Todos os capítulos de I SOLD MY VIRGINITY TO MY POSSESSIVE BOSS: Capítulo 141 - Capítulo 150

Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ni Iris bago tumayo at kumain ng breakfast. Pagkatapos, nag-ayos siya ng sarili—hair up, light makeup, simpleng damit pero classy. Tinitigan niya ang sarili sa salamin. Malayong-malayo na siya sa dating Iris na naka-T-shirt at black pants lang kapag aalis ng bahay. Hindi na rin siya amoy usok at haggard kung titingnan. “Ang ganda mo,” nakangiting bulong niya bago tumalikod sa salamin. Ayaw niyang masayang ang araw na ’to sa drama ng ama niya. May mas mahalaga siyang dapat pagtuunan ng pansin: ang unang project niya dito sa Pilipinas. Mas gusto pa niyang harapin ’yon kaysa sakyan ang “trip” ng Daddy niya tungkol sa kasal. Habang palabas siya ng gate, bigla na lang— “Trying to escape?!” Halos mapalundag ang puso ni Iris nang biglang humarang sa gate ang pagmumukha ni Randolf. “Tsk! Randolf! Balak mo ba ’kong patayin sa gulat?!” galit na sigaw ni Iris, sabay hawak sa dibdib. Ramdam pa rin niya ang bilis ng tibok ng puso niya.

Tahimik sa loob ng café. Nasa pinakataas na palapag ito ng mall — isang lugar na madalas puntahan ng mga gustong magkape, at gustong maramdaman ang panandaliang kapayapaan. Tanging mahinang tunog ng espresso machine at kaluskos ng mga baso ang maririnig sa paligid. Sa pinakadulong mesa, magkaharap sina Iris at Brigitte. Wala halos tao roon, kaya’t tila sila lang ang nasa buong café. Samantala, si Ella ay nasa arcade pa rin kasama ang kanyang Tita Ivy, na abala sa pakikipaglaro sa kanya. Magkaharap sila — pero tila may pader sa pagitan nina Iris at Brigitte. Ilang minuto na silang nakaupo roon, pero para bang walang gustong maunang magsalita. Ramdam ni Iris ang mabilis na tibok ng puso niya. Hindi niya alam kung kaba ba ito o galit na matagal na niyang kinimkim. Tahimik lang siyang pinagmamasdan si Brigitte — na ngayon ay tila hindi na kasing elegante tulad ng dati. Hindi na rin matalim ang tingin; halatang pagod, puyat, at may bigat sa mga mata. “Ang layo na ng narating m

Nakabibingi ang katahimikan sa opisina ni Alexander. Wala ni isang salita ang lumalabas mula sa kanila ni Iris. “Wait… I’ll call Judge Juanito Carbajal,” bulong ni Alexander, hindi kayang tumingin kay Iris dahil sa hiya. Mas lalong kumabog ang dibdib ni Iris habang tumatagal silang magkasama sa iisang silid. Naiirita siya sa mukha ng binata—tila nakaw nang nakaw ang tingin nito. “Ano, wala pa ba?” irita niyang tanong. Habang hawak ni Alexander ang cellphone, bigla niya itong inagaw kay Alex. “Let me,” mariing sambit niya, sabay pindot sa speaker. “Good day, Ma’am and Sir. This is the Chambers of Judge Juanito Carbajal. How may I help you?” bungad ng babae sa kabilang linya. “Can I speak to Judge Juanito Carbajal?” mahinang tanong ni Alexander, sabay sulyap kay Iris. “Sorry, Sir. Judge Carbajal is not available today. He’s out of the country,” sagot ng babae. Naikuyom ni Iris ang kamao, halata ang inis. “Kailan siya babalik?!” matalim na tanong ni Iris. “Baka po next year…”

Akmang tatayo na sana si Iris para lumabas ng restaurant nang biglang hinawakan ni Randolf ang kamay niya. “Where are you going?” may pag-aalala sa tanong nito. “Ah, ano—naiwan ko ’yung phone ko sa car!” garalgal ang tinig na sagot ni Iris, sabay pilit na ngiti. Hindi siya makatingin nang diretso. Ramdam niya ang pamumuo ng luha sa mga mata, pero ayaw niyang makita iyon ni Randolf. Agad niyang inalis ang kamay nito at halos takbuhin na ang labas ng restaurant. Pagkapasok niya sa kotse, mabilis niyang isinara ang pinto. Huminga siya nang malalim, saka ibinaba ang noo sa manibela. “Bakit gano’n?” mahina niyang sambit, nanginginig ang boses. “Bakit hanggang ngayon… naapektuhan pa rin ako?” Napahikbi siya. “Eh ano kung may anak sila ni Alexander? Umayos ka nga, Iris, ano ba? Palagi ka na lang bang tatakbo at iiyak sa tuwing makikita mo sila? Tapos na kayo ni Alex, okay? At wala ka nang pakialam kung may anak siya kay Brigitte,” mariing sermon niya sa sarili. “Pero bakit ang sak

Kinabukasan, tanghali na nang magising si Iris. Pagkatapos ng kanyang daily routine, agad niyang kinuha ang cellphone. Napangiti siya nang makita ang notifications — halos puro positive comments at feedback mula sa mga tao, local man o international. Maging ang mga fashion pages sa ibang bansa, puro papuri ang sinasabi tungkol sa event niya kagabi. Nang mabasa niya ang email mula sa dati niyang classmates, lalo pa siyang napangiti. Inimbitahan siya bilang guest designer sa isang fashion show sa Italy. “Grabe! Italy!” natatawang bulalas ni Iris habang napapahampas sa kama. “Hindi ko in-expect ’to!” Mabilis siyang tumayo, nag-ayos, at bumaba ng hagdan habang pasayaw-sayaw pa — sumasabay sa upbeat na kantang pinapatugtog sa earbuds niya. “Mom—?” Napatigil siya sa pagbaba nang makita si Doña Conchita, nakaupo sa sala katabi ng kanyang ina. Masayang nagtatawanan ang dalawa na parang matagal nang magkakilala. “Iris, hija!” tuwang-tuwa ang matanda nang makita siya, sabay yakap ng ma