All Chapters of อ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง: Chapter 201 - Chapter 210

เพราะ ‘ตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ’ เจียงหวนจึงได้รับพระราชานุญาตจากฮั่วหลินให้กลับก่อนเวลายามนี้นางกำลังนั่งอยู่ในตำหนักบรรทมของตนเอง สายลมยามค่ำคืนพัดพากลิ่นสุราให้จางหายไป เหลือไว้เพียงใบหน้าที่ซีดขาวจากความเหนื่อยล้าเล็กน้อยชุดคลุมมังกรตัวใหญ่ยังคงพาดอยู่บนไหล่ของนาง บนนั้นยังมีคราบสุราพิษที่กระเซ็นใส่หลงเหลืออยู่วังหลังนี่ช่างมีแต่หายนะจริง ๆ เรื่องราวการทะลุมิติของนางนี่สามารถเอาไปสร้างเป็นหนังแนวฆาตกรรมที่ไม่มีใครรอดได้เลยเจียงหวนคิดพลางถอดชุดคลุมมังกรออก แล้วเปลี่ยนเป็นชุดนอนเหนื่อยใจจริง นางอยากจะนอนหลับให้เต็มอิ่มทว่ายังไม่ทันจะเคลิ้มหลับ ประตูตำหนักก็ถูกผลักเปิดออกอย่างแผ่วเบากลิ่นสุราที่รุนแรงผสมกับกลิ่นอำพันทะเลอันคุ้นเคยก็โชยเข้ามาในทันทีเจียงหวนใจหายวาบ ลุกขึ้นแล้วมองไปก็เห็นร่างสูงใหญ่ของฮั่วหลินปรากฏขึ้นที่ประตู ฝีเท้าดูโซเซเล็กน้อย นัยน์ตาสีดำที่เคยเฉียบคมอยู่เสมอ บัดนี้กลับมีม่านน้ำตามาปกคลุม ทำให้ดูสว่างไสวอย่างน่าตกใจสาบเสื้อของเขาเปิดออกเล็กน้อย เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าที่คมชัด ปอยผมสีดำสองสามเส้นตกลงมาปรกหน้าผาก ยิ่งเพิ่มความอิสระไม่ยึดติดใด ๆ อีกหลา

ถึงแม้เจียงหวนจะยังไม่พร้อม แต่สายตาและเสียงในใจที่มุ่งมั่นตั้งใจของฮั่วหลินนั้น ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นอย่างแน่นอนนับตั้งเเต่เช้าวันนั้น ฮั่วหลินก็แทบจะหาทุกช่องว่างเพื่อมาที่ตำหนักเว่ยยาง โดยเฉพาะมื้อกลางวันและมื้อค่ำที่เขาจะมาปรากฏตัวตรงเวลาเสมอ เพื่อหาโอกาสตอนพลบค่ำวันนี้ ฮั่วหลินก็จัดการราชกิจสำคัญเสร็จสิ้นเรียบร้อย และก้าวเข้ามาในตำหนักเว่ยยางภายในตำหนักเพิ่งจุดเทียน ให้ความรู้สึกอบอุ่นอบอวลไปทั่วเจียงหวนกำลังเอนกายอ่านหนังสือนิทานอยู่บนตั่งนุ่มข้างหน้าต่าง ใบหน้าด้านข้างของนางดูอ่อนโยนและเงียบสงบท่ามกลางแสงยามพลบค่ำฮั่วหลินโบกมือให้เหล่านางกำนัลถอยออกไป ก้าวเท้าเดินอย่างแผ่วเบา แล้วนั่งลงข้างตั่งเขายังไม่ส่งเสียงในทันที เพียงแค่นั่งมองนางอย่างเงียบ ๆ แสงเทียนที่ริบหรี่ ทำให้เกิดเงาเล็ก ๆ ที่สั่นไหวจากขนตาหนาของเจียงหวนที่ทอดลงมาเสียงในใจของฮั่วหลินแฝงไปด้วยความตื่นเต้นดีใจเล็กน้อยซึ่งสังเกตได้ยาก[ฎีกาตรวจเสร็จหมดแล้ว ไม่มีเรื่องจุกจิกมากวนใจเราอีกต่อไป][เวลาเป็นใจ สถานที่เหมาะสม ผู้คนพร้อมหน้า][หากไม่พูดเรื่องถวายตัวตอนนี้ จะรอถึงเมื่อใด?]เมื่อได้ยินดังนั้นหั

ภารกิจถวายตัวอันยิ่งใหญ่ล้มเหลวไม่เป็นท่าติดต่อกันหลายครั้ง แม้ฮั่วหลินจะไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่บรรยากาศกดดันรอบตัวเขา ก็บ่งบอกถึงความอัดอั้นตันใจของเขาอย่างเงียบ ๆ บ่ายวันหนึ่ง เจียงหวนเอนกายอยู่ใต้ชายคาระเบียงนอกห้องครัวเล็กในตำหนักเว่ยยางนางใช้มือเท้าคาง มองดูดอกไม้สองสามต้นในลานที่กำลังเบ่งบานอย่างเต็มที่ด้วยความเหม่อลอยในห้องครัวเล็กมีกลิ่นหอมหวานของเม็ดบัวลอยออกมา เป็นน้ำแกงเม็ดบัวน้ำตาลกรวดที่นางกำลังทำอยู่นี่เป็นเพียงของหวานดับร้อนธรรมดา ๆ แต่ในหัวของเจียงหวน กลับปรากฏภาพความหงุดหงิดที่ฉายชัดอยู่ระหว่างคิ้วของฮั่วหลินในช่วงหลายวันที่ผ่านมา“เฮ้อ” นางถอนหายใจออกมาเบา ๆ “แค่อารมณ์ฉุนเฉียวนิดหน่อยก็ยังลดลงไม่ได้ ดูไปดูมาก็น่าสงสารเหมือนกันนะ”นางยังไม่พร้อมก็จริง แต่ก็ปล่อยให้ฮั่วหลินอัดอั้นอยู่ทุกวันแบบนั้นไม่ได้ถ้าอัดอั้นจนป่วยไปก็คงไม่ดี ถึงตอนนั้นคนที่จะเดือดร้อนก็คือนางมิใช่หรือความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา ราวกับหน่อไม้อ่อนในฤดูใบไม้ผลิทะลุดินออกมาหรือว่าจะทำของที่ช่วยดับร้อนให้เขาสักหน่อยดี? จะได้ไม่ต้องเอาแต่คิดเรื่องถวายตัวทั้งวันพอดีกับที่ห้องครัวเล็กเพิ่งได้ดอก

จุมพิตแผ่วเบาบนหน้าผากของฮั่วหลินนั้น เปรียบเสมือนก้อนหินที่ถูกโยนลงในทะเลสาบแห่งหัวใจ ก่อให้เกิดระลอกคลื่นกระเพื่อมไหวอยู่ในใจของเจียงหวนหลายวันติดต่อกัน เพียงแค่นึกถึงเหตุการณ์ในตอนนั้น อุณหภูมิบนแก้มของนางก็สูงขึ้นอย่างควบคุมไม่อยู่บ่ายวันหนึ่ง เจียงหวนนั่งเท้าคาง ในหัวของนางฉายภาพตอนที่ฮั่วหลินเข้ามาใกล้ซ้ำไปซ้ำมาอย่างไม่อาจควบคุม ความร้อนที่คุ้นเคยก็ไต่ขึ้นมาบนแก้มอีกครั้งไม่ได้ ๆ เจียงหวนส่ายหัวอย่างแรง ตบหน้าตัวเองเบา ๆ พยายามทำให้ตัวเองสงบลงเจียงหวนเอ๋ยเจียงหวน เจ้าจะเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้นะอย่างไรเสียนางก็ชอบฮั่วหลิน และฮั่วหลินก็ชอบนางเรื่องถวายตัวอะไรนั่น ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องมีวันนั้นอยู่ดี!นี่เป็นเรื่องปกติของมนุษย์ ไม่มีอะไรต้องมาอายหรือหลีกเลี่ยงแทนที่จะรออยู่เฉย ๆ สู้เป็นฝ่ายรุกเสียดีกว่า นางต้องเตรียมตัวเหมือนกัน เพื่อให้ครั้งแรกของนางเป็นประสบการณ์ที่สมบูรณ์แบบเมื่อคิดได้ก็ลงมือทำดังนั้น ตำหนักเว่ยยางจึงเข้าสู่สภาวะ “เตรียมรบ” อย่างลับ ๆ และตึงเครียดในทันที โดยมีห้องครัวเป็นฐานการวิจัยและพัฒนาที่สำคัญเจียงหวนสั่งการเสี่ยวเจาและนางกำนัลคนสนิทอีกสอ

โครงการเตรียมรบของตำหนักเว่ยยางดำเนินไปอย่างเข้มข้น กลิ่นหอมของดอกไม้ที่อบอวลจนแทบจะจับต้องได้ และเสียงอาบน้ำที่ดังขึ้นบ่อยครั้งนั้น ในที่สุดก็เป็นเรื่องที่ไม่สามารถปกปิดได้อีกต่อไปภายในวังหลัง มีสายตานับไม่ถ้วนจับจ้องอยู่ โดยเฉพาะตำหนักฉางเล่อ ซึ่งไม่เคยลดละความระแวดระวังลงเลยแม้แต่น้อยเจียกุ้ยเฟยเอนกายอยู่บนเตียงกุ้ยเฟย ฟังรายงานจากหลานเวยนางกำนัลคนสนิท“พระสนมเพคะ บ่าวไปสืบมาอย่างแน่ชัดแล้วเพคะ คนผู้นั้นที่ตำหนักเว่ยยาง ช่วงนี้ราวกับถูกผีเข้า ในห้องครัวเล็กต้มเคี่ยวอะไรบางอย่างอยู่ทั้งวันทั้งคืน กลิ่นหอมฟุ้งไปทั่ว จนพวกที่เข้าเวรอยู่ข้างนอกจามกันไม่หยุด แถมยังแช่ตัวอยู่ในห้องอาบน้ำทุกวัน ครั้งหนึ่งก็ปาเข้าไปครึ่งค่อนชั่วยาม พอขึ้นมาก็ทาครีมสีขาวเหนียว ๆ นั่น บอกว่า... บอกว่าเพื่อบำรุงผิวพรรณเพคะ”น้ำเสียงของหลานเวยแฝงไปด้วยความไม่เข้าใจและดูถูก “สิ่งที่แปลกไปกว่านั้นคือ คนผู้นั้นจนถึงตอนนี้ยังบริสุทธิ์อยู่เลยเพคะ”เมื่อได้ยินดังนั้น เจียกุ้ยเฟยก็ลุกขึ้นนั่งตัวตรงในทันที ดวงตาทั้งสองคมกริบราวกับมีด จ้องเขม็งไปที่หลานเวย“เจ้าว่าอะไรนะ? บริสุทธิ์หรือ?”เสียงของนางสูงขึ้นด้วยค