All Chapters of ย้อนเวลามาเป็นภรรยาจอมขี้เกียจของทหารในยุค70: Chapter 11 - Chapter 16

ลำธารคือสถานที่แรกสำหรับการหาของป่า เถียนเมิ่งมีวิธีการจับปลาใหม่โดยการขุดหลุมและทิ้งเหยื่อเอาไว้ เช้าต่อมาที่มาดูมันมีปลาในหลุมหลายตัว "โอ้! มันเยอะถึงเพียงนี้" สะใภ้ใหญ่อุทาน "แน่นอนว่ามันเยอะมาก ปลาพวกนี้เอาไว้ก่อนพวกเราจะไปหาผักป่าและของป่าอื่น ๆ กลับไปด้วย" เถียนเมิ่งบอก เธอเห็นปลาในหลุมทั้งสามหลุม "ได้" ทั้งสามแยกย้ายกันไป เถียนเมิ่งได้เปรียบกว่าคนอื่นแต่เวลาจะไปเอาอะไรเธอจะบอกพี่สะใภ้ก่อน "เดินตรงไปไม่ไกลจะมีป่าไผ่อยู่ ฉันจะไปขุดหน่อไม้เผื่อพวกเธอสนใจ" ถึงแม้ว่าเถียนเมิ่งจะได้ของป่าออกจากที่นี่บ่อย ๆ แต่คนในหมู่บ้านยังไม่มีใครกล้ามาแถวนี้ ทำให้ป่าอุดมสมบูรณ์มากเมื่อเธอไม่ได้นำของออกไปหมด ปล่อยให้มันเจริญเติบโต ขุดหน่อไม้ไปด้วยเถียนเมิ่งยังได้ผลไม้ที่อยู่ในป่าอีกหลายอย่าง ขนุน ขิง ขมิ้น ข่า และของป่าอีกมากมาย สะใภ้ทั้งสองที่ตามมาได้เยอะไม่ต่างกันแต่มีของน้อยกว่า เมื่อถึงเวลามื้อกลางวันเธอหาที่นั่งกินก่อนหาของป่าต่อจนถึงเวลาที่ควรกลับ เถียนเมิ่งจัดตะกร้าเพื่อนำปลาเข้าตะกร้า ถ้าเอาถังมาด้วยมันจะดีกว่านี้มากเพียงแต่ถังมัน

เพราะเป็นเรื่องภายในครอบครัวและบ้านจางออกมาบอกเพียงป่วยตายคนอื่นก็ไม่ได้เข้าไปยุ่ง และปล่อยมาตลอดยกเว้นเถียนเมิ่งที่รับรู้บางอย่างมา ทุกวันบ้านจางจะมีเสียงทะเลาะและเสียงตบตี อยู่ ๆ ก็เงียบก่อนวันต่อมาจะพบเป็นศพไม่ต้องบอกก็รู้ว่าจะเป็นอะไร          "ฉันจะไปปฏิเสธ!" สะใภ้ใหญ่รีบพยักหน้า ฉินหลันเป็นลูกสาวคนโตของหล่อนคงต้องคุยกันอีกที          “ว่าแต่เธอรู้เรื่องในบ้านจางได้อย่างไร"          "เมื่อวานสามีของฉันเล่าให้ฟังค่ะ"          "แต่ว่าช่วงหลัง ๆ มานี้คนบ้านจางเสียชีวิตเยอะจริง ๆ ปีนี้สามคนแล้ว" แม่ฉินพยักหน้าและเอ่ยออกมาอย่างสงสัย          "ช่างเถอะค่ะเรื่องบ้านอื่น อันที่จริงการแต่งงานควรเป็นเรื่องของคนสองคนค่ะไม่ใช่เรื่องของพ่อแม่ ขอเพียงเด็ก ๆ รักกันคงไม่กล้าลงไม้ลงมือ สะใภ้ใหญ่เก็บไปคิดอีกที" เถียนเมิ่งมองหลานสาวที่เช็ดน้ำตาอ

เถียนเมิ่งส่งถึงลูกอมกระต่ายขาวให้สามี ที่บ้านเหลือห่อสุดท้ายเท่านั้น และมันเหลือไม่เยอะไม่รู้จะได้เข้าอำเภออีกตอนไหนจึงต้องต่อรองกับเด็ก ๆ         "พรุ่งนี้พ่อกลับกองทัพแล้ว จะให้ลุงใหญ่ซื้อมาให้แต่ต้องแปรงฟัน" ฉินซ่งหลงต่อรองกับลูก พรุ่งนี้พี่ชายจะไปส่งเขาที่สถานีรถไฟในอำเภอ         "เหลือไม่กี่เม็ดแล้ว"         "ไม่แปรงไม่ได้หรือครับ" ฉินชุนหลงไม่ชอบแปรงฟัน แต่ถ้าไม่แปรงก็จะไม่ได้กิน         “นั่นสิ" ฉินชุนซางพยักหน้า         “ไม่ได้"         "แปรงฟันก็ต้องได้กิน ผมจะแปรง!" ฉินชุนหยางเด็กชายที่ตัวกลมกว่าพี่ชายและน้องชายรีบบอก ขอเพียงได้ของกินเขาทำได้ทั้งหมด         "เจ้ารอง!"         "พี่รอง