Semua Bab Secret Vow of the Ruthless Billionaire: Bab 81 - Bab 90

(Gabriel’s POV) Nakaupo ako sa gilid ng kama, hawak ang cellphone na parang baril na hindi ko pa pinuputok. Si China, nakahiga pa rin sa tabi ko, mahimbing pero may bakas ng pagod sa mukha. Si Gideon, dalawang taong gulang at sobrang likot kahapon, ngayon ay payapang natutulog sa nursery sa kabilang kwarto. Hindi pa tuluyang natatapos ang amoy ng pulbura at adrenaline mula sa ambush ng Villareals. Kahit ligtas kaming nakabalik, hindi ako mapakali. Hindi sila titigil. Hindi pa. Isang ping ng encrypted alert ang gumising sa akin mula sa pag-iisip. Galing kay Marcus ito—ang pinaka-tiwala kong tech at security head. May ipinadala siyang file, subject line: “Priority Zero—Only You.” Bumukas ang P*F: isang blurred na larawan, grainy pero kilala ko agad ang silhouette—ako iyon, mga tatlong taon na ang nakalipas, nasa isang lihim na meeting sa docks. At may kasama akong tao… isa sa mga taong matagal nang nawala at inakalang patay sa isang operasyon. > Marcus (text): “Boss, ito raw ay nang

(Gabriel’s POV )Bumagsak ang pinto ng boardroom sa likod ko, at sumabay sa bigat ng katahimikan ang malakas na tibok ng puso ko. Ramdam ko ang adrenaline na dumadaloy—hindi pa tapos ang laban.Habang naglalakad ako sa hallway, nakita ko sina Direk Ramon at Velasco na nagmamadaling umalis, halos magkarera papunta sa elevator. Agad kong tinap ang earpiece.“Marco, i-trace mo ‘yung ruta nina Ramon. May amoy ng pagtataksil.”> Marco: “On it, boss. May dalawang tao sa parking na mukhang nagsi-signal.”Napahinto ako saglit. Sa malayo, may CCTV feed na nag-pop sa phone ko—dalawang shadowy figures na naghihintay sa basement.“Walang makakaligtas sa kanila kung may bahid sila sa leak,” bulong ko.-Pagliko ko sa hallway, halos mabangga ko si China. Namumula ang mga mata niya, halatang naghintay habang nagaganap ang mainit na meeting.“Gabriel!” Napahawak siya sa dibd

POV: Gabriel Madaling Araw, Sa Isang Luma at Abandonadong Café Lumang café sa gilid ng highway ang pinili ni Ernesto. Wala nang ilaw sa paligid maliban sa isang kumikislap na fluorescent bulb. Tahimik ang paligid—walang ibang kotse sa parking lot. Binuksan ko ang pinto, at sumalubong ang amoy ng lumang kahoy at kape na matagal nang hindi ininom. “Gabriel Buenavista” sabi ng matandang lalaki, nakaupo sa pinaka-sulok. May balbas na puti, at ang mga mata niya—nakalulungkot pero matalim. “Ernesto,” sagot ko, lumapit nang may pag-iingat. “Dapat siguro sabihin ko—kung trap ’to, hindi ako basta-basta mauuto.” Ngumisi siya nang mapait. “Kung gusto kitang saktan, hijo, hindi kita tatawagan. Nauubos na ang oras mo… at ng pamilya mo.” Umupo ako sa harap niya. “Sabihin mo na. Sino si Leandro?” Naglabas siya ng isang lumang polaroid. Dalawang bata—ako at isang batang kamukha ko pero may mas matapang na tingin. Pareho kaming nakatingin sa camera, parehong may hawak na laruang sundalo. “’Ya

POV: GabrielMadilim na Biyahe Papuntang BatangasAng hum ng makina at ang amoy ng alat na hangin ay naghalo habang binabagtas ko ang madilim na kalsada. Tahimik si Ernesto sa passenger seat, pero ramdam ko ang bigat ng iniisip niya. Sa bawat ilaw ng poste na dumadaan, nakikita ko ang bahagyang pag-aalala sa mukha niya.“Sure ka ba dito, Gabriel?” tanong niya sa wakas, boses niyang mababa. “Kung may patibong ’to, baka wala na tayong oras para umatras.”Humigpit ang hawak ko sa manibela. “Kung patibong ’to, at least alam ko kung sino ang haharapin ko.”Hindi siya nagsalita agad, pero ramdam ko ang pag-aalinlangan niya. “Hindi mo man lang kinausap si China bago tayo umalis.”Napakagat ako sa labi. “Kapag nag-text ako ngayon, madadamay siya. Alam mo kung gaano kabilis kumalat ang impormasyon kapag nagkamali ka ng galaw. Huwag muna.”Paglapit namin sa baybayin, natatanaw na a

POV: Gabriel Kinabukasan, madilim pa nang magising ako. Ang bigat sa dibdib ko, parang may bato na hindi matanggal. Sa gilid ko, mahimbing pa rin na natutulog si China, yakap-yakap ang maliit naming anak na si Gideon. Ang mga inosenteng hinga nila ang pumipigil sa galit na gustong kumawala sa kaibuturan ko.Tumingin ako sa kisame at pabulong na sinabi, “Hindi ko hahayaang may manghimasok ulit sa pamilya ko.”Nagbihis ako nang hindi sila ginising. Sa bawat paglakad ko palabas ng kwarto, ramdam kong bawat hakbang ay papalapit sa linya na hindi ko na mababalikan.Sa isang abandonadong bodega na ginawa naming safe house, nando’n si Paolo. Nakaupo siya sa isang silya, may posas sa likod, at may pasa na galing sa pakikibaka kagabi. Hindi ko gusto ang karahasan, pero ang pagtataksil niya ay naglagay sa panganib sa buhay ng anak ko.Pumasok ako kasama si Marcus at dalawang tauhan. Tahimik. Ang tu