บททั้งหมดของ อ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง: บทที่ 181 - บทที่ 190

“ข้ารู้”ฮั่วหลินตอบกลับเสียงเบา ในน้ำเสียงมีความอบอุ่นเพิ่มขึ้นมาตำหนักใหญ่เงียบสงบ บรรยากาศที่ยากจะอธิบายโอบล้อมรอบกายทั้งสองสายตาของฮั่วหลินค่อยๆ เลื่อนลง ก่อนจะหยุดจ้องที่มือของเจียงหวนมือของนางเรียวยาวขาวเนียน ปลายนิ้วอมชมพูแสดงให้เห็นถึงสุขภาพที่ดีเขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นมือของตนออกไปกุมที่หลังฝ่ามือของเจียงหวนเบาๆหัวใจของเจียงหวนเต้นผิดจังหวะ ความอบอุ่นที่แผ่มาจากฝ่ามือของฮั่วหลินส่งผลให้แก้มของนางร้อนผ่าว ทว่านางกลับมิได้ดึงมือกลับ“เจียงหวน”ฮั่วหลินเอ่ยปาก น้ำเสียงแหบต่ำทว่าชัดเจน แฝงไว้ด้วยความจริงจังต่างไปจากยามปกติ“ช่วงที่ผ่านมานี่ ยามที่ข้าเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า หากคิดถึงเจ้า หัวใจก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา เจ้า… จะยินยอมอยู่เคียงข้างข้าตลอดไปหรือไม่?”วาจาของฮั่วหลินตรงไปตรงมาทว่าเร่าร้อน แต่ละคำกระแทกหัวใจของเจียงหวนอย่างไม่มีตกหล่นครานี้ เสียงในหัวใจก็ราวกับไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้วนางมองฮั่วหลิน มองบุรุษที่ยามปกติสูงส่งอยู่เหนือผู้คน เวลานี้กลับแสดงความอ่อนแอต้องการที่พึ่งพาต่อหน้านางภาพแผ่นหลังของเขาที่ฝืนทำเป็นเคร่งขรึมยามอ่านฎีกา ภาพที่เขาจ้องมอง

หลินเจิงไม่มีทางไล่น้องสาวให้ออกไปอยู่แล้ว ตรงกันข้ามเขากลับพยายามสนับสนุนสิ่งที่น้องสาวทำอย่างเต็มที่เขารีบส่งเสริมคำพูดของเจียกุ้ยเฟย ประสานหมัดเอ่ยว่า “ฝ่าบาท แม้เรื่องการทหารจะเร่งด่วน ทว่าพระวรกายของพระองค์นับเป็นรากฐานของบ้านเมือง พระองค์ทรงต้องทนุถนอมด้วยนะพะย่ะค่ะ“พระสนมกุ้ยเฟยทรงอ่อนโยนและใส่ใจเสมอมา ทรงรู้พระทัยของฝ่าบาท หากสามารถอยู่เคียงข้างและปลอบประโลมฝ่าบาทในยามที่พระองค์เหน็ดเหนื่อยจากการอุทิศตนให้แก่ราษฎรบ้านเมืองได้ ก็นับเป็นความยินดีของเหล่าขุนนางอย่างหม่อมฉัน และนับเป็นหน้าที่ของวังหลังด้วยพะย่ะค่ะ”ความหมายแฝงในวาจาของหลินเจิงนั้นชัดเจนอย่างหาที่เปรียบไม่ได้แล้วดวงตาของฮั่วหลินฉายแววไม่พอใจ ทว่าภายนอกกลับไม่แสดงออกเขาเอ่ยวาจาเสียงขรึม สะท้อนบารมีน่าเกรงขามที่มิอาจต่อต้าน เปลี่ยนหัวข้อสนทนากลับมาเรื่องเดิมโดยไม่ไว้หน้า“แม่ทัพหลิน ปัญหาหลักที่กองทัพเจิ้นหนานเพลี้ยงพล้ำในครานี้ เป็นเพราะหน่วยสอดแนมมิอาจสืบรู้ความเคลื่อนไหวของกองกำลังหลักฝ่ายศัตรูล่วงหน้า ข้าขอถามท่าน เป็นเพราะหน่วยสอดแนมบกพร่องในหน้าที่ หรือเป็นเพราะยังมีเรื่องใดปิดบังอยู่อีก?”เขาจงใจเน้น

การประชุมช่วงเช้าจบลงอย่างมีประสิทธิภาพ ท่ามกลางความสงบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเหล่าขุนนางเดินเรียงแถวออกจากท้องพระโรง ใบหน้าแสดงออกถึงความโชคดีราวกับเพิ่งรอดพ้นจากความตายมาได้ ขณะเดียวก็ยังมีความสงสัยที่มิอาจไขข้อข้องใจได้พวกเขากระซิบกระซาบกันถึงเรื่องสีหน้าท่าทางที่แตกต่างจากเดิมของฝ่าบาทในวันนี้ฮั่วหลินมิได้สนใจเสียงกระซิบกระซาบของเหล่าขุนนาง เขาก้าวเท้าออกจากตำหนักจินหลวน เตรียมจะกลับไปสะสางราชกิจที่คั่งค้างในห้องทรงพระอักษรต่อ ทว่าเสียงที่แฝงไว้ด้วยความยียวนอย่างชัดเจนเสียงหนึ่งกลับดังมาจากด้านหลัง“แหม วันนี้พระพักตร์ฝ่าบาทมีสง่าราศีอย่างมากเชียวนะ หรือว่าทรงได้ยาวิเศษใดมาถนอมพระวรกายงั้นหรือพะย่ะค่ะ?”ผู้พูดก็คือฮั่วอวิ๋นสิง เขาแต่งกายด้วยชุดราชการประจำตำแหน่งชินอ๋อง[1] มือโบกพัดพับกระดูกหยกไปมา พลางจ้องพิจารณาฮั่วหลินตั้งแต่หัวจรดเท้า รอยยิ้มเย้าแหย่ฮั่วหลินได้ยินเช่นนั้นฝีเท้าก็ชะงักหยุด ตวัดแววตาเย็นชามองไปที่เขา“เสด็จอาว่างมากหรือ?” น้ำเสียงไม่สูง แต่กลับแสดงถึงบารมีของฮ่องเต้ไว้อย่างชัดเจน ซึ่งสามารถทำให้ขุนนางที่ยังเดินไปได้ไม่ไกลมากนักต่างก็หดคอ และรีบเร่งฝีเท

พยับเมฆจากเหตุสงครามทางทิศใต้มิพียงแต่แผ่ปกคลุมไปทั่วทั้งราชสำนัก แต่ยังค่อยๆ ลุกลามไปถึงเมืองหลวงด้วยข่าวที่พ่ายสงครามโบยบินไปสู่ครัวเรือนของราษฎรราวกับติดปีก ปลุกปั่นจิตใจผู้คนให้อกสั่นขวัญหายสิ่งที่ตามมาก็คือ มีผู้ลี้ภัยเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ คนเหล่านั้นสวมเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง พาคนในครอบครัวมาด้วย พวกเขาหลบหนีมาจากอำเภอข้างเคียงที่ถูกเพลิงสงครามแผดเผา บ้างก็มารวมตัวกันที่นอกเมืองหลวง บ้างก็รวมตัวอยู่ในวัดร้างที่ตั้งอยู่บริเวณใกล้เคียงประตูเมืองอายีน่าถูกขังไว้ในเมืองหลวง เส้นทางกลับแคว้นถูกตัดขาดเพราะเพลิงสงคราม ข่าวสารจากทางราชวงศ์โม่เป่ยก็น้อยลงทุกวัน เนื้อความในจดหมายล้วนบอกให้นางลี้ภัยและรออย่างสบายใจอยู่ที่นี่ไปก่อนชีวิตในวังแม้สุขสบายไร้กังวล ทว่าก็ไม่ต่างจากกรงทองคำที่ชวนให้รู้สึกหงุดหงิดใจครั้นยามบ่ายคล้อยของวันนี้ผ่านไป ในที่สุดนางก็ทนไม่ไหว เปลี่ยนไปใส่อาภรณ์รัดรูปสีพื้นที่ไม่สะดุดตา พาหญิงรับใช้โม่เป่ยที่แต่งกายแบบเดียวกันออกจากวังไปด้วยสองคน ตั้งใจว่าจะออกไปสูดอากาศที่ตลาดทัศนียภาพนอกเมืองแตกต่างจากในเมืองซึ่งเป็นระเบียบเรียบร้อยค่อนข้างมากถนนหนทางสกปรกไม่เป็นร

ฮั่วอวิ๋นสิงส่งเสียงร้องในลำคอ รอยแผลอาบเลือดพลันปรากฏบนขมับเลือดสีแดงสดทะลักออกมา ไหลอาบไปตามแนวแก้มราวกับห้วงเวลาได้หยุดนิ่งลง ณ วินาทีนี้ เสียงคำรามด่าทอมากมายเงียบหายไปทันทีผู้ติดตามสองคนของฮั่วอวิ๋นสิงรีบชักกระบี่ออกมาทันที พวกเขายืนคุ้มกันอยู่ด้านหน้าฮั่วอวิ๋นสิง พร้อมกับตะโกนเสียงกร้าว“พวกอันธพาลสามหาว ท่านนี้คือเซียวเหยาอ๋องของต้าเหลียงเรา พวกเจ้ากล้าทำร้ายท่านอ๋อง ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่หรือไม่?”เหล่าผู้ลี้ภัยตื่นตะลึงเมื่อได้ยินว่าฮั่วอวิ๋นสิงเป็นท่านอ๋อง พวกเขาเริ่มร่นถอยกลับไป ชายฉกรรจ์ที่เป็นผู้นำตกใจจนหน้าซีด รีบคุกเข่าลงไปทันทีแต่ทว่า อายีน่าไม่มีเวลาสนใจเรื่องเหล่านี้โลกทั้งใบของนางราวกับเหลือเพียงแผ่นหลังของคนที่ยืนบังอยู่ตรงหน้านาง และเลือดสีแดงสดที่ไหลอาบขมับเขาเท่านั้นเลือดสีแดงสดนั่น ช่างบาดตานางเหลือเกินหัวใจของอายีน่าราวกับถูกมือที่มองไม่เห็นบีบรัดไว้แน่น รู้สึกปวดแปลบไปหมด“ฮั่วอวิ๋นสิง!”เสียงของนางทั้งสั่นเทาและแตกตื่นโดยที่แม้แต่นางก็ยังไม่รู้ตัว นางยกแขนเสื้อของตนขึ้นปิดมาแผลที่ขมับของเขาโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย“ท่านเป็นเช่นไรบ้าง? เจ็บห