เถียนเมิ่งส่งถึงลูกอมกระต่ายขาวให้สามี ที่บ้านเหลือห่อสุดท้ายเท่านั้น และมันเหลือไม่เยอะไม่รู้จะได้เข้าอำเภออีกตอนไหนจึงต้องต่อรองกับเด็ก ๆ
"พรุ่งนี้พ่อกลับกองทัพแล้ว จะให้ลุงใหญ่ซื้อมาให้แต่ต้องแปรงฟัน" ฉินซ่งหลงต่อรองกับลูก พรุ่งนี้พี่ชายจะไปส่งเขาที่สถานีรถไฟในอำเภอ
"เหลือไม่กี่เม็ดแล้ว"
"ไม่แปรงไม่ได้หรือครับ" ฉินชุนหลงไม่ชอบแปรงฟัน แต่ถ้าไม่แปรงก็จะไม่ได้กิน
“นั่นสิ" ฉินชุนซางพยักหน้า
“ไม่ได้"
"แปรงฟันก็ต้องได้กิน ผมจะแปรง!" ฉินชุนหยางเด็กชายที่ตัวกลมกว่าพี่ชายและน้องชายรีบบอก ขอเพียงได้ของกินเขาทำได้ทั้งหมด
"เจ้ารอง!"
"พี่รอง
เดินเท้าหนึ่งชั่วโมงอาสะใภ้และหลานสาวมาถึงตัวอำเภอ ทั้งสามนั่งพักดื่มน้ำให้หายเหนื่อยจากนั้นเถียนเมิ่งพาหลานไปหน้าโรงพยาบาลเพื่อขายอาหาร "ข้าวแกงทางนี้จ้า จานละ 2 เหมา สั่งสามอย่าง 5 เหมา ไม่มีจานจ่ายเพิ่ม 2 เฟิน" เถียนเมิ่งตะโกนเรียกลูกค้าที่เดินผ่านไปผ่านมาหน้าโรงพยาบาล ใช่ หน้าโรงพยาบาลคือสถานที่ที่เถียนเมิ่งเลือกมาขายเป็นที่แรก ด้วยญาติที่มาเฝ้าคนไข้ สถานที่คนเดินผ่านและคนมองเห็นได้ง่าย เปิดฝาหม้อแกงกลิ่นอาหารทำให้หลายคนต่างเหลียวมองอย่างสนใจ "มะ...มีให้ชิมก่อนซื้อด้วยนะจ๊ะ" ฉินหลันบอกด้วยเสียงที่ไม่ค่อยมั่นใจ เป็นครั้งแรกที่ต้องมาทำการค้าขายฉินหลันไม่เคยทำเช่นนี้มาก่อน "ชิม มีให้ชิมด้วยหรือ" ผู้หญิงที่ถือตะกร้าเดินเข้ามาด้วยความสนใจ หญิงสาวมองอาหารแกงในหม้อก่อนรีบเอ่ย "ฉันอยากลองชิม กลิ่นมันหอมมาก" "ได้
เถียนเมิ่งส่งถึงลูกอมกระต่ายขาวให้สามี ที่บ้านเหลือห่อสุดท้ายเท่านั้น และมันเหลือไม่เยอะไม่รู้จะได้เข้าอำเภออีกตอนไหนจึงต้องต่อรองกับเด็ก ๆ "พรุ่งนี้พ่อกลับกองทัพแล้ว จะให้ลุงใหญ่ซื้อมาให้แต่ต้องแปรงฟัน" ฉินซ่งหลงต่อรองกับลูก พรุ่งนี้พี่ชายจะไปส่งเขาที่สถานีรถไฟในอำเภอ "เหลือไม่กี่เม็ดแล้ว" "ไม่แปรงไม่ได้หรือครับ" ฉินชุนหลงไม่ชอบแปรงฟัน แต่ถ้าไม่แปรงก็จะไม่ได้กิน “นั่นสิ" ฉินชุนซางพยักหน้า “ไม่ได้" "แปรงฟันก็ต้องได้กิน ผมจะแปรง!" ฉินชุนหยางเด็กชายที่ตัวกลมกว่าพี่ชายและน้องชายรีบบอก ขอเพียงได้ของกินเขาทำได้ทั้งหมด "เจ้ารอง!" "พี่รอง
แต่ก่อนมีอะไรเธอไม่เคยให้บ้านเถียนอย่างนั้นหรือ แต่งงานออกมาหลายปีมีอะไรบ้างที่ไม่เคยให้ พอไม่ให้สักครั้งกลับต่อว่าเธอเหมือนหมูเหมือนหมาสะใภ้ใหญ่ สะใภ้รอง มองหน้ากันอย่างไม่ได้นัดหมาย สะใภ้สามแค้นฝังหุ่นจริง ๆ จึงรีบเปลี่ยนเรื่องและช่วยทำอาหารเย็นวันนี้ หลานสาวในบ้านตามพ่อไปไหว้ผู้อาวุโส ที่บ้านจึงไม่มีผู้ช่วย ตกเย็นแต่ละบ้านนั่งรวมตัวกันในห้องโถง มีตะเกียงไฟจุดให้ความสว่าง อากาศไม่ค่อยเย็นจะเย็นอีกทีคือช่วงดึก อาหารวันนี้มีหลายอย่างและมีเพียงพอให้ทุกคนได้กินอิ่ม "หมันโถววันนี้มีรสชาติเปลี่ยนไป สะใภ้สามเป็นคนทำหรือ" แม่ฉินหันมาถามลูกสะใภ้ "ค่ะ ฉันทำเอง" "รสชาติดีมาก"แม่ฉินเอ่ยชมอย่างใจกว้าง ไม่คิดว่าสะใภ้ขี้เกียจเปลี่ยนไปคนนี้จะทำอาหารอร่อยได้ขนาดนี้ อาหารวันนี้มีสิบสองอย่
เพราะเป็นเรื่องภายในครอบครัวและบ้านจางออกมาบอกเพียงป่วยตายคนอื่นก็ไม่ได้เข้าไปยุ่ง และปล่อยมาตลอดยกเว้นเถียนเมิ่งที่รับรู้บางอย่างมา ทุกวันบ้านจางจะมีเสียงทะเลาะและเสียงตบตี อยู่ ๆ ก็เงียบก่อนวันต่อมาจะพบเป็นศพไม่ต้องบอกก็รู้ว่าจะเป็นอะไร "ฉันจะไปปฏิเสธ!" สะใภ้ใหญ่รีบพยักหน้า ฉินหลันเป็นลูกสาวคนโตของหล่อนคงต้องคุยกันอีกที “ว่าแต่เธอรู้เรื่องในบ้านจางได้อย่างไร" "เมื่อวานสามีของฉันเล่าให้ฟังค่ะ" "แต่ว่าช่วงหลัง ๆ มานี้คนบ้านจางเสียชีวิตเยอะจริง ๆ ปีนี้สามคนแล้ว" แม่ฉินพยักหน้าและเอ่ยออกมาอย่างสงสัย "ช่างเถอะค่ะเรื่องบ้านอื่น อันที่จริงการแต่งงานควรเป็นเรื่องของคนสองคนค่ะไม่ใช่เรื่องของพ่อแม่ ขอเพียงเด็ก ๆ รักกันคงไม่กล้าลงไม้ลงมือ สะใภ้ใหญ่เก็บไปคิดอีกที" เถียนเมิ่งมองหลานสาวที่เช็ดน้ำตาอ
"เข้าไปดูลูกที่ห้องหน่อยนะคะ ถ้าพวกเขาหิวให้กินผลไม้รองท้องไปก่อน ฉันแต่งตัวเสร็จแล้วจะรีบไปอุ่นอาหารไม่ต้องให้พวกเขาออกมาข้างนอก" "ครับ"ฉินซ่งหลงตอบรับก่อนจะสวมชุดหนาขึ้นแล้วก้าวออกจากห้องไปดูเจ้าแฝดตามคำสั่งภรรยาที่ตอนนี้ยังเหนื่อยอีกสักพักคงออกตามมา เข้าสู่กลางเดือนหิมะเริ่มตกและเถียนเมิ่งตื่นสายกว่าปกติในรอบปี หญิงสาวให้สามีออกจากห้องไปก่อนหลังจากนั้นถึงลุกมาเปลี่ยนชุดที่เปื้อนและนำออกไปซักท่ามกลางอากาศเย็น "สะใภ้สามวันนี้เธอตื่นสาย" สะใภ้รองทัก เถียนเมิ่งแค่ยิ้มบางๆ ไม่ได้พูดตอบอะไร "น้องชายสามออกไปวิ่งตั้งแต่เช้าทั้งที่อากาศเย็นแบบนี้ ทำไมไม่ให้เขาหยุดพักร่างกาย" "เขาไม่ฟังฉันค่ะ ตอนนี้เขาวิ่งได้ให้วิ่งไปแต่ว่าถ้าหิมะตกหนักกว่านี้คงต้องหยุดแล้ว" การเป็นทหารต้องฝึกความอดทน แ
ลำธารคือสถานที่แรกสำหรับการหาของป่า เถียนเมิ่งมีวิธีการจับปลาใหม่โดยการขุดหลุมและทิ้งเหยื่อเอาไว้ เช้าต่อมาที่มาดูมันมีปลาในหลุมหลายตัว "โอ้! มันเยอะถึงเพียงนี้" สะใภ้ใหญ่อุทาน "แน่นอนว่ามันเยอะมาก ปลาพวกนี้เอาไว้ก่อนพวกเราจะไปหาผักป่าและของป่าอื่น ๆ กลับไปด้วย" เถียนเมิ่งบอก เธอเห็นปลาในหลุมทั้งสามหลุม "ได้" ทั้งสามแยกย้ายกันไป เถียนเมิ่งได้เปรียบกว่าคนอื่นแต่เวลาจะไปเอาอะไรเธอจะบอกพี่สะใภ้ก่อน "เดินตรงไปไม่ไกลจะมีป่าไผ่อยู่ ฉันจะไปขุดหน่อไม้เผื่อพวกเธอสนใจ" ถึงแม้ว่าเถียนเมิ่งจะได้ของป่าออกจากที่นี่บ่อย ๆ แต่คนในหมู่บ้านยังไม่มีใครกล้ามาแถวนี้ ทำให้ป่าอุดมสมบูรณ์มากเมื่อเธอไม่ได้นำของออกไปหมด ปล่อยให้มันเจริญเติบโต ขุดหน่อไม้ไปด้วยเถียนเมิ่งยังได้ผลไม้ที่อยู่ในป่าอีกหลายอย่าง ขนุน ขิง ขมิ้น ข่า และของป่าอีกมากมาย สะใภ้ทั้งสองที่ตามมาได้เยอะไม่ต่างกันแต่มีของน้อยกว่า เมื่อถึงเวลามื้อกลางวันเธอหาที่นั่งกินก่อนหาของป่าต่อจนถึงเวลาที่ควรกลับ เถียนเมิ่งจัดตะกร้าเพื่อนำปลาเข้าตะกร้า ถ้าเอาถังมาด้วยมันจะดีกว่านี้มากเพียงแต่ถังมัน