All Chapters of เคียงพยัคฆ์บุพเพรักข้ามภพ: Chapter 11 - Chapter 20

ในขณะที่ภายนอกกำลังจัดเวรยามผลัดเปลี่ยนกัน เมิ่งซีขยับม่านผ้าในรถม้าให้ปิดสนิท แล้วค่อย ๆ ทรุดกายลงนั่งกับเบาะหนังเนื้อดีที่เธอดัดแปลงขึ้นมาเอง"อาเป่า ช่วยจัดซื้อหน้าไม้ให้ข้าหน่อย"[นายหญิงต้องการซื้อทั้งหมดกี่ชิ้นขอรับ?] "4 ชิ้น"[ยอดรวม: 8 เหรียญเงิน ยืนยันการชำระเงินหรือไม่?] "ยืนยัน"เสียง ติ๊ง! ดังขึ้นในโสตประสาทจากระบบ พร้อมกับหน้าไม้ที่ทำจากวัสดุพิเศษปรากฏขึ้น 4 ชิ้นพร้อมกันเมิ่งซีใช้ผ้าคลุมหน้าไม้ทั้งหมดไว้ชานด้านหน้ารถม้า ก่อนจะค่อย ๆ ดึงม่านเปิดออก นางกวาดตามองไปรอบบริเวณอย่างระแวดระวัง เมื่อแน่ใจว่าไม่มีสายตาใดมองมาทางนี้ นางจึงค่อยก้าวลงจากรถม้าด้วยจังหวะที่มั่นคง"เสี่ยวซือเจ้าว่างหรือไม่? มาทางนี้หน่อย" เมิ่งซีเรียกเบา ๆ เสี่ยวซือได้ยินเสียงเรียกก็เดินตามมาทันที "นายหญิงมีอะไรให้บ่าวรับใช้เจ้าคะ"เมิ่งซีเปิดผ้าที่คลุมไว้ออก เผยให้เห็นหน้าไม้สีดำสนิท เส้นสายของโลหะลื่นเรียบ ไม่มีรอยเชื่อม ไม่มีสลักแม้แต่น้อย มันดูประหลาดราวของวิเศษจากสรวงสวรรค์"นี่คือหน้าไม้ชนิดพิเศษ ข้าให้เจ้าหนึ่งอัน และอีกสองอันข้าจะให้ท่านลุงชุยกับลูกชาย""หน้าไม้นี่ช่างแปลกตายิ่งนัก บ่าวพอจะร

ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วยาม รถม้าและเกวียนของพวกเขาก็แล่นเข้าสู่เขตตัวเมือง ประตูเมืองฉางซาสูงตระหง่าน เหนือป้อมปราการประตูแขวนป้ายไม้จารึกตัวอักษรสีทองว่า "เมืองฉางซา" ผู้คนสัญจรคับคั่ง พ่อค้าแม่ขายวางแผงเรียงรายเต็มสองข้างทาง หญิงสาวในชุดผ้าฝ้ายบาง ๆ กำลังซักผ้าริมบ่อน้ำ เด็กน้อยไล่จับกันวิ่งไปมา พ่อค้าเร่ร้องขายของเสียงดังสนั่นเมิ่งซีตัดสินใจหยุดรถหน้าร้านบะหมี่เล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่ริมทางฝั่งตะวันออก กลิ่นน้ำซุปต้มกระดูกหอมฉุยจนเสี่ยวเจินเลียริมฝีปากไม่รู้ตัว"มากินอะไรรองท้องกันก่อนเถอะ ข้าจะได้ถือโอกาสถามทางไปด้วย เถ้าแก่เอาบะหมี่ใส่เนื้อเยอะพิเศษ 8 ชาม กับชาร้อน 2 กา" เมิ่งซีกล่าว"ได้ขอรับนายท่าน เชิญนั่งก่อนขอรับ เลือกโต๊ะได้ตามใจชอบเลย เดี๋ยวข้าจะรีบยกน้ำชามาให้"ทุกคนลงจากรถแล้วจับจองโต๊ะไม้หน้าร้าน เจ้าของร้านชายวัยกลางคนจึงรีบจัดชามบะหมี่มาให้พร้อมกับชากลิ่นหอมร้อน ๆระหว่างนั้นเมิ่งซีก็กางแผนที่ผืนเล็กที่ได้จากมารดาออกบนโต๊ะ แล้วถามเจ้าของร้านในจังหวะที่เขายกของกินมาให้"เถ้าแก่ ข้าจะไปหมู่บ้านเถียนสุ่ย ท่านพอจะทราบไหมว่าต้องไปทางไหน?"เจ้าของร้านเพ่งดูแผนที่ครู่หนึ่งก่อนจ

เมื่อเสร็จธุระจากร้านนายช่างเจียง เมิ่งซีก็พาทั้งเสี่ยวซือและเสี่ยวเจินมุ่งหน้าสู่ร้านขายผ้า ซึ่งตั้งอยู่ในย่านการค้าตอนในของเมืองฉางซา ร้านนี้ใหญ่โตพอสมควร ด้านหน้ามีผ้าม้วนหลากสีวางเรียงรายจนเกือบล้นออกมานอกประตู คนงานหญิงในชุดสีน้ำตาลเข้มเห็นกลุ่มของนางก้าวเข้ามาก็รีบรุดเข้าไปต้อนรับ"คุณชายน้อยทั้งสามท่าน ต้องการดูผ้าชนิดใดเจ้าคะ? มีแบบไหนที่หมายตาไว้แล้ว หรือจะให้ข้าแนะนำให้ดีหรือไม่เจ้าคะ?"ถึงจะดูออกว่าอีกฝ่ายคือหญิงสาว แต่ทั้งเมิ่งซีและเสี่ยวซือต่างก็สวมชุดบุรุษ เกล้าผมเรียบร้อย คล้ายต้องการหลีกเลี่ยงสายตาของผู้คน นางจึงทำตามใจลูกค้า เพราะจากกิริยาท่าทางและแววตาที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ นางเชื่อว่าลูกค้าชุดนี้ต้องจ่ายหนักแน่นอน"ข้าต้องการดูฟูกนอนของที่ร้าน พอจะเอามาให้ข้าดูได้หรือไม่?" เมิ่งซีเอ่ยเสียงเรียบขณะกวาดสายตาไปรอบร้าน"ได้เลยเจ้าค่ะ! พวกเจ้า รีบยกฟูกมาเร็ว เอาทุกขนาด เอาแบบหนาเป็นพิเศษด้วยนะ!"ไม่นานนัก ฟูกหลากขนาดก็ถูกวางเรียงอยู่ตรงหน้าของเมิ่งซี ผ้าแพรหลากสีสันกับผ้าทอมืออย่างประณีตถูกวางให้เลือกอย่างครบถ้วน พอเห็นฟูกขนาดใหญ่ที่สุด ความทรงจำถึงเตียงนุ่ม ๆ ในยุคที

หลายวันต่อมา...ยามเฉินคล้อยยามขึ้น เหล่าเมฆหมอกสีเทาเข้มยังคงห่มคลุมผืนป่าไว้แน่นหนา ราวม่านบางที่ปิดบังความลับของธรรมชาติอันซับซ้อนเอาไว้ใต้ร่มไม้เขียวครึ้ม (ยามเฉิน 07.00-09.00 น.)แม้แสงตะวันจะพยายามแทรกผ่านช่องใบไม้ลงมา แต่ก็ถูกความชื้นเหนียวเหนอะขับไล่ไม่ให้แตะพื้นดินได้มากนัก เสียงนกป่าร้องขานยามเช้าก้องกังวาน ขับกล่อมทิวไม้และใบหญ้าให้ไหวระริกไปตามท่วงทำนองของฤดูกาลแปลงผักบ้านสกุลฉินในยามนี้กลับเปี่ยมไปด้วยชีวิตชีวา ต้นกล้าเล็ก ๆ ของพืชผักพื้นบ้านเริ่มโผล่พ้นดินขึ้นมาอย่างภาคภูมิ ทั้งคะน้า ผักกาดเขียว กะหล่ำปลี และถั่วฝักยาวอ่อน ต่างพากันเอื้อมยอดหาแสงตะวัน ราวกับรู้ว่าวันนี้พวกมันจะถูกชมเชยจากผู้เป็นเจ้าของ เมิ่งซีมองเห็นภาพเหล่านั้นจากระเบียงเรือนก็อดรู้สึกภูมิใจไม่ได้การก่อสร้างเป็นไปอย่างเร่งมือ คนงานของนายช่างเจียงยังคงทำงานแข่งกับเวลา ขณะเดียวกัน ทุ่งนาด้านข้างเรือนก็เต็มไปด้วยผู้คนที่นางจ้างมาช่วยไถนาหว่านกล้าข้าว บางส่วนก็กำลังขุดร่องน้ำผ่านแปลงนาในพื้นที่ที่เมิ่งซีกำหนด"พวกเราขึ้นเขากันเถอะเจ้าค่ะนายหญิง อากาศวันนี้ไม่ร้อนเกินไป เหมาะที่จะเดินเขาที่สุด" เสียงเสี่ย

อีกฟากหนึ่งของแคว้น..แสงแดดยามบ่ายคล้อยเฉียงไปทางตะวันตก เสียงกลองศึกเคาะประจำการดังก้องทั่วค่ายใหญ่ประจำชายแดนจิงอัน ทหารนับหมื่นตั้งแถวแน่นขนัด หัวใจเต้นตามจังหวะกลองราวคลื่นที่ซัดสาดเข้ากระแทกฝั่งภายใต้ร่มกระโจมใหญ่ประจำแม่ทัพกลาง พื้นกระโจมขึงด้วยหนังสัตว์ทอแน่น โต๊ะประชุมไม้ดำสลักลวดลายพยัคฆ์ล้อมวงด้วยแม่ทัพและขุนศึกแปดนาย กับกุนซือคนสนิทของท่านอ๋องหย่งอัน ทุกคนลุกขึ้นคำนับพร้อมกันเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าหนักแน่นใกล้เข้ามาอ๋องหย่งอัน หรือ จ้าวอวี้ แม่ทัพผู้เป็นดั่งดาบแห่งราชสำนัก เหยียบเข้ากระโจมด้วยฝีเท้าแน่นหนัก ใบหน้าเยือกเย็นไร้รอยยิ้ม คลุมเกราะโลหะดำสนิทที่ขลิบด้วยทองหม่น ผ้าคลุมสีดำยาวลากพื้นสะบัดไหวไปตามฝีเท้า"คารวะท่านอ๋อง!" แม่ทัพทุกนายประสานมือคำนับเสียงพร้อมกัน ดังกึกก้องเหมือนสายลมสะท้อนยอดเขา"ไม่ต้องมากพิธี" เสียงต่ำหนักของจ้าวอวี้ดังขึ้น ดวงตาคมเฉือนเฉียบกวาดมองไปรอบกระโจมกุนซือกุ่ยอวี่ลุกขึ้นถลกแขนเสื้อ มือข้างหนึ่งชี้ไปยังแผนที่ที่กางอยู่บนโต๊ะ "ท่านอ๋อง การศึกครั้งนี้ไม่ปกติ ข้าศึกบุกเข้ามารวดเร็วผิดคาด ใช้ทัพเบาด้านหน้าเบี่ยงเบน แล้วเสริมทัพหนักจากทางตะวันอ