Todos os capítulos de I SOLD MY VIRGINITY TO MY POSSESSIVE BOSS: Capítulo 151 - Capítulo 160

Huminga ng malalim si Iris bago tumayo at dinampot ang cellphone sa mesa, sabay pindot ng green button. “Hello?!” “Good morning, hija!” boses iyon ni Doña Conchita. “Mommy, akala ko ba aalis tayo?” tanong ni Iris habang inaayos ang buhok. “Nirarayuma kasi ako, anak. Kaya naisip ko, kayo na lang ni Alexander ang dalhin sa isla para mag-bonding!” Halos malaglag ang panga ni Iris sa narinig. Napalingon siya sa bintana—at halos mapamulagat sa nakita. Nasa isla nga sila. “Mommy! Bakit naman—hello?! Mommy?” pero naputol na ang tawag. Tahimik. Paglingon niya, naroon si Alexander. Nakatayo sa may pintuan, nakasandal, nakangiti. “Looks like we’re stuck with each other,” sabi nito, may pilyong ngiti. “Perfect,” malamig na sagot ni Iris. “Stuck in hell.” Ngumisi lang si Alexander. “Well, if this is hell… I think I like it here.” Napasimangot si Iris. “Hayst! Umayos ka nga!” inis na sigaw niya. Ngunit kahit pilit niyang pinapanatili ang inis sa tono, ramdam niyang kumakab

Humingang malalim si Brigitte. Napayuko siya, nanginginig pa rin ang buong katawan. Binuhat niya si Ella at ibinigay muna sa nanay ni Gabriel sa kabilang bahay, kasunod nito ang dalawang kasambahay upang makapagsarilihan sila ni Gabriel. “Baby, dito ka muna kay Grandma, okay?” Nangiti namang tumango ang anak niya. “Yes, Mommy. But stop crying...” “Yes, anak. Mag-uusap lang muna kami ni Daddy.” Tumingin siya sa ina ni Gabriel. “Babalikan ko po siya mamaya.” Tumango naman ang ginang sabay karga sa apo. Pagpasok niya sa pinto, nakaupo si Gabriel sa sofa—halatang naghihintay sa sasabihin niya. Umupo siya sa tabi ni Gabriel at marahang hinawakan ang kamay ng asawa. “Two years ago... nung kalilibing lang ni Papa, nung time na ginugulo rin ako ni Randolf noon... aksidente kong nakita ‘yung address na nakasulat sa papel sa kwarto ni Dad. Tinago ko ‘yon, at nung time na hindi ko alam kung saan ako pupunta... nakita ko ulit ‘yung address na itinago ko sa bag ko.” Tahimik lang

Napayuko si Iris. Hindi niya alam kung dapat niyang aminin kay Alexander ang totoo. “Wala, ah! Wala kaya akong sinabi! Magbihis ka na nga doon at baka magkasakit ka pa!” kunwaring naiinis na sambit niya, sabay talikod para itago ang ngiti. Pero kahit anong tanggi ni Iris, ramdam naman ni Alexander na hanggang ngayon, pareho pa rin sila ng nararamdaman sa isa’t isa. Muling humarap si Iris at binigyan siya ng tuwalya. Basang-basa si Alexander, nangingitim ang labi, at may ilang galos sa katawan. Kinagabihan, nagising si Iris sa mahinang ungol. Napalingon siya kay Alexander na nakahiga sa tabi niya—nanginginig at pawis na pawis. “Alex?” marahan niyang tawag. Lumapit siya at hinawakan ang noo nito. “Grabe, ang init mo!” Hindi na siya nagdalawang-isip. Kumuha agad siya ng bimpo, binasa sa malamig na tubig, at piniga. Marahan niyang inilapat iyon sa noo ni Alexander, pero halos mapaso pa rin siya sa init ng balat nito. “Sweetheart…” mahina ang tinig ni Alexander, medyo paos. “Sorry… a

Madilim at amoy kalawang ang paligid. Ang tanging ilaw lang ay mula sa malabong bombilyang nakasabit sa poste malapit sa abandonadong gusali. Nakatayo si Brigitte sa harap ng yerong pinto, mahigpit ang kapit sa dalawang paper bag ng groceries. Nanginginig ang mga kamay niya habang kumakatok ng tatlong beses—iyon ang palatandaan nilang mag-ama.“Huling beses na ’to, Papa. I’m sorry…” bulong niya habang binababa ang mga pinamili.Pagkababa niya ng dala, kumatok ulit siya ng tatlong beses—hudyat na aalis na siya. Pero bago pa siya makatalikod, biglang bumukas ang pinto at may malakas na kamay na humatak sa kanya papasok sa loob.“Pa!” halos pasigaw niyang sambit nang makilala ang lalaking nasa loob.Si Congressman Armando Rodriguez—ang ama ni Brigitte na akala ng lahat ay matagal nang patay. Mas tumanda lang ang itsura nito ngayon; nadagdagan ng puting buhok, pero matikas pa rin ang pangangatawan. Kahit may hawak na tungkod, mabalasik pa rin ito kung tumingin—na para bang hindi mo kakaya

Kumakabog ang dibdib ni Alexander nang pindutin niya ang green button ng cellphone. “Hello, sino—” Hindi na niya natapos ang sasabihin nang marinig niya ang tinig at mala-demonyong tawa ni Congressman Armando Rodriguez. “Sino kaya ang una mong ililigtas? Ang mommy mo… o ang pinakamamahal mong si Iris?” seryosong tanong nito. “Try to touch them and I’ll kill you,” malamig ngunit may diing sambit ni Alexander. “Ahhh, takot ako!” tila nang-aasar pang sagot ng Congressman sa kabilang linya, sabay halakhak. Napasalampak sa sahig si Alexander, sabay sapo sa ulo. Samu’t saring emosyon ang nararamdaman niya—takot, galit, kaba. Napabuntong-hininga siya, saka muling tiningnan ang cellphone. “Pero dahil may pinagsamahan naman tayo noon, okay na siguro ’yung fifty million. Cash. Kapalit ng mommy mo at ni Iris,” patuloy ni Congressman. Nakuyom ni Alexander ang kamao. Kalmado, pero halata sa mga mata ang labis na takot na baka may mangyaring masama sa dalawa. “Fine! Fifty million,