"น้องชายใหญ่ไปหายืมเงินคนอื่นมาเพราะการพนัน ในขณะที่ฉันต้องทำงาน เลี้ยงลูก จะให้ฉันไปช่วยเหลือนี่นะ" เธอหัวเราะออกมา
"แต่นั่นน้องชายพี่นะคะ บ้านเราเดือดร้อนไม่คิดจะช่วยเหลือหน่อยหรือ ฉันเข้าใจนะคะว่านี่เป็นกิจการของบ้านฉิน แต่พี่ไม่คิดจะหยิบยืมมาช่วยพวกเรา" สะใภ้ใหญ่เถียนโต้ตอบ "ใช่ เธอเองก็เป็นสะใภ้และยังเป็นภรรยาของเขาอีก ทำไมไม่ไปหายืมเงินบ้านเดิมของเธอล่ะ พ่อเธอเป็นหัวหน้าหมู่บ้านนี่คงมีเงินอยู่แล้ว" "ฉันแต่งงานออกมาแล้ว" "ฉันก็แต่งแล้ว" สะใภ้ใหญ่ชะงักเมื่อรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วกลายเป็นผู้หญิงของบ้านสามี การจะให้บ้านเดิมหยิบยืมอะไรนั้นเป็นเรื่องยากถ้าสามีไม่เห็นด้วย "ไม่ให้ยืมเงินก็ให้น้องชายของแกทำงานด้วย"มีคนมาสมัครงานเยอะมากครับ มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถใช้งานได้และมีความสัมพันธ์อันดีกับบ้านฉิน" "ฉันรู้ค่ะ ให้คุณคัดเลือกมาสิบคนก็เพียงพอแล้ว" ถึงแม้ว่าจะมีหลายคนที่หัวเราะเยาะแต่บ้านฉินก็มีเพื่อนบ้านที่ดี อีกทั้งยังไม่รับคนหนุ่มสาวที่ยังไม่ผ่านการแต่งงานมาก่อน ต้องบอกว่าที่มีกฎเช่นนี้เป็นเพราะเถียนเมิ่งไม่ต้องการให้ไร่ของเธอต้องวุ่นวาย หลายเดือนก่อนมีโรงงานในอำเภอวุ่นวายที่ผู้หญิงเข้าไปทำงานในโรงงานแล้วเงินเดือนเพิ่มขึ้นทุกเดือน ไหนจะหน้าที่การงานอาจจะเพิ่มมากกว่าคนที่ทำงานในโรงงานหลายสิบปีจึงถูกตรวจสอบ พบว่าผู้หญิงคนนั้นร่วมหลับนอนกับหัวหน้าผู้ชายที่มีภรรยาแล้ว ทำให้ถูกไล่ออกอีกทั้งงานในไร่เป็นงานหนักเถียนเมิ่งต้องการคนที่มีประสบการณ์ทำงานมากกว่าต้องมาคอยสอน "มีสหายของผมที่เขามาสมัครงาน พวกเขาเคยมาช่วยสร้างรั้วบ้าน ขยัน และทำงานเกษตรมาตลอดคุณอยากให้รับ
"น้องชายใหญ่ไปหายืมเงินคนอื่นมาเพราะการพนัน ในขณะที่ฉันต้องทำงาน เลี้ยงลูก จะให้ฉันไปช่วยเหลือนี่นะ" เธอหัวเราะออกมา "แต่นั่นน้องชายพี่นะคะ บ้านเราเดือดร้อนไม่คิดจะช่วยเหลือหน่อยหรือ ฉันเข้าใจนะคะว่านี่เป็นกิจการของบ้านฉิน แต่พี่ไม่คิดจะหยิบยืมมาช่วยพวกเรา"สะใภ้ใหญ่เถียนโต้ตอบ "ใช่ เธอเองก็เป็นสะใภ้และยังเป็นภรรยาของเขาอีก ทำไมไม่ไปหายืมเงินบ้านเดิมของเธอล่ะ พ่อเธอเป็นหัวหน้าหมู่บ้านนี่คงมีเงินอยู่แล้ว" "ฉันแต่งงานออกมาแล้ว" "ฉันก็แต่งแล้ว" สะใภ้ใหญ่ชะงักเมื่อรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วกลายเป็นผู้หญิงของบ้านสามี การจะให้บ้านเดิมหยิบยืมอะไรนั้นเป็นเรื่องยากถ้าสามีไม่เห็นด้วย "ไม่ให้ยืมเงินก็ให้น้องชายของแกทำงานด้วย
ให้ลูกชายและหลาน ฉินชุนชุนหกเดือนแล้วเถียนเมิ่งจึงกลับมาทำงาน หลังปล่อยให้สามีทำคนเดียวมาหลายเดือน จ้างแม่สามีเลี้ยงลูกให้ตอนทำงาน แต่เถียนเมิ่งก็ไม่ได้ให้ดูแลตลอดทั้งวัน แม่สามีอยู่หน้าบ้านส่วนเธออยู่ในบ้านเพื่อจัดการเอกสารและบัญชี "แม่! พ่อซื้อจักรยานมาด้วยครับ!" ฉินซุนซางโผล่หน้าเข้ามาในบ้านอย่างมีความสุข "พ่อบอกว่าซื้อมาไว้ไปส่งพวกผมที่โรงเรียนใช่ไหมครับ" "ใช่จ้ะ" เถียนเมิ่งวางของในมือลงและเดินตามเจ้าสามออกจากห้องทำงานเพื่อไปดูจักรยานที่ว่า หลายวันก่อนได้ยินทางโรงเรียนประกาศรับสมัครนักเรียนเธอไม่ลืมที่จะบอกสามีให้ซื้อจักรยานมาใช้ จากหมู่บ้านเข้าไปที่โรงเรียนในตำบลเดินเท้าใช้เวลาสามสิบนาที ต้องตื่นเช้าและเดินเถียนเมิ่งสงสารลูก&nb
"อื้อ" เถียนเมิ่งที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยขยับตัวไปมา แต่เมื่อรู้สึกหน่วงท้องมือของเธอเกาะกุมหน้าท้องเอาไว้ ฉินซ่งหลงที่ยืนอยู่ขยับเข้ามานั่งข้างเตียงผู้ป่วย ฉินชุนหลงรู้ว่ามีน้องแต่กังวลที่แม่นอนอยู่บนเตียง "พ่อ เมื่อไหร่แม่จะตื่น" เขาเห็นแม่ล้มลงกับตาไหนจะตอนนี้ที่ยังไม่ตื่นอีก "แม่ได้รับยาน่ะ เจ้าใหญ่ พ่อจะกลับบ้านก่อนอยู่ที่นี่กับน้องดูแลแม่ได้ไหม" เขามาพร้อมลูกค้าที่ต้องกลับไปรับของ และผักที่ตัดตอนนี้คงเสร็จแล้ว อีกอย่างเขาจะกลับมาโรงพยาบาลก่อนแสงหมด "ได้" "เด็กดี" ฉินซ่งหลงซื้อของกินมาไว้ในห้องให้ลูก ๆ และแอบให้เงินพยาบาลหน้าห้องฝากภรรยาเขา ก่อนจะรีบออกไปที่รถเพื่อกลับหมู่บ้าน ไม่รอช้าฉินซ่งหลงกับลู่เหวินจิ้งรีบกลับไปที่หมู่บ้าน เพราะต้องมาที่โรงพยาบาลทำให้เสียเวลาลู่เหวินจิ้ง ฉินซ่งหลงลดราคาผักเป็นสามสิบเปอร์เซ็นต์ ถึงแม้ว่าจะลดลงแต่ไม่ถึงกับขาดทุนและโชคดีที่เขาพาไปโรงพยาบาล จัดการเรื่องในไร่เสร็จแล้วฉินซ่งหลงกลับมาที่บ้านแม่ฉินนั่งรออยู่หน้าบ้านเมื่อเห็นลูกชายรีบถามทันที "เกิดอะไรขึ้น สะใภ้สามเป
เธอไม่ใช่แม่ของเด็กสาวบ้านฉินการแต่งงานขึ้นอยู่กับพ่อแม่ เรื่องของฉินหลันที่ระงับได้ทันเพราะมีเหตุผล แต่เรื่องอื่น ๆ ตอนนี้มันไม่เหมือนกันแล้ว ถึงสามารถพูดได้แต่คนอื่นจะมองว่าเธอใจแคบได้ ฉินเจียหนิงกำลังเช็ดจานให้แห้งพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของอาสะใภ้สาม "น้องสาวของฉันพ่อและแม่จะส่งเรียนเหมือนกันค่ะ ทั้งสองมาคุยกับฉันเพราะกลัวฉันน้อยใจที่ไม่ได้เรียน" แต่ว่าฉินเจียหนิงรู้ดีว่าอายุของเธอไม่ควรจะเข้าเรียนแล้ว ความรู้จากอาสะใภ้สามมันช่วยเธอได้มาก "ใช่ แต่ฉันบอกพวกเขาว่าในอนาคตยังมีน้องชายคนเล็กอีกคน หาเงินให้น้อง ๆ เรียนเป็นเรื่องที่ดี" ถึงแม้ว่าตอนแรกฉินหลันจะน้อยใจอยู่บ้างที่น้องได้สิ่งที่ดีกว่า แต่เมื่ออยู่กับอาสะใภ้สามทำให้เธอเข้าใจหลาย ๆ อย่าง ในตอนนี้เธอมีงานทำ หลังจากนั้นอาจแต่งออกไปและอยู่บ้านลูกและสามีกับลูก เธอมีความรู้หลายอย่างจากอาสะใภ้สาม ไหนจะวิธีทำอาหาร และเมื่อถึงวันนั้นจริง ๆ พ่อกับแม่เธอคงไม่ใจร้ายอีกทั้งยังมีเจียหนิงอีกคนที่ไม่ได้เรียนเหมือนเธอเพราะอายุเกินวัยเรียน "ใช่" สำหรับเถียนเมิ่งนั้นเธอได้เตรียมลู่
ทุกคนในบ้านฉินรู้ว่าเงินในแต่ละวันที่เถียนเมิ่งขายได้เท่าไร เพียงแต่ว่ามันไม่มั่นคงสู้เงินเดือนทหารไม่ได้ และเธอไม่ได้ว่าหรือต้องการเอามาโอ้อวดแต่อดไม่ได้จริง ๆ "สะใภ้สามพูดถูก" พ่อฉินพยักหน้า ลูกชายกลับมาก็ดีตอนนี้สะใภ้สามกำลังเป็นที่ต้องการของผู้ชายในหมู่บ้าน เขากลัวว่าหลานของเขาจะไม่ได้อยู่กับครอบครัว "แต่ว่า..." "ผมตัดสินใจดีแล้วครับอีกอย่างผู้ชายบ้านเราจะให้ใครไปล่ะ ลูกของผมยังเล็กพี่ชายทั้งสองหรือเกรงว่าจะถูกรังแกเอาได้ การเป็นทหารมันไม่ง่ายเลย" พี่ชายของเขาอายุจะสี่สิบแล้วไม่เคยทำงานในกองทัพหากให้เข้าไปทำแทนทุกคนรู้ดีว่าเป็นการยัดเข้าแน่ ๆ และเมื่อเขาไม่อยู่คนอื่นจะรุมรังแกพี่ชาย เถียนเมิ่งกวาดสายตามองแต่ละคนในบ้าน เห็นทีจะมีเพียงแม่สามีที่มีท่าทีไม่ยินยอมเพราะยึดติดกับคำว่าชามข้าวเหล็ก "อันที่จริงฉันกำลังคิดว่าหลังย้ายบ้านจะหาคนมาช่วยในไร่ค่ะ" และคนที่เธอต้องการจ้างคือครอบครัวฉินที่อยู่ตรงหน้า การจ้างคนข้างในพวกเขาจะไม่มีปัญหาแต่เธอคิดว่ามันจะมีแน่นอน แต่ว่าเมื่อทุกคนได้รับเงินเดือนเด็กในบ้านจะได้เรียนกันด้วย