Semua Bab เป็นนางร้ายกลับใจไม่ได้ง่ายถึงเพียงนั้น: Bab 111 - Bab 119

ตอนที่[34]สารภาพและรับผิดชอบที่แท้ก็เป็นการแอบรักข้างเดียวนี่เอง และนางก็ได้ข่าวว่า การเดินทางของฮุ่ยฮองเฮาครั้งนี้ก็มีท่านหญิงเลี่ยงหรูเดินทางมาด้วย ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไร ไว้เจอหน้าค่อยว่ากันอีกทีแล้วกัน ระหว่างนี้ผู้ที่เกี่ยวข้องกับงานมงคลที่จะมาถึงต่างก็ยุ่งวุ่นวายกันแทบทั้งสิ้น ทั้งเรื่องชุดแต่งงาน สถานที่ ซึ่งเป็นกันตกลงว่าจะจัดพิธีที่วังหลวง เพราะฮองเฮาอยากให้ทุกคนเห็นว่านางมีความสำคัญต่อพระองค์และฝ่าบาท เมื่อยามไปถึงแคว้นเสวี่ยจะได้มีไม่ผู้ใดดูแคลนนาง อีกอย่างคนแคว้นอี้ก็จะได้เห็นถึงความยิ่งใหญ่นี้ด้วย ที่จริงฮองเฮาทรงอยากให้หลาย ๆ คนที่ทำนางต้องเกือบเสียเกียรติครั้งก่อน ได้รู้ว่าตนได้เสียเพชรเม็ดงามไป ระหว่างเตรียมงาน นางได้รู้มาว่า สือหนิงอ้ายถูกปลดจากตำแหน่งฮูหยินรองแล้ว ด้วยวันหนึ่งขณะที่อีกฝ่ายไปซื้อของในช่วงขากลับ กลับถูกคนรุมเข้ามากล้อนผม จนกลายเป็นว่าศีรษะแหล่งไปหมด โจววั่งซูรับในเรื่องนี้ไม่ได้ ด้วยเขาชื่นชอบสาวงาม และผมเป็นสิ่งที่สำคัญมากสำหรับสตรีในยุคนี้ แม้ผมจะงอกขึ้นมาใหม่ได้แต่เขากลับรอไม่ได้รวมถึงคิดว่ามันเป็นเรื่องอัปมงคล จึงได้ทำการปลดสือหนิงอ้ายออกจากต

ตอนที่[35]เราก็ต่างเป็นบุตรสาวบุญธรรมหลังจากงานเลี้ยงก็จะเป็นการเตรียมงานต่าง ๆ ตัวนางตั้งแต่หนึ่งเดือนที่แล้วก็ได้รับการอบรมจากมามาที่ฮองเฮาส่งมาเพื่อสอนธรรมเนียมปฏิบัติให้กับนาง การเป็นพระชายาไม่ใช่เรื่องง่าย มีเรื่องน่าวุ่นวายปวดหัวเต็มไปหมด คอยดูหากงานแต่งงานทั้งที่นี่และที่แคว้นเสวี่ยแล้ว นางจะชวนสามีออกเดินทางท่องเที่ยวไปทั่วเลย ไม่ต้องอยู่ในวังให้อึดอัดหลังจากเรียนเสร็จเรียบร้อย สิ่งที่นางได้รับรายงานในทุก ๆ วันนั่นก็คือ น้องสาวบุญธรรมคิดไม่ซื่อผู้นั้นก็ยังเกาะแกะกับสามีของนางไม่เลิก หากสามีของนางเล่นด้วยนางคงจะหัวร้อนยิ่งกว่านี้ แต่หากเห็นได้ชัดว่าเขาพยายามหลีกหนีอยู่ตลอด และหากเป็นผู้อื่น เขาคงจัดการไปนานแล้ว แต่นี่เขายังให้เกียรติอีกฝ่าย เพราะอย่างไรก็เติบโตมาด้วยกันทั้งยังเป็นบุตรสาวของสหายของบิดาที่มีคุณประโยชน์ต่อแผ่นดิน ไม่เป็นไร หากเขายากจะจัดการเดี๋ยวนางจัดการเอง คิดแล้วก็รีบมุ่งตรงไปหาสตรีที่ยามนี้ถือวิสาสะเข้าไปในห้องนอนห้องสามีของนางทันที “ข้าก็นึกว่านางกำนัลผู้ดีใดกินดีหมีหัวใจเสือเข้ามายั่วยวนว่าที่สามีของข้าถึงในห้องนอน ที่แท้ก็เป็นท่านหญิงนี่เอง ข้าช่างเข

ตอนพิเศษ[1]เส้นทางสายใหม่การเดินทางไปแคว้นเสวี่ยล่าช้าไปถึงสิบวัน เพราะกว่าที่นางจะได้ผ่านช่วงเข้าหอก็ผ่านพ้นไปถึงเจ็ดวัน และจากนั้นกว่าจะเก็บของและเตรียมตัวก็อีกสามวัน นางไม่คิดว่าเขาจะคลั่งรักนางถึงเพียงนั้น เสวี่ยอี้หลินหาใช่มนุษย์ก้อนหินอีกแล้วสำหรับนาง แค่สำหรับนางน่ะนะ แต่สำหรับผู้อื่นก็ยังเป็นเช่นเคย แต่ยิ่งเป็นมากกว่าเดิมหากผู้ใดเข้าใกล้นางมากเกินไป เช่นนี้ยามนี้ที่องค์รัชทายาทชิงจื่อชวนกำลังจะกอดลานาง “อี้หลิน เจ้าจะมากเกินไปแล้วนะ นี่น้องสาวข้า เหตุใดข้าจะกอดไม่ได้”“นางเป็นชายาของข้า” ว่าแล้วก็ผลักสหายออกห่างจากภรรยาของตน ส่งผลให้ชิงจื่อชวนไม่พอใจทันที นางได้แต่ส่ายหัวให้กับการกระทำของทั้งคู่ ก่อนจะเบนสายตาไปมองที่ฮองเฮาและบิดามารดา ทุกคนต่างก็ตาแดงก่ำและเดินเข้ามาหานาง แม้การจะมีการร่ำลากันมาตลอดหลายวัน ก็อดที่จะใจหายไม่น้อย แต่อย่างไรแล้วนางไม่ได้จะจากแคว้นอี้ไปตลอดเสียหน่อย ไม่ช้าไม่เร็วก็ต้องกลับมา จึงได้แต่เข้าสวมกอดทุกคนเพื่อปลอบใจและได้แต่กล่าวว่าจะมาใหม่ กว่าจะร่ำลากันเสร็จก็ใช้เวลาไปมากโข หนิงอันก็เช่นกัน กว่าจะร่ำลาจากท่านยายของตนก็ต้องเสียน้ำตาไปมากเช่นกัน บร

ตอนพิเศษ[2]หึงหวง....และยอมรับจู่ ๆ ภายใต้ความสงบที่อยู่กับชาวแคว้นอี้มาเนิ่นนานก็ถูกรบกวนจากชาวนอกด่านที่ซ่องสุมกำลังบุกรุกชายแดนทางด้านตะวันออกของแคว้นอี้เพื่อปล้นเสบียงและทรัพย์สินของชาวบ้านรวมถึงมีการยึดพื้นที่ในบางจุดเอาไว้ คล้ายกับว่าพวกมันวางแผนมานานแล้วแน่นอนว่าบิดาของนางก็คือผู้นำทัพหลักที่จะจัดการปัญหาในครั้งนี้ คราแรกนางจะกลับแคว้นอี้เพื่อกลับไปเยี่ยมครอบครัว แต่เมื่อได้ยินข่าวเช่นนี้นางจึงชวนองค์ชายสามไปดูสถานการณ์เพราะเป็นห่วงบิดา องค์ชายสาม แม้ว่าจะเป็นห่วงนางแต่ท้ายที่สุดแล้วก็ยอมตามใจ การเดินทางอันแสนลำบากจึงเริ่มต้นขึ้นแต่เมื่อไปถึงก็ทำให้นางรู้สึกว่าตนตัดสินใจถูก เพราะเพียงแค่เห็นรอยยิ้มของบิดายามที่เห็นนาง นางก็รู้สึกว่าอบอุ่นอยู่ภายในใจ“พระชายา” ซือเว่ยโผเข้าสวมกอดบุตรสาวอย่างโหยหา หลายเดือนแล้วที่อีกฝ่ายไปอยู่ที่แคว้นเสวี่ย แม้ว่าจะมีจดหมายส่งมาตลอด แต่จะเหมือนการพบหน้าได้อย่างไร เมื่อผละอ้อมกอดแล้วก็กันไปทักทายบุตรเขย“องค์ชายสาม”“ท่านพ่อตาเป็นอย่างไรบ้าง” ทันใดนั้นแม่ทัพซือก็รับรู้ถึงบรรยากาศแปลก ๆ เหตุใดองค์ชายสามกล่าวกับเขา แต่สายตากลับมองไปที่บุตรสาวแล

ตอนพิเศษ[3]จุดจบที่แท้จริงของสือหนิงอ้ายและซือจางจิ้งในช่วงค่ำ หลังจากที่จัดการธุระต่าง ๆ เสร็จ ซือจางจิ้งก็ไปอาบน้ำชำระร่างกายที่ลำธารที่อยู่ห่างจากบ้านไปไม่มาก เมื่ออาบเสร็จก็มาเตรียมอาหารง่าย ๆ ระหว่างรอมารดาที่ไปอาบน้ำเช่นกัน อนุฉีที่ไปอาบน้ำตามปกติอย่างไม่คิดสิ่งใด แต่ผู้ใดจะคิดว่าระหว่างที่จะกลับ กลับพบกับบุรุษที่ท่าทางไม่น่าไว้วางใจยืนรออยู่ ความไม่ปลอดภัยเข้าเกาะกุมจิตใจ คิดได้ดังนั้นจึงเตรียมที่จะวิ่งหนี แต่อนิจจา ทว่าเพียงแค่หันหลังไม่ได้ทำสิ่งใด อนุฉีก็โดนของแข็งฟาดเข้าที่ศีรษะจนใบหน้าคว่ำลงไปทั้งอย่างนั้นสิ้นใจลงทันที ซือจางจิ้งที่เห็นว่ามารดาไปอาบน้ำนานเกินไปจึงเตรียมที่จะไปตาม แต่ไม่ทันจะได้ก้าวเท้าออกจากบ้านก็พบสตรีที่คุ้นหน้ามากับบุรุษอีกสามคน จางหง“เจ้าจะไปที่ใด จะไปตามหามารดาหรือ” เมื่อจางหงกล่าวเช่นนั้นซือจางจิ้งก็คิ้วกระตุกทันที “ข้าจะไปทำอันใดก็เรื่องของข้า” “ปากดีนักนะ” จางหงไม่พอใจทันที “เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นสตรีจากในเมืองหลวงแล้วก็จะสามารถแต่งงานกับพี่จื่อได้หรือ”ที่แท้ก็มาด้วยเรื่องนี้ “ข้ามีใจให้พี่จื่อมานาน หากไม่มีเจ้าเขากับข้าจะต้องได้ลงเอยกันแน่”