Semua Bab 1975 ชีวิตนี้ฉันขอลิขิตเอง: Bab 21 - Bab 30

ตุลาคม 1975วันนี้เป็นวันหยุดยาวเนื่องจากเป็นวันชาติ จ้าวเสี่ยวเหลียนเลยไม่ได้ไปเรียน ชีวิตในโรงเรียนของเธอถือว่าเป็นไปด้วยดี แม้ว่าจะวุ่นวายไปสักหน่อย เพราะจางปินไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้เธอเลย นอกจากเพื่อนผู้หญิง ทว่ากลับกลับเป็นว่าเพื่อนผู้หญิงเข้าหาเธอเพราะอยากจะอยู่ใกล้จางปิน เรื่องวุ่นๆ เลยเกิดขึ้นไม่เว้นวัน“ว่างหรือเปล่า ขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ” หลิวซือเข้ามาหาลูกสาวที่ห้อง“มีเรื่องอะไรเหรอคะ” เสี่ยวเหลี่ยนเงยหน้าขึ้นจากหนังสือที่อ่าน“เดือนกว่าแล้วสินะที่ยายกลับซูโจว ได้ติดต่อกลับมาบ้างหรือเปล่า”เสี่ยวเหลียนพยักหน้า จากนั้นก็พับหนังสือเก็บกลับเข้ากอง คาดว่าอาจจะต้องคุยกันยาวถ้าพูดเรื่องนี้“เฟินเอ๋อร์เองก็โตมากแล้ว ตอนแรกห้องนี้เป็นของน้อง แต่เห็นว่าแกกับยายมาอยู่ด้วยก็เลยย้ายให้กลับไปนอนห้องนอนใหญ่ แต่ว่าตอนนี้ยายไม่อยู่แล้วเลยอยากจะให้น้องย้ายกลับ”“เอาสิคะ” เธอไม่ได้ใจแคบอยู่แล้ว“อืม แล้วก็อีกเรื่อง ยายได้บอกหรือเปล่าว่าจะกลับมาวันไหน จะได้จัดการเรื่องงานหมั้นให้จบๆ ไปสักที”“รีบขนาดนั้นเลยเหรอคะ”“เสี่ยวเหลียน แม่ไม่ปิดบังเธอหรอกนะ บ้านหลังนี้น่ะใช้สิทธิ์ของพ่อแกแล้วก็อารองได้

ทางด้านบ้านหลี่ก็เดินเที่ยวเล่นกันตามประสาคนทำงานหนักไม่ค่อยได้ใช้เงิน โดยเฉพาะสะใภ้รอง เพราะย่าหลี่ยกเงินเดือนของแต่ละคนในเดือนนี้ให้สำหรับใช้จ่าย“คุณไม่ซื้ออะไรสักหน่อยเหรอ ดูสะใภ้รองสิ” หลี่เจียงพยักหน้าไปทางน้องชายที่ช่วยภรรยาถือของจนล้นมือ“ไม่ล่ะค่ะ เก็บเงินไว้ให้ลูกเรียนหนังสือดีกว่า” หลิวซือส่ายหน้าสำหรับเธอเสื้อผ้าซื้อปีละชุดก็ถือว่าดีมากแล้ว เพราะชีวิตส่วนมากแล้วใส่แต่ชุดโรงงาน อีกอย่างไม่ได้ออกงานสังคม ไม่จำเป็นต้องใส่ไปอวดใครหลี่เจียงส่ายหน้าให้กับความประหยัดของภรรยา แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาเองก็พอใจ เพราะถ้าให้ใช้เงินมือเติบแบบน้องสะใภ้ก็คงจะไม่ไหว“อาโหยว นั่นมันจ้าวเสี่ยวเหลียนไม่ใช่เหรอ” สะใภ้รองแสร้งพูดเสียงดังให้คนอื่นได้ยินด้วยหลิวซือรีบเดินมาข้างหน้าเพื่อดูว่าใช่ลูกสาวของตัวเองหรือเปล่า ในใจเชื่อไปแล้วห้าส่วน อาจจะเพราะเห็นแค่ข้างหลัง แต่ดูจากชุดที่อีกฝ่ายสวมใส่แล้วไม่มีทางเป็นไปได้เลยแม้แต่น้อย“ใช่ที่ไหนกันละคะ” เธอรีบปฏิเสธให้ลูกสาว เพราะตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นกำลังเดินอยู่กับผู้ชายถึงสองคน ถ้าเป็นความจริงอย่าว่าแต่เรื่องแต่งงานเลย แค่งานหมั้นก็ไม่รู้ว่าจะได้เกิด

คุณนายจางลุกขึ้นยืน ทว่ากลับถูกสามีดึงเอาไว้ ด้วยรู้ดีว่าภรรยานิสัยเป็นยังไง แม้แต่ท่านเองก็รู้สึกไม่พอใจ เพียงแต่เข้าใจอีกฝ่ายว่าทำไมถึงพูดออกไปแบบนั้น“อย่าทำให้คุณป้ากับแม่เสี่ยวเหลียนลำบากใจ” พ่อจางเตือนภรรยา“เหอะ ย้ายก็ย้ายสิ บ้านจางหลังใหญ่ ห้องว่างก็มีถมเถไป ทำไมจะต้องมาทนอะไรแบบนี้ด้วย”“ใจเย็นๆ ก่อนครับ” จางปินนวดขาให้กับผู้เป็นป้า เผื่อว่าท่านจะใจเย็นลงบ้างเสียงปาข้าวของดังออกมาจากห้อง ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นใคร หลิวซือแทบจะร้องไห้อยู่ตรงนี้ ไม่รู้จริงๆ ว่าควรพูดอะไรต่อ“ขายหน้าทุกคนแล้วล่ะค่ะ ยังไงวันนี้คงคุยไม่รู้เรื่องแล้ว คงต้องรบกวนให้ทุกท่านกลับไปก่อน” จ้าวเสี่ยวเหลียนพูดขึ้น“ไปเก็บของเถอะครับ” จางเสวี่ยอวี้พูดขึ้น“คะ”“พี่เขาพูดถูกนะเสี่ยวเหลียน อย่าทนอยู่ให้พวกเขาดูถูกอีกเลย ป้ารู้แล้วว่าบ้านนี้เป็นยังไง แล้วก็เต็มใจเป็นอย่างยิ่งที่จะให้คุณยายของหนูมาอยู่กับพวกเรา” คุณนายจางเกลี้ยกล่อมเสี่ยวเหลียนมองหน้าผู้เป็นแม่ ถ้าเธอกับยายไปแน่นอนว่าแม่ต้องถูกซ้อมแน่ๆ ถึงพ่อเลี้ยงจะรักแม่ของเธอมาก แต่เขาเป็นคนอารมณ์ร้อนและชอบใช้กำลัง มียายอยู่เขาอาจจะแค่ลงกับข้าวของ แต่ถ้ายาย

  หลายวันผ่านไปก็มาถึงวันหยุด จ้าวเสี่ยวเหลียนตั้งใจจะไปซื้อของเพื่อมาทำแปลงเพาะปลูกเห็ดหลินจือ ยุคนี้ของป่าเป็นที่ต้องการและหายาก อีกทั้งยังจำกัดการขาย ยิ่งหายากความต้องการก็มีมากเพิ่มขึ้นไปด้วยหญิงสาวแอบดูเห็ดที่เก็บเอาไว้ในมิติก็ต้องตกใจ เพราะเธอจำได้แม่นว่าเสียเงิน 30 หยวนที่ยายให้ไว้ครั้งก่อนที่ท่านจะกลับซูโจวได้ว่ามีแค่ 2 ดอกเท่านั้น แต่ทำไมวันนี้ถึงมีมากถึง 8 ดอก“อะไรกันเนี่ย” เธอหยิบเอาเห็ดหลินจือรูปร่างหน้าตาเหมือนกันไม่มีผิดออกมามานั่งนึกว่าตัวเองเอาเห็ดเข้าไปในมิติวันไหน ถ้าจำไม่ผิดคือเมื่อสี่วันที่แล้ว  นั่นหมายความว่ามิตินี้สามารถเพิ่มจำนวนได้ในแต่ละวันเธอกำลังกลุ้มใจว่าจะขอเงินยายไปซื้ออุปกรณ์มาเพาะเห็ดยังไง เพราะเงิน 30 หยวนถ้าใช้อย่างประหยัดก็สามารถอยู่ได้หลายเดือน อีกทั้งยายยังขึ้นชื่อว่าเป็นคนที่ประหยัดมาก ถ้าท่านรู้ว่าเธอใช้เงินหม

29 ตุลาคม 1975ใกล้วันงานเข้ามาทุกที หลายวันก่อนที่ขายเห็ดได้ก็ยังไม่ได้พายายไปตัดชุด วันนี้เลยตั้งใจว่าเลิกเรียนแล้วจะพายายไป“วันนี้กลับบ้านเร็วหน่อยนะ” ขณะที่กำลังกินมื้อเช้า ยายหลิวก็พูดขึ้น“ฉันกำลังจะบอกยายอยู่พอดีเลยค่ะว่าวันนี้จะพายายไปตัดชุดใหม่ใส่ในวันงาน”“เรื่องชุดน่ะช่างเถอะ ยายใส่อะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ แต่ยังไงวันงานก็ต้องบอกแม่กับพ่อเลี้ยงแกให้รับรู้ ส่วนจะมาหรือไม่มาก็สุดแท้แต่พวกเขา ถือว่าเราทำหน้าที่ของเราแล้ว” ยายหลิวพูดดักหลานสาว“ค่ะ”เสี่ยวเหลียนคำพูดลงท้องไป แต่ก็ยังมั่นใจเกินแปดส่วนว่ายังไงพ่อเลี้ยงก็ต้องมางานหมั้นของเธอ เพราะไม่อย่างนั้นจะบอกคนที่โรงงานว่ายังไงล่ะ หากข่าวเรื่องงานหมั้นของเธอแพร่หลายออกไปเมื่อมาถึงโรงเรียนก็เห็นจางปินยืนทำหน้าหล่ออยู่ที่หน้าโรงเรียน ชายหนุ่มพอเห็นหน้าพี่สะใภ้ก็ยิ้มหน้าระรื่นเข้าไปหา“ไง พี่ชายฉันไปหาบ้างแล้วใช่ไหม”“อือ” เสี่ยวเหลียนตอบแบบขอไปที เพราะเธอกำลังใช้ความคิดว่าจะไปหาแม่ที่บ้านหรือไปหาที่โรงงานดี“อะไรกัน พี่ชายฉันอุตส่าห์จัดการเรื่องงานหมั้นด้วยตัวเอง นี่เขาก็รีบกลับค่ายเพื่อไปบอกกับผู้บัญชาการแล้วก็ต้องรีบมาจัดการงา