Semua Bab รักแรก แลกรัก: Bab 41 - Bab 50

เธอผลักเขาชนกับผนังห้องน้ำ ไล่จูบเขาตั้งแต่ซอกคอ ขบเม้มเป็นทางยาว สร้างรอยรักไว้ทั่วลำคอ ความเสียวซ่านที่เกิดจากริมฝีปากเล็กส่งมายังส่วนกลางกายของเขา ส่วนนั้นกำลังแข็งขึงสู้มือบางเล็ก เธอรูดสาวอย่างคุ้นเคย“ที่รัก...อ๊า” เสียงร้องครางต่ำของชายหนุ่มดังก้องห้องน้ำ คำนี้แหละที่เธอชอบฟัง เขาเป็นของเธอ ของเธอคนเดียว เสียงร้องยิ่งดังกว่าเดิมเมื่อลิ้นเล็กไล้ชิมปลายยอดอกเล็ก ๆ จนกล้ามเนื้อหน้าอกหดเกร็งขนทั่วร่างลุกชันด้วยความเสียวซ่าน มือบางอีกข้างลูบไล้แผงอกอีกข้าง เธอกำลังเลียนแบบเขาในตอนที่เขามอบความสุขให้เธอด้วยมือและริมฝีปาก“ที่รักครับ พี่จะไม่ไหวแล้ว”“พี่ทีปเก่ง พลอยรู้ อย่าเพิ่งแตกนะคะ ไว้แตกในตัวพลอย” คำพูดแสนหวานขาดหายในบางจังหวะ เพราะเธอเองก็อารมณ์พลุ่งพล่านไม่ต่างจากเขา“จะไม่ไหวแล้วครับคนสวย จัดการพี่ทีครับ อ๊า” ริมฝีปากบางยังคงหยอกล้อบนอกแกร่งทั้งสองข้างอย่างพอใจ เรียกเสียงครางจากเขาเป็นระยะไม่ขาดสายฝ่ามือน้อยไล้วนหน้าท้อง เธอคุกเข่าตรงหน้าเขา ที่บอกว่า แตกในตัวเธอ คงไม่ได้หมายถึงปากเล็ก ๆ นั่นใช่ไหม“ที่รัก อย่าครับ อย่า...อ๊า” เธอไม่เคยเชื่อฟังเขาอยู่แล้วไม่ว่าครั้งไหน ไม่เ

“นายครับ มีลูกค้าตีกัน ผู้หญิงได้รับบาดเจ็บที่หัวครับนาย เลือดเต็มหัวเลย สลบอยู่ครับ ตอนนี้เรียกกู้ภัยแล้ว” เสียงของการ์ดดังขึ้น เรียกคนที่อยู่ในห้วงภวังค์ตื่นขึ้นมา วันนี้พลอยใสไปเที่ยวเกาหลีกับลูกน้อง เขามองภาพถ่ายของเธอแล้วแสนคิดถึงภาพของผู้หญิงที่สลบอยู่บนเตียงของรถพยาบาลทำให้เขาต้องรีบขึ้นรถไปด้วย เธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ในเวลานี้เธอควรจะเลี้ยงลูกอยู่ที่ไหนสักแห่งบนโลกนี้ เธอควรจะมีชีวิตครอบครัวที่อบอุ่นกับคนที่เธอเลือกทำไม ทำไมเธอถึงมาอยู่ตรงนี้ คนเจ็บถูกเข็นเข้าไปในห้องฉุกเฉินแล้ว แต่คนที่ยืนอึ้งอยู่ด้านนอกยังคิดไม่ตกว่าทำไมเธอมาอยู่ตรงนี้ได้ ประทีปเฝ้าอยู่หน้าห้องฉุกเฉินเกือบสองชั่วโมงหมอแจ้งว่าเธออาการปลอดภัยแล้ว แต่ยังต้องให้อยู่ในห้องผู้ป่วยฉุกเฉิน เขาจัดการติดต่อครอบครัวเธอ ทางนั้นแค่รับรู้ แต่เพราะอยู่ไกลจึงไม่สามารถมาเฝ้าไข้เธอได้ แม่ของพิมมาดาขอร้องเขาให้ช่วยดูแลเธอหน่อย ท่านเองก็ไม่รู้เบอร์โทร.ติดต่อสามีคนปัจจุบันของเธอประทีปกลับมานอนที่ห้องของพลอยใสทั้งที่เธอไม่อยู่ เพราะเขาชินกับการมีกลิ่นกายของเธอรอบตัวเขา ช่วงเวลาหลายเดือนที่ผ่านมา เขาลืมพิมมาดาไปหมดแล้ว รู้ส

“คิดถึงจัง” เขากระซิบข้างหูตอนที่กอดเธอแน่น “คิดถึงเหมือนกัน บอกว่าไม่ต้องมารับ รีบตื่นมาทำไม” พลอยใสอดบ่นไม่ได้ เขาเพิ่งเข้านอนเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา ต้องรีบตื่นมารับเธอในตอนเช้า เอาจริง ๆ เธอนั่งแท็กซี่ไปเองก็ได้ แต่เมื่อเขายืนยันว่าจะมารับ ก็ทำเอาเธอหุบยิ้มไม่ได้ “อยากเจอเร็ว ๆ คิดถึงมาก” ประทีปบอกพร้อมทั้งกอดกระชับร่างบอบบางแน่น รู้ว่าเธอจะกลับ เขาก็แทบนอนไม่หลับ ตื่นเต้น อยากเจอ อยากกอด ไม่อยากทำอะไรนอกจากอยู่กับเธอ ทั้งสองออกจากสนาม ตรงไปยังคอนโดของพลอยใสทันที พอเปิดประตูห้องนอน ทั้งสองร่างก็โถมเข้าหากันอย่างคิดถึง บทรักเร่าร้อนในตอนเช้าของวันดุเดือด ร้อนแรง ยาวนาน บทรักครั้งนี้เพื่อต้องการเยียวยาความคิดถึงที่มีต่อกัน เสียงร้องครางที่เขาไม่ได้ยินมาหลายวัน เสียงหวานที่แสนคิดถึง วันนี้เขาจะทำรักกับเธอให้หายคิดถึง “คุณแฟน พลอยไม่ไหวแล้ว” เสียงหวานครางไม่ไหวรอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ แต่เธอก็ไหวกับเขาทุกครั้ง ที่บอกว่าไม่ไหวแล้วไม่มีอยู่จริง เธอยังไหว เธอต้องไหว แม้ตอนนี้เธอกำลังนอนคว่ำหน้า ลำตัวพาดกับโซฟาสีดำข้างเตียง ขายืนอยู่บน

เสียงกรีดร้องของหญิงสาวสร้างความตกใจกับผู้คนรอบข้าง การ์ดของทางร้านรีบเข้ามาห้ามและกันทั้งสองคนออกจากกัน ผู้ชายที่พยายามลวนลามผู้หญิงถูกกันตัวออกไป ส่วนผู้หญิงถูกกันไปยังห้องรับรองด้านบน “เป็นอะไรหรือเปล่าพิมพ์” ประทีปเข้ามาในห้องรับรอง เขาได้รับแจ้งจากพนักงานว่ามีเหตุทะเลาะวิวาท ผู้ชายพยายามลวนลามผู้หญิง เมื่อเดินเข้ามาในห้องจึงรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือ พิมมาดา “ทีป พิมพ์กลัว” พิมมาดาโผกอดร่างหนาที่เดินเข้ามาในห้อง อ้อมกอดอบอุ่นที่แสนคุ้นเคย อ้อมกอดที่เธอโหยหา ประทีปลูบหลังคนในอ้อมกอดอย่างเบามือ เธอคงตกใจจนเสียขวัญ “ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว กลับได้แล้วนะ ดึกแล้ว” เสียงของเขาอ่อนโยนกว่าในการเจอกันครั้งแรก เธอรู้ว่าประทีปไม่ใช่คนใจร้าย เมื่อใครลำบาก เขาก็พร้อมจะช่วยเหลือ ประทีปดันไหล่ของเธอออกจากอกของเขา พิมมาดาไม่ได้ขัดขืน เธอนั่งนิ่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ ทั้งสองไม่มีใครพูดอะไรกันอีก เสียงเพลงเบา ๆ ดังจากนอกห้อง“คุณมาทำอะไรที่นี่” ประทีปเอ่ยถาม คำเรียกขานกลับมาห่างเหินอีกครั้ง“พิมพ์อยากเจอทีป”“อยากเจอผมทำไม” ประทีปบีบมือตัวเอง เอาเข้าจริง ๆ เขากับพิมมาดา

“ก็พี่แกแหละ บอกว่าจะไปเชียงใหม่วันนี้ แล้วโทร.มาเร่งให้ฉันรีบออกไป ไม่เข้าใจ อยู่ดี ๆ ก็จะไป ทำไมไม่บอกก่อน” เจนิตาบ่นชวีออกไปอย่างไม่สบอารมณ์ วันนี้เธอตั้งใจมาสระผม ทำเล็บ และอยู่คุยเป็นเพื่อนพลอยใส ยังไม่ทันทำอะไรก็โทร.มาตามเสียแล้ว“พี่กูก็เป็นอย่างงี้ มึงยังไม่ชินอีกเหรอ” พลอยใสหัวเราะในลำคอพร้อมทั้งพูดปลอบใจเพื่อน“จะชินได้ไง วันนี้เป็นอย่าง พรุ่งนี้เป็นอย่าง แต่ละวันไม่เหมือนกันสักอย่าง เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ไม่รู้เป็นไบโพลาร์หรือเปล่า” เจนิตาไม่อยากจะพูด ความเรื่องมาก ความร้ายกาจ ความเรื่องเยอะของเขามีมากแค่ไหน“อย่าว่าเฮียเลยครับ เฮียทำไปเพราะเป็นห่วงคุณน้องเจเจทั้งนั้น” ประทีปพูดปลอบใจเจนิตา“เจไปก่อนนะคะพี่ แกฉันไปละนะ” เจนิตารีบบอกทั้งสองคน เพราะใครบางคนมารับเธอถึงหน้าร้านแล้ว“เออ ไว้เจอกัน” พลอยใสโบกมือลาเพื่อน“เสร็จแล้วครับ ยกหัวขึ้นหน่อย วันนี้คุณลูกค้าจะทำสีผมด้วยไหมครับ” ประทีปเอ่ยแซวเจ้าของร้านคนสวย“ต้องถามคุณแฟนก่อนค่ะว่าอยากได้สีไหน” พลอยใสตอบยิ้ม ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปคล้องแขนแฟนหนุ่ม“คุณแฟนอยากให้พลอยทำสีไหนคะ”“สีไหนก็สวยครับ”“ปากหวาน” พลอยใสเอ่ยชมคนปากหวาน“นอกจา