All Chapters of เป็นนางร้ายกลับใจไม่ได้ง่ายถึงเพียงนั้น: Chapter 11 - Chapter 20

ตอนที่[8]ยิ่งหนี ยิ่งพบเจอแต่แล้วสิ่งที่เพ่ยเพ่ยกังวลก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพราะนับตั้งแต่วันนั้นผ่านมาสามวันนางก็ไม่ได้พบกับเจิ้งกวนโหวอีก จนกระทั่งผ่านไปเจ็ดวันก็ยังคงไร้ซึ่งวี่แววของเขา จวบจนกระทั่งผ่านไปหนึ่งเดือนนางจึงค่อยหายใจหายคอได้คล่องขึ้นแต่เพ่ยเพ่ยคงลืมถึงคำที่ว่า…ท้องฟ้าสงบก่อนที่พายุจะมาเพราะหลังจากที่สบายใจได้ไม่นานสองวันต่อมาที่หน้าบ้านของนางก็มีรถม้าคันใหญ่จอดนิ่งอยู่ ซึ่งทันทีที่เห็นว่าผู้ใดก้าวลงมาเพ่ยเพ่ยที่เพิ่งกลับมาจากตลาดก็ได้แต่ผงะไป อีกทั้งสายตาของชาวบ้านที่ทยอยกลับมาจากตลาดก็มองผู้มาใหม่ด้วยความสงสัย ต่างส่งสายตาให้เพ่ยเพ่ยด้วยความอยากรู้ ในขณะที่เพ่ยเพ่ยส่ายศีรษะเป็นพัลวันไวเท่าความคิดสองขาก็เตรียมที่จะหมุนกายหนีไป “หยุดเลยนะ หากหนีข้าจะอุ้มเจ้าขึ้นรถม้าพากลับเมืองหลวง!”กึก!ความคิดที่เตรียมจะหนีก็ต้องพับเก็บลงพร้อมกับค่อย ๆ หมุนกายกลับไปส่งรอยยิ้มแหยให้คนที่ตะโกนมาเมื่อครู่ ไม่รู้จะตะโกนทำไม ตกใจหมด ชาวบ้านก็พลอยตกใจไปด้วย คิดแล้วก็รีบสาวเท้าไปหาเขาแล้วชักชวนเขาไปในบ้านทันที มีอะไรก็ไปพูดคุยกันในบ้านดีกว่า ชาวบ้านเมื่อเห็นว่าเพ่ยเพ่ยเข้าไปในบ้านกับ

ตอนที่[10]ฝันร้ายท่ามกลางรัตติกาลอันมืดมิดผู้คนต่างหลับใหลอยู่ในห้วงลึกของตน ทว่าราตรีนี้เพ่ยเพ่ยกลับฝันประหลาด ยามนี้นางกำลังอยู่ที่ลานบ้านของตนนัยน์ตาแดงก่ำ น้ำตาเป็นสายไหลอาบย้อมแก้ม มือเล็กกำลังยื้อยุดบางอย่าง เมื่อมองดี ๆ ก็พบว่ามันคือห่อผ้าที่ในนั้นคือเด็กทารกที่มีแก้มกลมดังซาลาเปาก้อนขาวนุ่มนิ่มมองดูแล้วน่ารักน่าชังเป็นที่สุด “ท่านโหวท่านอย่าเอาลูกไปจากข้าเลยนะเจ้าคะ ข้ามีแค่เขา”“หึ มารดาเช่นเจ้าไม่คู่ควรที่จะได้เลี้ยงดูเขา!!” ว่าแล้วก็สะบัดมือของนางออกอย่างแรง ก่อนที่จะกระชับอ้อมกอดที่กอดทารกแล้วขึ้นรถม้าคันใหญ่ไป“ไม่!!”เฮือก! เพ่ยเพ่ยสะดุ้งตัวโยนตื่นออกมาจากความฝัน พร้อมกันนั้นประตูหน้าห้องก็ดังขึ้น“อันลู่เพ่ย เจ้าเป็นอันใด เปิดประตูเดี๋ยวนี้!” เป็นเสียงของเจิ้งกวนโหว! ตอนนั้นเองที่นางรู้ตัวว่าเหตุการณ์เมื่อครู่นั้นเป็นเพียงแค่ความฝัน แต่กระนั้นก็รู้สึกหวาดหวั่นไม่น้อย หรือว่านี่จะเป็นลางบอกอนาคต “อันลู่เพ่ยเหตุใดจึงเงียบไป เปิดประตูเดี๋ยวนี้” แม้จะกังวลทว่านางต้องรีบตอบคนที่จะพังประตูเข้ามาอยู่รอมร่อก่อน“ข้าไม่เป็นอันใดเจ้าค่ะ ข้าแค่…ฝันร้ายเท่านั้น” ฝันร้ายที่มีท

ตอนที่[11]สามีผู้หล่อเหลามีคนมาตอมเสียแล้วหลังจากที่อยู่ในบ้านเดียวกันครบหนึ่งเดือน เพ่ยเพ่ยก็คล้ายกับว่าคุ้นชินไปเสียแล้วกับการที่มีคนหน้าดุและมีนิสัยแปลกประหลาดอยู่ในบ้านด้วยกัน เดิมทีนางคิดว่ามันจะน่าอึดอัด แต่ก็พบว่ามันก็ไม่มีอะไรที่น่ากังวลเลยสักนิด แม้ว่าลูกค้าบุรุษที่เคยมีจะลดน้อยลงเมื่อรู้ว่าบุรุษที่มาขายของทุกวันคือสามีของนางทั้งนางยังตั้งครรภ์อีก แต่คนที่หลงใหลในรสชาติน้ำเต้าหู้ของนางก็ยังคงมีอยู่ไม่น้อย ร้านค้าจึงไม่ได้เงียบเหงาอันใด แม้กระทั่งตอนนี้นางก็ยังไม่ทันได้หยุดมือ เพ่ยเพ่ยมองหน้าท้องของตนเองที่บัดนี้มันนูนขึ้นมาจากเดิมเล็กน้อยด้วยความสุขใจ ตอนนี้นางตั้งครรภ์ได้ห้าเดือนแล้ว เจ้าก้อนแป้งตั้งแต่มีบิดามาอยู่ด้วย นางก็ไม่รู้สึกมีอาการแพ้ท้องอันใด ทว่าอาการที่อยากกินของเปรี้ยวก็มีมาเป็นพัก ๆ เฉกเช่นตอนนี้ “จิ้นปิงท่านไปซื้อหยางเหมยของป้าซุ่นที่อยู่หัวมุมตลาดตรงนั้นได้หรือไม่ ข้าเห็นว่านางเพิ่งเก็บมาใหม่ ๆ คงอร่อยน่าดู”จิ้นปิงคิดหนักเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าหน้าร้านตอนนี้ก็ยังยุ่งวุ่นวายกับลูกค้าที่ยังไม่ลดลง ในตอนนั้นเองที่เสียงเรียบนิ่งของเจิ้งซวี่จื่อที่อยู่ด้านหลังขอ

ตอนที่[13]คิดถึงข้าหรือ“จิ้งปิงนี่เกิดอะไรขึ้นหรือ” เพ่ยเพ่ยรีบหันไปถามคนสนิทของเจิ้งกวนโหวอย่างหลี่จิ้นปิงด้วยความเคร่งเครียด จะไม่ให้เคร่งเครียดได้อย่างไร ตอนไปก็ไปดี ๆ แต่ตอนกลับมากลับมีสภาพเช่นนี้“คือว่าพวกเราไปสืบราชการลับแล้วโดนพบเห็นจึงเกิดการปะทะกับพวกมันขอรับ”“แย่จริง” เพ่ยเพ่ยเอ่ยพลางแสดงสีหน้าไม่สู้ดี“ฮูหยินข้าจะไปตามหมอมา ฝากท่านดูแลนายท่านด้วยนะขอรับ” จิ้นปิงรีบแบกผู้เป็นนายเข้าไปในห้องนอนก่อนจะวางลงอย่างเบามือแล้วเร่งรีบออกไปทันที คล้อยหลังจิ้นปิงออกไปเพ่ยเพ่ยเพ่ยก็ไม่รอช้ารีบเร่งเข้าไปดูอาการของเขา ใบหน้าของเขาดูซีดเซียวเป็นอย่างมาก เนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือด เมื่อนางเปิดอาภรณ์ส่วนลาดไหล่ของเขาออกดูก็พบว่ามีแผลอยู่มากมาย“นี่ท่านไปทำอันใดมา ข้า…ทำลูกเป็นห่วงแล้วรู้หรือไม่” ในคราแรกเพ่ยเพ่ยจะบอกว่าเป็นตนเองแต่เมื่อนึกขึ้นได้ก็รู้สึกเก้อกระดากจึงได้บอกว่าเป็นลูกแทน แต่ถึงกระนั้นใบหน้างามก็เจือไปด้วยความกังวลเต็มสิบส่วน หายไปเป็นเดือนแล้วกลับมาสภาพนี้จะไม่ให้เป็นห่วงได้อย่างไรราวกับเวลาผ่านไปเนิ่นนานกว่าที่จิ้นปิงจะนำตัวท่านหมอมาได้ เพ่ยเพ่ยลอบมองผู้มาใหม่ ดูเหมือน

ตอนที่[15]ลาก่อนหมู่บ้านจิ้นเฉิงมุ่งหน้าสู่เมืองหลวงสุดท้ายเจิ้งกวนโหวก็ไม่ได้รับคำตอบจากฮูหยินของตน ทั้งลอบสังเกตอาการของนางก็เห็นนางราวกับครุ่นคิดบางอย่างอยู่ตลอดเวลา เขาจึงเอาแต่มองนางแทบจะทุกฝีก้าวเผื่อว่าเกิดอะไรขึ้นวันนี้เจิ้งกวนโหวให้จิ้นปิงไปบอกชาวบ้านทุกคนให้มาร่วมกินอาหารร่วมกันที่บ้าน เพราะว่าพวกเขาตัดสินใจจะกลับไปที่เมืองหลวงแล้ว จากนั้นจึงได้ให้คนมาจัดสถานที่ เพียงแค่ไม่นานที่ลานกลางบ้านก็เต็มไปด้วยโต๊ะสำหรับรับประทานอาหารที่รองรับทุกคนในหมู่บ้าน“เพ่ยเพ่ยเจ้าจะไปจริงหรือ” นางจ้าวเข้ามาจับมือหลานสาวของสหายที่ราวกับหลานสาวของตนเอาไว้ “เจ้าค่ะ ท่านยาย แต่ข้าจะหมั่นกลับมาเยี่ยมท่านยายบ่อย ๆ นะเจ้าคะ” “พี่เพ่ยเพ่ย จะลืมหลิงเออร์หรือไม่ขอรับ” เด็กน้อยอู้หลิงนั้นเศร้ากว่าผู้ใด เพราะเขารู้สึกดีกับพี่สาวเพ่ยเพ่ยเป็นอย่างมาก พี่สาวใจดีและทำให้ครอบครัวของเขาฐานะดีขึ้น “ข้าไม่ลืมเจ้าแน่เด็กน้อย เราต้องได้พบกันอีกแน่”กล่าวว่าวันนี้คืองานเลี้ยงแต่ทุกคนในหมู่บ้านล้วนแต่รู้สึกใจหายเมื่อคิดว่าต่อไปจะไม่มีเสียงเจื้อยแจ้วของเพ่ยเพ่ยที่ตลาดอีกแล้ว ไหนจะน้ำเต้าหู้แสนอร่อยนั่นอีก“ทุก