บททั้งหมดของ ซ่งเม่ยหลิน ข้ามิใช่คนดี: บทที่ 21 - บทที่ 30

ยามเช้ามืดของตำหนักตงกงของผู้เป็นองค์รัชทายาทสดใสเพราะมีเจ้าตัวอ้วนกลมดิ๊กหานเอ๋อร์เด็กแสบปีนป่ายขึ้นลงบนร่างมารดาที่ยังหลับอยู่ เจ้าตัวก่อกวนตื่นก่อนผู้ใดเช่นทุกวัน และจะทำการปลุกมารดาทุกเช้าเช่นกัน “มะ มะ ตื่ง” “มะ จ๋า มะ มะ” ฟอดดด“สนุกมากไหม หืม เจ้าตัวแสบ” ซ่งเม่ยหลินตะปบตัวลูกลิงที่คิดจะชิ่งหนีหลังจากปีนขึ้นมานั่งบนพุงของนางและโยกเล่นอย่างสนุกสนาน“เอิ๊ก ๆ เอิ๊ก ๆ มะ มะ” ฟออดดดเจ้าตัวดีรู้จักเอาใจมารดานัก เด็กจ้ำม่ำก้มหน้าลงหอมแก้มแถมด้วยน้ำลายอีกเล็กน้อย“ชื่นใจนักเด็กดี หนูเป็นแรงใจที่ทำให้แม่ไม่คิดย่อท้อรู้ไหม”ซ่งเม่ยหลินลูบไรผมลูกชาย ก่อนสูดดมความหอมจนเต็มปอด“จ้า จ้า มะ มะ ตื่ง”เด็กน้อยพูดเจื้อยแจ้วพร้อมส่งนิ้วเล็ก ๆ สำรวจใบหน้ามารดาเหมือนทุกเช้าบ้างก็แคะจมูก จิ้มตา หรือบิดปลายจมูกนางเล่น“หึ พวกเราตื่นได้แล้ว วันนี้เป็นวันดีของพวกเรานะ”ซ่งเม่ยหลินรวบตัวลูกชายมากอดรัดฟัดเหวี่ยงจนหนำใจก่อนที่สองคนแม่ลูกจะพากันตื่นนอน และอาบน้ำแต่งตัวเพื่อต้อนรับวันใหม่ ...ที่แสนวุ่นวายอย่างที่นางพูดกับลูกน้อยเมื

ขณะที่การรักษาพระสวามีเพิ่งหาข้อยุติได้ และยังมิรู้แน่ชัดว่ามันจะได้ผลหรือไม่ แต่มันไม่ได้ทำให้สตรีหัวใจแกร่งอย่างซ่งเม่ยหลิน ย่อท้อ และจมปลักอยู่กับความไม่รู้พวกนั้น เพราะเดิมพันของนางมิได้มีแค่ว่าองค์รัชทายาทจะต้องฟื้นเพียงเท่านั้น การเป็นแม่งานของการประชุมเมิ่งฮุ่ย พวกมันกำลังทดสอบ... ความสามารถของนางอยู่ "ไท่จื่อเฟยพ่ะย่ะค่ะ!""เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นหรือ เลี่ยงกงกง"ซ่งเม่ยหลินกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ หน้าซีดเผือดทันทีที่เห็นเลี่ยงกงตรงเข้ามาหาเขาเพิ่งไปเจรจากับหมอเฟิ่งซื่อหมิง ซึ่งมาขอพบนางท่ามกลางภารกิจสำคัญหัวใจนางเต้นระรัว มือเย็นเฉียบเพราะพวกเขาเพิ่งเปลี่ยนวิธีรักษา...นางเกรงว่าอาจมีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้น"เชิญเสด็จที่ตำหนักตงกงจะดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ"เลี่ยงกงกงแววตาเปล่งประกายเป็นนัยส่งให้เจ้านาย เขารู้ดีว่าเรื่องนี้ยังแพร่งพรายให้ผู้ใดรู้มิได้แม้แต่ไทเฮามันหมายถึงความปลอดภัยขององค์รัชทายาทเขากราบทูลเสียงเบาก่อนเหลียวมองรอบศาลาเฉิงซวิ่น ซึ่งควรจะมีขุนนางผู้ใหญ่มาเข้าร่วมปรึกษาการประชุม 'เมิ่งฮุ่ย'แต่กลับว่างเปล่า

ศาลาเฉิงซวิ่นเงียบสงัดราวกับหยุดหายใจชายวัยกลางคนในอาภรณ์ขุนนางขั้นหนึ่งย่างเท้าเข้ามา สีหน้าเรียบนิ่งไร้อารมณ์ทว่าแววตากลับเฉือนลึกถึงกระดูกราวต้องการให้ไท่จื่อเฟยผู้นี้หายสาบสูญไปจากใต้หล้าสตรีที่เมื่อไม่กี่เดือนก่อน...นางไม่มีค่าอะไรในสายตาเขาเลยแต่บัดนี้มันกลับกำลังบีบคอเขาอยู่...จนหายใจแทบไม่ออก“ท่านพ่อช่วยข้าด้วย ฮืออ!”จางรุ่ยอิง ผู้เคยเชิดหน้าสูงราวกับหงส์เวลานี้กลับอยู่ในจุดต่ำสุดของชีวิต นางถูกกักไว้กับนางกำนัลที่เคยปากพล่อยโดยไม่มีใครเหลียวแลทันทีที่สิ้นรับสั่งของไทเฮา โลกที่เคยสดใสของนางกลับมืดมิดลงทันใดดวงตาของจางซื่อหลงสั่นไหวเพียงวูบเดียวเขามองบุตรสาวที่ร้องไห้แทบขาดใจคราแรกที่ได้ยินคนของตนรายงานว่าไท่จื่อเฟย... เล่นงานตระกูลจางเขายังหัวเราะอยู่เลยแต่เพียงไม่นานทุกอย่างกลับตาลปัตรไปหมดเพราะไทเฮาทรงเข้ามาเกี่ยวข้องสตรีชั่วคนนี้....วางแผนยืมมือพระองค์มาจัดการเขาสุดท้าย... ชายผู้ไม่เคยคุกเข่าต่อผู้ใดในชีวิตนอกจากฝ่าบาทต้องยอมพ่ายให้กับสตรีที่เขากับฝ่าบาทไม่เคยมองว่านางจะเป็นภัย...จนกระทั่งวันนี้ปึก!‘ความอัปยศนี้... ข้าจะต้องให้เจ้าชดใช้ซ่งเม่ยหลิน!’“ทูลไ

“เม่ยเม่ย”“หานเอ๋อร์”ลั่วอี้เสียนลืมตาโพลงในความมืดของช่วงเช้าตรู่ของวันหนึ่งเป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกตัวเต็มที่มิใช่รู้สึกเหมือนราวกับความฝันเฉกเช่นที่ผ่านมาเวลานั้น... เขามีแค่เสียงของนางกับเสียงของบุตรชายเป็นที่พึ่งการได้ยินเสียงทั้งสองคอยเรียกและกระซิบอยู่ข้างหูด้วยประโยคเดิม ๆ ซ้ำ ๆ“ท่านพี่ได้โปรดอย่าทิ้งพวกเราไป”“ป้อ หนาย”“ป้อ ตื่ง”คำพูดปนเสียงสะอื้นของนางทำให้เขาตระหนักว่าตนเองยังไม่ตายแต่กระนั้นถึงแม้อยากจะลืมตาตื่นอยากจะลุกขึ้นมานั่งหรืออยากจะขยับร่างกาย... กลับทำมิได้แม้แต่น้อยจนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้เขามีแรงบีบมือนางเป็นครั้งแรก และจากนั้นเรี่ยวแรงวังชาของเขาก็ค่อยเพิ่มขึ้นตามลำดับบางทีอาจเป็นเพราะวิธีการรักษาที่เปลี่ยนไปเขาเคยได้ยินเสียงหมอหลวงสนทนากันอย่างเงียบงันอยู่ใกล้หูบ่อยครั้ง“มะ...มะ...ตื่ง...นะ...นะ...”เสียงใส ๆ จากเตียงอีกฝั่งของห้องดังขึ้นอย่างไม่คาดฝัน น้ำตาเอ่อรินลงข้างแก้มโดยไม่ทันตั้งตัวเสียงที่เขาคิดว่าจะไม่มีวันได้ยินอีกแล้ว...“หึ เจ้าก้อนแป้งตัวร้าย...ตื่นมาปุ๊บก็ปลุกชาวบ้านไปทั่วเลยนะ”ฟอดดดด“มะ...มะ...ตื่ง...เยย”“เม่ยเม่ย...หานเอ๋อ

ฝ่ายตำหนักตงกงที่ทุกคนคิดว่าเป็นต่อนั้น ไม่ว่ามันจะเป็นแผนซ้อนแผนหรือไม่แต่บรรยากาศเต็มไปด้วยความเศร้าโศก ไทเฮาเป็นผู้หนึ่ง...ที่ไม่ล่วงรู้เบื้องลึกเบื้องหลังเรื่องนี้ น้ำพระเนตรที่หลั่งริน...ทำให้ทุกอย่างน่าเชื่อถือ “โธ่ หวงตี้ลูกแม่” “สวรรค์ได้โปรด ให้โอกาสเขาอีกสักครั้งด้วยเถิด” ไทเฮาทรงกันแสงจนดวงเนตรของพระองค์แดงก่ำ ราวกับย้อมด้วยเลือด ใบหน้าซีดเผือดของพระโอรส พร้อมกับริมฝีปากเขียวคล้ำ บ่งบอกชัดว่าอีกฝ่ายถูกยาพิษร้าย “ทูลไทเฮา”“ถึงแม้จะถูกพิษจริง ๆ แต่ยังนับว่าโชคดีที่ไท่จื่อเฟยมีตำรับยาถอนพิษ” “องค์รัชทายาทจะไม่เป็นอะไรพ่ะย่ะค่ะ...แต่” หมอหวังหลุนคุกเข่าทูลไทเฮาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาในช่วงท้าย...เขาไม่กล้าสบพระเนตรของพระองค์แม้แต่น้อย ด้วยกลัวว่าจะทำให้แผนของไท่จื่อเฟยผิดพลาด “แต่โอกาสที่องค์รัชทายาทจะฟื้นขึ้นมาก่อนการประชุมเมิ่งฮุ่ยแทบเป็นไปไม่ได้เลยเพคะ” “ที่สำคัญ นางกำนัลคนนั้นชิงปลิดชีพตนเองไปเสียก่อน” “พวกเราไม่รู้เลยว่า