เจอกับพ่อของเพลงขิม ทั้งที่สนิทกันมาหลายปีทว่ามีแค่เขาที่พาอีกฝ่ายไปที่บ้าน แต่เพลงขิมไม่เคยพาเขามาที่นี่สักค

ใบหน้าหล่อเปื้อนน้ำตาซบแผ่นหลังเล็กไม่คิดจะผละออก โอบกอดเอวบางเอวไว้แน่น คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่เขาจะได้อยู่กับน่านน้ำ เขาจึงยอมหน้าด้านขอใช้เวลาคืนนี้ด้วยกันก่อนที่อีกคนจะย้ายออกไปจากที่นี่ คินทร์พาลูกไปฝากไว้กับป๊าม๊า เพื่อที่จะได้อยู่กับน่านน้ำสองคน เขาอยากใช้ช่วงเวลานี้ตักตวงความสุขให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เวลาเกือบครึ่งปีที่เราทั้งคู่แยกกันนอนคนละห้อง เขาไม่ได้กอดน่านน้ำเลยสักครั้ง เฝ้าแต่คิดถึงและบอกตัวเองให้อดทนอยู่ทุกเช้าค่ำ เพราะหากทำอะไรรุ่มร่ามไปคนน้องอาจจะอึดอัดใจได้ คินทร์ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น ภายในห้องนอนสีเหลี่ยมถูกปิดไฟมืดสนิทไม่มีแม้แต่เสียงเล็ดลอดใด ๆ เข้ามา ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศหนาวสะท้านเข้าถึงหัวใจ รู้สึกเจ็บจนชาไปทั่วทั้งอก เราทั้งสองคนต่างปล่อยให้เวลาล่วงเลยไปโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา จะมีก็แต่เสียงพึมพำของคินทร์ที่ดังแผ่วเบาอยู่ตรงแผ่นหลัง คินทร์ไม่กล้าแม้แต่จะข่มตานอน กลัวว่าตื่นมาแล้วจะไม่ได้เจอน่านน้ำอีก แอบร้องไห้เงียบ ๆ ไม่ให้คนน้องรู้ พร่ำบอกรักเบา ๆ ซ้ำไปซ้ำมา “เฮียรักน่าน ..รักน่านแค่คนเดียว” แม้ว่าน่านน้ำจะนอนนิ่งไม่ขยับเขยื้อนคล้

ช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์เป็นวันว่างของคินทร์และน่านน้ำ จึงตกลงกันว่าจะพาลูกออกไปเที่ยวด้วยกัน เพราะผ่านมานานมากแล้วที่เราไม่ได้ใช้เวลาครอบครัวร่วมกัน ในตอนแรกน่านน้ำก็คิดที่จะปฏิเสธปล่อยให้สองพ่อลูกได้ไปกันสองคน ส่วนตนจะขออยู่ที่ห้อง เก็บกวาดเช็ดถู เนื่องจากตลอดสัปดาห์ต้องไปทำงาน ไม่ได้มีเวลาหยิบจับอะไรให้เข้าที่เข้าทางสักเท่าไร ทว่าพอมานึกดูแล้ว เขาเองก็มีเวลาให้ลูกได้ไม่เต็มที่ตั้งแต่เข้าทำงานประจำที่บริษัท อีกทั้งลูกชายยังออดอ้อนให้มาด้วยกัน สุดท้ายก็ใจอ่อน คินทร์ลอบมองอดีตคนรักแทบจะทุกห้านาที สังเกตสีหน้าว่าอีกคนยินดียินร้ายอย่างไรที่มาด้วยกัน สิ่งหนึ่งที่คิดไม่อยากให้เกิดขึ้นระหว่างเราคือความอึดอัดใจ หลายครั้งที่คำพูดของป๊าผุดขึ้นมาในหัว “แต่ลูกรู้ใช่ไหมว่าถ้าวันหนึ่งต้องเลิกรากัน หากจะกลับมาเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิมมันเป็นไปได้ยาก” เพิ่งจะรู้ซึ่งก็ตอนนี้ว่ามันจริงอย่างที่ป๊าเตือนเอาไว้ ทั้งที่เราไม่ได้โกรธเกลียดอะไรกัน แต่ไม่สามารถกลับมาเป็นพี่น้องอย่างเดิมได้อีก สถานะของเขาและน่านน้ำ คืออดีตสามีภรรยา รวมถึงพ่อและแม่ของมีคุณ หรือต่อให้กลับมาเป็นพี่น้องกันได้อีกครั้ง คินทร์ก