All Chapters of รักร้ายจอมทระนง: Chapter 161 - Chapter 170

ตอนที่ : 6 ต้อนเหยื่อ 3 “เอยไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยนี่คะ อิ่มแล้วค่ะ” คนพูดรวบช้อนส้อมเอื้อมมือไปยกแก้วน้ำเปล่าขึ้นดื่มตาม “ก่อนกลับเรามาถ่ายรูปคู่กันหน่อยดีไหมครับน้องเอย ร้านสวย ๆ แบบนี้พี่อยากเก็บบรรยากาศเอาไว้” “ก็ได้ค่ะ” แค่ถ่ายรูปพรธีราคิดว่าไม่น่าจะเสียหายอะไร นวินลุกขึ้นเดินไปหยุดอยู่ด้านหลังของพรธีรา เขาย่อตัวลงต่ำแล้วแนบใบหน้าชิดกับหน้าของหญิงสาว ทำการถ่ายรูปด้วยกล้องหน้าไปสองรูป “ภาพสวยมากน้องเอยเห็นวิวชัดด้วย แล้วพี่จะส่งรูปให้น้องเอยยังไงครับนี่ มีไลน์ไหมครับมาแลกไลน์กันดีกว่า” “ก็ได้ค่ะ” พรธีราไม่คิดว่าภัยกำลังจะมาถึงตัวเลยแม้แต่น้อย หากเอะใจสักนิดเงยหน้าขึ้นมองสักหน่อย จะเห็นว่ามุมปากของนวินยกยิ้มขึ้นอย่างมาดร้าย ไม่ได้ใจดีอย่างที่เขาแสดงให้เห็นแม้แต่น้อย “พี่ส่งรูปให้แล้วนะครับน้องเอย” เขาบอกหลังได้ไลน์ของหญิงสาวมาเรียบร้อยแล้ว “ขอบคุณค่ะพี่กันต์” พรธีราเปิดรูปถ่ายคู่ของเธอกับเขาขึ้นดู ใบหน้าร้อนเห่อขึ้นมาในทันที รอยยิ้มนุ่ม ๆ ของเขากับใบหน้าหล่อเหลา แทบจะชิดกับแก้มของเธออยู่แ

ตอนที่ : 8 ไฟสุมทรวง 2พัสวีนำข่าวดีเรื่องกานต์สินีตอบตกลงแต่งงาน กลับไปบอกที่บ้านในช่วงเย็น ทุกคนต่างแสดงความยินดีกับเขา และเห็นด้วยกับเรื่องนี้ทุกประการ เว้นแต่คนเป็นน้องสาวซึ่งยังรู้สึกแปลกใจอยู่เล็กน้อย“เอยนึกว่าพี่เอื้อจะแต่งงานสักสามสิบห้าขึ้นไปเสียอีก แปลกใจมากเลยนะคะเนี่ยที่แต่งงานตอนนี้ แต่ก็ดีใจด้วยค่ะพี่เอื้อกับพี่ฝ้ายเหมาะสมกันมาก”“ไม่ต้องมาแปลกหรอกน้องเอย พี่ฝ้ายเขาต้องรีบแต่งนะลูก ขืนอายุเยอะไปกว่านี้จะมีลูกลำบาก แม่ว่าพี่เอื้อเขาคิดเรื่องนี้เอาไว้แล้ว จริงไหมเอื้อ” นางฤทัยรัตน์เข้าใจความคิดลูกชายเป็นอย่างดี“ครับคุณแม่ ผมไม่อยากให้ฝ้ายรอนานไปกว่านี้ด้วยครับ”“ถ้างั้นต้องหาฤกษ์งามยามดีไหมคุณฤทัย” นายอักษรหันไปถามภรรยา“เราต้องไปสู่ขอให้ถูกต้องตามธรรมเนียมก่อนค่ะคุณเอก แล้วค่อยไปคุยเรื่องฤกษ์ยามกัน ว่าแต่เอื้อนัดแนะกับบ้านหนูฝ้ายหรือยังว่าพ่อกับแม่จะเข้าไปคุยเรื่องนี้ได้วันไหน”“ยังครับคุณแม่รอให้ฝ้ายเขาตกลงกับที่บ้านก่อน ค่อยมาบอกทางเราอีกทีนะครับ”“ดีแล้ว ๆ แม่จะได้ไปตัดชุดสวย ๆ”“เร็วไปไหมคะแม่” พรธีราหันไปเย้ามารดาตนเองเบา ๆ ทำให้อีกสองคนพ่อลูกต้องหันไปหัวเราะให้กัน

ตอนที่ : 10 ไฟสุมทรวง 4“ได้ค่ะพี่กันต์” พรธีราก้าวขึ้นจากสระว่ายน้ำไปนั่งรอเขา สายตาก็จ้องตามคนที่ว่ายน้ำไปมาไม่ยอมหยุด นวินซ่อนรูปมาก ภายนอกเขาดูสูงเพรียว ด้วยความสูงที่กะด้วยสายตาคราว ๆ ราวหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร เพราะเธอสูงหนึ่งร้อยหกสิบห้ายังได้แค่ปลายคางของเขาเอง แต่พอถอดเสื้อออกเท่านั้นแหละ กล้ามเป็นกล้ามชวนมองเป็นอย่างมาก ในน้ำนั้นพรธีราใจเต้นแรงไม่ยอมหยุด ยิ่งตอนเขาอุ้มเธอขึ้นนั่งบนขอบสระ ตอนนั้นหัวใจแทบวายเลยก็ว่าได้ แต่ต้องสงวนท่าทีเอาไว้ไม่แสดงออกมาให้เขาเห็น“โอเคครับน้องเอยพี่ว่ายน้ำพอแล้วไปห้องพี่กัน” คนที่เพิ่งก้าวเท้าขึ้นจากสระว่ายน้ำมา บอกหญิงสาวที่นั่งรอบนเก้าอี้“คะ พี่กันต์ว่าไงนะคะ”“ไปเปลี่ยนชุดที่ห้องพี่กัน พี่ไม่อยากให้น้องเอยอาบน้ำที่ห้องน้ำสาธารณะ ไปอาบน้ำในห้องพี่ดีกว่าส่วนตัวดีไปกันเถอะ” เขาพูดด้วยสีหน้าปกติ หยิบเสื้อคลุมมาสวมใส่แล้วหันไปหยิบเสื้อคลุมของพรธีรายื่นให้เจ้าตัวได้สวมใส่ พร้อมกับเก็บของใส่กระเป๋าแล้วเดินนำหน้าหญิงสาวออกไปพรธีราผูกเชือกรัดเอวแล้วกะพริบตาปริบ ๆ แบบคนทำใจลำบาก แต่เท้าทั้งสองข้างก็ก้าวฉับ ๆ ตามเขาไปจนได้ เดินลงบันไดวนมาแค่ชั้นเดี

ตอนที่ : 12 หลงกล 2พรธีราเดินผ่านร้านแล้วร้านเล่า ก็ไม่ได้สิ่งที่ต้องการสักที ก่อนจะนึกออกว่าเขาเพิ่งเข้าไปทำงานที่บริษัท เมื่อสัปดาห์ที่แล้วนี่เอง พรธีราหยุดอยู่ตรงหน้าร้านขายสินค้าชนิดหนึ่ง หญิงสาวมองผ่านตู้กระจกเข้าไปภายในนั้น รู้สึกว่าสิ่งนี้แหละที่เหมาะสำหรับมอบเป็นของขวัญวันเกิด และได้ใช้ในการทำงานด้วย พอเลือกได้อันที่ชอบแล้วพรธีราก็เดินไปหาพนักงานตรงเคาน์เตอร์“สลักชื่อได้ไหมคะ”“ได้ค่ะคุณลูกค้า เขียนใส่กระดาษตรงนี้ค่ะ” พนักงานของทางร้าน หยิบแผ่นกระดาษใบหนึ่งยืนให้หญิงสาว“เอ่อ ขอเวลาหาข้อมูลสักครู่ก่อนนะคะ” หญิงสาวบอกอีกฝ่ายอย่างอาย ๆ เพราะเธอเองก็ไม่แน่ใจในตัวอักษรที่อยากสลัก“ได้ค่ะนั่งตรงโน้นได้นะคะคุณลูกค้า” พนักงานผายมือไปยังเก้าอี้สำหรับนั่งรอ“ขอบคุณค่ะ”หญิงสาวนั่งลงแล้วเปิดโทรศัพท์มือถือ เพื่อค้นดูข้อมูลในอินเทอร์เน็ต ใช้เวลาอยู่ครู่ใหญ่ ๆ กว่าจะเข้าใจในเรื่องที่ค้นหาอยู่ และเลือกตัวอักษรมาเขียนลงบนกระดาษยื่นให้พนักงาน“ได้แล้วค่ะสลักตามนี้เลยนะคะ” “เชิญลูกค้านั่งรอสักครู่นะคะ ใช้เวลาไม่นานหรอกค่ะ” “พอดีว่าเป็นของขวัญวันเกิดค่ะ ที่ร้านมีบริการ

ตอนที่ : 14 หลงกล 4“เจ็บเหรอครับน้องเอย”“ค่ะ” คนตอบกัดปากตัวเองเอาไว้แน่นหน้าของนวินนิ่งงันไปชั่วขณะหนึ่ง เขาเห็นหญิงสาวหลับตาลงแน่นเบียดท่อนขาเข้าหากัน เหมือนคนกลัวการเข้าหาเหมือนเมื่อครู่นี้ ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาแรง ๆ ก่อนจะก้มลงไปจูบเปลือกตาข้างซ้ายของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา“พี่ขอโทษ น้องเอยบอกพี่ทีทำไมถึงเจ็บครับ” ความสงสัยคงไม่เท่าคำตอบที่ออกมาจากปากของเจ้าตัว“ครั้งแรกค่ะ” เสียงตอบกลับมาแสนเบาหวิวนวินถึงกับหน้าชาไปชั่วอึดใจหนึ่ง ก่อนที่แววตาจะอ่อนแสงลงเล็กน้อย เขาจูบแก้มหญิงสาวเป็นการปลอบโยน“พี่จะเบามือนะครับ” บอกแล้วก็จูบไล่ลงมาตั้งแต่หน้าผาก ปลายจมูก ดูดดื่มตรงริมฝีปากอวบอิ่ม เลื่อนต่ำผ่านต้นคอขาวผ่อง ลงมาที่กลางอก ฝ่ามือหนาบีบเคล้นความนุ่มหยุ่นหนักหน่วงขึ้นตามอารมณ์นวินแต้มจูบลงต่ำไปเรื่อย ๆ ผ่านหน้าท้องเนียนนุ่ม จุ่มปลายลิ้นลงหลุมสะดือเบา ๆ ใช้นิ้วเกี่ยวขอบชั้นในของหญิงสาวลงต่ำ และดึงออกจากปลายเท้าของเจ้าตัวไป“ตรงนั้นไม่ได้นะ พี่กันต์ยะ...อย่า” เสียงห้ามหลุบหายลงในลำคอ เนื้อตัวแอ่นโค้งขึ้นลงตามจังหวะของปลายลิ้น ที่กรีดกรายขึ้นลงบนซอกหลืบดอกไม้ช่องามนวินตวัดจูบบนเนินเนื้