Semua Bab ย้อนเวลามาเป็นภรรยาจอมขี้เกียจของทหารในยุค70: Bab 21 - Bab 30

"อื้อ" เถียนเมิ่งที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยขยับตัวไปมา แต่เมื่อรู้สึกหน่วงท้องมือของเธอเกาะกุมหน้าท้องเอาไว้ ฉินซ่งหลงที่ยืนอยู่ขยับเข้ามานั่งข้างเตียงผู้ป่วย ฉินชุนหลงรู้ว่ามีน้องแต่กังวลที่แม่นอนอยู่บนเตียง "พ่อ เมื่อไหร่แม่จะตื่น" เขาเห็นแม่ล้มลงกับตาไหนจะตอนนี้ที่ยังไม่ตื่นอีก "แม่ได้รับยาน่ะ เจ้าใหญ่ พ่อจะกลับบ้านก่อนอยู่ที่นี่กับน้องดูแลแม่ได้ไหม" เขามาพร้อมลูกค้าที่ต้องกลับไปรับของ และผักที่ตัดตอนนี้คงเสร็จแล้ว อีกอย่างเขาจะกลับมาโรงพยาบาลก่อนแสงหมด "ได้" "เด็กดี" ฉินซ่งหลงซื้อของกินมาไว้ในห้องให้ลูก ๆ และแอบให้เงินพยาบาลหน้าห้องฝากภรรยาเขา ก่อนจะรีบออกไปที่รถเพื่อกลับหมู่บ้าน ไม่รอช้าฉินซ่งหลงกับลู่เหวินจิ้งรีบกลับไปที่หมู่บ้าน เพราะต้องมาที่โรงพยาบาลทำให้เสียเวลาลู่เหวินจิ้ง ฉินซ่งหลงลดราคาผักเป็นสามสิบเปอร์เซ็นต์ ถึงแม้ว่าจะลดลงแต่ไม่ถึงกับขาดทุนและโชคดีที่เขาพาไปโรงพยาบาล จัดการเรื่องในไร่เสร็จแล้วฉินซ่งหลงกลับมาที่บ้านแม่ฉินนั่งรออยู่หน้าบ้านเมื่อเห็นลูกชายรีบถามทันที "เกิดอะไรขึ้น สะใภ้สามเป

"น้องชายใหญ่ไปหายืมเงินคนอื่นมาเพราะการพนัน ในขณะที่ฉันต้องทำงาน เลี้ยงลูก จะให้ฉันไปช่วยเหลือนี่นะ" เธอหัวเราะออกมา           "แต่นั่นน้องชายพี่นะคะ บ้านเราเดือดร้อนไม่คิดจะช่วยเหลือหน่อยหรือ ฉันเข้าใจนะคะว่านี่เป็นกิจการของบ้านฉิน แต่พี่ไม่คิดจะหยิบยืมมาช่วยพวกเรา" สะใภ้ใหญ่เถียนโต้ตอบ          "ใช่ เธอเองก็เป็นสะใภ้และยังเป็นภรรยาของเขาอีก ทำไมไม่ไปหายืมเงินบ้านเดิมของเธอล่ะ พ่อเธอเป็นหัวหน้าหมู่บ้านนี่คงมีเงินอยู่แล้ว"           "ฉันแต่งงานออกมาแล้ว"           "ฉันก็แต่งแล้ว"           สะใภ้ใหญ่ชะงักเมื่อรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วกลายเป็นผู้หญิงของบ้านสามี การจะให้บ้านเดิมหยิบยืมอะไรนั้นเป็นเรื่องยากถ้าสามีไม่เห็นด้วย           "ไม่ให้ยืมเงินก็ให้น้องชายของแกทำงานด้วย

กว่าอะไร ๆ จะลงตัวเวลานานถึงสองปี สินค้าของไร่เมิ่งชุนจึงสามารถวางขายได้อย่างเพียงพอ คนงานในไร่หากไม่นับสมาชิกในบ้านฉินแล้วก็มีรวม ๆ ห้าสิบคนเห็นจะได้ ยังไม่รวมร้านอาหารที่มีพนักงานสิบคน พ่อครัวและผู้ช่วยอีกห้าคน กล่าวได้ว่าเถียนเมิ่งคำนวณรายได้แล้วต่อให้ไม่ทำงานเป็นปีก็อยู่ได้ อีกทั้งกว่าจะอยู่ตัวใช่ว่าจะมีเพียงสินค้าเดิม ๆ ในแต่ละฤดูจะมีสินค้าประจำ เช่นฤดูใบไม้ผลิจะมีสินค้าใหม่ตัวหนึ่งแต่เมื่อหมดฤดูแล้วก็จะเป็นสินค้าอันใหม่ หากวนกลับมาฤดูเดิมก็ไม่ใช่สินค้าอันเดิมแล้ว มีเพียงสินค้าบางอย่างที่ขายได้ทุกฤดู ถึงแม้ว่าจะมีรายได้เข้าบ้านเป็นจำนวนมาก แต่เถียนเมิ่งก็ไม่ได้หลงระเริง ยังคงหาเงินเข้าบ้านตลอดยิ่งมีความคิดที่จะซื้อรถแล้วจึงหาสินค้ามาขายเรื่อย ๆ ตั้งแต่ปีที่แล้วเถียนเมิ่งเห็นว่าบ้านหลังเล็กเกินไปสำหรับสมาชิกในบ้าน เธอได้สร้างบ้านหลังใหม่เป็นบ้านอิฐหลังดีห้าห้องนอน หนึ่งห้องทำงานใกล้ ๆ กับโรงผลิตของไร่เมิ่งชุน ส่วนบ้านหลังเก่านั้นถึงอย่างไรก็เพิ่งสร้างมาได้ไม่กี่ปียกให้บ้านรองฉิน โดยที่บ้านใหญ่ฉินและพี่น้องคนอื่นต่างไม่คัดค้าน เพราะว่าอะ

"ผมเอาของเข้าไปเก็บก่อน" ฉินซ่งหลงบอกภรรยาที่แจกจ่ายเหล้าแล้ว "เธอไม่เอาของเข้าไปเก็บล่ะ พี่ฉินเป็นสามีหน้าที่ภรรยาเป็นเธอเพราะฉะนั้นเธอต้องเอาเข้าไปเก็บ" จี้เยว่หลันมองผู้หญิงข้างหน้าอย่างขัดใจ เธอเป็นลูกสาวของท่านนาลพลจี้ที่ปีหน้าก็จะเกษียณแล้ว และอยู่ในกองทัพมานานหลายปี ใคร ๆ ก็รู้ว่าพ่อของเธออยากได้พี่ฉินเป็นลูกเขย แต่ปีนั้นพี่ฉินแต่งงานทำให้เธอพลาดโอกาส แต่แต่งได้ก็หย่าได้ไม่ใช่หรือ พยายามเข้าหาพี่ฉินหลายครั้งแต่ก็ถูกผลักออกตลอด ยิ่งหลังพี่ฉินลาออกจากกองทัพความหวังของเธอถูกทิ้งไว้ไกลขึ้นเรื่อย ๆ พอเห็นหน้าภรรยาของเขาที่สวยกว่าจึงไม่พอใจ ตงมู่นายทหารสหายของฉินซ่งหลงสำลักเหล้าที่กำลังดื่ม "แค่ก! คุณหนูจี้อิ่มแล้วหรือครับ ของหวานนี้ไม่ค่อยหวานนักลองดูสิ" เขารีบยื่นถ้วยขนมให้หญิงสาว “ฉินซ่งหลงนายรีบเอาของเข้าไปเก็บสิจะได้ออกมาดื่มด้วยกัน" สหายของฉินซ่งหลงรู้จักฤทธิ์ของคุณหนูจี้ดีด้วยเมื่อก่อนก็เป็นไม้กันหมาให้สหาย ยิ่งคำพูดของคุณหนูจี้มันเหมือนคำพูดของคนที่กำลังสั่งสอนคนที่อาวุโสกว่าเถียนเมิ่งพยักหน้าให้สามี "เอาเข้าไปเก็บไว้ในห้องทำงา

"ฉันได้ใช้ชีวิตใหม่และเมื่อโตขึ้นจึงคิดได้ว่าสิ่งที่ฉันทำในอดีตนั้นเป็นเรื่องที่ผิด ใช้ชีวิตด้วยความโดดเดี่ยว" น้ำตาที่้กลั้นเอาไว้ไหลออกมา "และได้รับโอกาสให้ย้อนกลับมาก่อนจะแยกบ้านเพื่อเริ่มต้นใหม่" เสียงสะอื้นของภรรยาทำให้ฉินซ่งหลงที่กำลังอึ้งต้องดึงภรรยาเข้ามากอด "ช่างมันเถอะครับในเมื่อคุณกลับมาแล้วเรื่องอื่นผมไม่ได้สนใจ ไม่ว่าตอนนี้หรือตอนไหนผมก็รักเพียงคุณเท่านั้น" "ค่ะ" เถียนเมิ่งพยักหน้าแต่ว่า "ดูเหมือนคุณจะไม่ได้ตกใจเท่าไร" "ตั้งแต่ที่บ้านติดต่อเรื่องแยกบ้านผมก็สงสัยแล้ว ยิ่งกลับมาที่บ้านคุณเปลี่ยนไปรวมถึงสถานการณ์ต่าง ๆ แต่ที่ไม่พูดเพราะคิดว่าเมื่อไหร่คุณอยากพูดคุณจะพูดเอง" "ขอบคุณค่ะ" ที่เถียนเมิ่งไม่พูดเพราะเธอไม่ต้องการให้สามีมองเธอไม่เหมือนเดิม หากในวันนี้เขาไม่บังเอิญเดินเข้ามาเธอก็คงจะปิดบังเขาเอาไว้ตลอด แต่วันนี้เขารับได้เถียนเมิ่งจึงโล่งอกไม่น้อย "เข้าไปดูร้านอาหารกันไหมครับ เมื่อวานหลานสาวบอกลูกค้าเยอะเผื่อต้องการพนักงานเพิ่ม" "ไปค่ะ" เถียนเมิ่งอยากเข้าไปดูร้านพอดีจึงตกลงที่จะไป ให้สามีไปบอกแม่