Semua Bab เป็นนางร้ายกลับใจไม่ได้ง่ายถึงเพียงนั้น: Bab 21 - Bab 30

ตอนที่[18]งานมงคลสายฟ้าแลบจู่ ๆ หลังจากที่มีการหารือลับ ๆ ระหว่างสองครอบครัว ในอีกสิบห้าวันต่อมาก็เกิดงานมงคลสายฟ้าแลบเกิดขึ้นระหว่างเจิ้งกวนโหวและคุณหนูใหญ่บุตรสาวเสนาบดีอันลู่เหวินอย่างอันลู่เพ่ยหัวข้อในการหารือวันนั้นก็คือควรจะจัดงานแต่งงานระหว่างเด็กทั้งสองก่อนที่อันลู่เพ่ยจะคลอด แม้จะช้าไปสักหน่อย แต่ก็เพื่อเป็นการให้เกียรติอันลู่เพ่ยและตระกูลอัน ดังนั้นควรรีบจัดให้เร็วที่สุด แน่นอนว่าเสนาบดีอันนั้นก็เห็นด้วย งานนี้แม้จะเป็นงานปัจจุบันทันด่วน แต่ก็เรียกได้ว่าเป็นงานที่ยิ่งใหญ่อลังการงานหนึ่งเพราะฝ่าบาทเป็นผู้สนับสนุนหลักในงาน ด้วยเป็นงานมงคลของพระสหายสนิท แม้มีราชกิจมากมายก็ยังหาเวลามาร่วมงานครู่หนึ่ง ก่อนปล่อยจะให้เป็นช่วงเวลาของคนในครอบครัวจากนั้นงานก็ดำเนินไปตามขั้นตอนต่าง ๆ ท่ามกลางความรู้สึกปลาบปลื้มของผู้มาร่วมงาน ชาวบ้านหมู่บ้านจิ้นเฉิงได้ถูกเจิ้งกวนโหวส่งคนไปรับมาร่วมงานกันอย่างครบถ้วน พวกเขาล้วนแต่ตื่นตาตื่นใจกับงานที่ยิ่งใหญ่ ก่อนจะร่วมกันอวยพรให้เพ่ยเพ่ยมีความสุข ด้านครอบครัวตระกูลเจิ้งนั้นที่มีความสนิทสนมกับเพ่ยเพ่ยอยู่แล้วก็มิได้มีสิ่งใดเพราะต่างก็พูดคุยกันอยู่

ตอนที่[20]โรงทานปันสุขจวนโหวแม้จะประกาศออกไปเช่นนั้นแต่ไท่ฮูหยินก็ยังไม่สบายนัก ที่จวนโหวมีวัตถุดิบก็จริง แต่ก็เพียงพอสำหรับคนในจวนได้เพียงหนึ่งเดือนเท่านั้น แล้วหากจะต้องนำออกไปช่วยประชาชนจริง ๆ แล้วจากนั้นจะเป็นอย่างไรต่อเล่า ทว่าเมื่อมองยังใบหน้าของลูกสะใภ้รายนั้นก็มีแต่รอยยิ้มประดับใบหน้าราวกับไม่ได้ทุกข์ร้อนอันใดนัก“ท่านแม่โปรดวางใจ ข้าจะจัดการเองเจ้าค่ะ” จากนั้นเพ่ยเพ่ยจึงได้หันไปสั่งการให้ท่านป้าเอี้ยนเรียกรวมบ่าวรับใช้ในจวนโหวมารวมกันที่ลานกว้างทั้งหมด ...“ทีนี้ท่านแม่รู้หรือยังเจ้าคะว่าเพราะเหตุใดข้าจึงได้ปลูกผักมากมายถึงเพียงนั้น” หลังจากที่แจกแจงหน้าที่ให้บ่าวรับใช้เสร็จแล้ว เพ่ยเพ่ยก็หันไปกล่าวกับแม่สามี“เจ้ารู้เหตุการณ์ล่วงหน้าหรือ” ไท่ฮูหยินนั้นยังตั้งตัวไม่ถูกอยู่“ข้าฝันเจ้าค่ะ และดูเหมือนว่ามันจะเป็นจริง” ซูจางเจี่ยมองลูกสะใภ้ด้วยความเหลือเชื่อ นี่มันน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว ความฝันเช่นนั้นหรือและความฝันของเพ่ยเพ่ยก็กำลังช่วยเหลือจวนโหวให้พ้นภัย จากที่รู้สึกดีกับลูกสะใภ้ก็ยิ่งรู้สึกดียิ่งขึ้นไปอีก ไม่แม้แต่ไท่ฮูหยิน เจิ้งซวี่จิ่วก็เช่นกัน นัยน์ตาหญิงสาวมองพี

ตอนที่[22]เจ้าก้อนแป้งคลอดแล้วหมอหลวงถูกเรียกตัวมาเป็นการด่วนเพื่อดูอาการของเจิ้งกวนโหวฮูหยิน ยามนี้ทุกคนต่างมีสีหน้าไม่สู้ดี ด้วยกลัวว่าหญิงสาวจะเป็นอันใดไป“ไม่มีอะไรร้ายแรงพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท ฮูหยินเพียงแค่พักผ่อนน้อย และได้รับอาหารไม่เพียงพอ อีกทั้งยามที่เข้าสู่โค้งสุดท้ายของการตั้งครรภ์ก็มักจะมีอาการปวดเป็นระยะพ่ะย่ะค่ะ” หมอหลวงเสวี่ยกราบทูลฮ่องเต้ก่อนที่จะหันไปหาเจิ้งกวนโหว “ระยะนี้ท่านโหวก็ดูแลฮูหยินอย่างใกล้ชิด หากมีอันใดก็ส่งคนไปเรียกข้าได้ตลอดนะขอรับ” “ท่านหมอ แล้วที่นางมีเลือดเล่า ไม่มีอะไรจริงหรือ” แต่กระนั้นเจิ้งกวนโหวก็ยังรู้สึกไม่สบายใจ“จากที่ตรวจดูไม่มีอันใดผิดปกติ แต่อย่างไรข้าจะตรวจอีกครั้งท่านโหวสบายใจได้ขอรับ” ชายหนุ่มพยักหน้าให้กับหมอหลวง แม้ว่าสีหน้าของเขายังไม่คลายจากความกังวลใจก็ตามหลังจากผ่านเหตุการณ์อันน่าหวาดหวั่น ทุกคนก็เฝ้าตามติดเพ่ยเพ่ยอย่างใกล้ชิด กล่าวว่าแทบจะอยากเข้าไปในห้องสุขาด้วยเลยด้วยซ้ำ “ทุกคนพอก่อนเกิด ข้าจะเป็นง่อยอยู่แล้ว” วันหนึ่งเพ่ยเพ่ยที่ทนไม่ไหวก็โพล่งขึ้น ทำให้ทุกคนยิ้มหน้าแหย แต่ผู้เป็นแม่สามีก็เดินเข้าหาลูกสะใภ้ “ก็พวกเราเป็นห

ตอนที่[24]นางร้ายไม่ร้ายแล้ว (ตอนจบ)แม้ว่านางจะไม่ทันเตรียมใจที่จะต้องพบเจอกับเรื่องนี้ในวันนี้ แต่เมื่อเห็นสายตาเว้าวอนของเขาที่มองมาที่นางราวกับจะขาดใจ นางก็อดที่จะสงสารเขาไม่ได้ เพราะตั้งแต่ครั้งนั้นที่มีสัมพันธ์กัน นางและเขาก็ไม่เคยได้ทำเรื่องใกล้ชิดกันอีกเลย แถมครั้งนั้นยังไม่ได้มาจากความรักใคร่สมัครใจอีก จนกระทั่งตั้งครรภ์และคลอดบุตร เวลาก็ล่วงเลยมานาน แล้วหากคิดดูแล้วเขาก็ช่างเป็นบุรุษที่อดทนเก่งผู้หนึ่ง และที่ผ่านมาเขาก็เป็นสามีที่ดีของนางมาโดยตลอด ดังนั้นคนดี ๆ เช่นนี้นางก็ควรที่จะให้รางวัลเขาสักหน่อยใช่หรือไม่ คิดแล้วใบหน้างามจึงพยักหน้าตกลงก่อนจะกล่าวเสียงเบา“ถ้าหากถึงเวลาแล้วอะไรที่ก็ควรทำก็ทำเถิดเจ้าค่ะ” จากนั้นก็ผินใบหน้าหนีด้วยจริตยังอาย แม้ในใจจะยังกังวลอยู่บ้างแต่เมื่อคิดว่าความสัมพันธ์ครั้งนี้จะเกิดขึ้นจากความเต็มใจหาใช่ถูกบีบบังคับเช่นครั้งนั้นใจที่กังวลก็ปลอดโปร่งโดยพลันด้านเจิ้งซวี่จื่อเมื่อได้รับอนุญาตจากภรรยาในใจเขาก็คึกคักราวได้ฉีดเลือดไก่ เขารีบโน้มใบหน้าลงเพื่อไปหอมแก้มนางฟอดใหญ่ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงแหบพร่าว่า“พี่จะอ่อนโยนกับเจ้านะ” หลังจากนั้นริมฝี

ตอนที่[24]นางร้ายไม่ร้ายแล้ว (ตอนจบ)“อันลู่เพ่ยเป็นเจ้าหรือ”อันลู่เพ่ยเชิดใบหน้าขึ้นสีหน้าของหญิงสาวนั้นเต็มไปด้วยความเรียบนิ่งแต่ดูอย่างไรก็รู้ว่าสตรีผู้นี้ร้ายกาจไม่น้อยรังสีแห่งความร้ายกาจนั้นแผ่กระจายออกมาอย่างเต็มที่“เป็นอย่างไรมีความสุขหรือไม่” น้ำเสียงที่เอ่ยถามออกมาบ่งบอกไม่ได้ว่าอีกฝ่ายกำลังรู้สึกอย่างไร โกรธ ไม่พอใจหรือว่าแค่ถามเฉย ๆเพ่ยเพ่ยจึงเอ่ยถามกลับไปแทน “แล้วเจ้าเล่าเป็นอย่างไรหรือว่าเจ้าจะกลับมา…”ในตอนนั้นเองที่อันลู่เพ่ยหัวเราะออกมา“ไม่ต้องกังวลหรอก ข้าไม่ได้กลับมาที่นี่อีกแล้วเพราะที่นี่ไม่ใช่ที่ของข้าแต่เป็นที่ของเจ้า”“ข้าหรือ”“ใช่ เจ้าที่ไม่เคยได้รับความสุขอย่างเต็มที่ ถูกดึงมาที่นี่เพื่อสมควรได้รับสิ่งที่ควรได้รับ”ในตอนนั้นเองที่เพ่ยเพ่ยรู้สึกโล่งใจที่จะสามารถอยู่ที่นี่ต่อ ก่อนที่จะนึกขึ้นได้แล้วเอ่ยถามต่อ“แล้วที่เจ้ามาวันนี้นั่นเป็นเพราะอันใด”“ข้าก็แค่…อยากมาลาและมีเรื่องมาฝากฝังเจ้าน่ะ”“ฝากฝังอันใดหรือ”“ข้าอยากฝากเจ้าขอโทษทุก ๆ คนแล้วก็ฝากเจ้าดูแลท่านพ่อด้วย แล้วก็…. ท่านน้าเฉิน แล้วก็อันลู่เฟิน” สีหน้าของอันลู่เพ่ยไม่ดียิ่งนัก ดวงตาเต็มไปด้วยคว