Semua Bab เป็นนางร้ายกลับใจไม่ได้ง่ายถึงเพียงนั้น: Bab 61 - Bab 70

ตอนที่[1]เรื่องราวบนหินสลักเมืองโบราณแห่งหนึ่งในประเทศจีนระหว่างที่สตรีใบหน้าสวยพร้อมร่างระหงที่แต่งกายด้วยชุดจัดเต็ม ที่กำลังนั่งพักเหนื่อยรอเพื่อนสาวคนสนิทที่เข้าออกร้านนั้นทีร้านนี้ทีด้วยพลังเอนเนอจี้เหลือล้นอย่างไม่สนใจว่าเพื่อนที่มาด้วยกันจะเหนื่อยมากเพียงใดอยู่นั้น ก็มีเสียงแหบพร่าเรียกจากด้านหลังดังขึ้น “แม่หนู กำลังรอเพื่อนอยู่หรือ” เป็นสตรีวัยชราท่าทางใจดีผู้หนึ่งเอ่ยขึ้น แต่น่าแปลกที่แม้ว่าไม่รู้ภาษาจีนแม้แต่น้อยแต่สตรีนามว่า “โซฟา” กลับตอบกลับไปอย่างอัตโนมัติเป็นภาษาจีนว่า “ใช่ค่ะ” จากนั้นหญิงชราจึงยิ้มและพูดขึ้น “ตรงนั้นมีเรื่องเล่าในตำนานที่น่าสนใจอยู่ รีบไปเถอะ ดีกว่ามานั่งรออยู่ตรงนี้” ว่าไม่พออีกฝ่ายยังถือวิสาสะคว้าแขนของสตรีอายุน้อยให้ลุกตามขึ้นไปอย่างรวดเร็วอีก โซฟาที่ไม่ทันตั้งตัว รู้ตัวอีกทีก็โดนลากเข้าไปในตรอกแห่งหนึ่งที่เหมือนจะหลุดออกจากเขตเมืองโบราณไปแล้ว ด้านโซฟาแม้จะพยายามเรียกให้คุณยายที่ลากแขนเธอให้หยุด แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่ฟังเธอสักนิด จนในสุด...การเดินเท้าก็หยุดลง เบื้องหน้าของเธอคือ หินสลักขนาดใหญ่ ที่มีตัวอักษรโบราณมากมายอยู่บนนั้น ร่วมด้วยเถาวัลย

ตอนที่[2]ขอพระราชทานสมรส“ข้ามันน่าหงุดหงิดมากใช่หรือไม่” เพียงแค่คนตรงหน้าพูดขึ้น เธอก็รู้ได้ทันทีว่านี่คือ ซือเฟยฟา!!“ใช่! น่าหงุดมาก ทำไมเธอต้องทำแบบนั้นด้วย หน้าตาก็ดี ทำไมไม่หาผู้ชายใหม่ไปเลย ไปทำลายอนาคตตัวเองทำไม!” ยิ่งพูดยิ่งอารมณ์ขึ้น และเธอก็คิดว่าซือเฟยฟาก็คงจะไม่พอใจเช่นกัน แต่อีกฝ่ายกลับยู่หน้า “ทุกอย่างไม่ได้เป็นแบบที่เจ้าคิดหรอกนะ มานี่เถิดข้าจะพาไปดูบางอย่าง”ทั้งยังกวักมือเรียกเธอ “อะไรจะพาไปดูอะไรอีก” แม้จะหงุดหงิดแต่เธอยินยอมเดินตามไปโดยง่าย“ความจริงอย่างไรล่ะ” ซือเฟยฟาว่าแล้วก็ดีดนิ้วทันทีเป๊าะ!ทันใดนั้นโซฟาก็รับรู้ได้ถึงแสงจ้าที่กระทบตาของเธอทันที มันสว่างมากจนเริ่มมองไม่เห็นรอบข้าง เธอจึงรีบกวาดมือออกไปเพื่อที่จะยึดจับซือเฟยฟาไว้ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถจับได้ทั้งยังมองอย่างไรก็มองไม่เห็น แต่ไม่นานแสงจ้าที่มีมากมายก็หายไปอย่างรวดเร็ว และเบื้องหน้าของเธอก็ปรากฏเป็นแคว้นโบราณแคว้นหนึ่งขึ้นมาแทน นี่มันอะไรกัน!“นี่คือแคว้นอี้”ซือเฟยฟาเอ่ยขึ้น ยามนี้เธอมองเห็นอีกฝ่ายแล้ว และเห็นได้อย่างชัดเจนอีกด้วย เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่าย คือผู้หญิงที่สวย สวยแบบส่งเข้าปร

ตอนที่[4]พี่สาวต่างมารดาแม่ทัพซือและซือฮูหยินควันออกหูด้วยซือเฟยฟาก็คือดวงใจของพวกเขา แต่ไม่น่าเชื่อว่าระหว่างที่พวกเขากำลังจะออกจากจวนเพื่อไปจัดการปัญหา ซือเฟยฟาก็ฟื้นขึ้นมา และบอกพวกเขาว่าอย่าทำเช่นนั้นและให้ปล่อยเรื่องนี้ไป“ท่านพ่อท่านแม่ ข้าไม่อยากวุ่นวายกับผู้ใดอีกแล้ว พวกท่านอย่าได้ลำบากเพราะเรื่องของข้าเลย ข้าขอล่ะเจ้าค่ะ” แม่ทัพซือแม้จะรู้สึกโกรธ แต่ก็ยอมปล่อยไปเนื่องจากบุตรสาวขอเอาไว้ แต่เขาก็หมายมาดความขุ่นเคืองนี้เอาไว้ในใจแล้วด้านซือเฟยฟาแม้จะกล่าวว่าไม่อยากวุ่นวายกับผู้ใดแต่ก็แอบให้บ่าวรับใช้คนสนิทไปเตรียมของขวัญสำหรับมอบให้สือหนิงอ้ายในโอกาสมงคลที่จะมาถึงนางรักสหายผู้นี้มากจริง ๆ มิใช่เพราะอีกฝ่ายด้อยกว่า เป็นเพราะอีกฝ่ายยอมมาคบหากับนาง ทั้งที่ผู้ใดก็กล่าวว่านางเป็นสตรีที่ดีแต่หน้าตาแต่ไร้สติปัญญาต่างหาก แต่เมื่อของขวัญถูกเตรียมพร้อมแล้ว นางก็ไม่รู้จะมอบให้สือหนิงอ้ายได้อย่างไร จึงได้แต่เขียนจดหมายและฝากบ่าวรับใช้ให้ไปมอบของขวัญนี้ให้กับสหาย เพราะยามนี้นางไม่กล้าออกจวน เพราะข่าวลือด้านนอกมีต่อตัวนางไม่ดีเท่าใดนัก“ซือเฟยฟานี่ดีกับเจ้าเหลือเกินนะอ้ายเออร์ ยามนี้ยังส

ตอนที่[5]สหายรัก“เจ้ายังยืนทำอันใดอยู่ เหตุใดจึงไม่ไป” ซือเฟยฟากล่าวขึ้นเสียงดัง เมื่อเห็นว่าซือจางจิ้งยังไม่จากไปที่ใด ทั้งยังยืนมองนางและสหายด้วยสายตาที่น่าขนลุกเช่นนั้น ทั้งที่ปกติมักจะก้มหน้าก้มตาจนแทบจะมุดหน้าลงกับพื้น อีกฝ่ายไม่ตอบ แต่กลับเดินเข้ามาและนั่งลงบนที่นั่งที่ว่างอยู่ จากนั้นนั่งกอดอกทั้งยังนั่งกระดิกขาอย่างไม่รักษากิริยา“ข้าก็แค่...รอดูคนกำลังจะตายน่ะ”กล่าวแล้วก็ยิ้มเยาะออกมา ซือเฟยฟาที่ได้ยินเช่นนั้นก็ลมออกหูทันที “ตายอันใด เจ้ากล่าวอันใด ซือจางจิ้งเจ้า...”ยังไม่ทันจะได้กล่าวจบ ร่างทั้งร่างก็แข็งทื่อทันที ไม่เพียงแค่ซือเฟยฟา สือหนิงอ้ายก็เช่นกัน จากนั้นทั้งคู่ก็ล้มลงด้วยท่าทางที่ไม่น่าดู“ฮ่า ๆ ในที่สุดวันนี้ข้าก็จะทำได้สำเร็จ” ซือจางจิ้งหัวเราะขึ้นราวกับคนวิปริต จากนั้นจึงกระชากผมของซือเฟยฟาด้วยความรุนแรง“เจ้าน่ะ! สมควรตาย เพราะเกิดมาก็แย่งชิงทุกอย่างไปจากข้า บุรุษผู้นั้นก่อนที่เจ้าจะเกิดก็ทำราวว่าข้ามิใช่บุตรสาว พอเจ้าเกิดก็ยิ่งทำราวว่าข้าเป็นผู้อื่น มารดาข้าร้ายแล้วอย่างไร ท้ายที่สุดก็เป็นภรรยาเขามิใช่หรือ เหตุใดจึงเย็นชาถึงเพียงนั้น”“แต่ท่านแม่ข้า...” ซ

ตอนที่[6]สืบหาข้อเท็จจริงโซฟากำลังเดินจ้องมองฮองเฮาตัวจริงเสียงจริงอย่างไม่ละสายตา ด้วยไม่คาดคิดว่าตนจะได้พบกับคนที่เคยได้เจอผ่านทางซีรีส์และทางนิยายเท่านั้น อีกฝ่ายอยู่ในท่าทางสงบนิ่งอย่างคาดเดาไม่ได้ว่ากำลังคิดสิ่งใดอยู่ แน่ล่ะ เป็นถึงผู้คุ้มวังหลัง จะแสดงความรู้สึกให้มองออกง่าย ๆ ได้อย่างไร “อยู่กันครบแล้ว ผู้ใดจะบอกเปิ่นกงได้บ้างว่ามันเกิดอันใดขึ้น” เมื่อสุรเสียงของผู้ที่มีอำนาจใหญ่ที่สุด ณ ที่แห่งนี้ดังขึ้นทุกคนต่างก็มองหน้ากันจากนั้นก็เบนสายไปมองกันที่ซือจางจิ้งทันที “นี่คือ....”ตุบ! ซือจางจิ้งคุกเข่าลงกับพื้นทั้งยังก้มหน้าไม่นานก็มีเสียงสะอึกสะอื้นดังออกมา “เป็นความผิดของหม่อมฉันเองเพคะ ที่ไม่สามารถห้ามปรามน้องรองจนทำให้เกิดเรื่องเช่นนี้ได้” “ห้ามปรามเช่นนั้นหรือ” ซือฮูหยินเอ่ยถามทันทีด้วยน้ำเสียงที่ทำให้ชวนน่าหวาดหวั่นทันที“ฮะ ฮูหยินใหญ่ เป็นความผิดของจิ้งเออร์เองเจ้าค่ะ ฮือ ๆ” จากนั้นซือจางจิ้งก็ร้องไห้ออกมาอย่างอั้นไม่อยู่ โซฟาที่มองภาพนี้อยู่แทบนับไม่ได้ว่าตนเข้าไปจิกหัวอีกฝ่ายไปกี่รอบ เสแสร้งได้เก่งนัก! “เจ้าหยุดร้องไห้ก่อนคุณหนูใหญ่ เปิ่นกงอยากฟังเรื่องราว มิใช่