All Chapters of ข้าคือทายาทของโรงปักผ้าอันดับหนึ่งแห่งเป่ยชาง: Chapter 11 - Chapter 20

ภายหลังทั้งใต้เท้าเซิ่งและใต้เท้าหลีกลับไปถึงจวน ก็ได้รับรู้สาเหตุที่ฮูหยินของพวกตนให้คนไปตามกลับมา บุตรสาวที่ตนอุตส่าห์คาดหวังเอาไว้ว่า จะส่งพวกนางเข้าตำหนักของเหล่าองค์ชาย ยามนี้กลับเกิดเรื่องเสื่อมเสียมิใช่หญิงสาวบริสุทธิ์อีกแล้วเพียะ! “เจ้าบอกมาเดี๋ยวนี้นะว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ที่นั่นคือจวนท่านแม่ทัพใหญ่ที่ฮ่องเต้ทรงไว้วางพระทัย งานเลี้ยงครั้งนี้เป็นงานสำคัญแต่เจ้ากลับกล้าสร้างปัญหาให้ข้าเสียได้”เซิ่งฟางเอินที่ได้สติกลับคืนมาแล้ว หลังจากเห็นว่าตนเองตกอยู่ในสภาพใด ก็ยิ่งทำให้ความโกรธเกลียดที่มีต่อหยางเฟิ่งเซียนระอุขึ้นอีกครั้ง “กรี๊ดดด!! ทำไม ๆ เรื่องนี้ต้องเกิดกับข้า ในห้องนั้นควรเป็นนางจิ้งจอกหยางเฟิ่งเซียนสิ ข้าอยากให้มันอับอายผู้คนไปทั่วเมืองหลวง”สองสามีภรรยาเมื่อได้ยินสิ่งที่ออกมาจากปากของบุตรสาว ก็ยิ่งกว่าตกใจเพราะที่พวกเขากำลังรู้สึกในยามนี้ คือความกลัวขึ้นมาจับใจหากตระกูลหยางคิดเอาคืนมาถึงตนลู่ฮูหยินแทบอยากกัดลิ้นตายเสียตรงนี้ มีใครไม่รู้บ้างว่าบุตรหลานตระกูลหยาง เป็นที่โปรดปราณทั้งฮ่องเต้และรัชทายาทเพียงใด “เอินเอ๋อร์เจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่าทำอะไรลงไป แย่แล้วคราวนี้พวกเ

สี่พี่น้องพร้อมผู้ติดตามที่นั่งพักยังไม่ทันขยับตัว พวกเขากลับได้ยินเสียงคนกลุ่มหนึ่ง ที่กำลังขี่ม้ามาทางลำธารเพื่อหยุดพักการเดินทาง แต่บทสนทนาที่ทุกคนได้ยินกลับสร้างความขุ่นเคือง และเกิดความอาฆาตในใจของทุกคนทันที“นี่หวนเจิงเจ้าแน่ใจนะว่าข่าวที่ได้รับจากเมืองผู่เถียน เรื่องที่ว่าผู้ที่คิดค้นลวดลายอันวิจิตรงดงามบนผืนผ้าไหม นางย้ายมาอยู่จวนของสามีในเมืองหลวงน่ะ”หวนเจิงมิได้มองสหายเพียงแค่ตอบคำถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “กัวเฉินเจ้าคิดว่าการสืบข่าวของกัวไห่เป็นเรื่องโกหกหรือ เจ้าทำงานร่วมกันมานานหลายปีถึงเพียงนี้ เหตุใดไม่เชื่อว่าข่าวที่กัวไห่ได้มาเป็นเรื่องจริง”“เพราะครั้งนี้เจ้ามิได้ไปสืบข่าวด้วยตนเอง จึงคิดว่าข่าวจากสหายเป็นเรื่องโกหกกระมัง กัวเฉินหากเจ้าอยากทำหน้าที่สืบข่าว เหตุใดไม่บอกหัวหน้าตั้งแต่แรกล่ะ” ฉายเกาผู้หมั่นไส้กัวเฉินที่มักจะอวดเก่งอยู่บ่อยครั้ง ถึงกับประชดประชันให้กับท่าที่ของกัวเฉินในเรื่องนี้“ฉายเกาเจ้าหมายความว่าอย่างไร ที่ข้าพูดเช่นนั้นก็แค่เป็นห่วงกัวไห่ เกรงจะถูกข่าวลวงจากชาวบ้านมิได้มีเจตนาอื่น”หวนเจิงไม่อยากให้เกิดการทะเลาะกันเอง เขาจำเป็นต้องหยุดการถกเถียงโด

สองพี่น้องตระกูลหยางแยกกลับเรือนของตน เพื่อจัดการเตรียมสัมภาระเท่าที่จำเป็นใส่ในแหวนมิติ ทั้งสองคนรู้สึกสะดวกในการเดินทางกว่าครั้งไหน ๆ สิ่งที่พกติดตัวมีเพียงอาวุธประจำตัวเท่านั้นส่วนซูอันไปยังเรือนบิดามารดาของสามี เพื่อบอกเล่าเรื่องที่บุตรชายบุตรสาวได้พบเจอ และเตรียมตัวออกเดินทางไปจัดการคนชั่วยังต่างแคว้น เนื่องจากไม่อยากให้ผู้อาวุโสทั้งสองท่านเป็นกังวลจนเกินไปหยางหย่งชางและองค์หญิงใหญ่เมื่อได้ทราบเรื่องดังกล่าว ก็รู้สึกมีโทสะไม่ต่างจากบุตรหลานเลยสักนิด และเข้าใจสิ่งที่หลานทั้งสองอยากทำเพื่อตระกูลมารดาด้วยเช่นกัน องค์หญิงใหญ่ถึงกับมีรับสั่งส่งองครักษ์เงา ให้ติดตามคอยดูแลหลานทั้งสองจำนวนสิบคนทางด้านฟงเหยาเหวินที่ขี่ม้ากลับถึงจวน ก็รีบวิ่งตามหาบิดาและท่านปู่ของตนไปทั่ว จนกระทั่งได้รู้จากบ่าวไพร่ว่า คนที่ตนตามหายามนี้นั่งเล่นหมากล้อมอยู่ในศาลากลางสวนแฮ่ก ๆ ๆ “ท่านปู่ ท่านพ่อ เจอพวกท่านเสียที”“อ้าว เหวินเอ๋อร์กลับมาตั้งแต่เมื่อใด แล้วพี่ชายของลูกล่ะทำไมมิได้กลับมาพร้อมกันหรอกหรือ”“ท่านพ่อ ท่านปู่ พวกท่านรีบไปผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเถิดขอรับ”ฟงเฉิงฮ่าวยังไม่เข้าใจกับคำพูดของบุตรชายนัก

ภายหลังการประชุมในท้องพระโรงเสร็จสิ้น ขุนนางทั้งหลายต่างทยอยเดินออกมาและพูดคุยถึงเรื่องสงคราม พวกเขาต่างคาดเดาความเป็นไปได้ ว่าแคว้นหนานหยางจะลงมือสำเร็จได้หรือไม่ฟงเหยาเหวินที่เดินแยกจากขุนนางใหม่อีกคน ก็ตรงไปหาบิดาของตนและน้าเขยอย่างหยางไท่หมิง เพื่อพูดคุยถึงสิ่งที่ตนสังเกตเห็น เผื่อว่าทั้งสองคนจะเห็นสิ่งนั้นเช่นเดียวกัน“ท่านพ่อ ท่านน้าเขย โปรดรอสักประเดี๋ยวขอรับ”ฟงเฉิงฮ่าวหยุดอยู่กับที่เมื่อถูกบุตรชายเรียกเอาไว้ “เหวินเอ๋อร์เรียกพ่อกับน้าเขยของเจ้ามีอันใดเช่นนั้นหรือ?”“ท่านพ่อท่านกับท่านน้าเขยทันได้สังเกต ตอนที่ใต้เท้าโหรวกราบทูลเสนอเรื่องเก็บเสบียงต่อฝ่าบาทหรือไม่ขอรับ”หยางไท่หมิงรู้สึกได้ว่าฟงเหยาเหวิน กำลังจะบอกอะไรบางอย่างแก่พวกตน “อาเหวินเจ้าพูดเช่นนี้หรือว่ามีบางอย่างผิดสังเกตเช่นนั้นรึ”“ใช่ขอรับท่านน้าเขย ขณะที่ใต้เท้าโหรวกราบทูลและคิดว่า ฝ่าบาทต้องรับสั่งให้ตนเองเป็นคนรับผิดชอบเรื่องนี้ แต่พอฝ่าบาทรับสั่งให้เจ้ากรมการเกษตรเป็นผู้รับผิดชอบ ใต้เท้าโหรวกลับมีแววตาที่ขุ่นเคือง...”“เหวินเอ๋อร์เจ้ากำลังจะบอกว่า ใต้เท้าโหรวมีบางอย่างน่าสงสัย และอาจเกี่ยวข้องกับแผนการของแคว้

ในส่วนของสองพี่น้องที่ออกเดินทางมาได้เกือบสิบวัน ด้วยใช้ม้าที่แข็งแรงจึงช่วยร่นเวลาได้มาก วันนี้สองพี่น้องจึงคิดว่าจะหยุดพักที่เมืองเซี่ยซวนสักหนึ่งวัน เนื่องจากเหลืออีกไม่กี่วันก็จะถึงชายแดนแล้ว ควรพักทั้งคนทั้งม้าเสียหน่อยหยางเฟิ่งเซียนกับหยางซิวหรงมาถึงเมืองเซี่ยซวนในยามอู่พอดี และพวกเขาเลือกที่จะเข้าพักยังโรงเตี๊ยมว่านหลี่ชิง ซึ่งดูเป็นโรงเตี๊ยมมีชื่อของเมืองแห่งนี้มากที่สุด และยังอยู่ใกล้เหลาอาหารหมิงเยว่ พวกเขาจะได้ไม่ต้องเดินไกลให้เหนื่อยขณะที่อยู่ในห้องพักป้ายหยกของสองพี่น้องก็เปล่งแสงขึ้น นั่นหมายความว่าหากมิใช่มารดาก็ต้องเป็นญาติผู้พี่ทั้งสอง ที่อยากพูดคุยหรือมีเรื่องบางอย่างบอกเล่าแก่พวกตนก็เป็นได้‘เซียนเอ๋อร์ลูกกับพี่ชายอยู่ที่เมืองใดกันหรือ ระหว่างทางมีเหตุการณ์ร้ายแรงอันใดหรือไม่’“ท่านแม่หรือเจ้าคะ ลูกกับพี่ใหญ่เพิ่งมาถึงเมืองเซี่ยซวนเจ้าค่ะ พวกเราคิดว่าจะพักอยู่ที่นี่สักหนึ่งวัน ค่อยออกเดินทางต่อในวันมะรืน เหลืออีกไม่กี่วันก็จะถึงเขตชายแดนแล้ว ทางเมืองหลวงเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ พี่เสวี่ยหลินออกเดินทางมาแล้วใช่หรือไม่ท่านแม่”‘อาหลินเดินทางได้หลายวันแล้วล่ะ แต่แม่มีเร