Semua Bab 1975 ชีวิตนี้ฉันขอลิขิตเอง: Bab 51 - Bab 60

 วันแรกของการขายถือว่าผ่านไปได้ด้วยดี แต่หลังจากได้เงินมาแล้ว เสี่ยวเหลียนก็ไม่ได้บอกอะไรกับนางฉินอีก เพราะเธอไม่ต้องการเป็นเป้าสายตา อีกอย่างฝ่ายนั้นก็คิดว่าเธอคงมีแค่ดอกเดียว ให้คนอื่นทำงานให้ก็ดีอยู่หรอก แต่เธออยากจะเข้าถึงเจ้าของเงินทุนมากกว่านี้ เพราะอีกไม่นานก็จะมีการเพาะเห็ดหลินจือขายได้ ราคาก็จะไม่แพงเท่าตอนนี้ อีกทั้งการแพทย์ก้าวหน้า คนเริ่มให้ความสนใจการแพทย์สมัยใหม่เพิ่มขึ้น คุณภาพสินค้าคงเดิม เพียงแต่จำนวนคนต้องการลดน้อยลง“วันนี้ผมหยุด อยากจะออกไปไหนหรือเปล่าครับ”สองแขนโอบรัดเอวคอด ตามมาด้วยเสียงแหบกระซิบถามข้างหู ทำให้เธอหลุดจากภวังค์ของการคิดหาวิธีหาเงิน หนึ่งสัปดาห์แล้วที่เธอมาอยู่ที่นี่กับเขา“ไม่อยาก” เธอส่ายหน้า เพราะหลังจากที่สามีออกไปทำงาน เจ้าตัวก็ออกไปหาเงินเหมือนกัน วันนี้เลยอยากจะหยุดอยู่ที่บ้านเพื่อชดเชย“ถ้างั้น…”แต่แล้วเ

ตอนนี้สองแม่ลูกกำลังบึ้งตึงใส่กัน แต่ถ้าจะพูดให้ถูก น่าจะเป็นหลิวซือคนเดียวมากกว่าที่นั่งหน้าบึ้ง ทำให้คนงานต้องคอยสังเกตสีหน้าของเจ้านายด้วยก่อนที่จะทำหรือพูดอะไร“ฉันไม่เข้าใจแม่เลยจริงๆ ก็แค่ให้พวกเขามาจัดงานแต่งที่ชิงเต่า มีอะไรให้ต้องคิด ฉันมีเงินสามารถจัดงานแต่งให้ลูกได้อยู่แล้ว พี่น้องอยู่ที่นี่กันหมด ไปจัดไกลขนาดนั้นใครจะไปร่วมเป็นสักขีพยานให้พวกเขาได้”“พี่น้องที่แกว่าน่ะ ถ้าสำคัญขนานนั้นจะหยุดงานไปร่วมไม่ได้เชียวเหรอ ผู้พันคนรู้จักเขาอยู่ที่ซีอาน คนใหญ่คนโตทั้งนั้น อีกอย่างบ้างจางแม่งานยังไม่บนสักคำ พี่น้องเขาก็เยอะเหมือนกัน” ยายหลิวไม่ยอมพยักหน้าเห็นด้วย เรื่องที่ให้จัดงานแต่งที่บ้านหลี่“ไม่รู้ล่ะ ถ้าแม่ไม่พูดฉันจะไปพูดกับพี่จางเอง มาดูกันว่าพวกเขาจะไม่ฟังเสียงของฉันเลย ถ้ามันยุ่งยากนักก็ไม่ต้องแต่ง ลูกคนเดียวฉันเลี้ยงได้อยู่แล้ว”“แกเคยได้เลี้ยงเหรอ ถามจริงเถอะไปถูกใครเขาปั่นหัวมาอีก ทั้งที่ตกลงกันเรียบร้อยแล้ว” ยายหลิวถามอย่างรู้ทันหลิวซือพอถูกแม่จับได้ น้ำเสียงที่พูดก็เริ่มอ่อนลง “แม่คะ ฉันมาคิดๆ ดูแล้ว พวกเราก็ทำเกินไปสักหน่อยที่ไม่ยอมปรึกษากันก่อน อีกอย่างฉันก็ช่วยงา

ก่อนถึงวันแต่งงานหนึ่งวัน อาสี่ก็พาครอบครัวหลี่มาถึงซีอาน โดยมีจางเสวี่ยอวี้ที่เป็นหลานเขยไปรอรับที่สถานีรถไฟ ก่อนที่จะพาไปพักที่โรงแรม ก็พาไปเลี้ยงมื้อใหญ่ที่ร้านอาหาร ซึ่งคนอื่นๆ รออยู่ก่อนแล้ว“ลำบากคุณป้าแล้วล่ะค่ะ” คุณนายจางเดินไปต้อนรับย่าหลี่ด้วยตัวเอง“ไม่ลำบากๆ งานแต่งหลานสาวคนโตจะไม่มาได้ยังไงกันล่ะ” ย่าหลี่ยิ้มรับ รู้สึกพอใจไม่น้อยที่คุณนายจางเป็นคนออกมาต้อนรับด้วยตัวเองหลิวซือได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับหันหน้าหนีไปอีกทาง ก่อนหน้านี้ใครกันที่บอกว่าจะไม่ยอมขาดงานมาเด็ดขาด แต่พอได้ยินว่าอดีตเพื่อนร่วมงานของหลิวซือฝากซองมาช่วยงาน และยินดียกซองทั้งหมดให้ก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือส่วนคนอื่นๆ แค่ได้ยินว่าหลานเขยเตรียมที่พัก ซึ่งเป็นสถานที่เดียวกับงานแต่งก็รีบเก็บข้าวของเตรียมออกเดินทางทันที ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะได้มีโอกาสพักโรงแรมแพงขนาดนั้นหลังจากกินเลี้ยงมื้อใหญ่กันเสร็จแล้ว ก็ย้ายไปพักที่โรงแรม แม้แต่เสี่ยวเหลียนเองก็พักที่โรงแรมนั้นด้วย ถือโอกาสทำพิธีเคารพญาติผู้ใหญ่ก่อนที่จะส่งตัวเจ้าสาวมาจัดพิธีที่ทางเจ้าบ่าวในคืนนั้นเสี่ยวเหลียนนอนกับยายหลิวเป็นคืนสุดท้าย ต่อจากนี้คงยากแ

เช้าวันแรกหลังจากที่แต่งงานและเป็นสามีภรรยากันโดยสมบูรณ์ เสี่ยวเหลียนตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดเมื่อยทั่วทั้งร่างโดยเฉพาะตรงส่วนนั้นที่ปวดหนึบจนไม่อยากขยับหันมองข้างๆ พบคนนอนคว่ำ เปลือยท่อนบนหันหน้ามาทางเธอ โดยที่แขนข้างหนึ่งพาดอยู่บนเอวคอด กล้ามเนื้อเป็นมัดๆ ไม่บอกก็รู้ว่าออกกำลังกายและดูแลตัวเองอย่างสม่ำเสมอนึกไปถึงความร้อนแรงที่อีกฝ่ายมอบให้ก็รู้สึกว่าใบหน้าเห่อร้อน ก็เป็นครั้งแรกนี่เนอะ ทั้งยังเป็นกลางวันแสกๆ อีกด้วย แต่พอตื่นขึ้นมาดันพบว่าเป็นเช้าของอีกวันเสียได้เธอไม่ได้ตื่นสาย ปกติก็ตื่นเช้าอยู่แล้ว อีกทั้งยังต้องไปยกน้ำชาให้กับญาติผู้ใหญ่ที่ยังรออยู่ที่โรงแรม คิดได้แบบนั้นก็พาร่างที่แสนจะบอบช้ำ ลากขาเข้าไปในห้องน้ำทันทีที่สองขาเหยียบถึงพื้น ก็รู้ว่าไม่ใช่แค่ตรงกลางที่ปวด ทว่ากลับลามมาถึงเอว ดูเหมือนว่ามันจะเคล็ดหน่อยๆ ตามแรงกระแทก แค่ก!เสียงน้ำในห้องน้ำปลุกให้คนที่นอนหลับใหลเพราะความเหนื่อยล้าลืมตาขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ มือข้างหนึ่งความหาร่างนุ่มนิ่มที่ถูกเขากลืนกินแทบทั้งคืน ทว่ากลับพบเพียงความว่างเปล่า สมองประมวลผลก็เดาได้ทันทีว่าภรรยาคนสวยของเขาน่าจะอยู่ในห้องน้ำชายหนุ่ม

จ้าวเสี่ยวเหลียนยื้อให้ยายอยู่ด้วยกันจนกระทั่งถึงเดือนกันยายน อากาศเริ่มเย็นลงเล็กน้อย ถึงเวลาที่ท่านจะต้องกลับซูโจวแล้วจริงๆ“ทำไมไม่อยู่ต่ออีกสักหน่อยละคะ รอให้ถึงวันชาติฉันกับพี่เสวี่ยอวี้จะได้ไปส่งยายได้” หญิงสาวต่อรอง“กลับวันนี้หรือวันไหนก็เหมือนกัน จะยื้อต่อไปอีกทำไม” ยายหลิวส่ายหน้า มือก็สาละวนอยู่กับการจัดกระเป๋าสำหรับเดินทางช่วงหลังแต่งงานเธอไม่ได้กลับบ้านเพื่อไปไหว้ครอบครัวเดิม เพราะครอบครัวของเธอก็คือยายหลิว ในเมื่อยายอยู่กับตัวเองที่นี่ ก็ไม่จำเป็นต้องกลับส่วนหลิวซือเองก็ได้ติดอะไร ด้วยรู้อยู่แล้วว่าลูกสาวเลือกอยู่ข้างใคร และเธอเองก็ถือว่าตัวเองทำหน้าที่แม่ได้อย่างเต็มที่ ส่งลูกสาวขึ้นเรือลำเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่แล้วเรียบร้อยจะว่าไปจ้าวเสี่ยวเหลียนเองก็ถือว่าโชคดีกว่ามาก แม้ว่าแรกเริ่มจะไม่ดีเท่าที่ควร แต่หลังจากเลือกที่จะตกลงปลงใจกับจางเสวี่ยอวี้แล้ว ชีวิตของเธอเรียกได้ว่าเข้าสู่การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ขณะที่สองยายหลานคุยกันอยู่นั้น จางเสวี่ยอวี้ก็กลับมาจากปฏิบัติงานนอกพื้นที่พอดี ที่ยายหลิวยอมใจอ่อนอยู่ต่อนานนับเดือนขนาดนี้ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะอยากอยู่เป็นเพื่อนหลานสาว