All Chapters of คำขอจากเฮียคินทร์ (mpreg): Chapter 11 - Chapter 20

น่านน้ำตื่นตั้งแต่เช้ามาทำอาหารใส่กล่องให้คินทร์ไปทานตอนเที่ยงที่บริษัท ช่วงนี้น่านน้ำว่างเพราะไม่มีงานอะไรต้องทำ เพียงแค่รอสอบสัมภาษณ์“วันนี้ไปบริษัทกับเฮียไหม” คินทร์เอ่ยถามพร้อมรับถุงผ้าใส่กล่องอาหารจากมือน่านน้ำ“น่านไปมีแต่จะกวนเวลาทำงานเฮียเปล่า ๆ”“วันนี้เฮียมีเดินตรวจแผนก ไม่อยากไปจริง ๆ เหรอ”เจ้าของร่างสูงเอ่ยถามเพราะเห็นว่านานน้ำสนใจเรื่องการวาดรูป ออกแบบถ้าได้ไปเดินดูการทำงานอาจจะชอบ ถือเป็นการเรียนรู้ศึกษาไปในตัว“แต่...”“ไม่กวนหรอก ไปเถอะ” คินทร์เอ่ยอีกครั้งคล้ายคะยั้นคะยอเสียด้วยซ้ำ“ก็ได้ครับ”“ยืนคุยอะไรกันอยู่สองคน”เด็กหนุ่มวัยสิบหกปีวิ่งเข้ามากอดคอพี่ชายตัวเล็กด้วยความเคยชิน แม้คีนจะโตขึ้นแล้วแต่พฤติกรรมเด็กน้อยที่มีก็ยังหลงเหลืออยู่มาก ยังเป็นเด็กที่น่ารักของน่านน้ำเสมอ“ไม่ใช่เรื่องของเด็ก” คนอายุมากเอ่ยทีเล่นทีจริง“คีนไม่เด็กแล้วนะเฮีย”“เหรอ หืม”จมูกโด่งถูกบีบเบา ๆ ด้วยความมันเขี้ยว เด็กหนุ่มมุ่ยหน้าลงเล็กน้อยที่โดนพี่ชายแกล้ง หันไปกอดออเซาะน่านน้ำ เสียงเจื้อยแจ้วพูดฟ้อง“พี่น่านดูเฮียสิแกล้งคีน คีนไม่เด็กแล้วนะ ใช่ไหมครับ”“อือ คีนโตแล้ว”“พี่น่านน่ารักที่

หลังเลิกงานคินทร์ยังต้องเคลียร์เอกสารอีกนิดหน่อย โดยที่มีแฟนเด็กนอนให้กำลังอยู่บนโซฟา แม้เขาจะบอกให้กลับไปพร้อมกับป๊าก็ไม่ยอม ยืนยันเสียงแข็งว่าจะอยู่เป็นเพื่อน แล้วค่อยกลับพร้อมกัน แต่เหมือนว่าเขาจะทำงานนานไปหน่อย ตอนนี้น่านน้ำถึงได้นอนหลับคาหนังสือไปอีกแล้วกว่างานจะเสร็จก็เกือบหนึ่งทุ่ม คินทร์หันมองทิวทัศน์ภายนอกผ่านผนังกระจกถึงได้เห็นว่าตอนนี้มีฝนตกลงมาหนักพอสมควร ทำงานจนลืมไปเลยว่าตอนนี้เข้าสู่ช่วงฤดูฝนแล้วหากเป็นอย่างนี้เห็นทีคงกลับบ้านไม่ได้ น่านน้ำยังมีอาการแพนิคทุกครั้งที่ฝนตก แม้จะดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนบ้างแล้วก็ตาม นั่นเพราะเขาพาน่านน้ำไปหาหมอเพื่อรักษาภาวะทางจิตใจอย่างสม่ำเสมอ“น่านครับ”เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยเรียกคนที่กำลังนอนหลับอย่างสบายให้ตื่นเพื่อขึ้นไปนอนต่อบนเพนต์เฮาส์ โชคดีที่ตึกบริษัทชั้นบนสุดเป็นเพนต์เฮาส์จึงไม่ต้องฝืนพาน่านน้ำผ่าฝนกลับบ้านเหมือนว่าเสียงเรียกจะเบาเกินไป คินทร์เลยเลือกที่จะไม่เรียกต่อ แต่ช้อนตัวคนน้องขึ้นมาอุ้มพาขึ้นชั้นบนแทน“เฮียพาน่านไปไหนครับ” น่านน้ำเอ่ยถามเสียงอู้อี้ยังคงสะลึมสะลือ รู้สึกตัวเพราะจังหวะการก้าวเดินของคินทร์ แม้ว่าอีกคนจะพยายามเดินให

น่านน้ำใช้เวลากับการนั่งวาดรูปเกือบทั้งวันโดยไม่รู้สึกเบื่อ ทั้งที่ปกติวันทำงานแบบนี้มิน่าล่ะนทร์จะแนบเขาติดไปที่บริษัทด้วย แต่ทว่าตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่น่านน้ำปฏิเสธเสียงแข็ง เพราะอยากอยู่ห้องมากกว่าเด็กหนุ่มจัดมุมไว้นั่งวาดภาพโดยเฉพาะ ซึ่งอยู่เกือบมุมห้องใกล้ผนังกระจก เป็นจุดที่สามารถมองเห็นวิวเมืองหลวงจากชั้นบนได้ชัดเจน เปิดเพลงคลอไปเรื่อย ๆ สร้างบรรยากาศระหว่างวาดภาพมีอีกโซนหนึ่งที่น่านน้ำอยากตกแต่ง แต่คงต้องปรึกษากับคินทร์ก่อน เขาไม่กล้าตัดสินใจเองหากจะจัดสวนหย่อมตรงระเบียงเหลือเวลาอีกไม่กี่วันมหา' ลัยก็เปิดแล้ว แอบตื่นเต้นอยู่ไม่น้อย ไม่รู้ว่าชีวิตในรั้วมหา' ลัยจะเป็นอย่างไรบ้าง แม้ตั้งใจเอาไว้ว่าจะตั้งหน้าตั้งตาเรียนอย่างเดียวโดยไม่สนใจคนอื่น ทว่าลึก ๆ แล้วก็แอบหวังจะได้เจอเพื่อนสักคนที่สามารถพูดคุยกันได้จนเรียนจบติ๊ดเสียงสแกนบัตรดังขึ้นก่อนประตูห้องเปิดออกโดยเจ้าของห้องอีกคนที่เดินเข้ามาพร้อมกับแฟ้มเอกสาร น่านน้ำลุกขึ้นไปช่วยคนพี่ถือเพราะเห็นท่าทีทุลักทุเลจากการหอบเอกสารที่มากเกินไป“ทำไมหอบเอาเอกสารมาเยอะแยะคนเดียวแบบนี้ล่ะครับ น่าจะโทรตามน่านลงไปช่วยยก”“เฮียไม่อยากให้

หลังเลิกเรียนนานน่านกลับมาอาบน้ำที่ห้องรอเคนมารับ วันนี้สายรหัสของเขานัดไปเลี้ยงย้อนหลังที่ร้านร้านหนึ่ง ซึ่งน่านน้ำไม่รู้จักและไม่เคยได้ยินมาก่อน ทว่าเมื่อสอบถามจากเคนอีกคนก็บอกว่ารู้จักดี จะเป็นคนพาไปเอง น่านน้ำบอกให้คินทร์รู้เป็นที่เรียบร้อย คนพี่ไม่ได้ว่าอะไรเพียงแค่บอกให้ระวังตัว เพราะตัวเองมีประชุมช่วงเย็นก่อนจะไปพบลูกค้า กว่าจะได้กลับห้องก็คงจะดึก ไม่สามารถไปรับไปส่งน่านน้ำด้วยตัวเองได้ เช่นนั้นจึงให้ฝากฝังเคนให้ช่วยดูแลแทน ติ๊ง~ เสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้น ก่อนเจ้าของจะหยิบขึ้นมาอ่านพร้อมตอบกลับไป K : เคนมารับหรือยังครับ Nan : เฮียเคนบอกว่าใกล้ถึงแล้วครับ K : ไปเที่ยวร้านแบบนั้นระวังตัวด้วยนะครับ ถ้ามีปัญหาอะไรน่านบอกเคนนะครับ K : ถ้าเป็นไปได้อย่ากลับดึกมากนะครับที่รัก Nan : รับทราบครับ K : เฮียต้องไปประชุมแล้ว เสร็จแล้วเฮียจะทักไปหาอีกทีครับ Nan : ครับ ตั้งใจประชุมครับเฮีย หลังจากคุยแช็ตกับคินทร์จบได้ไม่นาน เคนก็โทรมาบอกว่ารออยู่ข้างล่าง น่านน้ำตรวจความเรียบร้อยในห้องอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าตัวเองไม่ได้ลืมอะไรถึงได้รีบลงไป เวลาเกือบหนึ่งทุ่มน่านน้ำและเคนมาถึงร้านน

บรรยากาศริมทะเลตอนกลางคืนแม้จะมืดไปสักหน่อยแต่ก็มีความสวยงามเฉพาะตัว ลมทะเลที่พัดโชยพาดผ่านผิวกายเย็นเยือก เสียงคลื่นสาดซัดกระทบทรายขาวเสียงดังไม่ขาดสาย ยิ่งเงียบเท่าไรก็ยิ่งได้ยินชัดขึ้น เดินออกมาจากห้องนานหลายนาทีแต่กลับไม่เจอแม้แต่เงาของคนที่เขาออกมาตามหา เด็กหนุ่มข้างกายเกาะแขนนำพาให้เขาเดินมาอีกทิศทางหนึ่ง ห่างออกไปจากรีสอร์ทพอสมควร พลันเสียงเพลงแว่วดังเข้ามาในหู ยิ่งเดินไปข้างหน้ามากเท่าไรเสียงเพลงก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อย ๆ แสงสลัวจากดวงไฟในระยะที่สายตามองเห็นสะท้อนเงาของใครบางคนที่กำลังยืนมองมาทางเขา ทุกย่างก้าวที่เดินเข้าไปใกล้ขึ้นก็พลันหัวใจเต้นระส่ำด้วยความรู้สึกหลากหลายอย่างที่ผุดขึ้นมา ร่างสูงโปร่งของชายคนรักยืนส่งยิ้มหวานให้กัน จากเงามืดเมื่อครู่ชัดเจนขึ้นเมื่อเดินมาถึง ดวงตากลมใสกวาดมองไปทั่วบริเวณ มีการจัดแต่งด้วยดวงไฟสีเหลืองนวลพาดผ่านเสาไม้ไผ่ที่ปักไว้บนพื้นทรายสองฝั่ง ตรงกลางปูด้วยผ้าหลายผืน ทั้งยังมีหมอนอิงสองสามใบตั้งทับอยู่ น่านน้ำมองคินทร์ด้วยความสงสัย เขาไม่รู้ว่าคนพี่มาเตรียมอะไรพวกนี้ไว้ตั้งแต่เมื่อไร “น่านครับ” คินทร์เอ่ยเรียกชื่อคนรักเสียงนุ่ม ดวงตาทั้งสอ