Lahat ng Kabanata ng Secret Vow of the Ruthless Billionaire: Kabanata 91 - Kabanata 99

POV: Gabriel Nag-ring ang encrypted phone ko habang nagre-review ako ng mga dokumento para sa counter-move laban sa Villareals. Ang pangalan na nag-flash sa screen: Father. Hindi karaniwan—ang mga tawag niya ay bihira, at kung may tawag siya, ibig sabihin may bagyo na paparating.Dinampot ko ang phone, nag-pause saglit, at sinagot.“Gabriel,” malamig at maauthority ang boses niya. “Be at the penthouse boardroom. Now.”Huminga ako nang malalim. Ito na ‘yon.Pagdating ko sa penthouse, halos kumulo ang hangin. Ang mga senior board members ay nakatayo sa likod ni Papa, parang mga sundalong nakahanay. Ang mga ilaw sa city skyline sa labas ay kumikislap, para bang nanonood din ng eksena.Umupo ako, nagkukunwaring kalmado.“Anong ibig sabihin nito?” tanong ko.Naglakad si Papa papalapit. Ang bawat hakbang niya ay may bigat, bawat

(POV: China)Umaga pa lang pero ramdam ko na agad ang bigat ng hangin sa conference room. Parang kahit ang aircon, nagdadalawang-isip kung kakayanin ba nitong palamigin ang tensyon. Nakatutok ang lahat ng board members sa isang presentation na hindi pa nagsisimula, pero alam kong ang usapan sa ilalim ng mga tahimik na tingin ay mas maingay kaysa sa kahit anong graph.“Good morning,” bati ko, pinipilit na may kumpiyansa. Hindi ko hinayaang makita nila na kabado ako.Sa gilid ng mata ko, napansin ko si Gabriel na seryoso ang mukha, pero may bahagyang ngiti nang magtama ang paningin namin. ‘Di man kami magkasama sa upuan, parang may invisible na koneksyon pa rin. Parang sinasabing, we got this, babe. Pero sa loob-loob ko, ramdam ko—may mali.Habang tumatakbo ang meeting, napapansin kong ilang dating solid allies ng Buenavista Corporation ay parang nagkikibit-balikat na lang sa mga panukala ni Gabriel. Yung iba, nagpapalusot na may ibang “priorities” o kaya biglang “out of town.” Too con

(POV: Gabriel)Alas-singko pa lang ng umaga pero gising na ako, nakatitig sa monitor kung saan nakabukas ang mga internal security logs ng kumpanya. Ang mga mata ko, namumula na sa puyat, pero hindi ko tumigil. Hindi ako titigil hanggang hindi ko nakikita ang ebidensiya.“Gab,” tawag ni Chin mula sa likod, dala ang tasa ng kape. “Baka naman pwedeng magpahinga ka muna kahit isang oras.”Umiling ako. “Can’t. The traitor is in here somewhere. Kung mahuli ko siya, matatapos na ang gulong ‘to.”Tahimik siyang naupo sa tabi ko, inilapag ang tasa at hinawakan ang braso ko. “Then let me stay with you.”Tumango lang ako, at saglit akong huminga nang malalim. Sa ganitong oras lang ako nakakaramdam ng konting kapayapaan—kapag hawak niya ako. Pero hindi ibig sabihin nito titigil ako.Ilang oras akong nakatutok sa mga logs. Inutusan ko ang team ko na magpakalat ng tatlong iba’t ibang blueprint na may maliliit na “trap markers”—detalyeng wala sa totoong plano. Kapag lumabas iyon sa Villareals, mala

POV: China“Mommy, bakit parang sad ka?”Napatigil ako sa pag-aayos ng kuwelyo ni Gideon bago siya ihatid ni Yaya Minda sa daycare. Ang inosente niyang tanong ay tumama nang diretso sa dibdib ko. Ngumiti ako kahit ramdam ko ang bigat na parang may nakaipit na bato sa lalamunan ko.“Hindi ako sad, baby. Medyo pagod lang si Mommy.” Pinisil ko ang pisngi niya, pilit na masigla ang tono ko.Pero ang totoo? Hindi lang pagod. Ang buong mundo namin ngayon ay parang chessboard na bawat galaw ay may kapalit na buhay. At ang role ko ngayong araw—magpanggap na hindi ko kakampi si Gabriel.“Love you, Mommy,” ani Gideon bago siya dinala ni Yaya palabas. Tumingin siya ulit sa akin, parang may kutob. Pero mabilis siyang nawala sa hallway.Naiwan akong nakatingin sa salamin. Nakangiti ang mukha ko, pero sa likod ng ngiting iyon, ramdam kong unti-unti akong nauupos.Kagabi, habang ma

POV: ChinaTahimik ang paligid ng opisina habang nakaupo ako sa harap ng malapad na mesa. Nakapatong sa harap ko ang isang bundle ng confidential documents—mga kontrata, bank transfers, at ilang internal memos na pinasa sa akin ng isang whistleblower mula sa loob ng Villareal Corporation. Ang bawat pahina ay tila mabigat, parang bawat tinta’y nagpapatunay ng kanilang kasakiman.Huminga ako nang malalim at sinilip ang oras. 2:37 a.m. Nasa kabilang side ng mesa si Gabriel, hawak ang isang tasa ng kape at nakatitig sa laptop. Malalim ang kunot ng kanyang noo. Parang ang bawat click ng kanyang daliri sa keyboard ay may bigat ng sampung desisyon.“Chin,” tawag niya, boses niyang mababa pero ramdam ang pagod. “Are you sure about this? Once we push these files sa media, hindi na puwedeng umatras. Hindi na lang ito laban nila at natin—magiging giyera ito sa harap ng publiko.”Napakurap ako. Totoo. Pero naalala ko ang lahat ng pinagdaan