Semua Bab ซ่งเม่ยหลิน ข้ามิใช่คนดี: Bab 31 - Bab 40

ท่ามกลางข่าวลือหนาหูว่าองค์รัชทายาทพระอาการทรุดหนัก มีการเฝ้าอารักขาแน่นหนายิ่งกว่าเก่า แม้กระทั่งไทเฮายังมิได้รับพระอนุญาตให้เสด็จเข้าเยี่ยม คงมีแต่เจ้าของแผนการและคนใกล้ชิดที่รู้ว่าเป็นเพียงเรื่องโกหกยามนี้ ณ ตำหนักตงกง เบื้องหลังประตูปิดสนิท...แต่กลับมีเสียงหัวเราะของเด็กน้อยและกลิ่นอายของครอบครัวอบอวลอยู่ทุกมุม “ป้อจ๋า… ป้อหนาย”เสียงเจื้อยแจ้วดังขึ้นพร้อมกับเจ้าตัวน้อยที่เดินเตาะแตะข้ามไปมาบนร่างของบิดา“พ่ออยู่นี่ลูกรัก”ลั่วอี้เสียนยิ้มกว้าง พยายามยกมือขึ้นคว้าตัวลูกน้อยแม้ยังเดินไม่ได้ แต่แขนและมือของเขาก็มีกำลังพอจะประคองลูกชายไว้ได้แล้วฟอดดด แก้มขาวใสถูกหอมแรงเต็มรัก“ป้อจ๋า… หนาย” “ลูกคงคิดถึงท่านพี่มากเป็นแน่เจ้าค่ะ ถึงได้เรียกหาไม่หยุด”ซ่งเม่ยหลินเอ่ยพลางยิ้มน้อย ๆ“ดูสิ... เจ้าก้อนตัวซนคนนี้ลืมแม่เสียแล้ว”“มะจ๋า… มะ หม่ำ ๆ” หานเอ๋อร์ที่ยังเดินข้ามตัวบิดาไม่หยุด กลับหันมาร้องเรียกหามารดาแทนเจ้าตัวแสบเริ่มรู้จักเอาใจ“หึ แม่มีความสำคัญเฉพาะตอนหิวเท่านั้นแหละ”“มะจ๋า… ยัก”มือเล็ก ๆ ยกขึ้นแตะแก้ม ก่อนทำปาก

“หานเอ๋อร์... ลูกจะไม่ให้แม่อุ้มจริง ๆ หรือ”ซ่งเม่ยหลินเอ่ยเสียงอ่อนหวาน พร้อมยื่นมือไปหาเจ้าตัวกลมที่นั่งแนบแก้มกับอกของบิดาพลางเฉยเมยต่อนาง“หนูงอนแม่จริง ๆ หรือจ๊ะ หืม?”“ยะ จับ”“หึ เด็กน้อยจอมขบถ”นางหัวเราะเบา ๆ พลางชักมือกลับ เมื่อเจ้าก้อนแป้งเบี่ยงหน้าหนีอย่างมีมาด พร้อมเบะปากน้อย ๆ“ท่านแม่... ไปทำงาน”ลั่วอี้เสียนที่ถูกใช้เป็นเกราะกำบัง เอ่ยด้วยเสียงเจือหัวเราะ พลางลูบผมลูกชายอย่างเอ็นดู“หานเอ๋อร์อย่าน้อยใจแม่นักเลยนะ นางก็คิดถึงเจ้าไม่แพ้เจ้าหรอก”“แต่เพราะนางทำเพื่อลูกอยู่อย่างไรเล่า”ชายหนุ่มสบตาภรรยาที่นั่งอยู่ตรงหน้า... แล้วส่งยิ้มละมุนให้นางช่วงหลายวันมานี้ เม่ยเม่ยแทบไม่มีเวลาให้ใครนอกจากราชการทั้งการประชุมขุนนางเพื่อเตรียมงานเมิ่งฮุ่ย ทั้งเรื่องการคัดเลือกขุนนางใหม่กว่านางจะกลับมา ก็มักเลยเวลานอนของลูกไปแล้ว และยังต้องตื่นก่อนฟ้าสางเพื่อออกไปอีกความเหนื่อยที่ไม่เคยพูดออกมา... ถูกแปรเป็นแววตาห่วงใยที่มองลูกน้อยตรงหน้า “ต่อไปนี้... แม่จะไม่ปล่อยให้หนูต้องรอนาน ๆ อย่างนี้อีกแล้วนะ”“แม่คิดถึงเจ้าใจจะขาด มาให้แม่กอดหน่อยเถอะลูกรักของแม่”ซ่งเม่

“ท่างแม่ หนายย” “ติ้ง แย้วว” “หึ แม่ของเจ้ามิได้ทิ้งเจ้าสักหน่อย” “นางแค่ประชุมอยู่ตรงโน้น เห็นไหมจ๊ะ” ไทเฮาผู้รับหน้าที่เลี้ยงหลานตัวน้อยแทนพระสุนิสา ป้อนอาหารให้หลานรักด้วยองค์เองโดยไม่ถือพระยศใด ๆ ทั้งสิ้น ซ่งเม่ยหลินกับลั่วอี้เสียนต้องแยกกันทำงานในส่วนหน้าที่ของตน ทำให้เจ้าก้อนแป้งตัวอ้วนอยู่ในการดูแลของผู้เป็นย่าความจริงแล้วนางจะให้ลูกน้อยอยู่กับบิดาก็ย่อมได้ ทว่าเพรานางโกหกปกปิดว่าองค์รัชทายาทยังมิฟื้น ทำให้นางรู้สึกผิดอยู่ในอกเหลือเกิน จึงให้หานเอ๋อร์เป็นผู้เยียวยาจิตใจของพระองค์ “ย่าย่า จ๋า ยัก ๆ นะ” และเจ้าก้อนแป้งก็ไม่ทำให้มารดาผิดหวังสักนิด สองมือป้อม ๆ จับแก้มตนเองพลางทำปากจู๋ให้เสด็จย่าได้ทอดพระเนตร เมื่อเห็นว่าทรงเหม่อลอย “ย่าก็รักหลานมากจ๊ะ” “ย่าอยากให้เสด็จพ่อของเจ้า ฟื้นขึ้นมาเห็นเจ้าในยามนี้เหลือเกิน” ไทเฮาทรงรวบตัวหลานรักมากอดไว้พลางกลั้นมิให้กรรแสง เพราะมิอย่างนั้นเจ้าก้อนในอ้อมกอดจะต้องร้องไห้ตามพระองค

สายน้ำไม่เคยไหลย้อนกลับ “เอิ๊ก ๆ ป้อ ม่ายยอาวว” “เอิ๊ก แม่ จ๋า จ้วยย ยูก” “หึ ถึงกับต้องร้องขอตัวช่วยเลยหรือเจ้าก้อนตัวแสบ” ลั่วอี้เสียนจับลูกชายตัวร้ายงับพุงด้วยความมันเขี้ยว ก่อนหน้านี้บุตรชายกระโดดทับเขาอย่างสนุกสนานทว่าพอเขาแกล้งเอาคืนนิดหน่อย เจ้าตัวน้อยถึงกับร้องขอให้มารดาช่วยเหลือ "หานเอ๋อร์ มานอนได้แล้ว” ซ่งเม่ยหลินคลานขึ้นมาบนเตียงก่อนเรียกลูกชายให้มานอนประจำตำแหน่ง แปะ “ตี เยย” “เจ้าอ้วนจอมวายร้าย” “นอนได้แล้ว” ลั่วอี้เสียนตบก้นบุตรชายหลังจากถูกมือน้อย ๆ ตีเข้าที่หน้า ก่อนเจ้าแสบจะรีบคลานไปหาหลุมหลบภัยอย่างมารดา “ท่างแม่ จ๋า นอง นอง” “โอ๋ เอ๋ ฮ้าว” เจ้าตัวน้อยนอนหนุนแขนมารดาอ้อนให้มารดากล่อมนอนพลางหาวหวอด “จ้านอนนะ แม่จะกล่อมเจ้าเอง” ซ่งเม่ยหลินลูบแก้มกลม ๆ ของลูกชายพลางกดจมูกหอมกลุ่มผมของแกเหมือนที่ทำประจำ ขณะที่มือหนึ่งก็ตบก้นน้อย ๆ ของแก ไม่นานนัก

เพล้ง!“โอ๊ย”“ไท่จื่อเฟย อย่าจับมันเพคะ”“หม่อมฉันจัดการเอง”“ทรงเป็นอันใดไปหรือพ่ะย่ะค่ะ เหตุใดถึงได้เหม่อถึงเพียงนั้น”“ไม่มีอะไรหรอกองครักษ์ตู้ ข้าคงพักผ่อนน้อยไปหน่อยในช่วงนี้”ซ่งเม่ยหลินตอบตู้อี้จ๋ายไปนางไม่รู้จริง ๆ ว่าควรบอกเขาเช่นไรว่าจู่ ๆ นางเห็นภาพแวบเข้ามาในหัวมันช่างน่ากลัวเหลือเกินเฟิ่งซื่อหมิงกับหวังหลุนถูกแขวนคอประจานบนกำแพงเมืองและมันทำให้นางมือไม้อ่อน จนทำจานอาหารของลูกตกแตก และมันบาดมือนางยามที่นางหมายก้มเก็บมันเลือดตรงบาดแผลเพียงเล็กน้อยแต่มันช่างเจ็บลึกเพราะ...นางกลัวว่าภาพที่เห็นเมื่อครู่เกิดขึ้นแล้วจริง ๆไม่มีผู้ใดรู้ว่าสิ่งที่ซ่งเม่ยหลินเห็นคือนิมิตหรือเป็นการบอกลาครั้งสุดท้ายของข้ารับใช้คนสนิททั้งสองหวังหลุนกับเฟิ่งซื่อหมิงบัดนี้กำลังเข้าตาจนพวกเขาหนีรอดพวกมันมาได้ทว่ายามนี้สิ้นแสงสว่างเสียแล้วเบื้องหน้าคือศัตรูที่ยอมเปิดเผยตัว... ชินอ๋องเบื้องหลังคือหน้าผาสูงชัน....และเบื้องล่างของมันคือทะเลลึก“พวกเจ้าคงไม่ยอมตาย... ทั้งที่ทำให้งานผู้เป็นนายไม่สำเร็จหรอกกระมัง”ชินอ๋องกลั้วหัวเราะพลางย่างสามขุมเดินตรงไปหาหมอทั้งสอง....ไม่คิดสักนิดว่าสองคนจ