Lahat ng Kabanata ng Secret Vow of the Ruthless Billionaire: Kabanata 51 - Kabanata 60

Chinas POV Umaga na at abala pa rin ako sa pag-aalaga sa aking anak. Ang maliit na apartment ay puno ng tunog ng mga laruan at tawa ng anak ko. Ang kanyang mga giggles ay nagsilbing vitamins ko sa araw araw. Ngunit sa kabila ng saya, naroon ang bigat ng responsibilidad. Hindi biro ang pagiging single mom, at sa bawat araw, nararamdaman ko ang kakulangan—financially, emotionally, at sa mga pangarap na gusto kong maabot. Pinasok ko na lahat ng pwedeng pagkakitaan. Madki sa freetime ko, I make sure that it is not wasted. Nag a-affiliatr selling ako sa online selling apps sa celphone at nag la live selling din ng mga pang ootd. Sa kapagitnaan ng pag rnjoy kong pinspakinggan ang paghagikgik ninGideon habang nsnonood ng Barney sa flat screen tv ay bigla akong nakarinig sa pinto ng apartment ko na may kumakatok. Sa unang tingin, akala ko delivery boy lang. Ngunit nang buksan ko ang pinto, nakita ko si Martin—ang dating mentor at kaibigan ni Gabriel. “China… may maitutulong ako,” sabi niya,

Gabriel’s POV Tahimik ako sa loob ng aking opisina. Ang skyline sa labas ng bintana ay naglalarawan ng perfect na mundo—pero sa loob ng puso ko, may unos pa rin na hindi natapos. Minsan, kailangan kong balikan ang nakaraan para maintindihan ang sarili ko. Lumipat ang isip ko sa panahon bago ko nakilala si China...... Lumaki ako sa isang mansion na puno ng yaman ngunit walang pagmamahal. Ang ama ko—isang taong puno ng galit at ambisyon— pero kailanman ay hindi marunong magmahal. Bawat pagkakamali ko noon ay tinuturing na kahinaan, bawat tagumpay ay minarkahan ng pagiging walang utang na loob. Naalala ko pa ang mga gabi na umiiyak ako sa dilim ng kwarto ko. Ang mga sigaw at suntok ng ama ko ay tila musika sa buhay namin—isang musika ng takot at kontrol. “Gabriel learn to be strong! Weakness is failure!” sigaw niya habang binabato ako ng mga gamit. Hindi siya basta strict parent—siya ay manipulative, naglalaro sa isipan ko. Ang pagmamahal ay ipinapakita lang kung makikita niya

China's POV Malalim na ang gabi, tanging huni na lamang ng mga kuliglig mula sa mga puno ang maririnig sa labas. Si Gideon ay tulog na sa kanyang kwarto, at ako’y nag-iisa sa sala, hawak ang tasa ng mainit na tsaa. Ngunit kahit tahimik ang paligid, may kakaibang pakiramdam sa hangin—parang may mga matang nagmamasid sa bawat galaw ko. Tumigil ako sa paghinga nang marinig ang hindi pamilyar na tunog sa labas ng pinto. Isang kahina-hinalang kaluskos, halos hindi marinig, ngunit sapat para gisingin ang instincts ko. Lumapit ako sa pinto at tumingin sa peephole. Wala. Ngunit naramdaman ko ang malakas na energy—isang presence na hindi karaniwan. May mensahe. Ang cellphone ko ay tumunog. Lumiwanag iuon kasabay ng pagbpop sa notification ng isang text message mula sa unknown number: "We know you’re alone. Don’t try to hide. Keep the child safe… or else." Napailing ako at unti-unting lumakas ang tibok ng puso ko. Ang banta ay malinaw at direktang tumutukoy sa anak namin. Hindi ito biro.

Chinas POV Tahimik ang apartment. Kahit paano ay nakahinga Ako ng maluwag dahil mahimbing Nang natutulog si Gideon sa kanyang kwarto, at ako naman ngayon at nakaupo sa sofa, iniinom ang mainit na tsaa. Subalit kahit tahimik, ramdam ko ang kakaibang energy sa paligid —parang may mga matang nakamasid sa bawat galaw ko. Habang pinagmamasdan ko ang paligid, napansin ko ang maliit na flashes ng liwanag sa bintana—hindi normal, hindi tulad ng street lights. Napalingon ako, pinipilit maging kalmado, ngunit ang instincts ko ay nagsasabing may mali. Habang abala akong nagliligpit mga gamit sa sala, napansin ko ang isang maliit na camera lens sa sulok ng shelf—isang lihim na surveillance device. Hindi ko alam kung sino ang naglagay nito o paano ito napunta doon, ngunit ramdam ko na ang banta ay mas malaki kaysa akala ko. “Who… who’s watching us?” bulong ko sa sarili, nanginginig ang boses. Ewan ko...ngunit kaakibat ng kaba ay Ang pag- asa Kong sana ay si Gabriel Ang naglagay ng nga canera

China’s POV Ang kamay ko ay nanginginig habang hawak-hawak ko ang folder na natuklasan ko mula sa ilalim ng sofa. Doon nakalista ang bawat detalye ng security system sa apartment — schedules ng security team, placement ng cameras, at notes na may initials na “G.” Gabriel. “Gabriel…” mahina kong bulong habang para akong binuhusan ng malamig na tubig. Sa sandaling iyon, bumukas ang pinto. Napahinto ako, at halos mabitawan ko ang folder nang makita ko siyang nakatayo doon — si Gabriel mismo. Tahimik, nakasandal sa frame ng pinto, nakamasid sa akin na para bang matagal niya nang inaasahan ang sandaling ito. “China” tawah niya sa akin, mababa at mabigat ang boses niya. Nalaglag sa sahig ang folder. “Ikaw?” halos pasigaw kong tanong, habang unti-unting pumipintig ang galit at takot sa dibdib ko. “All this time… ikaw pala ang nasa likod nito? Ang mga camera, sensors… lahat ng ito?” Hindi siya agad sumagot. Lumapit siya, mabagal pero diretso ang tingin niya sa akin. “Yes.” Halos