Semua Bab คุณชายมาเฟียร้ายรัก (NC 18+): Bab 41 - Bab 50

ประธานหวังได้รับรายงานว่าชวีเดินทางมาถึงฮ่องกงแล้ว และครั้งนี้ชายหนุ่มไม่ได้มาคนเดียว พาผู้หญิงมาด้วย ผู้เป็นพ่อแสดงความไม่สบอารมณ์อยู่บนใบหน้า ถึงจะพยายามปกปิดแค่ไหน แต่คนนั่งตรงข้ามก็มองเห็น“มันตั้งใจเอาสาวมาอวดพ่อ” หวังชางมองหน้าผู้เป็นพ่ออย่างท้าทาย จะมีลูกคนไหนของพ่อยอมแต่งงานเพื่อธุรกิจของพ่อบ้าง ขนาดเขาเองยังไม่ยอมแต่งเลย“หึ คงคิดจะตบตาฉัน คนอย่างชวีไม่เคยคบใครจริงจัง”“พ่อยังหวังว่าลูกของพ่อทั้งสองจะยอมแต่งงานกับคนที่พ่อเลือกให้เหรอครับ” หวังชางถามพ่อตรง ๆ“แล้วแกจะให้ฉันทำยังไง ในเมื่อแกมีลูกให้ฉันไม่ได้” ประธานหวังมองหน้าลูกชายคนโตอย่างตัดพ้อ เป็นเพราะหวังชางไม่ยอมเชื่อฟังเขาอย่างไรเล่า เป้าหมายของเขาเลยต้องเปลี่ยนมาเป็นลูกชายคนรองแทน“ผมขอโทษ” เพราะครั้งนั้นเขาไม่ยอมเชื่อพ่อ ทำให้อุบัติเหตุที่เหมือนจงใจ จนเขาต้องได้รับบาดเจ็บหนักอยู่นานหลายเดือน ผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาก็ทิ้งกันไปตอนนั้น ยังดีที่เธอกับเขาไม่ได้จดทะเบียนสมรสกันใจจริงเขาอยากจดทะเบียนกับเธอ แต่เพราะท่านประธานหวังนั่นแหละที่ไม่เห็นด้วยและขัดขวางไว้ ใจคนเรายากแท้หยั่งถึง เขาไม่เคยคิดว่าผู้หญิงที่ตนเองรัก

คนตัวเล็กบางรวบส่วนแข็งขึงเข้าไปในโพรงปากนุ่ม ถึงจะครอบครองเขาไม่ได้ทั้งหมดด้วยปาก แต่เธอก็ใช้สองมือกอบกุมส่วนที่เหลือด้วย ดู ๆ แล้วเหมือนเธอกำลังไหว้เขาอยู่หรือเปล่านะ คนเราจะทำอะไรนอกจากไหว้ที่ต้องใช้สองมือประกบกัน“เจ โคตรเสียว!” เสียงครางกระเส่าของชายหนุ่มบ่งบอกว่าตอนนี้เขารู้สึกเช่นไรความเสียวซ่านไล่ตั้งแต่ปลายเท้าที่กำลังเกร็งด้วยความเสียว ความซาบซ่านวิ่งผ่านจากปลายเท้าขึ้นสู่กลางกายจากนั้นยังวิ่งไปทั่วทั้งร่าง ไม่เว้นแม้แต่ใบหน้าที่แดงก่ำด้วยอารมณ์ใคร่รุนแรง ความต้องการที่สั่งสมมาหลายวัน ตอนนี้เขาอยากปลดปล่อยเหลือเกิน แต่เขาไม่อยากสุขเพียงฝ่ายเดียว“เจ...อ๊า...พอแล้ว เฮียอยากแตกในตัวเจ” เขาเรียกเธอให้ขึ้นมานั่งบนตัวเขาแทน เขาอยากได้อย่างอื่นมากกว่า“อา...”เสียงเจนิตาครางหวานเมื่อร่องรักครอบครองเขาเข้าไปทั้งลำ ความคับแน่นยังคงไม่เปลี่ยน มือขาวเนียนของเธอวางบนท้องแกร่ง อีกมือกำลังเช็ดปากของตัวเอง มือหนาจับที่เอวบาง จับเธอขยับโยกตามที่เขาต้องการ“อ๊า...เสียว!” เธอส่งเสียงครางหวานเพราะความจุกแน่นในร่องสาว ยิ่งเขากดเอวเธอให้ถูไถกับลำเอ็นแข็งที่อัดแน่นอยู่ในตัวเธอ ความเสียวยิ่งเล่

ระหว่างนั่งรอผู้ที่เธอเรียกว่าแม่ ม่านฟ้าย้อนคิดถึงความหลังเมื่อนานมาแล้ว นานมากถึงสิบห้าปี เธอคือเด็กหญิงวัยสิบขวบอาศัยอยู่ในห้องเช่ากับผู้เป็นแม่แม่แท้ ๆ ฝากเธอไว้กับป้าข้างห้อง ซึ่งก็คือเจนสุดา จากที่ฝากไว้แค่หนึ่งวัน ล่วงเลยมาหนึ่งเดือนแม่เธอก็ไม่กลับมา จนถึงตอนนี้ล่วงเลยมาถึงสิบปี เธอเองยังไม่รู้ว่าแม่หายไปไหนและจะกลับมาหาเธอไหมหลังจากเรียนจบแค่มัธยมหก เธอขอเจนสุดาออกมาทำงาน เพราะไม่อยากให้ผู้เป็นเหมือนแม่ลำบาก เธอเรียกแม่ดามาตั้งแต่สัปดาห์แรกที่ทั้งสองอยู่ด้วยกันหนึ่งเดือนผ่านไปหลังจากติดต่อแม่ของม่านฟ้าไม่ได้ เจนสุดาพาเธอย้ายที่อยู่ในตอนเด็ก เธอไม่เข้าใจว่าย้ายเพราะอะไร ความคิดของม่านฟ้าหยุดลงเมื่อแม่ดาลงจากรถตู้โดยสาร“แม่ฟ้า!”“ม่าน!” ทั้งสองกอดกันกลมด้วยความคิดถึง หมิงหรือม่านฟ้าเข้ามาในช่วงชีวิตที่ยากลำบากของเธอ เธอเหงาและคิดถึงลูกสาวสุดหัวใจ หลังจากยกลูกสาวเพียงคนเดียวให้พ่อของลูกดูแลเจนสุดาเอ็นดูม่านฟ้าตั้งแต่แรกเห็น ฟ้ารุ่งแม่ของม่านฟ้ามีลูกตั้งแต่อายุยังน้อย ด้วยวัยเพียงสิบห้าปี ด้วยความที่ฟ้ารุ่งทำงานกลางคืนจึงฝากม่านฟ้าไว้กับเจนสุดาบ่อยครั้งแต่แล้ววันหนึ่งฟ้ารุ่ง

“ค่ะ” เจนิตารับปาก“เมื่อเคราะห์ร้ายผ่านพ้นไปจะเจอแต่เรื่องที่ดี ๆ”เจนิตาพยักหน้ารับทราบ“ถามได้เลยอยากรู้อะไร แล้วหยิบไพ่มาหนึ่งใบ” เจ้ลักมองหน้าเธอแล้วอธิบายขั้นตอน เพราะเข้าใจว่านี่คือครั้งแรกของเธอ“อยากรู้ว่าแม่ยังมีชีวิตอยู่ไหม” เจนิตาถามพร้อมทั้งหยิบไพ่ส่งออกไปด้วยมือที่สั่นเทา เธอค่อนข้างกลัวกับคำตอบที่จะได้รับ“ยังอยู่” คำตอบนั้นทำให้ทั้งพลอยใสและเจนิตายิ้มให้กัน“หนูจะได้เจอแม่ไหม” เจนิตาหยิบไพ่อีกใบวางตรงหน้าเจ้ลักหรือแม่หมอไพ่ยิปซี นางทวนคำถามของเจนิตา ถูไพ่เบา ๆ กับผ้ารอง ก่อนจะเปิดไพ่ออก หัวใจของเจนิตากระเด้งกระดอนจนจะออกมาจากอก“ได้เจอ” คำตอบนั้นเรียกรอยยิ้มให้สองสาว เจนิตารีบหยิบอีกใบเพื่อถามคำถามต่อมา“อีกกี่เดือนคะหนูถึงจะได้เจอแม่”เจ้ลักยังทำเหมือนเดิม ทวนคำถามของเธอกับไพ่ยิปซี ถูไพ่เบา ๆ กับผ้าปูโต๊ะสีแดงเข้ม“อีกไม่นานเกินปี” คำตอบของไพ่ทำเธอกับพลอยใสถึงกับตาโต เจนิตาน้ำตารื้นขึ้นมาทันที อย่างน้อยตอนนี้เธอก็มีหวัง อีกแค่ไม่ถึงปีเท่านั้น“จะมีคนพาแม่มาเจอหนูใช่ไหม” เจนิตาหยิบไพ่อีกใบวางไว้ตรงหน้าแม่หมอลัก ตอนนี้เธอยกตำแหน่งแม่หมอประจำตัวให้เจ้ลักแล้ว แม่นเหมือนตา

“จะอุ้มทำไมเนี่ย เดี๋ยวก็ล้มกันไปทั้งคู่หรอก เมาอยู่ไม่ใช่เหรอ” เจนิตากอดคอเขาแน่น คนเมาแกล้งเดินเซและทำท่าจะปล่อยเธอร่วงลง เสียงร้องพร้อมทั้งกำปั้นเล็กทุบตีคนอุ้มเรียกเสียงหัวเราะจากเขาไม่หยุดกว่าจะอาบน้ำกันเรียบร้อยเวลาล่วงเลยเข้าเช้าวันใหม่ ทั้งสองหลับใหลไปด้วยความเหนื่อย แต่เป็นความเหนื่อยที่สร้างความสุขให้กับคนทั้งคู่เจนิตามองข้อความพี่ชายต่างมารดาส่งมาหาเธอเมื่อวันก่อน บอกว่าอยากจะนัดคุยกับเธอเรื่องมรดก เรื่องหุ้น เธอไม่อยากไปเจอพวกเขา ทุกครั้งที่ไปเจอ เธอต้องกลับมาพร้อมความเครียด และไปจบที่ต้องพบจิตแพทย์“เป็นอะไร” ชวีเงยหน้ามองคนที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟา และกำลังถอนหงอกให้เขา คงเพราะเขาเครียดมากเกินไปทำให้ผมหงอกมาเร็วกว่าที่คิด ใครจะคิดว่าผู้ชายวัยสามสิบสามจะมีผมหงอกได้“เฮียบู้อยากคุยกับเจ” ชวีรู้ว่าเฮียบู้ที่เจนิตาพูดถึงคือพี่ชายของเธอ“มันอยากคุยอะไร” ภาพรอยฝ่ามือบนใบหน้าเธอตอนนั้นเขายังจำได้ดี ไม่มีทางที่เขาจะให้เจนิตาไปเจอกับคนแบบนั้นอีก“บอกว่าจะคุยเรื่องหุ้นกับที่ดิน”“เดี๋ยวให้ทนายจัดการ ไม่ต้องไปคุยกับมัน คุยอะไรให้ผ่านทนายไปเลย” ชวีตัดบท ให้ทนายจัดการเรื่องพวกนี้น่าจะ