All Chapters of Secret Vow of the Ruthless Billionaire: Chapter 101 - Chapter 110

POV: ChinaMinsan, hindi ko alam kung paano pa umiikot ang mundo pagkatapos ng lahat ng pinagdaanan namin. Para bang ilang linggo lang ang nakalipas mula nang bumagsak ang mga Villareal, pero sa katawan ko, ramdam kong parang ilang taon akong tumanda sa isang iglap.Tahimik ang umaga. Hindi ko na naririnig ang sigaw ng mga armas, ang tunog ng mga paputok, o ang paulit-ulit na alarma ng CCTV na nagsasabing may paparating na panganib. Ngayon, ang naririnig ko lang ay ang mahina at maayos na hinga ni Gideon habang natutulog sa kwarto niya.Umupo ako sa gilid ng kama niya, pinagmamasdan ang maliit niyang mukha, payapang nakasandal sa unan. “My baby,” bulong ko, halos pabulong lang. “Safe ka na.”Pero kahit ilang beses kong ulitin sa sarili ko na ligtas na siya, may parte ng puso ko na hindi makabitaw sa takot.Sa sala, nadatnan ko si Gabriel. Nakaupo siya sa sofa, walang suot na coat, loosend tie, parang hindi nakatulog buong gabi. Nakatitig siya sa tasa ng kape, pero halatang hindi niya

POV: GabrielUnang umaga matapos ang lahat ng kaguluhan. Tahimik ang buong bahay, tanging huni ng mga ibon at halakhak ni Gideon ang maririnig sa hardin. Nakaupo ako sa veranda, may hawak na kape, at pinagmamasdan ang mag-ina ko. Si China, nakaupo sa damuhan, tinuturuan si Gideon kung paano magtanim ng maliit na halaman sa paso.At doon ko naisip: Panahon na.Panahon na para dalhin sila sa lugar na walang corporate wars, walang Villarreal, walang boardroom. Gusto kong dalhin sila kung saan mararamdaman nila ang simoy ng dagat, ang katahimikan ng mga bundok, at ang langit na puno ng bituin.Gabriel (mahina, sarili):“Batanes… doon natin sisimulan ulit.”Kinagabihan, habang magkasama kaming naghahapunan, bigla akong tumayo at tinapik ang mesa para makuha ang atensyon nila.Gabriel:“Chin, Gid… may surprise ako. Pero kailangan niyo akong pagbigyan. Bukas n

POV: China Pagmulat ko ng mata, agad kong naramdaman ang init ng araw na dahan-dahang pumapasok mula sa bintana. Iba ang simoy dito sa Batanes—malinis, malamig, at parang bawat hininga ay may kasamang kapayapaan. Paglingon ko, nakita ko si Gabriel na mahimbing pa ring natutulog, habang si Gideon naman ay nakaupo sa gilid ng kama, naglalaro ng maliit niyang toy airplane. Gideon (mahinang bulong): “Mommy, tingnan mo… palipad-lipad oh.” Napangiti ako at hinalikan siya sa noo. China (bulong): “Sssh, huwag maingay, baka magising si Daddy. Tulog pa si superhero.” Biglang bumukas ang mata ni Gabriel, kunyari’y nagulat. Gabriel (kunwari nag-aantok): “Hmm? Sino’ng superhero? Ako ba ‘yon?” Natawa si Gideon at agad na tumalon sa dibdib ng ama niya. Gideon: “Daddy

POV: China Ang hangin ng umagang iyon sa Batanes ay parang may dalang lihim — malamig, ngunit may init na gumigising sa puso. Pagmulat ko, unang bumungad sa akin si Gavriy. Nakaupo siya sa veranda, nakatingin sa malawak na dagat, hawak ang kape, tahimik, parang may pinaplano. “Hey,” mahina kong bati, sabay kusot ng mata. Napalingon siya, ngumiti, at tumayo agad para lapitan ako. “Good morning, sleepyhead.” “Anong oras na?” “Past seven. Ang tagal mong natulog. I almost thought pagod ka pa sa kahapon.” Napangiti ako, sabay sabing, “Hindi naman. Siguro sobra lang akong nag enjoy kahapon.” Huminga siya ng malalim, saka tumingin sa akin na para bang sinusukat ang bawat emosyon sa mukha ko. “Nag enjoy ka ba talaga, Chin?” Tumigil ako, tinitigan siya. “Oo naman. Bakit mo tinatanong?” Ngumiti siya, pero may kung anong lungkot sa ngiti niya. “Wala lang. Minsan kasi, kahit masaya ka, may mga mata na hindi marunong magsinungaling.” Napakunot ang noo ko. “Anong ibig mong sabihin?” Umili

POV: China Makulay ang langit ng hapon na ’yon. Parang sinadyang pinturahan ng langit ang eksenang ito—halo ng orange, pink, at violet na unti-unting humahalik sa mga burol ng Batanes.Tahimik lang ako habang tinitingnan sina Gabriel at Gideon sa unahan. Magkahawak-kamay silang naglalakad paakyat sa matarik na bahagi ng bundok, kung saan makikita ang dagat na walang katapusan. Si Gideon, laging excited, habang si Gabriel ay palihim na seryoso.Hindi ko pa alam noon na may binabalak pala siya.“Ma! Ang ganda dito!” sigaw ni Gideon, tumatakbo paakyat. “Parang nasa langit!”Ngumiti ako, humihingal habang sumusunod. “Dahan-dahan ka lang, anak! Baka madulas ka!”Damien offered his hand, at nang maramdaman ko ang haplos niya, parang bumalik lahat ng sandaling nakalimutan kong magmahal ulit. “Slow down, Mrs. Buenavista,” he teased, may ngiting pamilyar pero mas totoo ngayon.“Stop calling me that,” sabi ko, nakangiti. “We’re not married anymore.”Tumigil siya sa paglalakad, at may kumislap