Semua Bab สัมผัสร้ายนายวิศวะ: Bab 51 - Bab 60

ดีเอ็มที่เห็นคุณชาตรีนั้นยืนมองณดาที่วิ่งออกไป"คุณคงได้ยินแล้วนะครับ ว่าณดาเธอขอยกเลิกงานหมั้นกับผม แบบนี้ผมกับลูกสาวของคุณก็ไม่ต้องหมั้นกันแล้วนะครับ" ดีเอ็มเอ่ยจบร่างสูงกับเร่งฝีเท้าตามณดาไปทันที เขาไม่ตั้งใจที่จะให้เธอมาได้ยินคำพูดที่รุนแรงสะเทือนใจของเธอแบบนี้ ดีเอ็มถึงกับน้ำตาตกใน"ณดา" ร่างสูงพำพึมเสียงออกมา ขณะที่ฝ่ามือยังกดที่ลิฟต์ด้วยอารมณ์ที่รุ่มร้อนอย่างจะตามเธอไปให้ทันด้านคุณชาตรีนันท์ที่มองที่เห็นดีเอ็มและณดาทะเลาะกันเช่นนั้น ถึงกับพูดไม่ออกเพราะนับว่านี้เป็นครั้งแรกที่เห็นน้ำตาของลูกสาวไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง คุณชาตรีนันท์ได้แต่เดินกลับเข้าไปในห้องทำงานและคิดทบทวนอะไรหลายอย่าง เรื่องนี้ที่เขาผิดเองที่ผลักไสณดาให้กัยครอบครัวของคุณชานนท์ คุณชาตรีนั้นที่เห็นบุตรสาววิ่งร้องไห้ออกไปเช่นนั้นถึงกับน้ำตาตกใน"อ่า...พลอยณดาลูกพ่อ ขอโทษที่พ่อทำเรื่องเลวร้ายกับลูก ให้อภัยพ่อด้วยนะลูก" คุณชาตรีนันท์ได้แต่เอ่ยออกมาขณะที่อยู่ในห้องทำงานคนเดียว เขาจะหาเงินที่ไหนมาใช้หนี้ที่มากมายขนาดนี้ ในเมื่อณดายืนยันที่จะยกเลิกงานหมั้นกับดีเอ็ม เขาเองก็ไม่อยากจะทำร้ายลูกไปมากกว่านี้ ผิดที่เขาเป็นคนก

2 ชั่วโมงต่อมา ด้านณดาเขาทำเรื่องอย่างว่ากับฉันไม่มีท่าทีจะหยุดลงได้ จนกระทั่งผ่านไปสองชั่วโมงนี้ฉันเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วนะ ทำไมเขาถึงได้อึดและใจร้ายใจดำ ทำกับฉันยังกับไม่ใช่คนแบบนี้ด้านดีเอ็มหลังจากที่ผมรังแกณดามาอย่างหนักสองชั่วโมงติด นับว่านี่เป็นครั้งแรกที่ผมทำรุนแรงกับเธอ นี้ก็ผ่านไปสามรอบแล้ว แต่อารมณ์ความต้องการผมก็ไม่มีท่าทีจะลดน้อยลง ร่างสูงเหลือบมองคนใต้ร่างที่เอาแต่หลบสายตาและเบื้องหน้าหนีสัมผัสของผมนั้น เมื่อเห็นว่าร่างกายของณดาและพลังงานในตัวที่ผมใช้ไปสองชั่วโมงติดนั้น เริ่มจะหมดเรี่ยวแรงลง ใบหน้าอันหล่อเหลามีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้า ร่างสูงฟุบหน้าลงที่หน้าอกของคนใต้ร่างลงอย่างหมดแรง พร้อมกับดึงคนตัวเล็กเข้ามาสวมกอดด้วยความรู้สึกหวงแหน เขาพิสูจน์แล้ว ว่าเธอนั้นไม่ได้มีอะไรกับราเมศอย่างที่เขากำลังเข้าใจ"ณดา" เสียงทุ่มเอ่ยออกมา จู่ๆ ความรู้สึกผิดก็ค่อยๆ ก่อตัวและวิ่งมาจุกที่หน้าอกฝ่ามือหนาลูบไล่สัมผัสเข้าใบหน้าสวย ที่ณดาเอาแต่เบื้องหน้าหนีเขา"ณดา ฉะ ฉัน..." ปากหนักอยากจะเอ่ยคำขอโทษ แต่กับไม่กล้าพอที่จะเอ่ยคำนั้นออกมา ณดาจ้องมองคนตรงหน้า ด้วยความรู้สึกและสายตาที่เต็มไป

3 วันต่อมา ด้านณดาหลังจากที่ฉันยกเลิกงานหมั้นกับดีเอ็มไปแล้วนั้น แน่นอนว่าคุณพ่อและป้าสุดาโกรธฉันมาก พ่อฉันไม่เท่าไหร่แต่ป้าสุดานี้สิ โกรธฉันถึงขั้นมาต่อว่าฉันที่คอนโด ง้างฝ่ามือหวังจะตบฉันแต่โชคดีที่วันนั้นมียัยโจอาน่าและยัยมินนี่ที่ช่วยห้ามเอาไว้ การที่ฉันยกเลิกงานแน่นอนว่าทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองครอบครัวนั้นมองหน้ากันไม่ติด แต่จะโทษฉันฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ ต้องโทษคนที่สร้างหนี้มากกว่าไหม ส่วนเรื่องที่ฉันเลิกลากับดีเอ็มนั้น พวกเพื่อนฉันก็ทราบเรื่องนี้แล้ว ยัยมินนี่และยัยโจอาน่าถึงขั้นหอบเสื้อผ้ามาอยู่เป็นเพื่อนฉันถึงสองคืนติด พึ่งจะกลับไปเมื่อเช้านี้เองส่วนสภาพจิตใจของฉันตอนนี้ก็เริ่มดีขึ้นแล้ว ไม่ใช่ว่าดีเอ็มไม่ขอคืนดีกับฉันนะ เขาพยายามติดต่อหาฉันทุกช่องทาง ทั้งผ่านคนรู้จัก เพื่อนฉัน เขาพยายามเข้าหาทุกคน แต่คำพูดที่เขาพูดกับพ่อฉันในวันนั้นมันอาจจะรุนแรงสำหรับฉันจนเกินไป อีกอย่างฉันเองก็ไม่ต้องการเป็นหุ่นเชิดให้ครอบครัวของฉันเชิดไปมา ไหนจะเรื่องที่เขาไปค้างกับผู้หญิงของเขาอีก ปล่อยให้ฉันรอแล้วรอเล่า ทำให้ฉันหันหลังกลับไปหาเขาไม่ได้ ในเมื่อฉันเลือกจะจบแบบนี้แล้ว จากนี้ไปฉันขอใช้ชีวิตในแบบที

เช้าวันต่อมาด้านดีเอ็มร่างสูงเสื้อเชิ้ตนักศึกษาและกางเกงยีนส์ตัวโปรดเดินลงบันไดมาจากห้องก็เจอกับบิดาและมารดาที่นั่งทานมื้อเช้ากันที่โต๊ะ ด้านคุณชานนท์ที่ไม่เห็นหน้าตาบุตรชายเพียงไม่กี่วัน ใบหน้าอันหล่อเหลาที่ซีดเซียวผิดปกติ ทำเอาประมุขของบ้านถึงกับขมวดคิ้วขึ้นมาด้วยท่าทีสงสัย"ตาดีเอ็ม นั่งทานข้าวกับพ่อก่อนสิลูก" คุณชานนท์เอ่ยกับบุตรชายมาด้วยท่าทีเป็นห่วง ไม่เจอแค่ไม่กี่วันแต่ดีเอ็มกับเปลี่ยนไปหนักมากขนาดนี้ บิดาที่เห็นเช่นนั้นถึงกับหน้าเสีย"ผมไม่หิว คุณพ่อกับม๊าทานเถอะครับ" ดีเอ็มเอ่ยจบร่างสูงสาวเท้าหวังจะเดินออกจากคฤหาสน์"ลูกมีเรื่องอะไร ไม่สบายใจก็บอกพ่อได้นะ" คณชานนท์ไม่ปล่อยให้ตนสงสัยนานถึงกับเอ่ยถามบุตรชายทันที"เปล่าครับ ผมไม่มีเรื่องอะไร" คนปากหนักได้แต่เอ่ยกับบิดามา"แต่สีหน้าลูกดูไม่ค่อยดีเลยนะ พักผ่อนบ้างนะ พ่อกับม๊าเป็นห่วง""ช่วงนี้ใกล้สอบ ผมเรียนหนักไปหน่อยนะครับ ขอบคุณคุณพ่อและม๊าด้วยนะครับ ที่เป็นห่วงผม" ดีเอ็มเอ่ยจบร่างสูงก็เดินออกไปที่รถสปอร์ตคันหรูของตนทันทีด้านคุณหญิงรัตนาที่เห็นสีหน้าและแววตาของดีเอ็มที่เต็มไปด้วยความเศร้านั้น คุณหญิงรัตนาถึงกับทานมื้อเช้าไม่ล

อีกด้านของดีเอ็มหลังจากที่ณดาเดินหนีตน ไปแล้วนั้น"ไง มึงอุตส่าห์พากูมาตกระกําลําบากแบบนี้แล้ว ไม่ตามเมียไปไง" ดีเทลที่เห็นณดาสาวเท้าหนีดีเอ็มถึงกับขมวดคิ้วถาม"ตามไปทำไมให้เหนื่อย ตอนเย็นยังไง ณดาก็ต้องกลับมาค้างที่นี่ กูไม่ได้มาเพื่อจะปลูกป่าชายเลนนะ โว้ย กูมาเพื่อง้อเธอ" ดีเอ็มเอ่ยพร้อมกับยกยิ้มขึ้นมาบนใบหน้า"แม่ง ร้ายกาจ ชิบ..." ดีเทลเอ่ยจบก็มุดตัวเข้าไปในเต็นท์และเปิดแอร์นอนอย่างสบายใจ ดีเอ็มที่เห็นเช่นนั้นถึงกับส่ายหัวให้กับเพื่อน ตกระกำลำบากที่ไหนจะนอนสบายได้เท่าไอ้ดีเทลได้ละครับ สงสัยคืนนี้เต็นท์หลังนี้คงโดนดีเทลยึดไปแล้วละด้านณดาหลังจากที่ฉันเดินเลี่ยงดีเอ็มและดีเทลออกมาแล้วนั้น แต่ตอนนี้พวกฉันก็นั่งรถมาต่อกันที่ป่าชายเลนที่พวกเรากำลังจะปลูกกัน ฉันมองไปรอบบริเวณแต่ก็ไม่มีวี่แววของดีเอ็มจะมาปลูกป่าด้วย"ณดา แกมองหาอะไรอยู่เหรอ" โจอาน่าที่กำลังถือต้นไม้ที่จะใช้ปลูกอยู่ในมือนั้นเอ่ยกับฉัน"ฉันก็มองไปเรื่อยนะแก" ณดาเอ่ยกับโจอาน่า"ฉันก็นึกว่าแกมองหาไอ้เมย์ดิ""บ้าน่า ฉันจะมองหานายนั้นทำไมกัน" ณดาเอ่ยจบจากนั้นมือเรียวเล็กก็ทำการปลูกต้นไม้ที่อยู่ในมือลงในดินโคลนทันที"ไม่ต้องมองห