All Chapters of อ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง: Chapter 191 - Chapter 200

“สกปรกแล้ว” น้ำเสียงพลันแหบแห้งการเคลื่อนไหวของอายีน่าถึงกับหยุดชะงักไปในทันที ราวกับถูกน้ำร้อนลวกมือ ก่อนจะรีบชักมือกลับมาทันควัน แก้มทั้งสองข้างพลันแดงก่ำขึ้นมาโดยมิอาจควบคุมได้“ก็แค่อาภรณ์ชุดหนึ่งเท่านั้น...”อายีน่าเบือนหน้าหนี ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว ทว่า หัวใจกลับเต้นรัวราวกับเสียงกลองที่ดังกระทบแก้วหูฮั่วอวิ๋นสิงเพียงส่งหัวเราะออกมาเบา ๆ หากแต่เขาเคลื่อนตัวไปโดนบาดแผลเข้าทำเอาเจ็บเสียจนสะดุ้งเฮือกออกมา“จิ๊ ๆ... เจ้าหน้าแดงหรือ?”“ใคร... ผู้ใดหน้าแดงกัน เป็นเพราะแดดส่องลงมาต่างหาก!”ท่าทางของอายีน่าคล้ายกับลูกแมวถูกเหยียบหางก็ปาน พลางลุกขึ้นมาด้วยความเร็วไว ก่อนจะกรูถอยหลังไปสองก้าว“เจ้า... เจ้าใส่ยาเอาเองเถิด ข้าไปล่ะ”อายีน่าพลันหยิบตลับยายัดใส่เข้าไปในมือของฮั่วอวิ๋นสิง ก่อนจะพาสาวใช้อีกสองคนวิ่งหนีไปอย่างสุดชีวิตยามที่นั่งรถม้ากลับวังหลวงนั้น หัวใจของอายีน่าที่เต้นระรัวก็คล้ายกับว่าจะค่อย ๆ สงบลงม่านรถม้าที่กั้นเสียงความวุ่นวายจากภายนอกเอาไว้นั้น หลงเหลือเอาไว้แต่เพียงเสียงลมหายใจของอายีน่าที่หอบหืด พร้อมทั้งกลิ่นคาวเลือดที่ติดอยู่บนแขนเสื้อนา

“จากการวินิจฉัยเบื้องต้นนั้น รักแรกเริ่มแย้มบาน ลอบมีใจให้แก่เขา”“พูดจาไร้สาระ!” อายีน่าทั้งเขินอายทั้งโมโห ก่อนจะรีบเอื้อมมือมาปิดปากเจียงหวนในทันที“ผู้มีใจให้กัน เจียงหวนหากเจ้ายังเอ่ยวาจาไร้สาระอีกละก็ ข้า... ข้าจะจั๊กจี้เจ้า!”ชั่วพริบตาเดียว สตรีทั้งสองนางพากันหยอกล้อเสียจนวุ่นวายไปหมด เจียงหวนทั้งหัวเราะทั้งต้องคอยหลบไปมา ล้อรถเข็นของนางจึงส่งเสียงดังลั่นเจียงหวนหัวเราะเสียจนต้องร้องยอมแพ้ “พอแล้ว พอแล้วเพคะ หม่อมฉันไม่พูดแล้ว ทว่า องค์หญิงเพคะ ท่านต้องยอมรับมันนะเพคะ สายตาของท่านในยามนี้ หาได้มีท่าทีเกลียดเขาเช่นเดิมแล้ว หรืออีกอย่างหนึ่งก็คือ ท่านสามารถมองเขาได้เต็มตาแล้วใช่หรือไม่เพคะ?”อายีน่าหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมา ด้วยใบหน้าแดงก่ำนางเงียบไปสองสามวินาที ก่อนที่แพขนตายาวจะหุบลง พร้อมด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาที่เอ่ยงึมงำออกมาเหมือนเสียงยุงว่า “ก็... แค่นิดเดียวนะ อย่างน้อยท่าทียามที่เขาบังก้อนหินให้นั้น เขาดูราวกับผู้กล้าก็ไม่ปาน”เจียงหวนมองท่าทีของอายีน่าที่เต็มไปด้วยความซื่อตรงและทระนงตนของนางแล้ว มุมปากพลันอดมิได้ที่ยกยิ้มความหวานจากในซีรีย์เรื่

ข่าวชัยชนะที่ชายแดนใต้พลังแพร่กระจายไวราวกับสายฟ้าในยามวสันตฤดูในฤดูใบไม้ผลิ เพียงชั่วพริบตาเดียวเมฆหมอกที่ปกคลุมในเมืองหลวงก็สลายหายไปในทันที ภายในราชสำนักนั้น การปูนบำเหน็จความดีความชอบได้กลายเป็นเครื่องมือของฮั่วหลินในการตัดปีกพรรคพวกตระกูลหลินอย่างแนบเนียนฉากหน้าที่ดูเหมือนทุกอย่างกำลังเข้าสู่ความสงบสุข ท้องฟ้าสว่างสดใส ทุกอย่างนิ่งเรียบราวกับผืนน้ำนั้น แต่คลื่นลมที่อยู่ด้านใต้หาได้เคยหยุดนิ่งไม่หลังจากที่ได้รับข่าวเรื่องชัยชนะจากชายแดนใต้นั้น เจียงหวนจึงถูกเสี่ยวเจาเข็นไปส่งสำรับอาหารให้ฮั่วหลินตามปกติในห้องทรงพระอักษร ฮั่วหลินกำลังก้มหน้าก้มตาจัดการกับกองฎีกาที่สูงท่วมหัวราวกับภูเขา“ฝ่าบาทเพคะ พักมารับสำรับอาหารสักครู่หนึ่งเถิดเพคะ”เจียงหวนจึงวางกล่องอาหารลงบนโต๊ะเล็ก ๆ ข้างกาย พลางเอ่ยเสียงอ่อนโยนออกมาเพื่อทำลายความเงียบสงบภายในห้องฮั่วหลินจึงเงยหน้าขึ้นมา เมื่อเห็นว่าเป็นเจียงหวน ความอบอุ่นพลันปรากฏขึ้นมาในดวงตาของฮั่วหลิน ก่อนที่เขาจะวางพู่กันลง พร้อมเดินเข้ามา[นางมาแล้ว ดีจริง ๆ][ทุกครั้งที่เห็นนาง ข้ารู้สึกว่าตนเองสามารถอ่านฎีกาได้อีกเป็นสิบเล่ม]“ลำบากเจ้

ด้วยชัยชนะอันยิ่งใหญ่ของชายแดนใต้ พระราชวังจึงงานเลี้ยงฉลองจึงจัดขึ้นเมื่อพลบค่ำ แสงไฟก็เริ่มส่องสว่าง โถงว่าราชการสว่างไสวด้วยแสงไฟระยิบระยับ เสียงบรรเลงดนตรีเครื่องสายดังก้องไปทั่วฮั่วหลินนั่งตัวตรงบนบัลลังก์สูงสุด สีหน้าสงบนิ่ง พลางมองดูฝูงชนที่ส่งเสียงเฮฮากระทบแก้วกันเบื้องล่าง พยักหน้าตอบรับคำอวยพรเคล้าเยินยอจากเหล่าขุนนางคนแล้วคนเล่าเจียงหวนนั่งเคียงข้างฮั่วหลิน เบื้องหน้าคืออาหารรสอ่อนและสุราผลไม้ฤทธิ์อ่อนหนึ่งกานางจิบสุราผลไม้รสหวาน รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของสุราที่ค่อยๆ เคลื่อนขึ้นมาแก้ม พลางเฝ้าดูการแสดงเบื้องล่างด้วยความสนใจอย่างยิ่งบรรยากาศในงานเลี้ยงเริ่มคึกคักขึ้นเรื่อย ๆ หลังจากดื่มไปสามแก้ว ก็ถึงเวลาที่เหมาะสมที่สุดที่จะประกาศข่าวดีฮั่วหลินวางถ้วยทองคำในมือลง กวาดสายตาสำรวจห้องโถงอย่างช้าๆฝูงชนที่เคยคึกคักก่อนหน้านี้เงียบลงในทันที ทุกสายตาจับจ้องไปที่ฮ่องเต้“วันนี้เลี้ยงฉลองชัยชนะอันยิ่งใหญ่ที่ชายแดนใต้ เสริมสร้างบารมีแคว้นเรา”เสียงของฮั่วหลินไม่ดังมาก แต่ก้องกังวานไปทั่วห้องโถง“นอกจากนี้ เรายังมีเรื่องอันน่ายินดีอีกเรื่องหนึ่ง อยากจะแบ่งปันกับขุนนางท

เสื้อคลุมมังกรผืนใหญ่อบอุ่นโอบล้อมร่างนางไว้ แฝงไว้ด้วยรัศมีอันเป็นเอกลักษณ์และความปลอดภัยที่ให้ความรู้สึกอุ่นใจของฮั่วหลิน[ฮึ่ม มองอะไรกัน? เรายินดี][เสื้อคลุมมังกรของเรา เราอยากให้ใครเราก็จะมอบให้คนนั้น]เสียงความคิดของฮั่วหลินที่แฝงไว้ด้วยการปกป้องและความเผด็จการที่ยากจะสังเกตได้ ดังก้องไปถึงหูของเจียงหวนอย่างชัดเจนใบหน้าของเจียงหวนเริ่มปรากฏร่องรอยแดงก่ำ สายตาจากทุกทิศทุกทางทำให้หนังศีรษะนางเริ่มรู้สึกชานางแอบซุกใบหน้าลงในปกเสื้อมังกรอย่างเงียบงัน ฮ่องเต้ทรงภูมิใจในสิ่งใดกัน? ไม่เห็นหรือว่าสายตาของเจียกุ้ยเฟยที่แทบจะพ่นไฟออกมาแล้ว?สายตาของฮั่วหลินกวาดมองไปยังฝูงชนที่แข็งทื่ออยู่เบื้องล่าง เสียงไม่ดังมาก แต่แฝงไว้ด้วยอำนาจคำสั่งที่ไม่อาจปฏิเสธได้“ร้องรำกันต่อเถอะ วันนี้ฉลองเรื่องชนะศึกและการแต่งงาน หยุดลงด้วยเหตุใด?”จบคำของเขา ความเงียบเพียงครู่นั้นก็ถูกทำลายลงในที่สุดเสียงดนตรีเครื่องสายบรรเลงขึ้นอีกครั้ง เหล่านักสังคีตก็เริ่มร่ายรำอีกหนเหล่าขุนนางที่ดูเหมือนจะได้สติขึ้นมาแล้วก็เริ่มบทสนทนากันต่อ เพียงแต่สายตาของพวกเขายังคงมองไปที่เจียงหวนอย่างควบคุมไม่ได้เจียง