All Chapters of อ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง: Chapter 161 - Chapter 170

“ขวางเขาไว้ นำตัวเข้ามา”ฮั่วหลินเอ่ยอย่างไม่รีบร้อน แต่เจือไว้ด้วยความน่าเกรงขามที่ไม่อาจปฏิเสธบรรดาองครักษ์รีบวิ่งออกจากตำหนัก ไม่นาน มีเสียงร้องโวยวายดังใกล้เข้ามา“ปล่อยข้านะ พวกเจ้าคิดจะกบฏรึ” เสียงของบุรุษชัดเจนแต่เต็มไปด้วยความโกรธ“ท่านอ๋อง อย่าให้พวกข้าลำบากใจเลยพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทมีรับสั่ง วันนี้ท่านต้องเข้าไปให้ได้”“เขาจะฝังข้าลงไปในหลุมศพที่เรียกว่าการแต่งงาน แต่ข้ากลับต้องขอบคุณเขาอย่างนั้นหรือ?!”ไม่ทันสิ้นเสียง เซียวเหยาอ๋องฮั่วอวิ๋นสิงก็ถูกองครักษ์สองนายจับแขนซ้ายขวาลากเข้ามาเขาสวมอาภรณ์ผ้าไหมสีขาวนวล ปกเสื้อเปิดเล็กน้อย กวนหยกเอนเอียง ปอยผมสีดำสองสามเส้นตกลงข้างใบหน้าหล่อเหลา สภาพเหมือนคุณชายเสเพลที่ถูกจับมาดำเนินคดีอย่างไรอย่างนั้นอายีน่ากำลังจ้องฮั่วหลินอย่างโกรธจัด แต่แล้วเมื่อเห็นดังนี้ก็ต้องตกตะลึงนางมองบุรุษที่ถูกเรียกว่าเซียวเหยาอ๋องตั้งแต่หัวจรดเท้า ริมฝีปากยกยิ้มเย้ยหยัน“นี่หรืออ๋องแห่งต้าเหลียง? เหตุใดดูเหมือนอันธพาลข้างถนนเช่นนี้?”ฮั่วอวิ๋นสิงฟังแล้วหันไปถลึงตาใส่ทันที“นังเด็กน้อยนี่เป็นผู้ใด กล้าดีอย่างไรมาพูดเช่นนี้กับข้าผู้เป็นอ๋อง?”อาย

หลังจากเหตุวุ่นวายที่ห้องทรงพระอักษร อายีน่ากับฮั่วอวิ๋นสิงก็กลายเป็นคู่ปรับกันโดยสมบูรณ์อายีน่าขว้างปาข้าวของในตำหนักด้วยความโมโห ขว้างไปด้วย ด่าไปด้วย“เซียวเหยาอ๋องอะไรกัน นั่นมันอันธพาลชัด ๆ ข้าจะไม่แต่งงานกับเขาเด็ดขาด!”เหล่านางกำนัลเก็บเศษซากด้วยความหวาดกลัว ไม่มีผู้ใดกล้าพูดอะไรอีกด้านหนึ่ง ฮั่วอวิ๋นสิงไม่ได้อยู่ว่างเช่นกัน เขาบ่นกับทุกคนที่พบเจอ“ข้าเดินทางท่องเที่ยวหลายปี ไม่เคยพบหญิงสาวที่เอาแต่ใจเช่นนี้มาก่อน จะให้มาเป็นพระชายา? ข้ายอมไปบวชยังดีกว่า”ทั้งสองคนคุยกันเพียงไม่กี่คำก็ตีกัน ทำเอาปั่นป่วนไปทั่วทั้งวังหลวงวันนี้ ภายในศาลาในอุทยานหลวง อายีน่ากำลังเด็ดกลีบบุปผาด้วยความหงุดหงิด“หนอยแน่ฮั่วอวิ๋นสิง หนอยแน่ต้าเหลียง”นางด่าหนึ่งครั้งก็เด็ดบุปผาหนึ่งกลีบ เพียงครู่เดียวก็มีกลีบบุปผาสีแดงกระจัดกระจายเต็มพื้นฮั่วอวิ๋นสิงมองเงาร่างสีแดงที่อยู่ไกล ๆ ฝีเท้าหยุดลงโดยไม่รู้ตัวแสงอาทิตย์อัสดงเคลือบร่างของนางด้วยสีทองอร่าม แม้แต่เส้นผมก็สะท้อนประกายระยิบระยับชั่วพริบตานี้ เขาพลันรู้สึกว่า องค์หญิงนางนี้อยู่เงียบ ๆ แล้วเหมือนเทพธิดาในตำนานของโม่เป่ย“องค์หญิงกำ

ฮั่วหลินวางพู่กันและเงยหน้ามองฮั่วอวิ๋นสิงที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะแสงเทียนทอดเงาลึกตื้นไม่เท่ากันบนใบหน้าเย็นชาของเขา แต่ในแววตากลับมีรอยยิ้มจาง ๆ ซ่อนอยู่“เสด็จอาหมายความว่าเยี่ยงไร?” เสียงของเขายังคงสุขุม ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆน้อยมากที่ฮั่วอวิ๋นสิงจะจริงจังแบบนี้ เขาวางมือทั้งสองข้างบนโต๊ะ แววตาเป็นประกาย“ข้าอยากขอให้ฮ่องเต้พระราชทานสมรสให้ข้ากับอายีน่า”ฮั่วหลินมองฮั่วอวิ๋นสิงอย่างราบเรียบ “แต่เราจำได้ว่าวันก่อน เสด็จอาบอกว่ายอมไปบวชเป็นพระที่วัดมิใช่หรือ?”ใบหูของฮั่วอวิ๋นสิงแดงเล็กน้อย กระนั้นก็ยังคงยืดคอแข็ง“ตอนนั้นกับตอนนี้ไม่เหมือนกัน อีกอย่าง มันก็เพราะเจ้าต้องการจับคู่ให้พวกข้าไม่ใช่หรือ?”ฮั่วหลินยกยิ้ม “หากองค์หญิงไม่ยินยอม การบังคับแต่งงานจะกระทบต่อความสัมพันธ์ของสองแคว้น”ฮั่วอวิ๋นสิงขมวดคิ้ว “เช่นนั้นจะทำอย่างไร?”“เสด็จอาชอบอวดว่าเจ้าเสน่ห์มิใช่หรือ? เช่นนั้นก็พยายามเอาเองเถอะ” ฮั่วหลินกล่าวอย่างสบาย ๆฮั่วอวิ๋นสิงถลึงตา “เจ้า!”“เรายังต้องตรวจฎีกาอีก”ฮั่วหลินตัดบทเขาแล้วก้มหน้าอ่านฎีกาต่อ ท่าทีสื่อชัดว่าส่งแขกฮั่วอวิ๋นสิงกัดฟันกรอดด้วยความโมโหแต่ทำอะไรไม่ได้

แววตาฮั่วหลินสั่นไหวเล็กน้อย ภายในใจเบิกบานเป็นที่สุด[นางจะทำของกินให้เรา][แต่ว่าขาของนางยังไม่หายดี จะหักโหมไม่ได้][แต่เราตั้งตาคอยยิ่งนัก…]“อืม”ฮั่วหลินตอบรับเบา ๆ จากนั้นโน้มตัวไปอุ้มนางขึ้นมาเขาวางเจียงหวนลงบนรถเข็นอย่างแผ่วเบา นิ้วมือเผลอไล่ผ่านเอวของนางก่อนจะรีบชักกลับ[ช่วงนี้ผอมลงหรือไม่?][ต้องให้ห้องเครื่องทำอาหารบำรุงให้เยอะ ๆ]เจียงหวนได้ยินเสียงในใจของฮั่วหลินก็แอบก้มมองเอวตัวเองเพื่อรักษาขาแล้ว ต้องนอนบนเตียงทั้งวัน แค่ไม่อ้วนขึ้นก็ไม่เลวแล้วต้องเป็นเพราะฮ่องเต้มองด้วยสายตาแห่งความรักเป็นแน่เจียงหวนลองขยับรถเข็น พบว่าล้อหมุนลื่นมาก ที่พนักแขนยังถูกบุด้วยผ้าไหมนุ่ม ๆ ป้องกันไม่ให้บาดมือ“ฝ่าบาทฝีมือดียิ่งนัก” เจียงหวนชื่นชมจากใจจริงมุมปากของฮั่วหลินยกขึ้นเล็กน้อยก่อนจะรีบเก็บสีหน้า“เจ้าชอบก็ดีแล้ว” ฮั่วหลินกล่าวนิ่ง ๆ “จะไปเดินเล่นที่อุทยาทหลวงสักหน่อยหรือไม่?”เจียงหวนพยักหน้าระรัว“ไปเพคะ”ในที่สุดก็จะได้ออกไปข้างนอก อุดอู้อยู่ในห้องจนจะกลายเป็นเห็ดราอยู่แล้วฮั่วหลินมองดวงตาที่เป็นประกายของนาง หัวใจอ่อนยวบ[ง่ายแค่นี้ก็มีความสุขแล้วหรือ]

“ค่อย ๆ กิน” ฮั่วหลินยื่นถ้วยชาให้ แววตาแฝงไว้ด้วยความเอ็นดู “ไม่มีผู้ใดแย่งเจ้ากินสักหน่อย”เจียงหวนดื่มชาหนึ่งอึก น้ำชาช่วยลดความหวานในปากได้พอดิบพอดีนางแอบเงยหน้ามอง พบว่าสายตาของฮั่วหลินยังคงจ้องนางอยู่ นางรีบคีบขนมแป้งกรอบอินทผลัมให้เขาทันที“ฝ่าบาทลองชิมดูเพคะ รสชาติดีมากจริง ๆ”ฮั่วหลินถึงค่อยละสายตาไปมองขนมบนโต๊ะคีบขึ้นมากัดหนึ่งคำ จากนั้นต้องเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย“ไม่เลวเลย”[ขนมที่นางแนะนำอร่อยยิ่งนัก][เห็นนางกินอย่างมีความสุขแบบนี้ เราเองก็อารมณ์ดีไปด้วย]เจียกุ้ยเฟยนั่งอยู่ด้านข้าง สีหน้าย่ำแย่ขึ้นเรื่อย ๆเพื่อวันนี้แล้ว นางตั้งใจแต่งตัวมาอย่างดี เพราะคิดว่าขาของเจียงหวนยังไม่หายดี จะได้มีโอกาสใช้เวลาร่วมกับฮ่องเต้แต่นึกไม่ถึง สายตาของฮ่องเต้ไม่เคยละไปจากตัวของเจียงหวนเลยนังจิ้งจอกแพศยา เก่งเรื่องการล่อลวงฮ่องเต้จริง ๆ นางไม่มีทางปล่อยให้เจียงหวนทำสำเร็จ“ฝ่าบาท” เจียกุ้ยเฟยฝืนยิ้ม หยิบตะเกียบเพื่อคีบอาหารให้ฮั่วหลิน“แม้ขนมแป้งกรอบอินทผลัมจะอร่อย แต่กินมากไปจะเลี่ยนเอาได้ ลองชิมอันนี้ดูเพคะ…”“เจ้าก็กินเองสิ”ฮั่วหลินตัดบทเจียกุ้ยเฟย ไม่แม้แต่จะมองด้วย