Semua Bab Secret Vow of the Ruthless Billionaire: Bab 71 - Bab 80

(Damian’s POV) The city never slept, and neither did I. Hindi ako pinapayagan ng sarili kong konsensya na mapikit man lang ang mga mata ko. Hindi pa rin nawawala sa isip ko ang eksenang halos mawalay si China sa akin sa loob ng ilang oras. Ilang segundo lang na wala siya sa piling ko, ramdam kong parang pinutol ang hininga ko. Pero ngayong ligtas na siya, hindi ako papayag na mangyari ulit iyon. Hindi ako pwedeng manatiling defensive. Hindi ako pwedeng tumakbo lang palayo, o maghintay ng susunod na atake. The man who loves her, the man who swore to protect his family, and the man who built an empire from ashes—kailangan bumawi, kailangan lumaban. Nasa private office ako sa penthouse. Ang ilaw lang ay ang malalaking floor-to-ceiling windows kung saan sumasalamin ang city lights. Nakaupo ako sa desk, laptop sa harap ko, mga encrypted files nakabukas, habang nasa kabilang linya ang isa sa pinaka-pinagkakatiwalaan kong tauhan, si Damien. “Sir, confirm. May footage kami sa isa sa mga ba

(Gabriel s POV) Tahimik ang gabi. Pero sa loob ko, walang katahimikan. Minsan naiisip ko kung mas mahirap pa bang kalabanin ang mga tao sa boardroom kaysa sa mga halimaw sa labas na gustong saktan ang pamilya ko. Pareho silang gutom—isa sa kapangyarihan, isa sa dugo. Hawak ko pa rin ang baso ng alak sa study room, pero hindi ko nilalagok. Pinagmamasdan ko lang ang likido na parang gusto kong lunurin lahat ng galit at sakit sa loob ko. Bumukas ang pinto. “Gab…” mahina ang tinig ni China, halos bulong. Nakasuot siya ng simpleng silk robe, ang buhok niya nakalaylay lang, pero para sa akin, parang siya na ang pinakamalakas at pinakamarupok na tao sa mundo. Ibinaba ko ang baso. “Dapat natutulog ka. Hindi maganda sa’yo ang pagpupuyat, lalo na pagkatapos ng nangyari.” Lumapit siya, tahimik. “Paano ako makakatulog, kung alam kong may mga taong handang agawin ang lahat sa’yo—at sa atin?” Huminto siya sa harap ko. “Gabriel, nakita ko ang takot sa mata ni Gideon kanina. Hindi ko matan

Gabriel's POV Ang opisina ko ay punong-puno ng liwanag mula sa mga city lights sa labas, pero sa loob ay mabigat ang hangin—parang bawat segundo ay may nakatago at paparating na panganib. Sa loob ng mga araw na lumipas matapos ang kidnapping kay China, nagiging mas malinaw na hindi sapat ang depensa namin. Hindi lang sila basta mga kalaban na gustong sirain ang negosyo ko—sila’y mga anino na gustong burahin pati ang pamilya ko. Pinagmasdan ko si China na nakaupo sa sofa, hawak-hawak si Gideon na himbing na natutulog sa dibdib niya. Her face was tired pero determined. Nang mapansin niyang nakatingin ako, tumingin siya pabalik, those eyes both fragile and strong. “Gab,” bulong niya, halos isang pakiusap. “Hanggang kailan tayo ganito? Laging may banta. Laging may takot. Paano kung next time… hindi ka umabot?” Sumikip ang dibdib ko sa tanong niya. Lumapit ako, umupo sa tabi niya, at marahang hinaplos ang buhok niya. “Walang next time, Chin,” mariin kong sagot. “Hindi na mauulit. Hindi

Gabriel's POV Pagkatapos ng lahat ng bigat ng emosyon kagabi, wala nang atrasan ngayon. Hindi puwede ang puro salita. Kailangan ng konkretong hakbang. Maaga pa lang, nakaupo na ako sa harap ng mahahabang mesa sa private war room na itinayo ko sa ilalim ng penthouse. Lahat ng ilaw ay malamlam, puro monitors at blueprint ang nakapaligid. Nasa paligid ko ang ilang piling tao—mga pinagkakatiwalaang tauhan ko na handang sumugal ng buhay. “Boss, confirm na. Isa sa mga warehouse ng Villareals sa Navotas, ginagamit na front para sa shipment ng armas,” ulat ni Daniel ang chief of operations ko. Napatingin ako sa screen, nakikita ang satellite feed ng lugar. “Then we’ll gut them from the inside,” sagot ko. “Pero hindi lang ito basta raid. I want them to feel na wala silang ligtas na teritoryo.” Si Ivan, isa sa matagal ko nang kasama, kumunot ang noo. “Kung gagalawin natin agad, siguradong babawi sila. Baka madamay si Madam China at ang bata.” Tumigil ako saglit, mahigpit ang kapit sa mesa.

Gabriel’s POVMadilim ang paligid ng Navotas port. Nakatago kami sa lilim ng mga lumang container vans, amoy-alat at kalawang ang hangin. Tahimik ang buong team, lahat naka-black gear, armed with silencers at combat knives. Walang dapat marinig kundi ang ingay ng dagat at tibok ng puso naming lahat.“Boss,” bulong ni Daniel sa earpiece, “visual confirmation. Target warehouse, 200 meters. Four guards outside, dalawang nakatambay sa rooftop. Motion sensors spotted.”Tumango ako, kahit alam kong hindi niya ako nakikita sa dilim. “Move in. Silent. No mistakes.”Habang papalapit kami, ramdam ko ang bigat ng desisyon ko. Isang maling galaw, hindi lang buhay ng team ko ang nakataya—pati pangalan ko, at pamilya ko.“Gabriel” bulong ni China sa isip ko, naalala ko ang huling bilin niya kanina. Don’t lose.---Pumwesto na sila sa pinaka kalkulado nilang posisyon. Mataman nilang min