All Chapters of TWINS มาเฟียแฝดคลั่งรัก: Chapter 81 - Chapter 90

เช้าวันรุ่งขึ้นโซลี่ย์ตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าเพื่อรอเวลาที่จะออกไปหาพวกสองแฝดกับสเตฟาน แต่วันนี้เธอรู้สึกไม่ดียังไงไม่ไรรู้เหมือนมันจะมีเรื่องเกิดขึ้นเลย ขนาดร่างกายเธอยังไม่พร้อมที่จะไปเลยแผลที่เท้ามันเริ่มปวดมากขึ้นก๊อก ๆแกร๊ก“นายท่านสเตฟานให้ดิฉันมาตามคุณหนูโซลี่ย์ลงไปรับประทานอาหารเช้าค่ะ”สาวใช้ที่คอยดูแลทำความสะอาดกับทำอาหารขึ้นมาตามเธอที่ห้อง“ค่ะ บอกให้คุณสเตฟานทานก่อนเลยค่ะฉันยังไม่หิว”โซลี่ย์ตอบออกไปตามความจริงเธอรู้สึกไม่ค่อยหิวไม่รู้ว่าเพราะเป็นกังวลเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นหรือเปล่า“จะให้บอกแบบนั้นจริงเหรอคะคือนายท่านบอกให้มาพาคุณโซลี่ย์ลงไปทานข้าวให้ได้เลยนะคะ”“ฉันไม่หิวจริงๆค่ะ ช่วยบอกออกไปแบบนั้นเถอะค่ะ”เธอยังคงยืนยันคำเดิมสาวใช้ได้แต่ก้มหน้ารับคำสั่งแล้วหันหลังเดินออกไปห้องทานอาหาร“คุณโซลี่ย์ล่ะ”สเตฟานเอ่ยถามสาวใช้เมื่อไม่เห็นโซลี่ย์มาด้วย“คุณหนูบอกให้นายท่านทานก่อนเลยค่ะเธอยังไม่หิว”“เธอพูดแบบนั้นเหรอ”“ค่ะ นายท่านจะให้ดิฉันไปตามคุณโซลี่ย์อีกครั้งไหมคะ”“ไม่ต้อง ฉันจะไปตามเอง”สเตฟานพูดจบก็ลุกออกจากเก้าอี้เดินขึ้นไปหาโซลี่ย์ที่ห้องของเธอก๊อกๆ แกร๊ก“ฉ

“ทำไมหมอผ่าตัดไอ้ออสการ์นานจังวะกูนั่งจนปวดหลังไปหมดแล้ว”เป็นเบนจามินที่เอ่ยขึ้นในบรรยากาศที่กำลังตึงเครียด“นั่นดิมันจะเป็นอะไรไม่เป็นอะไรใช่ไหมวะ”เอริคก็พูดขึ้นพลางเดินไปที่หน้าประตูห้องผ่าตัด“นั่นดิแม่งเลือดนี่ไหลจนกูคิดว่าหมดตัวละ”มาร์ตินที่นั่งอยู่ข้างอีธานก็เริ่มกังวลขึ้นมา“หรือว่ากระสุนจะฝังลึกวะแบบนี้มันจะอันตรายถึงส่วนอื่นของร่างกายหรือเปล่า”อีธานก็เอ่ยออกมาตามมาร์ติน“มันไม่เป็นไรหรอกหมอคงกำลังผ่าเอากระสุนออก จากอกมันแหละน่า คนอย่างไอ้ออสการ์มันอึดจะตายไป”ครูซที่นั่งกอดอกก็เอ่ยบอกเพื่อนที่เริ่มเป็นกังวลกับเวลาที่ผ่านมาหลายชั่วโมง“มันตายไม่ได้หรอกเมียกับลูกอยู่ตรงนี้ทั้งคนแถมยังไม่ได้ง้อเมียเลยตายไม่ได้หรอก”โรมิโอเอ่ยติดตลกไม่อยากให้เพื่อนเครียดกันไปหมด“ถูกแล้วเขาตายไม่ได้หรอกฉันไม่อนุญาตให้เขาตายง่ายๆหรอกทำผิดขนาดนั้นจะมาหนีตายไปไม่ได้”โซลี่ย์ที่เงียบอยู่นานก็เอ่ยขึ้นมาเสียงเรียบ ทำเอาคนที่นั่งข้างๆขนลุกในคำพูดเธอ“โซ...”เดม่อนที่กำลังจะเอ่ยพูดกับเธอแต่ก็ต้องเงียบลงเพราะโดนร่างบางพูดสวนขึ้นมาก่อน“ไม่ต้องพูดอะไร ไม่อยากฟัง”โซลี่ย์พูดดักเดม่อนก่อนที่เขาจะได้เอ่

“มันเป็นได้เหรอหมอที่เมียผมจะอ้วกทุกครั้งที่เห็นหน้าผม”เดม่อนหันไปถามเสียงดังอย่างต้องการคำตอบ“เอ่อ..คือ..มันก็มีอยู่บ้างนะคะที่คุณแม่จะมีอาการแบบนี้อยู่บ้างนะมันเป็นอาการของแพ้ท้องที่เรียกว่า เหม็นหน้าสามีน่ะค่ะซึ่งทางแก้ที่ดีสุดคือคุณพ่อจะต้องไม่ให้คุณแม่เห็นหน้ากันค่ะแต่อาการแพ้นี้ก็ไม่ได้อยู่ตลอดหรอกนะคะ”“นานเท่าไหร่หมอ!”เดม่อนถามออกไปเสียงดังอีกครั้งนี่เขาจะต้องไม่ให้เมียเห็นหน้านานขนาดไหนกัน“จะเสียงดังทำไม”โซลี่ย์เอ่ยเสียงดุเดม่อนที่พูดเสียงดังจนคุณหมอตกใจ“ขอ ขอโทษครับ นานสุดเท่าไหร่ครับหมอ”ถามเสียงเบาลงและรอฟังคำตอบอย่างตั้งใจ“นานสุดก็..สามเดือนค่ะ”หมอสาวเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก“สามเดือน! ตั้งสามเดือนผมจะบ้าตาย!มีวิธีอื่นอีกไหมวะหมอ”เดม่อนกระชากตัวลุกขึ้นอย่างคนเสียสติพลางยกมือขึ้นจับหัวโซลี่ย์ต้องดึงให้เดม่อนนั่งลงอย่างใจเย็นแม้เธอจะไม่ค่อยมีแรงก็ตามแต่อาการตกใจของเขาที่ลุกขึ้นพรวดพราดมันทำเธอตกใจไม่พอคุณหมอก็ตกใจตามไปด้วย“นั่งลงฟังหมอ”โซลี่ย์เอ่ยบอกเสียงแข็งเขาถอนหายใจแรงๆก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้อย่างอารมณ์เสียนี่มันอะไรกันทำไมเธอต้องเหม็นหน้าเขาด้วยละไอ้อาการนี้ทำไ

“ทำอะไรน่ะโซลี่ย์”เดม่อนเอ่ยถามที่เธอมาดึงมือเขาไป“ลองจับดูสิว่ามันใหญ่ขึ้นขนาดไหน”โซลี่ย์เอ่ยแล้วยกยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์“ที่รักครับผัวว่ามันอาจจะไม่ดีนะเพราะมันอาจจะไม่หยุดแค่จับ”เดม่อนที่จะชักมือกลับแต่ก็โดนสองมือน้อยๆของเธอดึงกลับไปสัมผัสลงที่หน้าอกที่มันใหญ่จนล้นมือเขาไปหมด อื้ออ๊า~ ทั้งนุ่มทั้งอุ่นมือไปหมดคิดถึง คิดถึงเหลือเกินอยากจะเอาหน้าลงไปซุกในเต้าใหญ่ๆของเธอโซลี่ย์ที่ตอนแรกอยากจะแกล้งเขาแต่เหมือนจะคิดผิด? กลับเป็นเธอที่คิดถึงสัมผัสของเขาเหมือนกันแต่คงทำแบบนั้นไม่ได้เพราะเธอยังท้องอ่อนอยู่จะมีอะไรกันได้ก็ต้องให้อายุครรภ์เกินสี่เดือนก่อน“ไม่ไหวแล้วที่รักขอดูดนมหน่อยนะ”ไม่รอให้ร่างบางอนุญาตเดม่อนก็ดึงชุดเกาะอกเธอลง“โนบราอีกแล้วนะที่รัก”เมื่อเห็นว่าทางสะดวกไม่มีอะไรมาปกปิดหน้าอกใหญ่ขาวที่เด้งประจันหน้าเขาในตอนนี้แล้วร่างหนาก็ดึงแมสที่ปิดปากตัวเองอยู่ออกแล้วก้มลงใช้ปากหนาประกบลงไปดูดดึงที่ยอดอกของเธอที่แข็งเป็นไตสู้ปากเดม่อนมากข้างหนึ่งก็ใช้ปากดูดอีกข้างก็ใช้มือบีบจ๊วบจ๊าบ!เสียงดูดนมดังขึ้นมาทันที โซลี่ย์หลับตาลงมือบางยกขึ้นมาจับที่ผมสีบลอนด์ของเดม่อนกำแน่น ท

อเมริกาด้านออสการ์ที่ตอนนี้ยังคงอยู่ที่โรงพยาบาลเพราะเขายังไม่รู้สึกตัวเลยหนึ่งอาทิตย์แล้วนับตั้งแต่วันที่ผ่าตัดก็ไม่การตอบสนองอะไรอีกเลยมีแค่เครื่องช่วยหายใจที่คอยช่วยเขาในตอนนี้...ในอเมริกาตอนนี้คือช่วงสายของวันซึ่งเป็นเอริคกับมาร์ตินที่มาเยี่ยมออสการ์เพราะได้ยินว่าวันนี้ออสการ์จะเดินทางไปประเทศไทย ความจริงแล้วเพื่อนในกลุ่มจะคอยมาเยี่ยมออสการ์อยู่ตลอดและยังคงหวังให้เขาฟื้นขึ้นมาทุกวันที่มาเยี่ยม...“เฮ้ย มึงจะหลับนานไปแล้วนะอาทิตย์หนึ่งแล้วนะตื่นได้แล้วไอ้ออสการ์หลับเก่งนะมึง”เอริคพอเข้ามาในห้องพักฟื้นวีไอพีก็เดินตรงเข้าไปทักทายออสการ์ใกล้ๆเตียงที่ออสการ์นอนอยู่พลางจับที่แขนเพื่อน“เออหลับเก่ง แม่งหลับอะไรนานจังวะเพื่อนเขาคิดถึงมึงกันทุกคนเลยนะเว้ยไอ้ออสการ์ อีกเรื่องนะพี่มึงไอ้เดม่อนตอนนี้พาเมียไปประเทศไทยแล้วนะ”เป็นมาร์ตินที่เอ่ยต่อจากเอริค ทั้งคู่พยายามที่จะพูดคุยกับออสการ์ทุกครั้งที่มาเยี่ยมพยายามเล่าเรื่องของแต่ละวันให้ฟังแม้ออสการ์จะไม่ได้ยินหรือรับรู้ก็ตามแต่พวกเขาก็หวังว่าอาจจะทำอะไรให้ออสการ์ได้บ้าง“เออโซลี่ย์แพ้ท้องหนักมากถึงกับเหม็นหน้าไอ้เดม่อนเลยนะมึง เผลอๆถ้ามึงฟื้