Semua Bab 1975 ชีวิตนี้ฉันขอลิขิตเอง: Bab 31 - Bab 40

ทันทีที่ล้อรถหยุดหมุน จ้าวเสี่ยวเหลียนก็ลืมตาขึ้น พบว่าบ้านที่เขาบอกนั้นก็คือบ้านที่เธอกับยายอาศัยอยู่นั่นเอง ตอนแรกเธอนึกว่าเขาจะพากลับไปบ้านจางเสียอีก ผู้ชายคนนี้เอาใจใส่เกินไปแล้วเมื่อเข้ามาในบ้านก็พบยายหลิวอยู่หน้าบ้าน ซึ่งท่านเองก็รอคอยการกลับมาของหลานสาวอยู่เหมือนกัน ถึงจะบอกว่าไปกับบ้านจาง แต่ก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้“มากันแล้วเหรอ” ทันทีที่เห็นหลานสาว ใบหน้าเหี่ยวย่นตามกาลเวลาก็ยิ้มออกมาด้วยความโล่งใจ“ต้องขอโทษด้วยนะคะที่พาหลานสาวมาส่งเสียดึกเลย พอดีว่าเราแวะซื้อกับข้าวกันอยู่เลยช้าไปสักหน่อย” คุณนายจางออกปากขอโทษก่อน“ไม่เป็นไรๆ คนแก่ไม่มีอะไรทำก็เลยออกมานั่งรับลมนอกบ้านเท่านั้น รีบเข้ามาข้างในกันเถอะ ข้างนอกยุงเยอะ”“สวัสดีครับคุณยาย ปินปินหิวข้าวมากเลยครับ แต่พอนึกถึงว่าคุณยายรออยู่ที่บ้าน เลยคิดว่ามากินข้าวเป็นเพื่อนคุณยายดีกว่า” ชายหนุ่มรีบเข้ามาพยุงคนแก่เดินเข้าไปข้างใน พร้อมทั้งพูดจาออดอ้อน เรื่องเอาใจคนแก่คงไม่มีใครเกินผู้ชายคนนี้ไปได้ แม้แต่คุณนายจางส่ายหน้าให้กับความประจบประแจงของหลานชาย“งั้นเหรอ ดีๆ กินกันหลายๆ คน คนแก่จะได้หายเหงา” ยายหลิวได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มชอบใจ

เช้าวันถัดมาหลิวซือรับหน้าที่แต่งหน้าให้กับลูกสาวเอง โดยให้ช่างที่คุณนายจางจัดเตรียมให้ทำผมให้เท่านั้น เพราะเธอตั้งใจเอาไว้แล้วว่ายังไงก็ต้องเป็นคนแต่งหน้าให้ลูกสาวเอง“พี่สาวสวยมากเลยค่ะ” หลี่เฟินมองพี่สาวด้วยสายตาชื่นชมเธอกับพ่อเพิ่งมาถึงเมื่อสักพักนี้เอง ส่วนย่าหลี่และคนอื่นๆ บอกว่าให้ไปเจอกันที่บ้านจางเลย“ขอบใจจ้ะ” เสี่ยวเหลียนบีบแก้มน้องสาวอย่างเอ็นดู พร้อมทั้งสังเกตชุดที่น้องสาวใส่มาร่วมงาน ดูจากเนื้อผ้าแล้วถือว่าเป็นชุดที่มีราคาเลยทีเดียวหลี่เฟินเห็นพี่สาวจ้องชุดที่เธอใส่ก็รู้สึกเก้อเขิน “ฉันกลัวว่าจะขายหน้า ก็เลยไปขอยืมชุดพี่หลินมาใส่ เป็นยังไงบ้างคะ”คนเป็นพี่ได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกปวดใจขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ หรือว่าแท้จริงแล้วเธอจะละเลยน้องสาวคนนี้ไปแล้วจริงๆ“สวยมากเลยจ้ะ มานี่สิพี่สาวมีอะไรจะให้”เสี่ยวเหลียนลุกขึ้นยืน แล้วเปิดลิ้นชัก จำได้ว่าก่อนที่ทางบ้านจางจะส่งเครื่องประดับมาให้เธอใส่ เธอซื้อสร้อยไข่มุกที่ตลาดมืดมาเส้นหนึ่ง มองคอยาวระหงของน้องสาวที่โล่งก็คิดว่าน่าจะเหมาะหลี่เฟินนั่งนั่งให้พี่สาวใส่สร้อยไข่มุกสีขาวนวลให้ แค่ดูก็รู้ว่าน่าจะราคาแพง เด็กสาวยิ้มชอบใจ เป

บรรยากาศตกอยู่ในความเงียบเมื่อจางเสวี่ยอวี้ หรือหลานเขยเดินเข้ามา ถึงท่าทางของเขาจะนอบน้อม ไม่ได้แสดงอาการอะไร ทว่าน้ำเสียงกลับบ่งบอกว่าเขากำลังรำคาญกับเรื่องไม่เป็นเรื่องที่กำลังเอามาถกเถียงกันอยู่ในตอนนี้“นึกว่าใคร หลานเขยนี่เอง” อาสามพูดขึ้น ท่านสามารถเรียกฐานะของอีกฝ่ายได้อย่างไม่เคอะเขิน ต่างจากหลิวซือไม่กล้าแม้แต่จะเรียกอีกฝ่ายว่าลูกเขยเสียด้วยซ้ำ“ขอบคุณที่มาในวันนี้นะครับ” เสวี่ยอวี้โค้งคำนับเป็นการขอบคุณให้กับบ้านหลี่“ไม่เป็นไรๆ คนกันเองทั้งนั้น” ย่าหลี่โบกมือเป็นพัลวัน ได้มาเห็นความใหญ่โตของบ้านจางแล้ว ท่านก็ไม่กล้าแสดงอำนาจอันน้อยนิดของตัวเองอีก ตรงกันข้ามกลับทำตัวลีบลงจากแต่ก่อนเสียด้วยซ้ำชายหนุ่มปรายตาไปที่แกงหม้อใหญ่ รวมผลขนม ผลไม้ต่างๆ ที่ถูกวางเรียงเป็นหน้ากระดาน หลี่เจียงเห็นลูกเขยมองแบบนั้นใบหน้าก็เห่อร้อนด้วยความอาย นึกตำหนิผู้เป็นแม่ที่โลภไม่เข้าเรื่อง“ให้คนงานช่วยยกไปส่งที่บ้านก็แล้วกันครับ” ชายหนุ่มพูด ก่อนที่จะเรียกคนงานที่จ้างมาช่วยจัดการไม่นานคุณนายจางก็เดินยิ้มแย้มมาแต่ไกล “นึกว่าจะมาไม่ทันเสียแล้ว ขอโทษด้วยนะคะที่เสียมารยาทไม่ได้ต้อนรับเต็มที่เท่าไหร่ ม

สุดท้ายแล้วสามแม่ลูกก็กลับไปนอนที่บ้านของจางปิน หลิวซือถอนหายใจด้วยความโล่งอก เอาเข้าจริงก็ยังรู้สึกว่าลูกสาวยังเด็กเกินไปที่จะแต่งงาน แต่มาคิดได้ตอนนี้ก็สายไปแล้ว ในเมื่อขาข้างหนึ่งของจ้าวเสี่ยวเหลียนก้าวเข้าไปเป้นสะใภ้บ้านจางแล้วเรียบร้อย“ขอบใจนะหลานเขย”​ ยายหลิวเอ่ยขอบคุณทันทีที่ล้อหยุดหมุน“ผมไปส่งดีกว่าครับ”แม้ว่าในใจจะรู้สึกเสียดายที่อีกฝ่ายไม่ยอมใจอ่อน แต่เขาก็ไม่ได้ตีโพยตีพายอะไร เพราะมันอยู่ในข้อตกลงตั้งแต่แรกอยู่แล้วตอนนี้เป็นเวลา 19.00 น. เมื่อเข้ามาในห้อง ยายหลิวก็ขอตัวเข้าไปนอนพัก ต้องยอมรับว่าท่านเหนื่อยมากจริงๆ แขกที่มาร่วมงานมีแต่คนยศใหญ่ ท่านไม่กล้าทำอะไรผิดพลาดแม้แต่นิดเดียว ทำให้ร่างกายเกร็งไปทั้งตัว“ทำไมแม่รีบเข้ามาจังเลยละคะ” หลิวซือบ่นตามหลัง เพราะเธออาสาเป็นคนพาผู้เป็นแม่เข้ามาพักผ่อนในห้อง“แล้วทำไมฉันจะต้องโอ้เอ้ด้วยล่ะ ในเมื่อฉันอยากจะเอนหลังจะแย่แล้ว อาโหยว…หลังของฉัน”​ยายหลิวทุบที่หลังของตัวเองเบาๆ“ก็ไม่ทำไมหรอกค่ะ แต่ว่าปล่อยเด็กสองคนนั้นอยู่ด้วยกันตามลำพัง มันจะดีเหรอคะ”“ซือเอ๋อร์ แกลงไม่ลืมไปแล้วนะว่าลูกสาวแกหมั้นกับเขาไปแล้ว” ยายหลิวมองลูกสาวอย่าง

ทางด้านบ้านหลี่ตอนนี้บรรยากาศกำลังคุกรุ่น เนื่องจากไม่มีใครคาดคิดกับข้อเสนอของหลิวซือ คนที่ขึ้นชื่อว่าสิทธิ์ออกเสียงน้อยที่สุดในบ้าน“ดีจริงๆ ฉันยังไม่ทันตายพวกแกก็มาขอแยกบ้านเสียแล้ว” ย่าหลี่โกรธจนตัวสั่น“นี่คุณเสียสติไปแล้วเหรอ” หลี่เจียงเองยังอึ้งกับคำพูดของภรรยา หล่อนจะต้องไปถูกลูกสาวตัวดีล้างสมองมาแน่ๆ ถึงได้กล้ากับคนที่บ้านมากขึ้นทุกวันสะใภ้รองเห็นว่าโอกาสที่ตัวเองจะมีอิสระทางการเงินมาถึงแล้ว ทำไมจะไม่ช่วยพูดผสมโรงล่ะ “ฉันเองก็เห็นด้วยกับความคิดของพี่สะใภ้ใหญ่นะคะ จะว่าไปแล้วเรื่องลาออกก็เป็นอะไรที่ทำใจได้ยากจริงๆ แต่ว่าพี่แน่ใจเหรอว่าตั้งแผงขายจะมีคนมาซื้อของ อีกอย่างทำเรื่องขอใบอนุญาตก็ยุ่งยากจะตายไป”“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมจะลองคุยกับเพื่อนร่วมงานให้ มีคนไม่น้อยที่โดนให้ออกจากงานแล้วมาเช่าแผงลอยขายของ” อาสี่ช่วยพูด เพราะถึงยังไงเขาก็ทำงานตรงส่วนของราชการอยู่แล้ว“นี่พวกแกก็เห็นดีเห็นงามด้วยอย่างนั้นเหรอ” ย่าหลี่ตะลึง ไม่คิดว่าพี่น้องที่รักใคร่ปรองดองจะรวมใจกันพูดเรื่องแยกบ้าน“จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงละคะคุณแม่ ก็แค่แบ่งส่วนที่พวกเราให้คุณแม่เก็บเอาไว้มาใช้ประโยชน์ ส