All Chapters of ข้าคือทายาทของโรงปักผ้าอันดับหนึ่งแห่งเป่ยชาง: Chapter 41 - Chapter 50

ในวันถัดมาตลอดทั้งวันหยางเฟิ่งเซียนกับหยางซิวหรงมิได้ออกไปที่ใด เนื่องจากปลายยามเฉินกำลังคนของซ่างกวนเซียวจิ้ง ที่ได้เอ่ยปากไว้ว่าจะให้เป็นกำลังร่วมลงมือทำภารกิจได้มาสมทบกับตน พวกเขาถูกพ่อบ้านพามาพบสองพี่น้องที่เรือนรับรอง จำนวนคนที่ปรากฏต่อหน้าหยางเฟิ่งเซียนมีมากถึงสามสิบคน นางกับพี่ชายจึงแบ่งกำลังให้กับผู้ติดตามทั้งสี่เท่า ๆ กัน ซึ่งหยางเฟิ่งเซียนพยักหน้าอย่างพอใจ เนื่องจากการกำจัดขุนนางในคืนนี้จะได้ไม่ล่าช้าเกินไปนักด้านผู้เรืองอำนาจแม้อยู่ในตำแหน่งขุนนาง ต่างมีสีหน้าชื่นมื่นเมื่อผู้นำของฝ่ายตนเอง มั่นอกมั่นใจว่าการเปลี่ยนผู้นั่งบัลลังก์มังกร ซึ่งจะเกิดขึ้นในเวลาอีกไม่เกินหนึ่งเดือนต่อจากนี้ เพียงแต่ขุนนางกังฉินผู้กำลังมีความสุขหารู้ไม่ว่า วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายของการได้อยู่บนโลกใบนี้ โดยพวกเขาไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับคนในครอบครัว เพราะหยางเฟิ่งเซียนกับหยางซิวหรงย่อมส่งทุกคนไปด้วยกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาเมื่อยามท้องฟ้าถูกปกคลุมด้วยความมืด แม้จะมีแสงจากดวงดาวบนท้องฟ้าทอประกายงดงาม แต่นั่นจะสู้แสงสว่างที่จะเกิดจากน้ำมือของสองพี่น้องที่มาจากต่างแคว้นได้อย่างไร ฝ่ายตั่วซาแยกไปยังวังหลวงเ

ซ่างกวนเซียวจิ้งตามมาถึงวังหลวง ทันได้เห็นเหล่าขุนนางเข้ามารุมล้อมบิดา เพื่อถามไถ่เรื่องราวของเสนาบดีฉี รวมถึงพรรคพวกที่ถูกลอบสังหารทั้งตระกูล ทำเอากรมอาญาวิ่งวุ่นยังไม่ได้นั่งพักตั้งแต่เช้ามืด ในส่วนของซ่างกวนเจิ้งไห่ก็ให้ความเห็นกลับไปว่า การที่ขุนนางกังฉินต้องตกตายอาจมีสาเหตุมาจาก มียอดฝีมือที่ทนดูความอัปยศของแคว้นหนานหยางไม่ได้ จึงลงมือสังหารขุนนางพวกนั้นจนหมด“พวกท่านอย่าหาที่มาของเรื่องที่เกิดขึ้นเลย ยามนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการกดดันให้ฝ่าบาทยอมสละราชสมบัติ หากยังปล่อยให้ฝ่าบาทนั่งบัลลังก์ต่อไป บ้านเมืองก็ยากจะสงบสุขมิใช่หรือ”เฉินหย่งอันเสนาบดีกรมการโยธา พยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่ซ่างกวนเจิ้งไห่พูด “ข้าก็คิดไม่ต่างจากใต้เท้าซ่างกวนเช่นกัน ถ้าอยากให้บ้านเมืองสงบสุขราษฎรมีชีวิตที่ดีขึ้นกว่านี้ พวกเราควรเริ่มจากการเปลี่ยนผู้ครองบัลลังก์ ที่ไม่สนใจปากท้องของราษฎรเสียก่อน”“อืม ข้าอยากให้แคว้นของเราเจริญรุ่งเรืองอย่างแคว้นเป่ยชางบ้าง ญาติฝ่ายฮูหยินของข้าไปทำการค้าที่นั่น กลับมาเล่าให้ฟังว่าฮ่องเต้ของเป่ยชาง ทรงเอาใจใส่ความเป็นอยู่ของราษฎร รวมถึงการสอดส่องดูแลกำจัดขุนนางกังฉิน ยังท

ด้วยการเดินทางอันเร่งรีบของสองพี่น้องฝาแฝด ในระยะเวลาหนึ่งเดือนเศษ ๆ ก็ผ่านประตูเมืองหลวง มุ่งหน้ากลับจวนตระกูลหยางไม่แวะเดินเล่นเช่นทุกครั้ง โดยวันนี้ช่างเป็นการกลับถึงจวนได้อย่างเหมาะเจาะของทั้งสอง เนื่องจากหยางไท่หมิงกับซูอันเลือกหยุดพักผ่อนอยู่ที่จวน และยังไปนั่งเป็นเพื่อนคุยพ่อแม่สามีที่เรือนอู๋ซวนที่รับถ่ายทอดคำพูดของสาวใช้ จึงเดินเข้ามารายงานเรื่องนี้กับเจ้านายทั้งสี่ด้วยตนเอง “เรียนนายท่าน ฮูหยินใหญ่ นายน้อย ฮูหยินน้อย มีสาวใช้มารายงานว่ายามนี้คุณชายกับคุณหนู เดินทางกลับมาถึงจวนแล้วและกำลังไปผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า อีกหนึ่งเค่อย่อมมาเข้าพบพวกท่านที่นี่ขอรับ”เมื่อได้ยินสิ่งที่อู๋ซวนเข้ามารายงานว่า บุตรหลานอันเป็นที่รักกลับจากภารกิจแล้ว จากเดิมที่มีท่าทีอันผ่อนคลายกลับเปลี่ยนเป็นท่าทางจริงจังขึ้นมาพร้อม ๆ กัน“ขอบใจมากอู๋ซวน เจ้าช่วยไปบอกแม่ครัวให้เตรียมอาหารเพิ่มด้วยล่ะ และต้องเป็นของโปรดที่หลานของข้าชอบด้วย” หยางหย่งชางกำชับเรื่องอาหารการกินของหลานทั้งสองเป็นพิเศษ“ทราบแล้วขอรับนายท่าน”องค์หญิงใหญ่ผู้เป็นย่ารู้สึกสบายใจขึ้น ที่หลานรักทั้งสองกลับมาอย่างปลอดภัย ทั้งยังใจจดใจจ่อกั

เว่ยซื่อจื่อแม้รู้สึกขุ่นเคืองและไม่พอใจ ที่ถูกสองพี่น้องลากตนเองกับองครักษ์ เข้ามาในวังหลวงเพื่อพบฮ่องเต้อย่างที่หยางเฟิ่งเซียนพูดเอาไว้ แม้แต่ทหารที่เฝ้าอยู่หน้าประตูวังหลวง ยามที่เห็นสองพี่น้องก็ยอมเปิดทางอย่างง่ายดาย ไม่มีท่าทีการตรวจตราที่เคร่งครัดเช่นคนอื่นเลยสักนิด ตอนนี้เว่ยซื่อจื่อคล้ายจะรู้ถึงชะตากรรมของตนเองเสียแล้วภายหลังเขามาถึงด้านในวังหลวง หยางเฟิ่งเซียนย่อมพาคนไปยังตำหนักซือหนิงกงของไทเฮาทันที ตลอดทางเดินที่พบนางกำนัลหรือขันที พวกเขาหยุดทำความเคารพหยางเฟิ่งเซียนและหยางซิวหรงทุกคน ชิงฉางองครักษ์ส่วนพระองค์ของฮ่องเต้ สังเกตเห็นพระนัดดาคนโปรดทั้งสอง เดินใกล้ถึงตำหนักซือหนิงกงเข้าไปทุกที เขาจึงเข้าไปถวายรายงานเรื่องนี้แก่ไทเฮาและฮ่องเต้ให้ทรงทราบ“ทูลฝ่าบาทคุณชาย คุณหนูจากตระกูลหยาง กำลังมุ่งหน้ามายังตำหนักของไทเฮา เพียงแต่มิได้มากันเพียงลำพังสองคนพ่ะย่ะค่ะ”“โอ๋ว หลานของเจิ้นกลับจากทำภารกิจแล้วหรือนี่ ถ้าพวกเขามาถึงปล่อยให้เข้ามาได้เข้าใจไหม”“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”ไทเฮาจากเดิมมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก ยามที่ต้องแสร้งทำพระพักตร์ให้อ่อนโยน เพื่อสนทนากับเว่ยอ๋องผู้มาเยี่ยมเยียน เมื่อ

ทางด้านงานเลี้ยงให้กับฮ่องเต้พระองค์ใหม่ ได้เริ่มขึ้นในปลายยามโหย่วภายหลังเสร็จสิ้นพิธีการเมื่อวานนี้ เหล่าขุนนางที่ต่างพาฮูหยินและบุตรหลาน ที่แต่งกายด้วยเสื้อผ้าและเครื่องประดับงดงามมาร่วมงานนี่ถือว่าเป็นงานเลี้ยงที่ทุกคนต่างยิ้มแย้มอย่างเต็มที่ แต่ไม่มีใครกล้าแต่งกายงดงามเกินหน้าฮองเฮา แม้จะมีคุณหนูในห้องหอหลายคน อยากทำเช่นนั้นเพื่อดึงดูดสายตาฮ่องเต้หนุ่มก็ตามเมื่องานเลี้ยงดำเนินไปได้เกือบครึ่งชั่วยาม สิ่งที่ซ่างกวนเซียวจิ้งเคยคาดเดาไว้กับหยางเฟิ่งเซียน ก็ได้เกิดขึ้นกับเขาจริง ๆ ยามที่พระสุรเสียงของฮ่องเต้เรียกเขาออกไปกลางท้องพระโรง“เซียวจิ้งเจิ้นต้องขอบใจท่านกับบิดามาก ที่ช่วยสนับสนุนและช่วยกำจัดขุนนางกังฉิน แน่นอนว่าผลงานของท่านทุกคนในที่นี้ย่อมประจักษ์ต่อสายตา ถือว่าเป็นผลงานที่ยิ่งใหญ่มากก็ว่าได้”“หามิได้พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเพียงทำตามหน้าที่ของขุนนางเท่านั้น ถ้าหากไม่มีขุนนางกังฉินแคว้นหนานหยางของเรา ย่อมพัฒนาไปสู่ความรุ่งเรืองได้อย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ” ซ่างกวนเซียวจิ้งกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ มิได้แสดงท่าทีดีใจกับคำชื่นชมของฮ่องเต้ เพราะรู้ว่ามีนัยยะแอบแฝงอยู่ก่อนแล้วเกาฝู