All Chapters of Owning the Hottest Island Executive: Chapter 41 - Chapter 50

CHAPTER 41: BETAAnong oras na pero mukhang hindi pa rin bumababa ang energy ng mga taong ito. Naalala ko ang binake kong banana loaf. “Sandali, kukunin ko lang yung banana loaf sure ako malamig na yun,” nakangiting ani ko at bumaba mula sa pinag-uupuan naming lahat. Pagdating sa kitchen ay tama nga ako dahil malamig na ang mga banana loaf. Nilabas ko ito sa baking tray nila at hiniwa na parang katulad ng tasty bread. Paakyat na sana ako ng marinig ko ang usapan nilang pito. Mukhang seryoso iyon kaya hindi ko muna inistorbo ang usapan nila. “Hindi mo ba ‘to ginagawa para gumanti? Matagal ng patay si tukayo, pinatawad ko na rin siya sa lahat ng ginawa niya,” rinig kong ani Mang Tonyo at muli kong narinig ang katahimikan sa pagitan nila. “Marangyang pamumuhay ang nararapat sa inyo, Mang Tonyo,” wika ni Jeo gamit ang boses na may halong pighati? M-may nanakit o lumapastangan ba kay Mang Tonyo? Bakit tila galit na galit si Jeo sa mga iyon? “Akala ko dati ay kapag sinabi mong marangy

KABANATA 43 Pagkatapos nilang mag-asaran ay nagkayayaan na silang magpahinga. Nagsisikuhan pa sila kung sinong magpapaalam kasi ako naman ngayon ang nagkukulit sa harapan nila. “Ah….Mam?....ano po kase….ikaw na kaya magsabi Mang Tonyo?” utal na tanong ni Kuya Gary kay Mang Tonyo. “Gusto na kasi nilang magpahinga, Mam. Nahihiya lang magpaalam,” napapailing na wika ni Mang Tonyo. “Ay ganun ba?” tanong ko at tinignan sila isa-isa. “Bakit hindi kayo nagsasabi? Halatang inaantok na sina Kuya Arvie oh,” saad ko sabay turo sa nakangangang si Kuya na nasa dulo ng yate. “Hoy, dika man lang nahiya diyan ka talaga natulog,” siko ni Kuya Arnie sa lalaking natutulog. “Isama niyo na si Arvie pababa, Gary,” ani Jeo habang pigil din ang tawa. Isa-isa na silang nagsitayuan upang pumunta sa kanilang tutulugan kaya naman hinatid ko na lang sila ng tingin habang pababa. “Ayaw mo pa matulog?” tanong ni Jeo at tumabi sa ‘kin. Iniyakap niya ang braso niya sa aking balikat. Ramdam ko an

CHAPTER 45: “Napakaganda naman ng asawa mo hijo,” ani asawa ni Mang Tonyo na si Aling Tess. “Hindi lang maganda si Ma’am Yso, mabait pa,” wika naman ni Kuya Arnie kaya mas lalo akong nahihiya sa ginang. “Magandang umaga po,” bati ko habang nakangiti at nag mano sa kanya. “Magandang umaga rin ineng, hali kayo at sakto katatapos ko lang maghanda ng umagahan,” nakangiting niyang saad at naunang pumasok sa maliit nilang bahay.Habang nagkakape at nagpapandesal ay hindi ko maiwasang mainggit sa kanila. Hindi ko alam kung pwede bang sabay na maramdaman ang saya at inggit. Kitang kita ko kung gaano kasaya ang pamilya nila kahit halos isang kahig isang tuka ang nangyayari sa kanila. Yung kusang pagtulong at simpleng pagpapagaan ng trabaho ni Aling Tess ay ang nakakuha ng atensyon ko. Alam kong mabait na tao si Mang Tonyo kahit halos wala pang dalawang araw ko siyang nakasama. He may look emotionless but when it comes to Aling Tess, he would do the smallest things just to make her chore

CHAPTER 47:Tulalang naglalakad at hindi iniinda ang sakit ng mainit na buhangin sa paa ko. Napapikit na lang ako ng muli kong maalala ang mukha ni Aling Tess habang nakapinta roon ang sakit. “What have you done, Dad?” pabulong kong tanong habang nakatingin sa langit. Kung simpleng araw lang ito ay baka kanina pa ako sumilong sa lilim ng mga puno. I tried recalling every bit of my Dad’s personality but all of what I can remember is his genuine and kind actions. Palaging nauunang tumulong si Dad everytime may problema sa kumpanya o sa mga empleyado niya. I also remember how he donated his salary for one of his employee na nasunugan noon sa Manila. I also saw how him being so generous kahit paulit ulit na yung batang nanlilimos sa kotse namin. Kaya hindi ko lubos matanggap na may naagrabayadong tao si Dad. Wala rin naman akong naririnig na pinag-aawayan nila noon ni Mom. “Umalis ka dito sa isla, hanggang dito ba naman ay sinusundan kami ng kasamaan ng tatay mo? Hindi pa ba siya tap

CHAPTER 49 Parang ang bilis ng naging byahe namin pabalik ng pier ng Batangas. Tahimik lang ako simula ng sabihin ni Jeo na pauwi na kami. “Punta tayo ng hospital para matignan yung sugat mo,” aniya habang sinisipat kung ayos lang ba ang kalagayan ko. Gusto kong umiling at sabihing ayoko pero mas madali para sa amin at sa akin na hayaan siya sa gusto niyang mangyari. I just nodded while looking at the window beside my bed. I am okay. Hindi ko na nga ramdam ang kirot ng paa ko e. “Let’s go, Belle,” sabi niya ng pumasok ulit siya sa kwarto ko. Tumango ako at sinubukang tumayo pero hindi ko inaasahang kakaibang sakit pala ang natamo ng paa ko. Mabilis akong napaupo sa kama na ikinatakbo ni Jeo mula sa pinto papunta sa ‘kin. He caringly held his hand but I just shook my head and stubbornly tries to stand up but to no avail, I might pass out again because of the pain. “Ayaw mong humawak sa ‘kin kaya ito na lang ang gagawin ko,” seryosong sabi niya at walang kahirap hirap na sinakop