All Chapters of The Ruthless Billionaire's Ex-Wife's Revenge: Chapter 21 - Chapter 30

Itinaas ni Luna ang kanyang ulo, pilit na pinipigilan ang mga luha na dumaloy mula sa kanyang mga mata. Ayaw niyang umiyak. Sa huli, tiningnan niya si Massimo nang mataman.“Hindi ka talaga naniniwala sa akin, hindi ba? Halika, sumama ka sa akin at dadalhin kita roon. Gusto kong makita mo mismo. Baka sa wakas, maniwala ka na,” saad ni Luna.“Luna, kung maglakas-loob kang magsinungaling sa akin, hinding-hindi kita mapapatawad, pati na rin si Adrian.”Si Adrian na lang ang natitirang kamag-anak niya sa mundo, at ang tanging kahinaan niya. Si Massimo ay hindi maikakailang tuso at mapanlikha ay eksaktong alam kung paano manipulahin ang mga tao.Ngunit, hindi pa rin niya nauunawaan kung gaano na kalaki ang ipinagbago ni Luna. Ang tinatawag na tiyuhin niya ay wala nang halaga sa kanya. Wala na siyang pakialam. Sa katunayan, minsan ay ninanais pa niyang mamatay na lang si Adrian.Hindi na siya lumingon kay Massimo. Dinala niya ito sa bawat lugar na minsang naging bahagi ng mundo ni Kai,

Kumikirot ang puso ni Elisse dahil sa selos, ngunit hindi niya ito ipinakita. Sa halip, mahinang buntong-hininga lamang ang kanyang pinakawalan bago magsalita.“Massimo, patawarin mo ako. Hindi ko talaga kayang kontrolin ang emosyon ko. Sa huli, kasalanan ko rin ang lahat nang ito. Kung minahal lang kita nang kaunti, hindi sana mapupunta sa ganitong sitwasyon si Luna.”“'Wag ka nang magsalita nang ganyan,” sagot ni Massimo nang banayad.Lambing ang namutawi sa kanyang mga mata habang tinititigan niya nang may pag-aaruga ang babaeng yakap niya. Gayunpaman, sa kaibuturan ng kanyang puso, may nananatiling bahid ng pagkainip na hindi niya matukoy kung kanino o sa anong dahilan iyon nakatuon, kaya’t pinili na lamang niyang itikom ang bibig at itago ang nararamdaman niya.Wala na siyang sinayang na oras. Kinuha niya ang kanyang telepono at tinawagan ang kanyang assistant.“Joshua, hanapin mo kung nasaan si Kai Alcantara.”“Opo, sir,” mabilis na tugon ng nasa kabilang linya.Bahagyang

“May utang sa akin ang tiyuhin mo. Dalawang milyon. Ang sabi niya, babayaran niya ang utang, gamit ka.”Punong-puno ng kasakiman at pang-aabuso ang mga mata ng lalaki habang inaabot niya ang baba ni Luna at mariing pinisil iyon.Mabagal niyang sinuri ang mukha nito, saka umiling. “Medyo payat ka, pero hindi ka naman pangit. Dalawang milyon, pero medyo lugi yata ako.”“H-Hindi. Hindi gano'n. Please, huwag kayong gumawa nang masama. Mababayaran ko po kayo ng dalawang milyon. Ako na po ang magbabayad!” pakiusap ni Luna, halos magmakaawa na sa harapan ng lalaking ito. “Pakiusap, huwag niyo po itong gawin...”Sunod-sunod ang pagpatak ng kanyang luha habang nanginginig ang tinig sa matinding takot.Awtomatiko siyang napahawak sa kanyang telepono at mabilis na pinindot ang mga numero. Bagong unit man iyon, hindi pa rin nabago ang setting—si Massimo pa rin ang emergency contact niya.Awtomatikong tumawag ang telepono—isa, dalawa, hanggang limang beses, ngunit sa bawat pagkakataon, wala

Ngunit sa sandaling pumasok ang isang ideya sa isip niya, agad iyong pinigilan ni Luna.Alam niyang wala siyang karapatang gawin iyon. ‘Ano ang karapatan kong umiyak sa mga bisig niya?’ tanong niya sa isip.Maingat siyang inakay ni Dustin papunta sa upuang pasahero sa unahan. Nang makita niya ang labis na pag-iyak ni Luna, napabuntong-hininga siya nang mahina.“‘Wag ka nang umiyak. Dadalhin kita sa ospital,” malumanay niyang sabi.“Ganito ba ako kaawa-awa tingnan?” tanong ni Luna, kahit alam na niya ang sagot.Isang mapait at mapangutyang ngiti ang lumitaw sa kanyang mga labi.Ngunit hindi siya sinabayan ni Dustin sa kanyang pagpapanggap. Diretsahan itong nagsalita.“Hindi mo kailangang magpakatatag. Kung gusto mong umiyak, umiyak ka lang.”Pagkasabi niyon, maingat niyang binuksan ang radyo ng sasakyan at itinaas ang volume sa pinakamataas.Napayakap si Luna sa sarili at ibinuhos ang lahat ng sakit sa kanyang pag-iyak.Punung-puno ng kirot ang mga mata ni Dustin, ngunit wal

“Noong umalis ako noon, labis kong pinagsisihan 'yon. Ngayon, ang gusto ko lang ay manatili sa tabi mo.”Huminga muna nang malalim si Dustin bago nagpatuloy sa kanyang sinasabi.“Luna, hindi mo kailangang sumagot, pero pakiusap, huwag mo akong itulak palayo.”Noon, nawala ni Dustin ang babaeng mahal niya dahil sa kanyang kayabangan at kakulangan ng tapang na magsalita. Ilang taon na ang lumipas, ngunit iisa pa rin ang taong tunay niyang minahal kaya’t wala na siyang balak na palayain pa ito.Marahil ay dahil sa sinseridad ng kanyang tinig, o marahil ay dahil sa paggising ng mga damdaming matagal nang nakabaon sa kabataan niya, unti-unting lumambot ang puso ni Luna.Akala niya ay mananatiling payapa at walang saysay ang kanyang buhay, walang sorpresa, at walang pag-asa. Hindi niya inakalang muling maglalaro ang tadhana, ibabalik siya sa taong minsan na niyang minahal.“Luna, patay na ang anak mo, at bilang isang ina parang ang gaan-gaan ng buhay mo ngayon. May bago ka na agad na n