thank you readers
POV: China Makulay ang langit ng hapon na ’yon. Parang sinadyang pinturahan ng langit ang eksenang ito—halo ng orange, pink, at violet na unti-unting humahalik sa mga burol ng Batanes.Tahimik lang ako habang tinitingnan sina Gabriel at Gideon sa unahan. Magkahawak-kamay silang naglalakad paakyat sa matarik na bahagi ng bundok, kung saan makikita ang dagat na walang katapusan. Si Gideon, laging excited, habang si Gabriel ay palihim na seryoso.Hindi ko pa alam noon na may binabalak pala siya.“Ma! Ang ganda dito!” sigaw ni Gideon, tumatakbo paakyat. “Parang nasa langit!”Ngumiti ako, humihingal habang sumusunod. “Dahan-dahan ka lang, anak! Baka madulas ka!”Damien offered his hand, at nang maramdaman ko ang haplos niya, parang bumalik lahat ng sandaling nakalimutan kong magmahal ulit. “Slow down, Mrs. Buenavista,” he teased, may ngiting pamilyar pero mas totoo ngayon.“Stop calling me that,” sabi ko, nakangiti. “We’re not married anymore.”Tumigil siya sa paglalakad, at may kumislap
POV: ChinaMagaang ang hangin ng umagang iyon sa Batanes—parang wala nang bakas ng mga sugat na dinaanan namin. Walang sigawan, walang pulong, walang Villareal. Ang naririnig lang ay huni ng mga ibon at tawanan ng anak namin.“Papa! Ang bilis mo naman!” sigaw ni Gideon habang nagtatakbuhan sila ni Gabriel sa harap ng homestay namin.Nakaupo ako sa beranda, may kape sa kamay, habang pinagmamasdan ko silang dalawa. Si Gabriel—ang dating CEO na laging seryoso—ngayon ay mukhang batang naglalaro kasama ang anak namin. Tumatawa siya, pawis, pero masaya. Si Gideon naman, nakakatawang tingnan sa maliit niyang sumbrero na parang sinukat para sa isang Ivatan na limang taong gulang.“Papa, you’re cheating!” Gideon complained, huminto at nagkunwaring galit.Gabriel laughed, hands up. “No way, little man! You’re just too slow!”“Unfair!” Gideon crossed his arms, saka tumakbo papunta sa akin. “Mama, Papa’s cheating! He said no running on the slope pero siya tumakbo!”I pretended to gasp. “Really, P
POV: ChinaAng hangin ng umagang iyon sa Batanes ay parang may dalang lihim — malamig, ngunit may init na gumigising sa puso. Pagmulat ko, unang bumungad sa akin si Gavriy. Nakaupo siya sa veranda, nakatingin sa malawak na dagat, hawak ang kape, tahimik, parang may pinaplano.“Hey,” mahina kong bati, sabay kusot ng mata.Napalingon siya, ngumiti, at tumayo agad para lapitan ako. “Good morning, sleepyhead.”“Anong oras na?”“Past seven. Ang tagal mong natulog. I almost thought pagod ka pa sa kahapon.”Napangiti ako, sabay sabing, “Hindi naman. Siguro sobra lang akong nag enjoy kahapon.”Huminga siya ng malalim, saka tumingin sa akin na para bang sinusukat ang bawat emosyon sa mukha ko. “Nag enjoy ka ba talaga, Chin?”Tumigil ako, tinitigan siya. “Oo naman. Bakit mo tinatanong?”Ngumiti siya, pero may kung anong lungkot sa ngiti niya. “Wala lang. Minsan kasi, kahit masaya ka, may mga mata na hindi marunong magsinungaling.”Napakunot ang noo ko. “Anong ibig mong sabihin?”Umiling siya, p
POV: Gabriel Tahimik ang biyahe naming sakay ng van habang tinatahak ang matatarik na kalsada papunta sa isa sa mga tanyag na lighthouse ng Batanes. Nakatingin ako sa bintana, pero hindi sa tanawin nakatuon ang isip ko—nasa kanya.Si China, nakasandal sa balikat ko, bahagyang nakapikit, at bawat ihip ng hangin na pumapasok sa bintana ay nagdadala ng bango ng kanyang buhok. Hindi ko mapigilang ngumiti. Minsan, naiisip ko kung paano ko pa ba naisip na kaya kong mabuhay nang wala siya.“Hey,” bulong niya, ramdam ko ang bahagyang paggalaw ng labi niya sa balikat ko. “Tulog ka ba?”Napangiti ako. “Kung natutulog ako, paano kita sasagutin ngayon?”Binuka niya ang mata at umirap, pero hindi rin napigilan ang munting ngiti. “Corny.”“Hindi corny. Honest.” Hinawakan ko ang kamay niya, pinisil iyon, at pinatong sa dibdib ko. “Ramdam mo ba? Para lang sa ’yo tumitibok ’to.”Nam
POV: China Pagmulat ko ng mata, agad kong naramdaman ang init ng araw na dahan-dahang pumapasok mula sa bintana. Iba ang simoy dito sa Batanes—malinis, malamig, at parang bawat hininga ay may kasamang kapayapaan. Paglingon ko, nakita ko si Gabriel na mahimbing pa ring natutulog, habang si Gideon naman ay nakaupo sa gilid ng kama, naglalaro ng maliit niyang toy airplane. Gideon (mahinang bulong): “Mommy, tingnan mo… palipad-lipad oh.” Napangiti ako at hinalikan siya sa noo. China (bulong): “Sssh, huwag maingay, baka magising si Daddy. Tulog pa si superhero.” Biglang bumukas ang mata ni Gabriel, kunyari’y nagulat. Gabriel (kunwari nag-aantok): “Hmm? Sino’ng superhero? Ako ba ‘yon?” Natawa si Gideon at agad na tumalon sa dibdib ng ama niya. Gideon: “Daddy
POV: ChinaHindi ko inasahan na mararamdaman ko ulit ang ganitong katahimikan. Matapos ang lahat ng laban, pagtakas, at pagluha, heto ako—nakaupo sa buhangin ng Batanes, hawak ang kamay ni Gabriel, habang pinapanood si Gideon na tuwang-tuwang nagtatakbo sa dalampasigan.Para akong nananaginip. At kung panaginip man ito, ayaw ko nang magising.Humilig ako sa balikat ni Gabriel, pinakiramdaman ang tibok ng puso niya sa ilalim ng kanyang dibdib. Malakas, buo, buhay. At sa unang pagkakataon, hindi na ito tibok ng takot o galit, kundi tibok ng isang pusong kumalma na sa wakas.Gabriel (mahina):“Chin, naaalala mo ba nung una tayong nagkita? Hindi mo man lang ako tiningnan nang diretso.”Napatawa ako.China:“Sino ba naman kasi ‘yong Gabriel noon? Mayabang, suplado, laging akala niya siya lang tama.”Gabriel (napangiti, nagkunwaring masaktan):