Semua Bab Secret Vow of the Ruthless Billionaire: Bab 61 - Bab 70

(China’s POV) Tahimik ang gabi. Ang hangin mula sa bukas na bintana ay malamig, ngunit hindi iyon sapat para payapain ang mabilis na pintig ng puso ko. Kanina pa kami nakaupo ni Gabriel sa sala. Wala nang ibang tao, wala na ring ingay ng bata—si Gideon ay mahimbing na natutulog na sa kanyang kwarto. At ngayong kami na lang, ramdam ko ang unti-unting paglapit ng tensyon na kanina pa nakabinbin sa pagitan namin. Hindi ko alam kung paano nagsimula ang usapan—o baka alam ko pero pinipili kong huwag alalahanin—pero malinaw sa akin na may isang bagay siyang gustong sabihin. Kita ko sa paraan ng paghawak niya sa baso, sa paraan ng mata niyang hindi makatingin ng diretso. Para siyang sundalong maraming labang pinagdaanan pero ngayong gabi, parang ako ang pinakamalaking kalaban niya. “China” basag niya sa katahimikan, mababa at halos paos ang boses. Nilingon ko siya, at doon ko nakita—yung bigat sa mga mata niya. Yung hindi niya kayang itago. " Ano iyon?” sagot ko, pilit na steady ang ton

China's POV) The silence inside Gabriel’s office was heavier than the storm brewing outside. The glass walls framed the city skyline, lit only by the restless glow of lightning that slashed across the night. My heartbeat echoed in my chest, every thud a reminder that the walls of Gabriel's empire were beginning to crack. “Hindi ito basta minor attack, China” bulalas ni Gabriel -his voice deep, roughened by exhaustion and rage. Nakaupo siya sa swivel chair, elbows on the desk, both hands gripping his temples. Papers were scattered everywhere—financial reports, red-inked warnings, messages from board members who were already panicking. Lumapit ako, forcing myself to steady my voice. “Anong ibig mong sabihin?” His eyes lifted to mine, those stormy grays sharp and unflinching. “They’ve been planning this for months. Competitors, enemies… hell, maybe even people inside the company. They’ve started buying out my stocks. Attacking my subsidiaries. Cutting ties with our investors. One by o

Gabriel’s POV Tahimik ang conference room, pero ramdam ko ang bigat ng tensyon sa bawat hinga. Sa mahahabang mesa na gawa sa dark oak, nakaupo ang labing-isang board members—lahat ay nakatingin sa akin na para bang ako ang kriminal sa sariling kumpanya. Ang empire na itinayo ko sa dugo’t pawis ay para ngayong ginigiba nila sa pamamagitan ng kanilang mga tingin at salita. “Mr. Buenavista,” panimula ni Mr. Salcedo, isa sa pinaka-matandang miyembro ng board, at isa ring malapit sa aking ama noon. “We cannot ignore the escalating threats against the company. Deals are collapsing, investors are pulling out, and the media is feasting on the chaos. If you can’t stabilize this ship, we will have no choice but to remove you as CEO.” Nanatili akong nakaupo, tuwid, pero ramdam ko ang matinding pag-init ng aking dugo. “So that’s it?” boses ko’y mababa, kontrolado. “The moment enemies start attacking us, instead of standing by your leader, you all consider abandoning him?” “Hindi ito tungkol s

(Gabriel's POV) The next day, as usual the boardroom smelled of polished wood and expensive perfume, pero sa akin, para itong nag-aamoy ng dugo. A battlefield disguised as mahogany tables and leather chairs. Kanina pa ako tahimik, pinapakinggan ang bawat salita ng mga taong ilang taon kong pinakain, sinuportahan, at pinagkatiwalaan. Pero ngayong hawak nila ang pagkakataon, parang sabik silang ipitin ako hanggang sa wala na akong malabanan. “Gabriel, this isn’t just about you anymore,” malamig na wika ni Mr. Salcedo, isa sa pinaka-matandang miyembro ng board. “The company is bleeding. Your enemies are tearing us apart. Investors are losing faith. We need stability, and frankly—” tumigil siya, diretso ang tingin sa akin, “—we don’t see it in you anymore.” Nag-crack ang pen na hawak ko. Tumama ang metal sa mesa at umalingawngaw sa buong silid. “I built this empire,” madiin kong sagot, kontrolado ang boses pero ramdam ang poot. “Every cent, every building, every international deal—ak

Gabriel’s POV Nang makabalik kami sa safehouse matapos ang kabaliwan ng pagkakadukot kay China, hindi ko pa rin mapigilan ang panginginig ng mga kamay ko. Hindi dahil sa takot—kundi dahil sa galit. Galit sa mga taong sumubok na kunin ang babaeng minahal ko, ang ina ng anak ko at galit sa sarili ko dahil nagkaroon sila ng pagkakataon. Tahimik si China sa tabi ko, nakasandal sa sofa, hawak pa rin ang maliit na sugat sa braso niya. Pinilit kong huwag magpakita ng sobra-sobrang panic, pero sa loob-loob ko, halos mabaliw ako. Kung may nangyari sa kanya… kung nawala siya ulit sa buhay ko… hindi ko alam kung makakabangon pa ako. Humigpit ang kamao ko. Hindi na mauulit ‘to. “Gab…” mahina ang tinig ni China. “Don’t look at me like that. Hindi mo kasalanan.” Umiling ako, lumapit sa kanya, at marahang hinawakan ang kamay niya. “Kasalanan ko. If I had been more careful, if I had predicted their move… you wouldn’t have gone through this. Hindi ko kayang makita kang nasasaktan, Chin.” Tumingin