ต่อไปก็จัดการกันเองเถิด

ซ่างกวนเจิ้งไห่ก้าวเท้าออกมาหยุดอยู่ด้านหน้าบุตรชายกับหยางเฟิ่งเซียน เขาหันมาทางว่าที่ลูกสะใภ้เพื่อขอให้นางและพี่ชาย อย่าพูดถ้อยคำซ้ำเติมเกี่ยวกับเรื่องที่ผ่านมา จากนั้นไม่ลืมเอ่ยถึงความตั้งใจของตนต่อฮ่องเต้ด้วยเช่นกัน

“เซียนเอ๋อร์ถือว่าลุงขอร้องเจ้าเถิดนะ เรื่องราวเหล่านั้นอย่าได้รื้อฟื้นมันขึ้นมาอีกเลย”

ซ่างกวนเซียวจิ้งเห็นแววตาของบิดาที่ส่งมาถึงตน จึงพูดกับหยางเฟิ่งเซียนเพื่อขอร้องนางอีกคน “เซียนเอ๋อร์ขอเจ้าเห็นแก่ท่านพ่อของพี่ที่เป็นขุนนางมานาน โปรดอย่าทำลายกำลังใจเรื่องการฟื้นฟูแคว้นนี้เลยนะ อย่างไรเสียที่นี่ก็เป็นแคว้นบ้านเกิดของพี่กับท่านพ่อ ได้หรือไม่”

เมื่อเห็นว่าคนที่นางรักและเคารพร้องขอด้วยความจริงใจ หยางเฟิ่งเซียนจึงยินดีที่จะไม่พูดถึงเรื่องการทวงบุญคุณ “ในเมื่อท่านลุงกับพี่เซียวจิ้งขอร้องข้าถึงเพียงนี้ เช่นนั้นก็ให้แล้วกันไปเถิดเจ้าค่ะ ขอแค่อย่ามีใครคิดฟื้นฝอยหาตะเข็บอีกก็พอ เพราะข้าไม่รับรองว่าคนเหล่านั้นจะได้รับผลอย่างไรนะเจ้าคะ”

“ขอบใจเซียนเอ๋อร์ที่เห็นแก่หน้าของลุงมากนะ” ซ่างกวนเจิ้งไห่รู้สึกโล่งอกไปเปราะหนึ่งเมื่อหยางเฟิ่งเซียนยอมลงให้กับเรื่องดังกล่าว

แต่เกาฝูเจี้ยน