Semua Bab ซ่งเม่ยหลิน ข้ามิใช่คนดี: Bab 41 - Bab 50

“แค่ก ๆ” “อ๊ะ” “ไท่จื่อเฟย ท่านทรงฟื้นแล้ว ....” ตึง ๆ เวลาสามวันที่ลั่วอี้เสียนเฝ้ารอให้นางตื่น ช่างยาวนานกว่าช่วงที่เขาไร้สติในความรู้สึกของเขา มันนานกว่ากับชั่วกับชั่วกัลป์เสียอีก ทันทีที่ได้ยินเสียงร้องอย่างยินดีของหมอหลวง เขารีบวิ่งมาทันที “เม่ยเม่ย” น้ำตาของลั่วอี้เสียนร่วงเผาะเมื่อนางสบตาเข้า “ท่านพี่ ฮือ ๆ” ซ่งเม่ยหลินร้องไห้ราวกับเป็นเด็ก ๆ เมื่อได้เห็นหน้าผู้เป็นสามี นางดีใจที่มีเขาอยู่ตรงนี้ “ไม่เป็นไรแล้วเด็กดี” ลั่วอี้เสียนส่งสัญญาณให้หมอหลวงออกไป ก่อนเข้าไปโอบกอดภรรยาที่ร้องไห้อย่างน่าสงสาร อ้อมแขนแกร่งที่โอบกอดกับน้ำเสียงและสายตาอ่อนโยน ทำให้ซ่งเม่ยหลินร้องไห้ราวกับโลกจะถล่มทลายลงตรงหน้า “ฮือ ๆ ข้าส่งให้พวกเขาไปตาย” “ทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันเสี่ยง” แอ๊ดด ปึก “อย่าทรงโทษองค์เองเลยพ่ะย่ะค่ะ” “พวกกระหม่อมทุกคนรู้ดีว่าเสี่ย

“ฝ่าบาท” “เหตุใด พระองค์ถึงไม่ยอมเจรจากับคณะทูตแคว้นซ่างหยุนเล่าพ่ะย่ะค่ะ” เป่ยอ๋อง...ผู้ที่ราษฎรทั่วแคว้นหย่งซานเห็นว่าเหมาะสมกับการเป็นองค์รัชทายาทของแผ่นดินที่สุด แต่....เพียงเพราะมิใช่บุตรของฮองเฮา จึงทรงได้รับแค่ตำแหน่งอ๋องเท่านั้น และองค์ชายผู้นี้ดูเหมือนจะพอใจกับสิ่งที่เป็นอยู่ ... นาน ๆ ครั้ง ...พระองค์ถึงจะเสด็จเยือนวังหลวงเพื่อเยี่ยมเยียนพระมารดา ทว่าครานี้แปลกกว่าทุกครั้ง ทรงเข้าเฝ้าพระบิดา...พลางสนทนาเรื่องการเมืองอย่างหาได้ยากยิ่ง ฮ่องเต้หย่งหลงทอดพระเนตรพระโอรสด้วยแววตาคมกริบยิ่งกว่ากระบี่เสียอีก “ดูเหมือนช่วงนี้เจ้าจะสนใจเรื่องการเมืองของหย่งซานขึ้นมาบ้างแล้ว คำพูดเรียบง่าย....แต่ทุกคนที่ได้ยินกลับรู้ดีว่าไม่ธรรมดาแม้แต่น้อย ทูลเตือนให้อยู่เฉย ๆ ในที่ของตน “กระหม่อมเพียงแค่ได้ยินเรื่องของแคว้นซ่างหยุนยามเยือนแคว้นในกลุ่มเมิ่งฮุ่ย” เป่ยอ๋องยิ้มอ่อนโยนให้บิดา ราวกับไม่ได้สะกิดใจรับสั่งของฮ่องเต้....

ทรราชย์ บรรยากาศยามเย็นริมธาร น้ำใสสะอาดไหลเรื่อยเสียงขับขานคล้ายดนตรีบรรเลงจากธรรมชาติ ผสมกับเสียงหริ่งเรไรที่เริ่มส่งเสียงในยามพลบค่ำ คนที่แวะพักค้างแรมชั่วคราวควรจะผ่อนคลาย หลังจากได้ดื่มด่ำกับความงดงามเบื้องหน้า ทว่าสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้มันช่างตรงกันข้ามนัก น้ำในลำธารที่เย็นชุ่มฉ่ำ... มิอาจทำให้หัวใจของซ่างเทียนจินคลายความรุ่มร้อนได้เลย ยิ่งเมื่อได้ยินคำรายงานขององครักษ์คนสนิท เขายิ่งสูญเสียความเป็นคนเข้าไปทุกที “สายของเราที่ซ่างหยุนรานงานว่ามีความเคลื่อนไหวไม่ปกติของจางซื่อหลงพ่ะย่ะค่ะ” เจียงห่าวกราบทูลด้วยสีหน้าเคร่งเครียด นายเหนือหัวเคลื่อนพลนับแสนออกจากซ่างหยุนอย่างลับ ๆ ... และฝ่าบาททรงรู้ดีว่าเสี่ยงแค่ไหน “เราถอยไม่ได้อีกแล้ว” “หย่งซานต้องอยู่ใต้ฝ่าเท้าเรา...” ซ่างเทียนจินกำหมัดแน่นจนพระหัตถ์ขึ้นข้อขาว พระองค์เดินทางมาไกลเกินไปแล้ว เขาครุ่นคิดอย่างหนัก ก่อนตัดสินใจอย่างยากลำบาก “เจียงห่

“ยู่ ยู่” “หึ เจ้าเปี๊ยกเอ๊ย” “ลูกต้องเรียกว่าพี่ลู่ลู่” ลั่วอี้เสียนหัวเราะบุตรชายที่พูดไม่ชัด เจ้าตัวแสบของเขาพยายามเรียกชื่อของพี่สาวบุญธรรม เด็กหญิงที่น่าสงสารผู้นั้น แม้ยังไม่พูดจาแม้เพียงครึ่งคำ แต่ดวงตาเป็นประกายพร้อมรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า อีกทั้งสายตาอาวรณ์ยามที่ต้องจากหานเอ๋อร์กับภรรยาของเขา ยืนยันได้ว่าหนูน้อยรู้สึกอุ่นใจไว้ใจ ที่ได้อยู่กับพวกเขามากกว่า และเพราะเจ้าตัวน้อยหานเอ๋อร์ก็ถามถึงสหายคนใหม่ทั้งวัน เขากับนางจึงเห็นตรงกัน....รับเด็กน้อยไว้ในอุปการะ บิดาบุตรธรรมแม้จะผูกพันกับเด็กไม่น้อย แต่เมื่อเห็นว่าแกมีความสุขมากแค่ไหน อีกฝ่ายจึงไม่ขัดเมื่อภรรยาของเขาร้องขอ “ม้าย ปี้” “หึ ยังจะเถียงอีกว่าไม่ใช่พี่” ลั่วอี้เสียนหัวเราะในลำคอพลางปัดจมูกเด็กตัวอ้วนด้วยความมันเขี้ยว เจ้าอ้วนน้อยมองเขาตาแป๋วพลางถอนหายใจราวกับคนแก่ก่อนเถียงกลับว

“ทูลฝ่าบาท พวกเราต้องเร่งเดินทางออกจากหุบเขานี้โดยเร็วพ่ะย่ะค่ะ” “พวกเราสังหารทหารของแคว้นหานฝางไปไม่น้อย” “พวกมันต้องแห่กันมาที่นี่อีกแน่” ปัง! เพล้ง! “ซ่งเม่ยหลิน!!!...” ซ่างเทียนจินปาไหเหล้าลงพื้นจนมันแตกกระจาย คำว่า ‘ฝายกักเก็บน้ำ’ ที่ได้ยินจากปากทหารผู้โชคร้ายเหล่านั้น ที่พวกเขาสังหารเมื่อครู่ทำให้เขาโกรธจนหน้าแดงก่ำ จะมีผู้ใดในใต้หล้าที่รู้เรื่องนี้... หากมิใช่มัน “พวกเราแยกย้ายกันไป” “ ‘ระเบิด’ ที่เราได้จากแคว้นเฉียง” “จงใช้มันให้เป็นประโยชน์”“ยึดเขตปกครองอู่โจว...ของแคว้นหย่งซาน” “ให้ที่นั่นเป็น... ฐานทัพของเรา” ซ่างเทียนจินมิใช่หมากไร้ค่าบนกระดานของใครเช่นกัน เขาเริ่มรุกกลับทันที เขตปกครองอู่โจวเมือง...กินพื้นที่สี่เมืองชายแดน ทันทีที่มันตกเป็นของเขา แคว้นหย่งซานก็เหมือนลูกไก่ในกำมือ ‘อาวุธที่เจ้าใช้มัน เพื่อล่อข้าให้ออกจากซ่างหยุน’ ‘จะกลับ