All Chapters of คำขอจากเฮียคินทร์ (mpreg): Chapter 1 - Chapter 10

อารัมภบทการตื่นลืมตาขึ้นมาพบเจอความว่างเปล่าในแต่ละวัน เป็นสิ่งที่ยืนยันได้ว่าชีวิตของเขาตอนนี้ไม่เหลือใครอีกแล้ว บ้านหลังใหญ่ไร้ซึ่งความอบอุ่น ครอบครัวที่เคยอยู่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา ไม่ว่าหันไปมองทางไหนก็เห็นภาพความทรงจำที่เด่นชัดขึ้นภายในใจดวงน้อย ๆ ทว่าหลังจากนี้ภาพพวกนั้นคงค่อย ๆ เลือนรางลงไปทิ้งไว้เพียงความรู้สึกหลาย ๆ อย่างในก้นบึ้งหัวใจไม่ง่ายเลยที่เด็กอายุเพียงสิบห้าปีต้องยอมรับความจริงที่แสนโหดร้ายเช่นนี้ เหมือนโลกทั้งใบพังทลายลงต่อหน้าต่อตา เมื่อพ่อแม่ที่เลี้ยงดูเขามาต้องจากโลกนี้ไปทิ้งไว้เพียงความคิดถึงที่เขาเฝ้าโหยหา และความทรงจำที่เขาไม่อาจลืมไม่ว่าจะใช้เวลานานเท่าไรเสียงผู้คนจอแจทยอยกันมาร่วมงานศพที่จัดขึ้นภายในวัด แขกมากหน้าหลายตาในชุดสีดำไว้ทุกข์ร่วมมาแสดงความเสียใจกับเด็กหนุ่มผู้มีศักดิ์เป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของตระกูล สกุลวานิช ที่ต้องกลายเป็นเด็กกำพร้าในวันคล้ายวันเกิดอายุครบสิบห้าปีของตัวเองจากงานเลี้ยงกลายเป็นงานศพบิดาและมารดา ราวกับฟ้ากำลังแกล้งกัน อยากจะหัวเราะออกมาให้เหมือนคนเสียสติ ทว่าสิ่งที่ทำมีแค่นั่งมองโลงคู่และฉากรูปภาพของคนที่ตัวเองรักวางเคียงคู่

น่านน้ำหอบเอาอุปกรณ์วาดภาพมาบริเวณสวนหลังบ้าน เป็นหนึ่งในการบ้านที่เขาต้องทำส่งในวันจันทร์ที่จะถึงนี้ ซึ่งเป็นวิชาที่เขาชื่นชอบ และถนัดมากที่สุดเด็กหนุ่มจัดแจงของวางไว้ในพื้นที่ที่ตนเองหยิบจับได้สะดวก การทำงานศิลปะในที่เงียบสงบและร่มรื่นแบบนี้ทำให้สมองโล่งสามารถรังสรรค์ภาพวาดออกมาได้อย่างดี เสียงเพลงสากลเบา ๆ เปิดคลอเคล้าสร้างบรรยากาศรอบตัวให้น่าทำงานเพิ่มขึ้นบริเวณสวนหลังบ้านเป็นที่ที่น่านน้ำชอบมานั่งเล่นมากที่สุด เพราะไม่ค่อยมีใครเข้ามา แม้แต่เจ้าของบ้านอย่างคุณรังสรรค์ คุณหญิงกนกอร หรือลูก ๆ ทั้งสามคน ต่างไม่ได้ให้ความสนใจกับส่วนนี้ของบ้าน เพียงแค่ให้ลุงแช่มเป็นดูแล ไม่ให้พวกหญ้าขึ้นมารกก็เท่านั้นเสียงนกร้องเบา ๆ ดังอยู่ไม่ไกล เรียกความสนใจจากเด็กหนุ่มได้เป็นอย่างดี น่านน้ำวางสมุดวาดภาพก่อนจะเดินไปตามเสียงที่ได้ยิน ชะเง้อมองอยู่หลายนาทีถึงได้เห็นว่ามีรังนกอยู่บนต้นไม้ ซึ่งไม่ได้สูงเท่าไรนัก ร่างเล็กเดินไปหยิบบันไดที่ลุงแช่มเอาไว้ต่อเท้าเวลาตัดแต่งกิ่งมาตั้งใกล้ ๆ ต้นไม้ ก่อนขึ้นไปยืนดูลูกนกตัวเล็กในรัง ใบหน้าจิ้มลิ้มเผยยิ้มอ่อนให้กับความน่ารักคนตัวเล็กวิ่งกลับมาหยิบโทรศัพท์เพื่

เสียงกริ่งดังขึ้นเมื่อถึงเวลาพักเที่ยง ทันทีที่ร่างเล็กก้าวขาออกมาจากห้องเรียนก็เจอกับสองพี่น้องยืนรออยู่คีนกระโดดเข้ามาเกาะแขนพลางยิ้มแป้นให้กันอย่างที่ชอบทำ ผิดกับเคนที่แค่เดินเข้ามาหานิ่ง ๆ พร้อมเอ่ยปากบอกกับสมาชิกอีกคนที่ตนมายืนรอ ก่อนจะเดินนำออกไป“ไปกินข้าว หิวแล้ว”ระหว่างทางเดินมาโรงอาหารคีนยังไม่ปล่อยแขนน่านน้ำให้เป็นอิสระทั้งยังพูดเจื้อยแจ้วถึงการเรียนในช่วงเช้าคีนเป็นนักเรียนมัธยมชั้นปีที่หนึ่งที่ดูตัวโตเกินวัย ส่วนเคนเป็นพี่มอหกปีสุดท้ายที่จะได้เรียนที่นี่ แม้อายุของเคนกับน่านน้ำจะห่างกันแค่ปีเดียวแต่เพราะตอนอายุสิบหกช่วงเข้ามอสี่น่านน้ำจำเป็นต้องหยุดเรียนเพราะป้าษาไม่ได้ทำเรื่องส่งเขาเข้าเรียนต่อ จึงได้มาเรียนมอสี่ตอนอายุใกล้จะสิบเจ็ดอีกแค่ไม่กี่เดือนหลังจากหยุดเรียนไปหนึ่งปีสายตาหลายคู่จับจ้องมายังสองพี่น้องหน้าตาดี ผู้ถูกขนานนามไปทั่วทั้งโรงเรียน เป็นที่รู้จักของนักเรียนทุกระดับชั้น ต่อให้เขาจะเดินอยู่ข้าง ๆ คีน ทว่าไม่ต่างจากอากาศหรือสิ่งกีดขว้างที่บดบังใบหน้าหล่อเหลาของเด็กหนุ่มข้าง ๆบรรยากาศบนโต๊ะอาหารรู้สึกน่าอึดอัดไม่น้อย นั่นอาจเป็นเพราะสายตาที่จับจ้องมาที่พวก

หลังจากเดินเล่นมาเกือบครึ่งชั่วโมง น่านน้ำก็เลือกที่จะขับรถเล่นต่อ โดยที่ตัวเองเป็นคนซ้อนและคินทร์เป็นคนขับ สองข้างทางเป็นต้นไม้และพื้นหญ้าเนื่องจากเป็นภูเขาก่อนจะขับมาจอดที่จุดชมวิว ครั้นมองไปข้างหน้าจะเห็นทะเลกว้าง และหาดทรายที่ตัวเองเดินเล่นก่อนหน้านี้“ไปนั่งตรงนั้นได้ไหมครับ” นิ้วเรียวชี้ไปที่พื้นหญ้าตรงเนิน พลางหันมาทำตาเป็นประกาย“ครับ” แแล้วคินทร์จะปฏิเสธได้อย่างไรบนภูเขาหญ้าเป็นจุดชมวิวที่เห็นทิวทัศน์ทะเลได้กว้างที่สุด ลมพัดโชยมาเป็นระลอกสม่ำเสมอ เด็กหนุ่มนั่งมองไปยังเบื้องหน้าเงียบ ๆ เช่นเดียวกับคินทร์ที่นั่งอยู่ข้าง ๆเวลาผ่านมาหลายนาทีน่านน้ำยังไม่คิดจะลุกออกไปจากตรงนี้ เขาไม่ได้รู้สึกดีแบบนี้มานานมากแล้ว“ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เฮียอยากแก้ไขเรื่องอะไรในอดีตหรือเปล่าครับ”จู่ ๆ ก็เกิดคำถามขึ้นมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย น่านน้ำเพียงรอฟังคำตอบโดยที่ไม่หันมามอง คินทร์ถอนหายใจเล็กน้อย พลางครุ่นคิดคำตอบในสิ่งที่อีกคนถาม“อืม.. ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เฮียก็คงจะให้ทุกอย่างเป็นเหมือนเดิม เพราะมันคือบทเรียนที่ทำให้เฮียโตขึ้นเป็นเฮียในทุกวันนี้ หากทุกอย่างสมบูรณ์ไปซะหมดมันก็คงไม่ใช่ชีวิต”

ช่วงชีวิตในรั้วมัธยมผ่านพ้นไปอย่างที่ใจต้องการ น่านน้ำใช้เวลาอดทนกับการเรียนที่นี่นานนับสามปี หากย้อนไปช่วงแรก ๆ ตอนที่เข้าเรียนใหม่ ๆ ยอมรับเลยว่าเป็นช่วงเวลาที่บั่นทอนตัวเองมาที่สุด เขาไม่ได้มีความสุขกับการไปโรงเรียนเลยแม้แต่น้อยกระทั่งเรียนจบมาแล้วคนที่สามารถเรียกว่าเพื่อนสักคนยังไม่มี แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้น่านน้ำรู้สึกขาดหายอะไรสิ่งที่เขาอยากชื่นชมตัวเองก็คือความอดทน เขาเก่งที่สามารถผ่านความลำบากใจเหล่านั้นมาได้ และอีกอย่างที่เขาอยากยินดีกับตัวเองมาก ๆ ก็คือการที่เขาสามารถรักษาคนสำคัญที่เหลืออยู่ได้ครบทุกคนเด็กหม่นหมองที่จากการผ่านเรื่องเจ็บปวดในวันนั้น กลับมาสดใสได้อีกครั้งเพราะครอบครัววิรุฬห์โยธิน การได้เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวนี้ทำให้น่านน้ำรู้สึกมีตัวตนขึ้นมาอีกครั้งนอกจากความเคารพที่มีต่อทุกคน ยังมีความรักเพิ่มเข้ามา น่านน้ำรักทุกคนที่นี่ รักในความดี และจิตใจเมตตาต่อเด็กคนหนึ่งที่ไม่มีอะไรเลยยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไรทุกคนก็ยิ่งทำให้น่านน้ำมั่นใจว่าได้กลายเป็นคนในครอบครัวแล้วจริง ๆ“น่านจะหยุดเรียนจริง ๆ เหรอ” รังสรรค์เเอ่ยถามเด็กหนุ่มที่เพิ่งบอกกับตนว่าจะขอหยุดเรียนสักปี ก่