Todos os capítulos de I SOLD MY VIRGINITY TO MY POSSESSIVE BOSS: Capítulo 111 - Capítulo 120

Sapilitang inilalabas si Brigitte sa mansyon, habang pilit siyang kinakaladkad ng mga guwardiya. Nagpupumiglas siya, halatang nagwawala sa sobrang galit. “Tandaan mo, Alexander!” sigaw nito, habang halos makawala na sa pagkakahawak ng mga guwardiya. “Darating ang araw na nakaluhod kang babalik sa akin!” Hindi na kumibo si Alexander. Nakatitig lang siya habang unti-unting nawawala sa paningin niya si Brigitte. Mabigat ang dibdib, pero wala na siyang lakas para magalit pa. Pagod na siya—sa lahat. Lumakad siya papalapit kay Iris, na nakaupo sa sulok at nakatungo, pinipigilan ang pag-iyak. Lumuhod siya sa harap nito at dahan-dahang kinuha ang kamay ng babae. “Sweetheart…” halos pabulong niyang sabi, nanginginig ang boses. Itinaas nito ang baba ni Iris at marahang pinunasan ang luhang pumapatak sa pisngi nito. “I’m sorry for everything.” Napapikit si Iris, hindi mapigilan ang pagluha. “Ano ba ’tong nangyayari sa atin, Alex?” mahinang tanong niya. “Sweetheart…” malumanay na tugon n

Tuwang-tuwa si Alexander nang makitang gumalaw nga ang daliri ni Doña Conchita. Kahit paano, nagkaroon ulit siya ng pag-asa na magiging maayos na ang lahat.“Mom!... Please wake up!” bulong ni Alexander habang hawak ang kamay ni Doña Conchita.“Sir Alex, pinapapunta po kayo sa cashier,” nahihiyang sambit ni Marie, na nagbabantay sa kanyang ina.“Ah, sige. Umuwi ka muna at magpahinga,” ngumiti si Alexander sabay bato ng orange sa lalaking nakatalukbong ng kumot sa sofa.“Pare, uwi na. Ihatid mo na si Marie sa mansyon... o sa bahay mo!”Nahihiyang tinanggal ni Cris ang takip sa mukha. “Loko ka talaga!” natatawang sabi nito. Niyakap niya si Alexander at tinapik sa balikat. “Pakatatag ka,” bulong nito sabay baling kay Iris. “Una na kami, Iris. Ikaw na ang bahala sa pasaway na ’to,” nakangising sabi ni Cris.Napangiti lang si Iris at tumango.Sumenyas si Alexander na lalabas muna, kasama nila Cris. Tinanguan lang siya ni Iris. Pagkasara ng pinto, nabalot ng katahimikan ang buong kwarto ng

Napaawang ang bibig ni Brigitte habang nakatingin sa kamay ng bartender na sumalag sa bote ng alak na tatama sana sa kanya. “Bakit mo ginawa ’yon? Akala mo ba hindi ko kayang ipagtanggol ang sarili ko?!” sigaw niya sa bartender na tumulong sa kanya kahit kanina pa niya ito tinatarayan. “Alam mo, sa halip na magpasalamat ka na lang, puro ka pa kaartehan! Akala mo ba, kinaganda mo ’yan?” Halos malaglag ang panga ni Brigitte sa narinig. “Whatever!” inis niyang sigaw sabay talikod. “Miss!” sigaw ng bartender. Huminto at napalingon naman sa kanya si Brigitte. “What?!” tipid niyang sagot. “’Yung bayad mo!” Napataas naman ang kilay ni Brigitte. Marahan siyang lumakad pabalik at padabog na inilapag ang bills sa counter sabay talikod. Napailing na lang ang lalaki at pinanood siya habang palabas. “Puntahan ko kaya si Tita?” mahinang sambit ni Brigitte habang nasa loob ng sasakyan. Binuhay na niya ang makina at handa nang umalis, nang biglang umikot ang paningin niya. “F*ck!”

Malakas ang kabog ng dibdib ni Alexander habang nakatitig sa kanyang ina. Ramdam niya ang bigat ng bawat segundo ng katahimikan sa silid, habang nakahawak pa rin si Doña Conchita sa kamay niya—parang naghihintay ng kasagutan na alam niyang hindi pa niya kayang sabihin. Bahagyang hinawakan ni Iris ang kamay ni Alexander. Pinisil niya iyon, marahang tumango, parang sinasabing, “Kaya mo ‘yan.” Huminga nang malalim si Alexander. “M-Mom… si Dad… malamang nasa mansyon lang. Nagbabasa ng newspaper, gaya ng dati.” Umiling si Doña Conchita, halatang hindi kumbinsido. “Aba, bakit naman ganyan ang mga itsura ninyo? Parang may ginawa kayong kasalanan.” Walang sumagot. Lahat sila, pati si Brigitte, napayuko. Tahimik. Tiningnan ng Doña ang bawat isa sa kanila, isa-isa, tila binabasa ang mga mukha nila. “Kilala ko ang asawa ko,” mahina pero malinaw niyang sabi. “Hindi niya ako hahayaang mag-isa dito sa ospital. ’Yun pa ba, masugatan lang ako ng bahagya, hindi na ’yon mapakali. Kaya nagtatak

Madilim na ang paligid, saktong alas-siyete na ng gabi. Nasa loob pa rin ng kwarto si Iris, nakaupo siya sa gilid ng bintana habang pinagmamasdan ang kalangitan. Madilim, walang buwan at bituin. Kumikidlat mula sa malayo at bahagyang kumukulog. “Ma’am Iris, kakain na daw po!” tawag sa kanya ni Marie na nakasilip sa loob ng kwarto. Tango lang ang sinagot niya. Habang pababa ng hagdan, naririnig niya sa sala ang malakas na tawanan nina Brigitte at Doña Conchita. “Anak, nakatulog ka ba? Hindi ka na kasi lumabas pagkatapos natin sa garden kanina,” may pag-aalala sa tinig ng ginang. Tipid namang ngumiti si Iris. “Opo,” pagsisinungaling ni Iris. “O siya, halika na’t kumain na tayo!” Tahimik silang kumakain, nang biglang natigilan ang Doña. “Iris, si Alex? Anong oras uuwi? Balak ko kasing ipahatid sa kanya pauwi si Brigitte, at wala pala siyang dalang sasakyan.” Bahagyang natigilan si Iris. “Wala pa po siyang reply sa akin,” tipid na sagot niya. “Ah, may meeting kasi si Alex, Tita,