All Chapters of รักแรก แลกรัก: Chapter 61 - Chapter 70

“อีบ้า อีเพื่อนเลว อีมารหัวใจ” หลินหลินด่าทอเสียงดังพลอยใสรู้ดีว่าทำไมหลินหลินถึงได้เกลียดเธอขนาดนี้ เพราะอดีตคู่หมั้นของพลอยใสไม่เคยรักหล่อนเลยสักนิด“ขอบคุณที่ชม ก็ทำตัวเองทั้งนั้น ช่วยไม่ได้เนอะ” พลอยใสตอบรับคำด่าได้อย่างดี เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่โดนด่าพลอยใสได้แต่คิดในใจ ดีแค่ไหนที่เธอไม่เป็นอย่างหลินหลิน รักเพียงผู้ชายคนเดียวตลอดชีวิต ให้เขาไปทุกอย่าง แต่เขาไม่เคยเห็นค่า คนไม่รัก อย่างไรเขาก็ไม่มีทางรักเรา “เธอมาทำอะไรที่นี่!” เสียงทรงอำนาจดังขึ้นพร้อมกับร่างหนาใหญ่เดินเข้ามา พลอยใสมองคนตรงหน้า ปีเตอร์ จาง หรือพีท อดีตคู่หมั้นของเธอ “เมียเก่าคุณ เขาหวงคุณ”“เหม่ย ไม่เอาน่า” เสียงเรียกพลอยใสอย่างคนคุ้นเคยของชายหนุ่ม ทำให้อดีตภรรยาถึงกับหน้าแดงเพราะความโมโห เขาอยู่กับเธอตั้งสองปี แต่ไม่มีสักครั้งที่เขาจะเรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแบบนั้น น้ำเสียงที่เธออยากได้ยิน น้ำเสียงที่เธอเฝ้ารอคอย แต่เขาผู้เป็นสามีไม่เคยมอบให้เธออ้างว้าง เธอโดดเดี่ยวแค่ไหน สามีอย่างปีเตอร์ จางไม่เคยใส่ใจ สุดท้ายหลินหลินก็หันหน้าเข้าหาเหล้า เหล้าเป็นที่พึ่งของเธอในตอนนั้น และเป็นสิ่งที่ทำลายชีวิตคู่ของเธอ

ประธานหวังต้องการคุยกับแฟนของลูกสาว หรือว่าที่ลูกเขยตามลำพัง ถึงจะรู้ว่าถ้าหากประธานหวังคัดค้านก็ไม่มีผลกับความรักของทั้งคู่ แต่ประทีปก็อยากให้บิดาของแฟนสาวยอมรับและไว้ใจเขา ยอมรับให้เขาดูแลลูกสาวของท่านไปตลอดชีวิต “ทำงานอะไร” เป็นคำถามแรกของว่าที่พ่อตา ประทีปมั่นใจว่าอีกฝ่ายรู้อยู่แล้วว่าเขาทำงานอะไร เพราะคงสืบมาระดับหนึ่งแล้ว แต่ในเมื่อว่าที่พ่อตาถาม เขาก็ต้องตอบ “เปิดไนต์คลับกับทำงานบริษัทครับ” ประทีปตอบออกไป ใจเต้นตึกตักแต่ยังควบคุมเสียงได้ดี ไม่ตื่นเต้น “มีคุณสมบัติอะไรที่คิดว่าผมควรให้คุณดูแลอาเหม่ยไปตลอดชีวิต” “เพราะผมกับน้องพลอยรักกัน เธอเป็นลมหายใจของผม และผมเองก็เป็นรอยยิ้มของเธอ” คำตอบของชายหนุ่มสร้างรอยยิ้มตรงมุมปากของชายสูงวัย “รอยยิ้มแค่นั้นเหรอ” ประธานหวังถามอย่างอยากรู้ว่าเหตุใดเขาอ้างถึงรอยยิ้ม “ยิ้ม เราต้องอยากยิ้ม และมันต้องมาจากหัวใจ ยิ้มเป็นอะไรที่เงินซื้อไม่ได้ และผมมั่นใจว่าผมสามารถทำให้น้องพลอยยิ้มได้” คำตอบแสนมั่นใจของชายหนุ่มทำเอาคนเป็นพ่อของหญิงสาวรู้สึกหมั่นไส้ แต่ก็ต้องยอมรับว่า เขาเองก็รู้สึกได้ว

พลอยใสบ่นออกมาอย่างไม่จริงจัง ก็แค่งอนนั่นแหละ จะโทษเขาก็ไม่ได้ เพราะเอาเข้าจริง ๆ ก็ไม่ค่อยได้คุยกันเรื่องทั่วไปมากนัก พออยู่กันลำพัง ส่วนมากก็ทำกิจกรรมมากกว่าคุยกันพักหลังนี่เริ่มแยกไม่ออกว่าเธอหื่นหรือเขาหื่น หรือว่าหื่นด้วยกันทั้งคู่ พลอยใสฟังประทีปพูดคุยกับพ่อเธอในเรื่องแสบที่เธอเคยทำ ทั้งสองคุยกันภาษาไทยสลับภาษาจีน ฟังดูก็วุ่นวายดีน่าแปลกใจที่พ่อเธอตอนนี้ดูเป็นพ่อมากกว่าในอดีต ตอนนั้นท่านเกรงใจภรรยาคนแรกของท่าน และเมียเอกของพ่อก็ใช่ย่อยที่ไหน ทุกครั้งที่เธอและชวีมาที่ฮ่องกงต้องคอยส่งสายตาเหยียดหยามตลอดก็เข้าใจว่าเมียพ่อเธอคงหวงสมบัติ สุดท้ายตอนเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งก็เอาไปไม่ได้ และยังไม่มีหลานสืบสกุลอีก บางครั้งคนเราไม่ต้องคิดถึงวันข้างหน้ามากก็ได้ ทำวันนี้ให้มีความสุขก็พอ“ไว้พ่อจะไปเยี่ยมที่เมืองไทย” ประธานหวังกอดลูกสาวคนเล็ก นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้กอด“ไว้ผมจะมาหาใหม่นะครับ” ประทีปพนมมือไหว้ลา ในตอนที่ทั้งสองกำลังจะขึ้นรถออกจากบ้านประธานหวัง มุ่งสู่สนามบินเพื่อกลับเมืองไทย ซึ่งการเดินทางเพียงไม่กี่ชั่วโมงก็พาทั้งคู่มาถึงสนามบินในประเทศไทย“พี่ทีป เรื่องพ่อพลอยเป็นความลับนะ

พิมมาดาคอยสังเกตการณ์และส่งรูปให้ประทีปไปหลายต่อหลายรูป แต่เขากลับไม่ตอบข้อความสักครั้ง ทั้ง ๆ ที่ก็เปิดอ่านแล้ว นั่นยิ่งทำให้พิมมาดาโมโหเธออยากจะโทร.ไปวีนเขาเหมือนตอนที่คบกัน แต่ก็ทำไม่ได้เพราะตอนนี้เธออยากเป็นคนดีในสายตาเขา อยากให้เขากลับมาสำหรับเธอ ประทีปคือของตายตลอดสิบปีที่ผ่านมา ไม่ว่าจะทำตัวแย่แค่ไหน เขาก็รักเธอ เขาตามใจและเอาใจใส่เสมอ เธอคิดว่าจะกลับมาหาเขาเมื่อไหร่ก็ได้ เขายังรอเธออยู่เสมอ แต่ไม่ใช่เลย เขาไม่รอเธอ“อยากรู้จังว่าทีปเห็นรูปคุณกับผู้ชายคนอื่นจะว่ายังไง”พลอยใสหันไปมองผู้หญิงเคยสวยคนหนึ่ง ที่บอกว่าเคยสวยเพราะตอนนี้พิมมาดาอ้วนขึ้นมากเมื่อเทียบกับแต่ก่อน คงเพราะเธอเคยท้อง“แล้วเขาว่ายังไงล่ะคะ” พลอยใสพูดในตอนที่ล้างมือ มองผู้หญิงเคยสวยอยู่หน้ากระจก “…” พิมมาดาเม้มปากแน่น เพราะประทีปไม่ว่าอะไรนี่แหละที่ทำให้เธอออกมาเต้นแร้งเต้นกาแบบนี้“อ๋อ พี่ทีปคงไม่ได้ว่าอะไรสินะ เสียใจด้วยนะคะ” พลอยใสยิ้มในแววตา มองภาพผู้หญิงตรงหน้าแล้วถอนหายใจ เมื่อไหร่จะไปให้พ้น ๆ เสียที“เขาแค่อึ้ง ไม่คิดว่าคนอย่างเธอจะแรดมากับผู้ชายอื่น” พิมมาดาโวยวายเพราะกลัวจะเสียหน้า มันต้องไม่ใช่อย่าง

‘ทีปผิดสัญญา ทีปบอกว่าจะรักพิมพ์คนเดียว จะดูแลพิมพ์ไปตลอดยังไงล่ะ นี่แค่ไม่กี่เดือนทีปก็มีคนใหม่ ลืมสัญญาที่เคยให้พิมพ์แล้ว ทำไมทีปทำอย่างนี้กับพิมพ์’ พิมมาดายังคงร้องไห้ฟูมฟาย เธอไม่อายใครแล้วเวลานี้ เธออยากให้เขากอด อยากให้เขาเอาใจเหมือนอย่างที่เคยทำ ‘พิมพ์! เธอลืมไปแล้วเหรอว่าเป็นคนทิ้งเรา เธอทิ้งเราอย่างเลือดเย็น ลืมไปแล้วเหรอ เธอยังจะมีหน้ามาทวงสัญญากับเราอีก’ ประทีปถามอย่างไม่เข้าใจในความคิดของพิมมาดา เธอเป็นคนทิ้งเขา เธอเป็นคนมีชู้ แต่ตอนนี้เธอกลับมาโทษว่าเขาลืมเธอง่าย ตกลงเป็นเขาเหรอที่ผิด เป็นเขาเหรอที่ไม่รักษาสัญญา ‘พิมพ์แค่หลงผิด ทำไมทีปไม่ให้โอกาส พิมพ์แค่หลงผิดเท่านั้นเอง คนรักกันก็ต้องให้อภัยกันได้สิ เรื่องแค่นี้เอง ทำไมทีปอภัยให้พิมพ์ไม่ได้’ พิมมาดาร่ำไห้ ประทีปมองซ้ายมองขวาเพราะอึดอัดใจ ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้เวลานี้ ‘โอ๊ย! เจ็บ ทีปช่วยด้วย’ ภาพของพิมมาดาทรุดลงจมกองเลือดตรงหน้ายังติดตาเขาถึงตอนนี้ ไม่รู้ว่ามือปืนยิงมาจากตรงไหน เป็นเพราะเขา พิมมาดาถึงต้องมารับเคราะห์แทน เขาไม่อยากนึกภาพเลยว่าถ้าคนนั้นเป็นพลอยใส เขาจะทำอย่างไร