Todos os capítulos de I SOLD MY VIRGINITY TO MY POSSESSIVE BOSS: Capítulo 131 - Capítulo 140

Tanghali na ng bumangon si Iris. Nasa loob lang siya ng silid, walang ganang kumilos. Lumakad siya papalapit sa bintana, pilit inaaliw ang sarili sa tanawin sa labas. Mula roon ay natanaw niya si Doña Conchita at si Brigitte, magkasamang nagtatawanan sa gilid ng swimming pool. Masigla, parang walang nangyaring masama. Napangiti si Iris, pero mapait. “Naalala mo ba ang sinabi ko noon, Iris?” biglang sumagi sa isip niya ang tinig ni Doña kagabi. “A-ano po ’yon, Mommy?” nanginginig ang boses niya habang nasa garden sila. “Na hindi ikaw ang nauna, at mas lalong hindi ikaw ang huli.” Nanginig ang kamay ni Iris. Parang bumalik lahat ng sakit. Naalala pa niya kung paano siya inalok ng pera nito para iwan si Alexander. “O-opo, Mommy… naaalala ko pa.” Mahina niyang sagot, napayuko lang si Iris, sapo ang dibdib, halos mabingi siya sa malakas na kabog ng puso niya. Napaangat siya ng tingin nang makita niyang humakbang si Doña Conchita papalapit sa kanya, walang bakas ng emosyon sa mukha.

Nakatayo si Iris sa tapat ng malaking bintana, sa silid ni Doña Conchita. Natatanaw niya mula roon ang buong bakuran ng mansyon. Hawak niya ang tiyan, umaasang kahit paano’y mapapawi ang kaba na nararamdaman niya. “Katapusan ko na ba?” bulong ni Iris sa sarili. Hindi niya alam kung bakit siya ipinagtanggol ni Doña Conchita mula kay Brigitte, samantalang kulang na lang ay palayasin na siya nito sa mansyon. “Iris, anak.” Lumingon siya sa likod. Seryoso ang mukha ng Doña habang papalapit sa kanya sa tabi ng bintana. Napasapo siya sa dibdib—mas lalo pang bumilis ang tibok ng puso niya. Hinawakan ng matanda ang nanginginig niyang kamay at bahagyang pinisil. “Iris,” mahinang wika ng Doña, sabay lingon sa maid na nasa gilid. “Marie, Mira, iwan n’yo muna kami.” Pagkasara ng pinto, lalong sumikip ang dibdib ni Iris. “Iris, anak, sa totoo lang… napakabuti mo sa akin, at kay Alexander. I’m… sorry,” napayukong sambit nito. “Alam kong nalilito ka sa mga nangyayari, pero gusto kong

Madaling-araw na, pero hindi pa rin makatulog si Alexander. Tahimik ang buong mansyon — wala na ang dating ingay at tawanan na madalas mangyari noong nandoon pa si Iris. Paulit-ulit sa isip niya ang huling sandaling nakita niya si Iris — ang sigaw nito, ang takot sa mga mata bago ito tuluyang bumagsak sa kalsada. “IRIS!” sigaw niya. Napaupo siya sa gilid ng kama, hawak-hawak pa rin ang wedding ring na dati ay laging suot ni Iris. Pinisil niya ito nang mahigpit. “I’m sorry,” halos bulong lang na sambit niya. Kinuha niya ang camera at mabilis na pinanood ang video nila ni Iris habang masayang nagba-bonding. “Baby! Tama na nga ’yan! Hindi pa ako naghihilamos, ano ba!” nakangiting sambit ni Iris sa screen. “Sweetheart…” mahinang sambit niya, halos pabulong. “Hindi ko nagawa ’yung ipinangako ko sa ’yo. Nabigo akong protektahan ka… nabigo akong protektahan kayong dalawa,” humahagulgol niyang sambit. Tumayo siya, mabigat ang bawat hakbang, habang tinatahak ang pasilyo papunta sa k

Pag-uwi nina Iris sa bahay, nadatnan nila si Charles—ang ama ni Iris—nakaupo sa sala, tila kanina pa naghihintay. Kaagad itong tumayo nang makita ang anak. “Iris,” malambing na bati nito. “Kumusta ka, anak?” Lumapit si Iris at niyakap ang ama. “Malungkot, Dad… pero okay lang po ako. Kaya ko ’to.” Mahina pero totoo ang ngiti sa labi niya. Tahimik silang naupo sa sofa. Tinitigan muna siya ng ama bago nagsalita. “Iris… kamusta ang relasyon mo kay Alexander?” Napayuko si Iris, parang nahihiya sa kanyang ama. “Sa totoo lang, Dad, okay naman kami noon. Masaya kami—kahit na nagsimula sa pagpapanggap ang relasyon namin, naging totoo lahat. Masasabi ko na, from the start, hindi kami dumaan sa tamang proseso ng pagiging magkarelasyon. Pero totoo ’yung naramdaman namin para sa isa’t isa. ’Yun nga lang, nagbago ang lahat nang bumalik ang ex-fiancée niya… si Brigitte Rodriguez.” “Rodriguez…” bulong ng daddy niya. “Siya po ang panganay na anak ni Congressman,” paliwanag ni Iris. Nakuy

Nakatayo si Iris sa loob ng silid kung saan ilang taon din siyang nanirahan. “Ang tagal na rin pala... hindi ko sukat akalain na may mararating pa ako sa buhay. Na mababago pa ’yung buhay ko—mula sa pagiging part-timer at utility staff.” Lumuluhang sambit ni Iris, “Thank You, Lord, kasi kahit ang daming nangyari sa buhay ko, never Mo akong pinabayaan.” “Au revoir, Paris. À bientôt,” bulong niya bago tuluyang lumabas ng dorm. Samantala, isang eroplanong papuntang Pilipinas ang lumapag. Nakangiting lumabas si Iris, hawak ang puting maleta. “Uy, girl! Siya ’yung sikat na fashion designer sa Paris, ’di ba? Grabe, ang ganda niya!” mahina lang iyon pero halatang pinaparinig sa kanya. “Hello!” nakangiting sambit ni Iris sa kanila. “Grabe! Pinansin niya tayo! Pwede po bang magpa-picture?” Tango lang ang naging sagot ni Iris, at nag-picture nga sila. “Ma’am, akala ko sa acting ka lang magaling. Fashion designer ka rin pala.” “Acting?” may pagtatakang tanong ni Iris. “Opo, M